The Towering Inferno (1974)

Veruit de populairste rampenfilm uit de jaren '70. Deze prent werd bekroond met drie Oscars en had haar succes vooral te danken aan aan de uiterst realistische vormgeving, de indrukwekkende speciale effecten en de ronduit schitterende cast (zelden waren zoveel topacteurs samen aan het werk)...

ik had al een tijdje geleden gestemd maar nog niet de moeite gehad om eens een bericht te schrijven.

The towering inferno blijft toch mijn nummer 2 rampenfilm omdat ik vind dat The poseidon adventure (mijn nummer 1)toch iets erger is wegens de claustrofobische sfeer en de echte ramp : er blijven maar 10 mensen over van de 400 en dat is toch echt catastrofisch !

maar wat je in deze film hebt is de cast die,wat wil je van zo'n topacteurs, erg overtuigend speelt.

Hij duurt net iets te lang mar de prachtige score van John Williams makt veel goed. hele mooie opnames en prima effecten voor die tijd.

dat Hollywood maar snel weer met zo'n visueel spektakelfilm in de cinemazalen komt in plaats van prul zoals Dante's Peak die de naam 'rampenfilm' nog niet eens mogen dragen.

tweede kijkbeurt: what the... ?! de eerste maal was het spannend, maar nu vind ik er helemaal niets meer aan. bovendien heb ik gelezen op imdb dat het idee van de film ontstond uit twee verhalen over wat er zou gebeuren als de WTC torens in brand zouden vliegen. nu ik dat weet, denk ik van: potdorie, ze moeten The Towering Inferno gewoon uit handel halen uit respect voor de slachtoffers.

maar doen ze dat? nee, helemaal niet, en dat vind ik bijzonder smakeloos. nee, deze tweede kijkbeurt is me helemaal niet bevallen, en ik heb dan ook de 3,5 sterren die ik het eerst gegeven had, laten dalen naar 2,5 sterren. wat een rotfilm.

Klassieke Hollywood rampenfilm over een brand in een moderne wolkenkrabber van 138 verdiepingen. Groots opgezet met veel spectaculaire scenes en een cast met flink wat bekende namen. De personages, hun onderlinge relaties en de dialogen hebben een hoog soap-gehalte. Wel wat aan de lange kant, en ook niet altijd even geloofwaardig maar de film kijkt lekker weg en uiteraard leuk om Steve McQueen en Paul Newman in één film te zien.

Griezelig gegeven.

Een van de beroemdste rampenfilms met sterrencast, naast Airport en Earthquake, is deze Towering Inferno. Doorspekt met goofs en allerlei andere onlogica, maar wel voorzien van stoere one-liners en tranentrekkende soapontwikkelingen. Soms zo subtiel als zeep in de ogen. In dat kader is het verdrietige subplot met Wagner en diens maitresse er eentje die geheid de ogen prikt.

De twee hoofdrolspelers zijn tevens sterk en zitten minder gevangen in het middelmatige script dan bijvoorbeeld Astaire of andere beroemde gezichten, die vooral als seatfillers lijken te zijn aangetrokken. Dat is knap, want McQueen had de makers opgedragen dat het aantal regels tekst van Newman niet dat van hem mocht overschrijden. Het levert gelukkig geen ridicule dialogen op.

Ondanks een aantal belachelijke plotwendingen weet de film bijna veertig jaar na dato, op een qua beeldkwaliteit zeer geslaagde bluray, nog steeds indruk te maken. Dankzij een royale opbouw, spectaculaire actiescènes en een prima dosis spanning. En natuurlijk die sterrencast en het griezelige gegeven van een wolkenkrabber die vlam vat. Voor een ieder die een en ander met een korreltje zout kan nemen, is dit een vermakelijke rit.

Goed.

Heerlijke jaren 70 rampen film die best boeiend en zelfs ook spannend was, zeker destijds en als kind heb ik er ook van gesmuld. De jaren 70 stond natuurlijk garant voor veel rampenfilms en deze mocht er zeker wezen (misschien wel één van de beste want hij oogde best realistisch ). De film duurt bijna drie uur maar verveeld nergens. Visueel mocht de film er ook best zijn hoewel hij nu best gedateerd uitziet. De cast is trouwens zeer indrukwekkend met o.a. Paul Newman, Steve McQueen, de fraaie Faye Dunaway en Fred Astaire (die middels tapdansen het vuur probeerde te doven ). Mocht je de film nog nooit gezien hebben (je kunt hem trouwens hedendaags nog bekijken op de zender TCM) dan doet hij je misschien denken aan 911. Op grond van die gebeurtenis zou men makkelijk hedendaags weer zo'n film kunnen maken.

