The Theatre Bizarre (2011)

Trailer

Is er nieuws wat betreft een uitgave?

Een van de meest wazige films die ik ooit gezien heb. Er is eigenlijk geen intro en geen plot; de op zichzelf staande verhalen worden slechts onderbroken door bizarre scenes in het theater (die naar mijn idee nog het best zijn uitgepakt, en daarom ook veel te kort duurden).

De verhalen an sich waren stuk voor stuk onbegrijpelijk en raar, zonder ogenschijnlijke verhaallijn of clou. Het laatste spande wel de kroon; ik heb zelden zoiets bizars gezien. Eigenlijk voelt de film meer aan als een of ander studentenproject; de acteerprestaties zijn niet bepaald van hoog niveau en een verhaal is moeilijk te vinden. Deed me op sommige momenten denken aan Little Deaths, hoewel die nog een stuk minder vaag was.

2 sterren voor de poppen in het theater en de moeite, maar een aanrader is het helaas niet..

Korte horrorverhaaltjes in een vreemd sfeertje. Dit is echt B-spul maar zitten soms wel originele pareltjes tussen qua verhaal. Haalt nooit het Tales From The Crypt niveau, maar is wel amusant.

Zeer wazig, inderdaad, dat stond hier boven ook al ergens.

Maar ook heel sexueel beladen voor een horror tales gebeuren.

Sommige verhaaltjes ie het verhaal ronduit geniaal van, maar word helaas zo krom uit gewerkt.

Dat is ook het euvel bij het verhaal van veteraan Tom savini, de uitwerking is niet echt wereldschokkend ofzo, en soms best knullig.

persoonlijk had ik hier wel wat meer van verwacht.

Vaag project met best een fijne retrosfeer, wat leuke ideetjes en... jammer genoeg een trieste uitwerking.

Vaag ook dat 7 regisseurs (waarvan er een aantal toch niet onverdienstelijke horrorwerkjes hebben afgeleverd) met zo'n miserabel eindresultaat komen... 2 (vage) sterretjes. 4/10*

Beetje matig.

De opener van Stanley zou toch een stuk beter moeten zijn, zeker gezien z'n cultimago. Beetje flauwe creatureflick, die retro pixelated neon-rave beelden konden ook echt niet.

Ook het tweede filmpje van Giovinazzo mist iets. Met een titel als deze verwacht je toch wat aardig gekke shorts, maar dit veredelde drama komt nooit echt los. Barslecht geacteerd ook.

Savini is eigenlijk de eerste die er wat van probeert te maken, maar de uitwerking van z'n filmpje mist kracht en de clou wordt wel érg slecht gebracht. Gelukkig zaten hier al wel een paar toffe ideetjes in.

Het vierde filmpje is eigenlijk iets te classy voor deze omnibus. Een beetje jammer want op zich wel sfeervol en goed gebracht, maar met bizar had het weinig tot niks te maken. Misschien toch maar eens iets anders van Buck vast zien te krijgen.

Vision Stains is eigenlijk het eerste filmpje dat deze omnibus echt waardig is. Vage maar goed bedachte opzet, die op een bepaald moment een wel erg freaky richting opgaat. Dit is wat ik eigenlijk veel meer had willen zien.

En ook het allerlaatste filmpje weet wel te overtuigen. Beetje lastig te volgen soms en de clou is mij ook een beetje ontgaan, maar gezellig gestoord en meer dan bizar.

Verder aaneengekleefd door Kasten, zijn stukjes zijn nog het kwalitatiefst van allemaal vond ik. NIet toevallig de man achter de Wizard of Gore remake, ik moest er al aan denken tijdens de film zelf.

Een veel te trage opbouw, met de eerste 4 filmpjes die eigenlijk niet brengen wat de titel belooft. De laatste twee doen dat gelukkig wel, maar meer dan een nipte voldoende levert het ook niet op. Daarvoor blijft het iets teveel in het pulpsfeertje hangen.

2.5*

Ik was voornamelijk benieuwd naar Richard Stanley's bijdrage aan deze omnibus, maar helaas was dat gelijk de zwakste van het stel. In deze film brandt hij zijn vingers aan de zoveelste Lovecraft verfilming. Langzaam aan besluipt mij het gevoel dat Hardware voor een groot deel zijn kwaliteit heeft te danken aan het team dat hij toen om zich heen had verzameld.

De rest van The Theatre Bizarre viel eigenlijk best mee, nergens briljant, maar het kijkt wel lekker weg.

De stukjes in het theater hadden ze meer mee kunnen doen. Verder vermakelijke film(pjes).

Dit is wel mijn cup of tea.

Het ging aan het begin wel goed, leuke verhalen, je zou ze eigenlijk apart moeten zien om een goed oordeel te kunnen vellen.

