Ying Xiong (2002)

Mooie visuals en omgevingen maar daar blijft het wel bij voor mij. Ik ben persoonlijk niet zo van al dat vliegwerk en geniet meer van recht toe recht aan martial arts zoals Ip man en The Raid.

Leuk voor een keertje

Ik had ooit gezegd dat de film nog zou groeien en bij een nieuwe kijkbeurt is dat ook. Qua verhaal is dit niet echt veel, Hero moet het hebben van de mooie beelden. Als je daarvoor in bent, kan je best wel genieten van de film. Hero is een stuk poézie geworden, een levend schilderij. Maar ook uit de acteurs wordt duidelijk alles gehaald. Jammer dat Donnie Yen's scènes wat beperkt bleven. Verder is dit genieten.

Hero (ook wel Ying xiong genoemd) is een oosterse drama/actiefilm geregisseerd door Yimou Zhang. In Hero wordt een koning opgejaagd door verschillende moordenaars. Eén held is erin geslaagd de moordenaars te doden en word beloond de koning te bezoeken. Bij de koning vertelt hij het verhaal over hoe hij erin sloeg de moordenaars te verslaan.

Hero is een prachtfilm met een eigen stijl. Yimou Zhang word weleens als één van de betere filmregisseurs gezien en in Hero kon ik dat zien. Voor mij was het sterkste aan Hero de wijze waarop het gefilmd en gemonteerd is: dit is de mooist uitziende film die ik dit jaar heb gezien. Het zit vol reusachtige legers en sets die meestal symmetrisch in beeld zijn gebracht met één van de personages gecentreerd, hierdoor krijg je niet enkel een prachtig uitziende scene maar je krijgt ook een beeld van de grootsheid van de gebeurtenissen. De film weet perfect af te wisselen tussen close ups om de emoties van de personages dichtbij te aanschouwen en overzichtelijke shots om de omgevingen te bewonderen. Een ander opmerkelijk feit is het kleurgebruik: iedere scene speelt op andere wijze met kleuren. De ené scene is vel-rood, de andere velblauw, de andere voornamelijk groen enzovoort. Iedere kleur had een reden om gebruikt te worden, al was het voor symboliek. Wat betreft cinematografie is dit zonder twijfel de sterkste film die ik dit jaar heb gezien en ik zie niet vaak films die op het gebied van cinematografie de extra stap maakt die Hero neemt.

Het verhaal is sterk, voor het grootste gedeelte. Hero heeft een type verhaal waarin ze dezelfde gebeurtenis meerdere malen omschrijven maar iedere keer met een andere loop van zaken. Dit houdt de spanning hoog omdat het, in de eerste 3 kwart van de film, niet duidelijk is wat er precies is gebeurd. Ik merkte tijdens dit gedeelte van de film op het puntje van mijn stoel te zitten. In de laatste kwart vond ik dat het verhaal deels van zijn charme verloor. Het grootste probleem wat ik met de film heb is dat ik de personages niet zo diepgaand vind als dat nodig is om het laatste kwart te laten werken. De personages gedragen zich als filmpersonages maar ik vond dat ze de menselijkheid miste om van zichzelf interessant te zijn. Merendeels van de dialogen draaien om uitleggen wat hun motivatie is of wat ze gaan doen. In de eerste drie kwart was ik geïnteresseerd in de dialogen omdat ik het verhaal spannend vond, maar eenmaal bekend met alles merkte ik dat ik niet genoeg gaf om de personages om hun nog een tijd te volgen. Het is nog steeds interessant om te zien waar de personages in het einde staan maar ik vond het niet zo sterk als wat er in de rest van de film gebeurde.

De film heeft prachtige oosterse muziek die zich perfect aansluit bij iedere scene. Opmerkelijk is dat niet alle intense momenten intense muziek gebruiken of omgekeerd, soms hoorde je rustige muziek terwijl er iets heftigs gebeurde maar op de een of andere reden sloot het zich perfect op de scene aan. Iets wat ik niet bij veel films ben tegengekomen.