Mooie film, zei het soms een tikkeltje langdradig, die op een goede manier de gevaren van een wolkenkrabber van dergelijke omvang, weet weer te geven.

Het zijn vooral de twee hoofdrolspelers, die The Towering Inferno een echt gezicht weten te geven. Newman speelt uistekend als de architect van het gebouw, die net als veel mensen op een gegeven moment behoorlijk in de penarie komt te zitten, McQueen is als hoofdbrandweerman minstens zo goed. De rest van de cast kent indrukwekkende namen, maar speelt een veel marginalere rol.

De effecten zijn anno nu nog best goed en ook het camerawerk mag er op momenten zeker zijn. Het hele gebeuren mist soms alleen wat vaart en voortgang, waardoor het soms dus ietwat langdradig aanvoelt. Al met al is het echter een prima film.

3,5*

De hoogste wolkenkrabber ooit is net voor open verklaard en al rap begint het onheil: een vuur dat uitbreekt op de 81ste verdieping. Ruim 2,5 uur lang duurt de fik en de bijbehorende reddingsactie van een groep mensen die in de val zitten. Paul Newman en Steve McQueen vervullen daarbij de hoofdrol met avontuurlijke acties en ja, ik vond het soms ook gewoon best spannend!

Een helicopter wordt ook ingezet voor wat heldendaden. Het is wachten op de quote 'Get to the choppa', maar zo cool wordt The Towering Inferno nog nèt niet. De hele film heeft wel nog meer van dat soort -momenten en -dialogen maar is daarom wel zo leuk. Tikkeltje te lang met wat overbodig en lame geneuzel, maar het overgrote gedeelte ziet er nog steeds spectaculair uit en is dus vermakelijk.

The Towering Inferno vind ik een goede film.

Deze film gaat over een wolkenkrabber die in brandt vliegt. De brand ontstaat al vrij vroeg in de film en vanaf het moment dat de mensen ook door krijgen dat het ernstig is word de film erg spannend en verliest de film de spanning eigenlijk geen enkel moment.

De special effects zijn anno 2015 een beetje gedateerd, maar voor die tijd waren ze erg goed. De grote brand in de wolkenkrabber ziet er indrukwekkend uit. Goed werk van de filmmakers. In deze film krijgen we een heleboel ijzingwekkende scènes voorgeschoteld. Een paar voorbeelden.

1 Op een gegeven moment besluit men om via een soort brug ( een lier ) de mensen te evacueren naar een hoog gebouw ernaast. De mensen moeten op zo gamel stoeltje zitten om weg te komen. Het zou meer eens mis gaan als je zelf aan de beurt bent………. Best wel een spannende scene dus. En uiteindelijk gaat het ook helaas mis als de mannen geëvacueerd worden.

2 Tijdens de bovengenoemde reddingsactie proberen intussen een aantal mensen via een lift aan de buitenzijde van het gebouw weg te komen. Dit gaat mis. Wat volgt is een dappere en gevaarlijke reddingsactie. Ik was er niet bij in 1974. Maar ik vermoed dat in de bioscoop men een speld kon horen vallen bij veel scènes in deze film.

Deze film duurt best lang, maar de tijd vloog voorbij tijdens het kijken. Het acteerwerk in deze film is erg goed. Vooral Paul Newman en Steve McQueen stelen de show. Achter de schermen was er een grote rivaliteit tussen die twee. Het schijnt dat McQueen niet wilde dat Newman meer tekst zou hebben dan hij. Tja. Toch wel jammer dat er soms bij acteurs de drang is om per se in de schijnwerpers te staan.

De muziek in de film is van John Williams. Williams levert een goede score af die goed bij de film past.

Al met al vindt ik The Towering Inferno een erg goede rampen film.

4 sterren voor deze film.

