Alles van Waarde (2011)

Trailer (YouTube)

Te zien op IDFA: IDFA | Things that Matter

2012 in de bioscoop (Cinema Delicatessen)

Boze Bromet.

De bekende televisiemaker Frans Bromet is boos. Boos op de hele wereld, lijkt het wel een beetje. ‘Waanzinnige wereld’ zijn woorden van de dwarse documentairemeneer. Hij spreekt ze uit wanneer hij uitlegt dat hij de ‘netmanager’, zijn indirecte leidinggevende, nooit meer te spreken krijgt heden ten dage. Dit doet men tegenwoordig nu eenmaal niet meer. Ook de netmanager herbergt het woord manager. Iets waar Bromet nog bozer van wordt.

Ondanks dat hij nog probeert de zenderbaas te spreken te krijgen voor deze film, eindigt hij uiteindelijk met een geheel ander manager. Een prototype krijtstreep, die geen liflafje op een toastje voorbij zal laten gaan zonder te netwerken tijdens het champagne slurpen en miljoenen wegspoelt met kreten als ‘het is een ietsje meer geworden’. Geen onaardig sujet overigens, maar een spekkie naar het cynische bekkie van de regisseur die inmiddels puisten op zijn hoofd krijgt van de alom heersende managerscultuur.

Dat Nederland is doorgeslagen in deze gekte waarbij de man op afstand de werkvloer regeert, en vaak op onnadenkende wijze, is een feit. Daar kan niemand meer omheen. Totdat we het wiel opnieuw uitvinden misschien. Maar ja, zover is het nog lang niet. En dus heeft Bromet zijn hoop gevestigd op zijn immer vrolijke dochter die, als tegengas voor haar klagende vader wellicht, de plaatselijke politiek onveilig maakt. Zij wil immers best zaniken, maar dan wel er wat aan doen.

Het contrast tussen de twee gezinsleden veroorzaakt soms subtiel vuurwerk, zover zoiets al bestaat. Dat ze een overduidelijke chemie met elkaar hebben sijpelt vanzelf door het scherm. Een leuk stel. Aan de ene kant de optimistische jongedame en aan de andere kant de oude 'vreemdeling in zijn tijd’. En omdat dit land zich nogal een weg klaagt middels speciaal daarvoor opgerichte onderbuikpartijen als die van de geblondeerde xenofoob, volgt het publiek ook hier de schopper. Ditmaal in de veilige handen van vader Frans. Zijn trapjes doen gelukkig geen pijn.

Hij vertegenwoordigt de heldere geesten die nog wel willen, maar tegelijkertijd zien dat de opgave waar men voor staat enigszins onmogelijk is. Maar misschien zit hem daarin wel juist de kracht. Bromet lijkt dit laatste echter niet te willen delen. Desondanks verandert hij gaandeweg deze docu op aandoenlijke wijze in een lieve oude man en trotse vader. Sowieso is het fijn om de filmveteraan verbaal te zien sparren met zijn, eveneens maatschappelijk betrokken, dochter. Het onderliggende familieportret is in ieder geval vermakelijker dan het ´gedoe´ wat er boven ligt. Hoe belangrijk dan ook.

Goed.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.

Schattige donquichotterieën van een van Nederlands meest idiosyncratische documentaire makers. Mooiste momenten in de film zijn het gekibbel in het rode autootje tussen vader en dochter.

"Ik ben een witte raaf. Mensen zoals ik heb je bijna niet meer in omroepland." ... aldus Frans.

Mensen, mensen, wat een (aan)klachten. Alles is een probleem en overal is het hetzelfde. Maar gelukkig heeft Frans Bromet de oplossingen. Of nee..... toch niet. Geen enkele zelfs.

Een docu die alleen de stand van zaken toont welke iedereen al weet. Het verschrikt wakker worden uit de mooie droom van de verzorgingsstaat. Niets is goed, werkelijk niets, niets, niets én daarbij:

niets deugt. Foei. Thuiszorg en bejaardenzorg en scholen en woningen en..... en.....

De documentaire bestaat voornamelijk uit praatjes op locatie met mensen die meestal in het kort hun mening uiten. Niet echt diepgaand of onderbouwd, oppervlakkig.

Daarna komt Laura weer aan het woord, over thema's zorg en onderwijs. Hee, dat was toch al ter sprake geweest?

En toen werd het een video voor in het familiearchief, met de lokale dorpspolitiek als thema. Laura stelt wat kritische vragen, maar die vallen bij haar vader in het niet en leveren weer dezelfde vastgeroeste (anti) meningen als antwoord op.

O ja, bouwen kost geld, wie wist dat nog niet? En telefoneren ook al! Maar met de oplossing (?) van Frans kost het telefoneren slechts een x-aantal keer zoveel als nu. Misschien is leren mailen een optie? Of valt er dan weer te weinig te klagen voor in de film?

"Alles wat groeit, noemen we kanker" is één van zijn motto's. Pfff vermoeiend, dat volbloed pessimisme.

Tot slot: Bromet is echt NIET geschikt als verteller, het klinkt vreselijk... lethargisch. (lol)

'Alles van waarde' vond ik behoorlijk waardeloos.

Als ik het goed begrepen heb is dit gebaseerd op een waargebeurd incident, horen we enkele van de betrokkenen hun verhaal vertellen, speelt één groep acteurs een reconstructie en is er een andere groep acteurs dat het incident in de film weer reconstrueert. Of het nou gekunsteld is of niet, Kolks melodramatische benadering van het verhaal leidt tot hevig overacteren waardoor dit verhaal, over de strenggelovige getrouwde Marc [Teun Luijkx] die verliefd wordt op Rick [Abe Dijkman] en door een groep jongens in elkaar geslagen wordt omdat de mannen elkaar in het openbaar aan het zoenen waren. Goedbedoeld maar regelmatig tenenkrommend of onbedoeld grappig waardoor de boodschap over homotolerantie (voor zover die te ontwaren valt) aan dovemansoren gericht is.