Een ander opmerkelijke eigenschap die de film heeft, iets waar sterke wisselvallige meningen over zijn, zijn de vechtscenes. Met name de logica achter de vechtscenes. Hero is niet een realistische veldslag film waarin je personages ziet vechten zoals mensen dat doen. Hero is een film waarin de personages gewichtloze, haast superheld achtige handelingen verrichten die heel onrealistisch zijn. Ze springen bijvoorbeeld alsof er geen zwaartekracht is over water of op daken of iets dergelijks. Op het eerste gezicht vond ik dit afleidend op een slechte manier geziene de realistische toon die de film in de andere scenes vasthield, maar eenmaal gewend kon ik ze goed waarderen aangezien Yimou Zhang alles doet om deze vechtstijl in zijn voordeel te gebruiken. De vechtscenes worden niet enkel gebruikt om de laten hoeveel spiermassa ieder personage heeft maar het is een artistieke dans. Soms zijn er scenes waarin een personage een Kimono draagt die op artistieke wijze meebeweegt in de wind, of sluit op een andere wijze hun kleding mooi aan op de omgeving. Wanneer de personages eenmaal op de grond staan kan het leiden tot hele indrukwekkend zwaardgevechten, het is echter wel een film waarbij je een korrel zout moet nemen bij de actie onlangs dat de rest van de film realistisch in elkaar zit.

Ik heb wat problemen met het verhaal en de onrealistische aspecten van de actiescenes moet je met een korrel zout nemen, maar wat de film goed doet is fenomenaal. Het is de best uitziende film die ik dit jaar heb gezien met een spannend verhaal en goede acteerprestaties. De recensies zijn positief en er zijn redelijk wat mensen die het kennen maar naar mijn idee mag er meer naar omgedraaid worden.

4,5*

Voor een bepaald publiek vast en zeker een geweldige film, gezien de hoge waarderingen. Helaas is dit soort films aan mij niet besteed omdat alles teveel leunt op de gevechtscenes en qua verhaal weinig brengt. Hier en daar prachtige decors maar meestal over de top.

Onder regie van Yimou Zhang bevat deze kruising tussen drama en martial arts een goede cast met namen als Jet Li, Tony Leung, Maggie Cheung en Donnie Yen ( als is het jammer dat hij maar een vrij korte rol in deze film heeft ). De film kent een verhaal wat op een wijze wordt verteld dat verre van standaard is. Eigenlijk gaat het voornamelijk om flashbacks waar deze film om draait.

Visueel een zeer mooie film, kleurgebruik is soms bijna adembenemend te noemen. Ook de locaties zien er mooi uit, als goed voorbeeld vond ik die scene dat er op het water werd gevochten. Ook mooi om te zien was dat gevecht met al die bladeren, die na dat gevecht zelfs van kleur verwisselden.

Actiescenes zijn ook meer dan geslaagd, zelfs de druppels van de regen worden hier op fraaie wijze in betrokken.

Deze film slaat op werkelijk niet al te veel. Wat een lelijke kleuren, vaak monotone gevechten en het ergste van al is dat men hier geen rekening houdt met de wetten van de fysica. Zwaartekracht ooit al van gehoord? Vechten op water, vliegen over de toppen van de bomen, duizenden pijlen op 10 m² maar denk je dat de personages geraakt worden, nee hoor. O ja zwaarden die krom geslagen worden alsof ze uit plastic bestaan. 2 uitstekende zwaardvechters die zich even door een leger van 3000 man worstelen waarbij ze al omvallen voordat ze geraakt worden. Schilden die uit keramiek bestaan en zo bros zijn als een porseleinen vaas. Als je van ongeloofwaardige films houdt, hier heb je er een. Meer over the top als dit kan het bijna niet worden. Helaas is het ook geen Kung Fury en wordt het nergens grappig. Het eerste halfuur vond ik om te duizelen slecht, daarna komt er iets meer vooruitgang in het verhaal waardoor mijn stem nog net 1* zal worden. Wat mij betreft hopeloos overgewaardeerd.

Herzien.

Vijftien jaar na het uitbrengen van de film blijft Hero visueel nog steeds één van de mooiste films die ik heb gezien. Zet de film stil op welk willekeurig moment dan ook, en het resultaat is een prachtige foto. Voor de scènes in de open lucht zijn schitterende natuurlocaties gekozen. De scènes binnen zijn zeer fraai gestileerd met veel aandacht voor kleur en symmetrie. Sowieso is de kadrering zeer sterk. Verder vallen de close ups in slow motion van bijvoorbeeld druppelend water op.

Zoals gezegd is het spel met kleuren erg bijzonder. In vrijwel elk hoofdstuk zijn zowel de omgeving als de kostuums in dezelfde kleur, met als enige uitzondering de prachtige gevechtsscène tussen de dwarrelende bladeren, die geel zijn, terwijl de kostuums rood zijn, maar waarvan de kleuren ook in rood veranderen zodra één van de vechtende het loodje heeft gelegd. Heel fraai, ook qua symboliek.