“Jim, I think you suffer from an edifice complex.” Voor zover ik me kan herinneren de beste rampenfilm van de jaren zeventig, met superbe FX, een bijna altijd realistische “look” van het gebouw, prachtig camerawerk, uitstekend spel van praktisch alle betrokkenen, Paul Newman en Steve McQueen zeer energiek en gelukkig nergens tongue in cheek, Richard Chamberlain behoorlijk onaangenaam, Fred Astaire ontroerend, een acceptabel aantal doden onder de sterren, persoonlijke verhalen die (hoewel vaak clichématig) redelijk interessant zijn en goed verteld worden, met z'n 2 uur en 40 minuten zeer lang maar steeds de moeite waard – alles dik in orde bij deze film die na 42 jaar nog altijd staat als een, eh, huis.

Pas voor het eerst gezien, maar vond het een goede rampenfilm.Goed acteerwerk, op momenten zeker spannend, en ondanks de lange speelduur nooit echt saai, wat mij betreft.sterke rol van Steve McQueen hier.

Hey. Are you here to take me on, or the fire?

De jaren '70 was een goed decennium voor de grootschalige rampenfilm. Het begon allemaal met Airport en al snel volgen er onder andere Earthquake en The Poseidon Adventure. Een genre van films dat ik wel eens graag zie, maar ze hebben vaak te lijden onder een lange speelduur. Dat was ook de reden dat ik The Towering Inferno al zo lang links had laten liggen, een film van bijna 2 uur en een half zet je nu eenmaal niet zo snel op. Vandaag echter eens eindelijk tijd voor vrijgemaakt.

En eerlijk gezegd? Ik vind het de zwakste van alle rampenfilms die ik tot nu toe heb gezien uit die periode. Hoewel ik op zich nog wel te vinden ben voor het idee dat brandweermannen en architecten moeten samenwerken om betere en veilige gebouwen neer te poten, maar John Guillermin duwt het nogal hardhandig door je strot. Die einddialoog tussen O'Hallorhan en Doug is daar een mooi voorbeeld van. Verder is dit vooral een film die het platgetreden pad volgt, hoewel ik hem nog wel het voordeel van de twijfel wil geven dat dit indertijd nog niet zo achterhaald was, en daar eigenlijk wel erg lang over doet. Naarmate de film vordert, volgen ook meer en meer onlogische beslissingen en is het afwachten totdat verdomde vuur eindelijk eens gedoofd kan worden. Wel een indrukwekkende setting trouwens, de wolkenkrabber is duidelijk geïnspireerd op de WTC torens die in 1973 werden geopend, en ook qua effecten blijft dit nog mooi overeind staan.

Toffe cast ook wel. Er was de nodige zever ontstaan tussen Paul Newman en Steve McQueen en dat resulteerde in gegoochel met zowel het aantal dialogen, de credits op de poster en waarschijnlijk nog wel wat zaken op set. Het was de eerste keer dat de twee volwaardig tegenover elkaar stonden, McQueen's debuut in Somebody Up There Likes Me niet meegerekend dus, en beiden krijgen genoeg ruimte om hun ding te doen. Het valt alleen op dat Newman en McQueen eigenlijk de enige zijn die weten te overtuigen. Fred Astaire is om een onduidelijke reden nog tevoorschijn gehaald, William Holden weet amper iets uit te stralen als grote baas Duncan en ik snap nog altijd niet wat Faye Dunaway hier had te zoeken. Robert Vaughn is eigenlijk de enige die van zijn kleine bijrol nog iets weet te maken.

Knap gemaakt, zoveel is duidelijk, maar met uitzondering van de rollen van McQueen en Newman is dit eigenlijk de zwakste rampenfilm. Grootste probleem is eigenlijk voornamelijk de lengte van de film en het feit dat Guillermin de moraal nogal doorpusht. Blijf het een vreemde regisseur vinden, heb nog niet echt een kwalitatieve lijn ontdekt.

2.5*

Nog goed te doen, deze groots opgezette rampenfilm over een uitslaande brand in een net gebouwde wolkenkrabber in San Francisco. Met Paul Newman en Steve McQueen in de hoofdrollen ontbreekt het daarnaast niet bepaald aan starpower. Te lang, hier en daar wat doorzichtig en knullig qua special effects en niet alle plotlijntjes zijn even interessant, maar het spektakel stelt grotendeels niet teleur en een groot deel van de cast komt lekker naargeestig aan zijn eind. Zo worden ze niet meer gemaakt!