Nummer 1, 2 en 6 waren nog wel te doen. het verhaaltje tussendoor was niet interessant en verhaaltje 3,4 en 5 konden me geen enkel moment boeien. Voor de liefhebber.

deze film hoop ik zo snel mogelijk te vergeten, baggerfilm,ik vond alleen verhaaltje 1 leuk en die was al middelmatig.1.5

The Theatre Bizarre... Bizar slecht! Slechte B film met 6 slechte verhalen die weliswaar bizar zijn maar eigenlijk kant noch wal raken. Nou hou ik wel van bizarre films maar dan wel met een goed verhaal met een leuke twist erin. Deze verhalen hebben dat niet met uitzondering van het 3e verhaal. Die had op zich nog een beetje een leuk eind. Verder is het acteerwerk erg slecht en zijn de special FX ook niet om aan te zien. 1,5 ster

Dit was veelste slecht,dit had leuk geweest in de jaren 80.

Visueel ook slecht.....de stukjes tussen de films waren het leukst!!

Deze film is zo slecht dat ik niet eens een stem uitbreng.Heb deze film wel afgekeken,maar besef nu dat dat zonde van mijn tijd was.Ik zal deze film niet eens aanraden voor een zondag als je echt niks te doen hebt.(SLECHT).

Afkijken is mij niet eens gelukt joh..

Dat zal wel gelegen hebben aan het kratje BIER .

Het begon hoopvoller dan het geheel uiteindelijk werd. Tuurlijk, de filmpjes waren bij vlagen best aardig tot intrigerend. Maar had toch beduidend meer verwacht van het gebeuren rond de persoon in het theater waar nauwelijks iets mee is gedaan. Had het geheel veel krachtiger kunnen maken.

Dat was niet echt geweldig.

Het begint eigenlijk gewoon slecht met de opening. Die marionetten waren een leuk idee, en ze waren aardig gemaakt, maar deze momenten waren zo kort en zo snel ge-edit dat ik me nooit lang genoeg kon inleven. Het was een paar seconde naar een marionet kijken om daarna gelijk weer in de volgende mini-film gegooid te worden. De afsluiter van deze fragmenten was ook te verwachten, en dat psychologische gewauwel van de Udo Kier-pop was niet nodig geweest.

Het eerste filmpje was nog niet eens zo slecht. Het verhaal wel (bijvoorbeeld: hoe kunnen beide personages zou verdwalen op een kort paadje?), maar visueel was het wel leuk. Die padden zijn zeker akelige wezens, en hun moeder zag er best oké uit. Verder had ik Catriona MacColl niet herkend, maar ik weet wel vrij zeker dat dat niet háár lichaam is dat in volle glorie te bewonderen was. Het is een aardige, ahem, paddo-trip om de film mee te openen.

Het tweede stuk had niet veel om het lijf. Ik zat echt niet te wachten op een slap relatie-verhaaltje, en het eind was misschien wel bloederig, maar het loopt allemaal zo met een sisser af. Het was misschien leuk geweest als de dame in kwestie haar ogen op het laatste moment nog had open gedaan, maar een leuke verrassing bleef in dit segment echt compleet uit.

Wat ik met het derde deel aan moet weet ik echt niet. Het heeft wat naakt, wat gore scènes én Tom Savini, en het hele concept van het het kunnen manipuleren van je eigen dromenwas aardig. Maar het is verhaaltechnisch zo gecompliceerd dat het echt niet in een stuk van een kwartiertje past.

Het vierde deel kun je niet eens als horror bestempelen, en wat het in een film als Theatre Bizarre doet is me volstrekt onduidelijk. Het is meer een overpeinzing over de dood, wat op zichzelf nog wel luguber had kunnen zijn, maar er gebeurt nagenoeg niets engs of schokkends, afgezien van het vrij realistisch doden van een hert. Maar dan is het ook direct afgelopen, en de bedoelde emotionele impact is ver te zoeken.

Het vijfde verhaal is tot dan toe zeker het meest overtuigend. De voice-over is sterk en de hoofdrolspeelster weet te overtuigen in dit smoezelige segment met akelig realistische beelden van naalden die in ogen en buiken verdwijnen. Vanaf het moment dat de zwangere vrouw in beeld komt laat de clou zich helaas al raden, maar gelukkig krijgen we dan nog een fraaie, dappere scène te zien. De stem in haar hoofd was er wel weer net te veel aan, maar al met al liet dit gedeelte ten minste echt een diepe indruk achter.

Het laatste gedeelte vond ik eigenlijk nog het leukst van allemaal. Het was verreweg het meest grappige deel, en de aanblik van al dat eten en die gore vreetpartijen was prachtig en verontrustend tegelijk. Het eind van dit deel had niets met emotie te maken, maar gewoon met lekkere over the top gore, en sluit de film afgezien van de laatste theater-scène gelukkig nog af met een knaller. En ik geef toe, ik vond Lindsay Goranson wel aanrekkelijk met al die verschillende outfits en fel gekleurde pruiken.