De actie is ook subliem. Hoogtepunt qua kunsten is het gevecht tussen mijn favoriete martial arts acteurs Jet Li en Donnie Yen, dit is de scène met het druppelende water. De overige gevechten zijn qua stilering minstens zo fraai. De bladerscène is al genoemd, maar ook de scène op het meer is prachtig. Wire-fu, dus veel gezweef, maar sowieso voelt de film meer aan als een vertelling van een legende dan van echte geschiedenis.

Het plot is nog steeds best interessant met de nodige twists zoals in Rashômon. De conclusie van de film is vrij dubieus. Laten we het erop houden dat het politbureau duidelijk z'n stempel van goedkeuring op deze film heeft gezet. Zoals in mijn eerdere bericht gezegd, het speelt zich niet af in het China van Mao, waardoor het voor mij er niet dusdanig dik bovenop ligt dat het me ergert, maar ik kan me voorstellen dat een hoop mensen meer moeite hebben met de boodschap van de film.

De vorige kijkbeurt hield de muziek me van het uitdelen van de volle mep. Ook deze keer vond ik de muziek niet briljant, soms iets wat nadrukkelijk aanwezig, maar het ergerde met een stuk minder. Tijdens de gevechtsscène tussen Li en Yen was het zelfs erg fraai. Daarom toch de ophoging naar het maximum. 5*.

Amen. Zelf twijfelde ik of ik een parodie aan het kijken was van een Chinese klassieker of iets dergelijks, met die tenenkrommende Spiderman vs Superman gevechten in zwaard-editie. Die close-ups, soundtrack en dat kleurgebruik ook, HAHA, wat genant. Na een tijdje langzamerhand maar beetje vooruit geklikt, maar ben nog nooit zo zeker geweest over een rating. Als ik ooit nog erger teleurgesteld raak over geprezen natuurbeelden in een film, eet ik mijn schoen op.

How the f*ck krijgt deze zeldzaam slechte onzin een 7,9 op IMDb na +150.000 stemmen?

Omdat het een prachtige film is, beste Teejey.

Overigens, ik kan me niet voorstellen dat je ooit zeker kunt zijn over een rating als je vooruit hebt geklikt.

Kleurgebruik vind ik juist waanzinnig. Dat bos dat rood kleurt onder het gewicht van herfstbladeren - daar geniet ik enorm van.

Ja maar, wie heeft ooit beweerd dat deze film realistisch moest zijn? Ik hoop dat je die indruk niet had omwille van de historische context. De gevechten zijn eerbetonen aan het martial arts-genre en de verscheidene stijlen die daarbinnen weer prevaleren en tevens her/gevormd kunnen worden.

tbouwh Ikke blijkbaar . Ja die indruk had ik zeker of het historisch correct is laat ik in het midden. Vermoedelijk verre van. Ik vind dit geen eerbetoon aan martial arts om eerlijk te zijn. Deze film lacht ze eerder in hun gezicht uit. Getrainde martial arts beoefenaars kunnen veel, maar vliegen kunnen ze niet. Over water lopen ook niet. Ik zou daar gerust om kunnen lachen moest de film niet zo serieus gebracht zijn, zoals dus in de kortfilm Kung Fury het geval is. Die heb ik al 3 keer gezien en dat blijft grappig.

Hero daarentegen is (voor mij) gewoon een heel zwakke film. Vooral inhoudelijk en op moreel gebied met een einde dat (als ik me goed herinner) op niets slaat en eigenlijk de hele film en de reden voor al het vechten teniet doet. Je kent mijn smaak ondertussen waarschijnlijk al wel beter, maar visuals maken voor mij geen film. Bovendien vind ik de kleuren hier juist ontzettend lelijk. Een film mag nog zo'n mooi kleurgebruik hebben zoals bv. Suspiria, de film gaat waarschijnlijk niet boven de 3* halen bij mij.

Een wuxiafilm hierop afrekenen voelt als een Disneyfilm afrekenen op het feit dat dieren niet kunnen praten. Vliegen is toch een heel normaal onderdeel bij wuxia.

Ik ben eerlijk gezegd ook geen fan van dat vliegwerk , het zag er in mijn optiek ook net wat te theatraal uit

Voor de rest is het visueel een prachtige film en het verhaal is ook zeker boeiend .

Visueel een juweeltje. Veel bizarre actie maar omdat het eigenlijk de verbeelding is van wat er wordt verteld kan je natuurlijk altijd een beetje overdrijven.