The Towering Inferno is een grootse rampenfilm uit de jaren '70. Een gigantische nieuwe wolkenkrabber wordt geopend (de hoogste van de wereld zelfs), maar er blijkt beknibbeld op veiligheidssystemen en al bij de opening vliegt ie in de fik. De grote lijnen van de film laten zich raden: vele mensen die vast zitten hoog in het flatgebouw, en allerlei heroïsche pogingen om maar zoveel mogelijk mensen te redden en het vuur in bedwang te houden. Voor extra spektakel worden er ook nog allerlei random explosies aan het vuur toegegvoegd, lijkt het wel.

Maar bij een rampenfilm als dit ga je natuurlijk niet de film in met de verwachting om een verrassend plot te zien. Hoogstens een verassend plot. En toegegeven, The Towering Inferno is capabel gemaakt: het is duidelijk te zien dat er niet bezuinigd is op de effecten die er behoorlijk goed uit zien, de cast levert over het algemeen prima werk af (al zitten er nog wel wat karikaturen in de film) en er zijn best wat spannende en spectaculaire momenten te beleven. Al zitten er ook nogal wat trage delen in de film. Er wordt nog wat persoonlijk drama bij geserveerd, maar niet in storende hoeveelheden, en de film is soms best wel rauw met behoorlijk wat explosies, doodbrandende slachtoffers en mensen die (al dan niet brandend) een zekere dood tegemoet springen of vallen. Maar waarom dit in hemelsnaam bijna drie uur moet duren, dat mag Joost weten. Met een uur minder was de film alsnog ruim lang genoeg geweest, en dan had ook een goed stuk van de wat overbodige eerste drie kwartier ingekort kunnen worden. Een voldoende krijgt ie alsnog wel, maar een dikke is het niet.

“For what it's worth, architect, this is one building that I figured wouldn't burn.”

Misschien wel één van de beste rampenfilms die ooit gemaakt is. Een brand in de hoogste toren ter wereld is natuurlijk al een interessant uitgangspunt, en dan heb je ook nog een cast met een aantal van de bekendste acteurs van het moment (of ooit). Steve McQueen, Paul Newman, William Holden, Faye Dunaway, Fred Astaire etc. Het is een groep acteurs die elk materiaal met alleen hun aanwezigheid al beter maakt.

Het sterkste punt van The Towering Inferno is dat er niet alleen grote actiescènes en reddingsoperaties zijn, maar dat er ook aandacht wordt besteedt aan het persoonlijke drama en de relatie tussen de personages onderling. Newman/Dunaway, Holden en een aantal acteurs, het armpje drukken tussen Newman en McQueen (McQueen heeft blijkbaar geëist om evenveel schermtijd te krijgen als Newman) etc. Heerlijk. Met ook nog veel spannende en geweldig gechoreografeerd actiescènes. Wat wil je nog meer?

Het moet een grootschalige onderneming geweest zijn destijds. Tientallen sets en schaalmodellen werden gebouwd, er waren veel figuranten. Sommige stunts waren gevaarlijk, vooral omdat er echt vuur gebruikt werd. In de openingsbeelden torent het gevaarte boven de andere wolkenkrabbers van San Francisco uit. Om te benadrukken hoe hoog hij is, wordt de toren in kikkerperspectief getoond. Later wordt de afgrond in vogelperspectief getoond, om de diepte te benadrukken.

Het is geen anonieme mensenmassa die door het vuur bedreigd wordt, maar een verzameling individuen. De diverse verhaallijnen, meestal met een kleine liefdesplot, dienen vooral om sympathie voor de personages op te wekken. De orkestrale muziek van John Williams draagt hiertoe bij door naast heroïsche en dreigende momenten ook jazzy romantiek in te lassen. Sommige kleine scènes uit het begin hadden uit een aflevering van The Love Boat kunnen komen.

Paul Newman en Steve McQueen spelen de twee helden die de vlammenzee te lijf gaan, met doodsverachting en gewaagde stunts. William Holden speelt de opdrachtgever die het gevaar minimaliseert, maar later z'n fout inziet en tot inkeer komt. Twee nevenrollen steken boven de rest uit: die van Fred Astaire en Jennifer Jones. Als relicten van de Golden Age stralen zij de nostalgie uit die bij hun personage past. Wanneer Jennifer Jones uit die lift valt, is het de enige keer dat een echt sympathiek personage sterft. Ten slotte is er nog O. J. Simpson als bewaker. Helaas zal hij niet in de eerste plaats voor deze rol herinnerd worden.