De film bevat uiteindelijk genoeg naakt en redelijk wat viezigheid om het allemaal leuk te houden, maar de segmenten zijn kwalitatief zo uiteenlopend dat het nooit een leuk geheel wordt. Wat mij betreft had de film echt wel zonder het tweede, derde en vierde segment gekund. Dan blijf je wel met een veel kortere film zitten, maar nu verslapte mijn aandacht echt veel te vaak.

Vond ik maar loos filmpje hoor, over heel de lijn über wazig qua filmverhaal (geldt voor alle kortverhaaltjes) en saai man... een eentje op een vijfje, max!

Zoals de meeste ook al schrijven vond ik dit nogal een vage film. Het woordje "Bizarre" wat in de filmtitel gebruikt wordt komt ook volledig tot z'n recht. Het zijn eigenlijk gewoon 6 verschillende verhalen en ze worden met elk verhaal steeds viezer. Ongelooflijk hoe goor deze film werd na een tijdje. Het einde werd wel wat voorspelbaar naar mijn gevoel, maar toch gebeurde er ook enkele dingen die ik niet zag aankomen. Al met al een redelijke film.

De korte verhaaltjes zijn niet allemaal even geslaagd maar hebben me toch best vermaakt.

Bij momenten enkele gore momentjes en wat zwarte humor.

2,5*

De rode draad van het verhaal stelde niet zoveel voor, al speelde Udo Kier wel een akelige marionet. Het slot vond ik zwakjes en voorspelbaar.

Verhaal 1 : "The Mother Of Toads" : bizar, sprookjesachtig verhaal : redelijk 2,5/5

Verhaal 2 : "I Love You" : best wel oké qua opzet en acteerwerk. 3/5

Verhaal 3 : "Wet Dreams" : Degelijk, goede opbouw en passend einde 3/5

Verhaal 4 : "The Accident" : Slecht, Stelt eigenlijk niks voor 1/5

Verhaal 5 : "Vision Stains" : Leuk idee, lugubere gedachten en een aardig slot 3/5

Verhaal 6 : "Sweets" : onsmakelijk verhaal dat mij niet wist te boeien 1/5

Totaal 13,5/30 Dus een onvoldoende, afgerond wordt dit dan 4/10

Toch wel wat meer verwacht van dit werkje.

Gestopt met kijken na 4 verhaaltjes, later de rest nog afgekeken... nog steeds niet boeiend:

Geen inhoud, geen echt horror, meer drama en onrealistisch.

Niet alle verhalen wisten te overtuigen. De twee laatste verhalen waren de beste, zeker de laatste was gestoord met het vetmesten van die man.

Mist wat pit. Enkele interessante ideeën, maar met uitzondering van twee shorts is het allemaal maar matigjes en vooral braaf uitgewerkt. Van een film met zo'n titel liggen de verwachtingen toch net wat hoger.

Richard Stanley mag deze anthology aftrappen en doet dat met hilarische onkunde. Twee tortelduifjes die geterroriseerd worden door een monstrueus kikker creatuur klinkt op papier al niet al te geweldig, maar de uitwerking tart echt alle verbeelding. Smakeloos en flauw filmpje dat wel leek weggelopen uit de jaren 70'. Om nog maar te zwijgen over het acteerwerk. 0,5*.

Tweede filmpje is wel iets beter (was ook niet zo moeilijk), maar wil na een aardige opbouw nooit echt van de grond komen. De climax op het einde voelt er niet aan als één en het acteerwerk is opnieuw bijzonder bedroevend. En net zoals het eerste filmpje is het een overstatement om het überhaupt 'bizar' te noemen. 1,5*.

De notoire Savini neemt de derde short voor zijn rekening, maar weet ook absoluut niet te overtuigen. Doet het concept van de film als geheel misschien wat meer eer aan dan de vorige twee, maar blijft helaas teveel hangen in b-sferen. Wat humor hier en daar en bij wijlen sappige gore weten het enigszins op te leuken, maar daarmee is het meeste wel gezegd. Liet geen enkele impact achter en kwam over als een armoedig in elkaar geflanst hobbyprojectje. Hiermee de derde mispeer op rij, waardoor de film als geheel nogal moeizaam van start gaat. 1,5*.

Short van Buck is de eerste die het teletubbie-niveau weet te ontstijgen. Waarschijnlijk wel degene die het minst met 'bizar' van doen heeft, maar tot dusver de enige die daadwerkelijk wat cinema poogt neer te zetten. Erg sfeervol vooral. Een continu aanwezige soundtrack en enkele fraaie slo-mo beelden maken hier een best hypnotiserend filmpje van. Goed. 3,5*.