Hmmm...met grote gretigheid aangezet met de gedachte dat dit van dezelfde regisseur als House of the flying daggers was en deze volgens sommigen als beter ervaren word. Iets dat bij mij nu niet meteen naar boven komt ondanks dat het geen vervelende filmervaring was.

Uitermate simplistisch is het verhaal en wellicht dat we hier ook meteen één van de zwakkere, zo niet het zwakste, punt hebben. Een zwaardvechter die drie moordenaars heeft uitgeschakeld en zo in de gratie raakt bij de niet populaire heerser. Doormiddel van flashbacks vertelt Naamloos wat er gebeurt is en hoe hij te werk ging, toch blijkt halverwege dat dit slechts een afleiding is voor zijn echte aanwezigheid en het één groot opgezette truc is. Aardig is toch de boodschap die zit in het feit dat Naamloos uiteindelijk niet toeslaat puur als boodschap en oproep het bloedvergieten te stoppen.

Het verhaal daar gelaten is het toch voornamelijk de visuele pracht waar de film het van moet hebben. De afwijkende natuurwetten vallen op tijdens de spectaculaire gevechten maar storen mij niet. Want fraai is het wel, zeg maar gerust dat het vechtkunst gegoten in poëzie of dichtvorm is. Hoewel ik de film op dvd zag en niet een super weergave is, zoals blu-ray dat wel kan, valt toch de filmische schoonheid op. De marcherende legers met stofslierten, desolate woestijnlandschappen, en toch vooral die nadrukkelijke kleurencombinaties van hoofdzakelijk twee kleuren per keer. Neem bv het gevecht tussen Qin en Broken Sword in het paleis dat zich afspeelt in antraciet en groen, erg fraai. Of de dames tussen de bomen in het rood en geel. En ergens probeer ik daar een logica te vinden in de gekozen kleuren en dat die een betekenis hebben. Ik gokte eerst op een parallel met de kleuren van de zeven chakra's maar dat was het toch niet helemaal.

Hero wint er geen doekjes om en draait om spektakel en duurt gelukkig niet te lang. Toch verlies ik richting het einde wel eens wat de aandacht in een verhaal en film die zich alleen maar leent voor zoveel mogelijk wapengekletter. Desondanks is het een ervaring qua geluid, muziek en visuele pracht en ben ik vooral erg benieuwd hoe dit er uit ziet op blu-ray.

Mooie beelden, dat wel. Zeer mooie zelfs, maar daarmee heb je nog geen film. Enkel achtergrondbehang. Na enkele potsierlijke zwaardballetten (gevechten kun je dit bezwaarlijk noemen) begon het al wat saai te worden. Dansers in slow motion aan weggepoetste touwtjes zien rondzwieren is slechts leuk voor eventjes. Met of zonder wapen. Dat kun je niet blijven herhalen. Dat wisten we sinds “The Matrix” al.

De show mocht zo stilaan zijn einde naderen toen ik voor het eerst op de klok keek, maar er waren toen nauwelijks drie kwartier verstreken: ‘t leek wel het dubbele. Shit, we zaten dus nog niet eens halfweg en beter zou het waarschijnlijk niet meer worden. En ja hoor: onze vrees werd bewaarheid want we moesten het stellen met gewoon nog meer van die balletten voor ongeveer twee personen. Telkens in een ander mooi kleurtje, dat wel. Maar dat kon dus niet blijven boeien en naar het eind werd het zelfs ronduit vervelend en interesseerde het al lang geen hol meer. ‘k Was echt opgelucht dat het gedaan was. Een IMDB: 7,9 stelt doorgaans minder teleur. Behalve al die Amerikaanse blockbusters voor minderjarigen natuurlijk. Eigenlijk is dit gewoon een Aziatische blockbuster voor minderjarigen natuurlijk: ‘k had beter moeten weten.

Bon. Mooi behang alleen is dus niet genoeg om van een film te kunnen spreken, daar moet zeker nog wat bij. Een scenario met wat meer vlees in het constiperend rijstwater had zeker geholpen, want van een verhaal kunnen we in dit geval moeilijk gewagen en de dialogen zijn even pretentieus als nietszeggend. Geen van de personages maakt ook maar een flinter indruk want van acteerwerk is er zelfs totaal geen sprake. Niemand spreekt ook maar één zin geloofwaardig uit. Maar ja, dat kunnen we natuurlijk ook moeilijk verwachten in een vechtfilm: je ziet Jean-Claude Van Damme ook niet snel de Oscar krijgen voor beste acteur. De verwachtingen daaromtrent lagen dus enorm laag en die werden glansrijk waargemaakt. Alle spelers in “Hero” spreiden zowat de hele film dezelfde gelaatsuitdrukking tentoon: geen. Waardoor het nog knap lastig is om ze uit elkaar te houden ook. Op muzikaal vlak is enkel de blinde oude man die een paar plukken deed aan zijn snaren het vermelden waard. Vond ik leuk. Nou ja, leuk: alles was goed genoeg om die strontvervelende onnozele balletten even te onderbreken.

Is er dan niets goeds te vertellen behalve de prachtige esthetiek? Natuurlijk wel. Met wat goeie wil doet “Hero” door de vertelstructuur een beetje denken aan “Rashomon” en het kleurgebruik refereert in de verte wat aan “Ran”, dus krijg je tijdens deze film zin om nog eens een meesterwerk van Akira Kurosawa uit de kast te trekken, zodat je de blinkende leegheid en het vervallen in schier eindeloze choreografieën van deze “Hero” snel kunt vergeten.

Een plotontvouwing die ik me enigszins anders had voorgesteld. Het gaat letterlijk over de strijd met de drie huurmoordenaars en het verslag dat hierdoor werd gebracht aan koning Qin. Ben eerlijk gezegd niet zo voor die flying martial art en dat is hier niet anders. Spectaculair, dat zeker, en waarschijnlijk komt dat ook prima naar voren op groot scherm, maar voor mij schiet het soms zijn doel voorbij. Visueel spektakel dat overheerst ten koste van een degelijk verhaal...

Decor nog redelijk, maar voor de rest is alles ondergeschikt aan de gevechten. Gevechten of scènes die totaal onlogisch zijn, niet louter het vliegwerk, maar ook de pijlenregen of het gevecht met het leger. De film staat er bol van. Soit, er is hier duidelijk een publiek voor gezien de scores. Ze kunnen er maar van genoten hebben.

Visueel erg mooi, hoewel minder dan andere Yimou’s. Dat kan ook aan de blu ray transfer liggen, want de films in de Yimou/Gong Li box zagen er stuk voor stuk mooier uit.

Van het verhaal moet deze het ook niet hebben. Dat kun je op een handpalm kwijt.

Blijft over de knappe choreografieën. Ze vliegen prachtig en veelvuldig door de lucht. Helaas is het nooit spannend of bedreigend. Daarvoor is het te surrealistisch van opzet. Mooi maar ook een beetje leeg. En dat laatste is jammer, want Yimou kan prima een gelaagder verhaal vertellen.

3,5

Ik heb nooit goed begrepen waarom het verhaal hier zo bekritiseerd wordt. Ik vond het eigenlijk een prima vertelling. Bij Kill Bill hoor je ook niemand over het verhaal dacht ik? Daarbij is het hier dan nog interessant dat de beoogde moordenaar eigenlijk tot inkeer komt en begrijpt dat het in leven laten van één wreedaard toch goed kan zijn voor allen.

Nee precies, maar dat zeg ik dan ook niet he. Sommige films werken met een vrij beperkt verhaal omdat dit ruimte geeft voor andere dingen. Je hoeft dan niet te gaan zeggen dat het verhaal geweldig is, maar iets anders is om het basale verhaal als punt van kritiek op te voeren.

Zoals ik al hierboven aangaf, is het voor Yimou’s doen gewoon opmerkelijk. En als het dan op het vlak van de actie te kort schiet aan spanning en geweld, is het het totaalplaatje waarbinnen het wel genoemd mag worden.

Doorgaans is er nogal wat kritiek op het verhaal in deze film omdat het het Chinees gedachtengoed extra in de verf zou zetten (het Chinese patriotisme met andere woorden), maar weet niet of je het puur over MM hebt, of breder.

Begrijp die kritiek verder ook niet zo trouwens, Hero is één van die films die van "martials als ballet" een streefdoel gemaakt heeft, de rest is vooral omkadering. Ik vind enkel The Banquet nog beter op dat vlak. Verder is Hero ook één van Zhang's visueel meest indrukwekkendste films.

Helaas was het beeld op de blu ray die ik van deze film had een stuk minder van kwaliteit dan de films in de box van Imprint.

Beetje een tegenvaller, de drie fims van Zhang die na deze komen vind ik een stuk beter. Buiten het visuele wat prachtig is, is het een beetje saai, weinig spanning en een slap verhaal.

IK vind al dat vliegwerk wel wat ongeloofwaardig, je moet het leuk vinden.