Wat volgt is een short genaamd Vision Stains, geregisseerd door Karim Hussain; een regisseur in wiens oeuvre ik me al een tijdje wil verdiepen. Derhalve had ik wel verwachtingen van deze short en was het voor mij zelfs de voornaamste reden om deze film überhaupt te gaan kijken. Die verwachtingen werden gelukkig ingelost. Intrigerend en best wel geweldig bedacht concept, dat hoe langer hoe verontrustender werd. Best wel intens ook dankzij de sterke editing en enkele freaky scenes. Had deze opzet eigenlijk best verwerkt willen zien worden in een langspeelfilm. 4*, met gemak de beste van de hoop.

Laatste short is gelukkig een waardige afsluiter. Niet zozeer shockerend, wel érg bizar en tamelijk maagomkerend. Beetje onduidelijk plotje, maar de vreetscenes zijn behoorlijk smerig en de climax mag er wezen. Ruime 3,5*.

Werd hoe langer hoe leuker dus, maar over het algemeen toch een wat gemiste kans. Mist een beetje aan échte bravoure en sowieso zijn er legio regisseurs die geschikter waren geweest voor dit project. De tussensegmenten vond ik overigens ook een beetje flauw, hadden ze voor mijn part weg mogen laten.

Uiteindelijke score: een krappe 2,5*.

Afkijken is mij ook niet gelukt. Ik ben tot aan verhaal vijf gekomen en verder wil ik me gewoon niet meer gaan kwellen. Stevende recht op een ½* af. Wat een troep en wat een verspilling van tijd. ½* hoeft niet per se te betekenen dat het tenenkrommend slecht is. Troll 2 heb ik als vermakelijk ervaren en helemaal afgekeken. Dat wordt hier bij lange na niet gehaald. Wat héb ik me vreselijk zitten verbijten, met een lang gezicht van hier tot Tokio en tegenzin. Nu was ik benieuwd gebleven door de hoge cijfers van sommigen van de laatste drie filmpjes, maar door het onlangs geziene Southbound voel ik al aankomen dan er geen licht zal zijn aan het einde van de tunnel. Overigens zal ik vast de enige zijn die de theaterstukjes écht dikke shit vond. Als dat het beste is....nou laat dan maar.

Amateuristische bedoening, deze wazige verzameling korte filmpjes, losjes verbonden door een kansloze raamvertelling met Udo Kier als creepy mime-speler. Klinkende namen als Richard Stanley en Tom Savini op de regisseursstoel doen mooie dingen vermoeden, maar dit is een grote teleurstelling. Vrijwel alle filmpjes zijn bijzonder slap in elkaar gezet en leiden feitelijk nergens toe. Bizar is het zeker, maar vooral slecht.

Erg suf.

Wat deze anthologie doet, is knap. Zelfs met competente regisseurs slaagt het er in om bijna elk filmpje te verpesten. Op deze manier is deze anthologie al snel een toevoeging aan het genre die tot de mindere behoort. Ook gelijk voor het eerst dat er geen enkel filmpje echt goed is.

De film probeert met diverse soorten films constant een beetje op hetzelfde te mikken, en dat is vaagheid en bizar zijn. Het kan zomaar werken, bij deze film kan het echter niet. Zelfs met regisseurs die een aardig staaltje kunnen regisseren zoals Savini en Stanley kan de film geen enkel solide filmpje op het scherm toveren.

De eerste is vooral vaag zijn voor het vaag zijn. De effecten kunnen er nog mee door, de rest is gewoon saai gedoe. Niet in te komen. De tweede film had goed kunnen zijn als het acteerwerk er ook daadwerkelijk was geweest. Deze twee kunnen echt niets. De derde is al iets beter, maar behoort ook tot het soort die je na een dag weer vergeten bent.

Het vierde stukje is hetzelfde verhaal als het derde stukje. Interessante opzet, niet al te slecht uitgevoerd, maar je bent het zo vergeten. De vijfde lijkt het beste stukje te zijn van de film, en rust ook op het interessantste concept. Aardig uitgevoerd en geacteerd, maar wel iets te geforceerd vaag. Het laatste stukje is erg vermakelijk, maar gaat ook niet echt ergens heen. Het mist vooral een richting.

Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik zo weinig woorden vuil wens te maken aan een anthologie die niet eens heel veel inhoud heeft. Enkele regisseurs kunnen regisseren, maar in zijn geheel kent de film geen enkel wow-filmpje. De enige die bij "oké" in de buurt komt is de vijfde, verder overtuigen de filmpjes totaal niet of ben je ze na een dag of twee alweer vergeten. Erg jammer.