Het is een moderne versie van de Toren van Babel. Je kunt er een waarschuwing in zien tegen menselijke hoogmoed en tegen besparen op veiligheidsmaatregelen. Ondanks enkele geloofwaardigheidsproblemen - hoe kunnen de telefoons blijven werken? - blijft dit een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van het rampengenre.

Groots opgezette rampenfilm met een behoorlijke sterrencast. Hoewel ik zeer gecharmeerd ben van Paul Newman en Steve McQueen, viel mij deze film toch wat tegen. Dat komt met name omdat de film veel te lang duurt en de personages niet echt uit de verf komen. De film was waarschijnlijk een stuk beter geworden als deze wat was ingekort. Er zitten zeer behoorlijke momenten in, maar ook hele stukken die niet echt kunnen boeien. Het ziet er allemaal wel spectaculair uit en het heeft de tand des tijd wat dat betreft goed doorstaan.

Oerdegelijke en klassieke rampenfilm die ik vroeger al eens heb gezien, maar die ik nu eens een nieuwe herkansing gaf.

Het is me zowel mee als tegen gevallen moet ik bekennen. Om wat negatief te starten, de film loopt qua tijd richting de 3 uur en dat is echt belachelijk lang voor een ''simpele'' film als deze. Je had er zo een uur uit kunnen snijden, helemaal dat eerste uur was heel stroef. Ook is er poging gedaan om de mensen die vast zitten een achtergrond mee te geven, waardoor je om hun welzijn zou gaan geven, maar dit is ook volledig mislukt. Buiten de 2 hoofdrolspelers wist echt niemand me te boeien, zelfs niet of ze het zouden halen of niet. Dit sluit dus wel aan op mijn kritiek dat de film veel te lang duurt, want al die pogingen tot karakteruitdieping hadden er dus wel uitgehaald kunnen worden.

Dit kijk je voor de dood en verderf van een gigantische brand in een enorme wolkenkrabber inclusief een heroïsche redding en op dat vlak slaagt de film heel erg goed. Na een stroef eerste uur dus komt de film wel lekker los en komt er behoorlijk wat ellende in beeld. Mensen die creatief moeten zijn om te overleven, de paniek om te ontsnappen en ook wel vrij veel mislukte pogingen met dodelijke afloop. De film spaart de slachtoffers niet en geregeld zie je toch wel iemand brandend wegrennen of dodelijk naar beneden vallen. De jaren 70 waren gelukkig nog een tijd dat je lekker lomp geweld in beeld mocht brengen. En het zijn allemaal praktische effecten die je ziet, uiteraard zonder de meestal lelijke computerbeelden die we tegenwoordig zien en die films vreselijk nep maken. Hier is gewerkt met schaalmodellen en andere constructies en dat pakt gewoon erg goed uit. Visueel heeft de film bijna 50 jaar na dato nog steeds genoeg glans om te overtuigen.

Het is geen puntje op je stoel spanning, maar het is toch wel een onderhoudende film geworden die alleen veel beter had kunnen zijn dan nu is. Maar alsnog wel een klassieker in het rampenfilmgenre.

3,5* blijven staan

In de jaren zeventig werd het toen hoogste bouwwerk ter wereld, het World Trade Center geopend. Uiteraard brengen deze nieuwe ontwikkelingen ook twijfels en angsten met zich mee. Wat schrijvers weer inspireert om de gevaren van zulke hoge gebouwen in het geval van brand te verwoorden in een boek. De jaren ’70 was ook, mede door hogere budgeten en meer mogelijkheden met special-effect de periode dat de rampenfilm echt populair werd. Als dan de twee grote studio’s 20th Century Fox en Warner Bros ook nog eens (voor het eerst) besluiten om samen te werken resulteert dat in een film met geweldige praktische effecten en een indrukwekkende cast van bekende acteurs. Met acteurs als Steve McQueen, Faye Dunaway, Paul Newman, William Holden, Fred Astaire, Susan Blakely, Richard Chamberlain, Jennifer Jones, O.J. Simpson, Robert Wagner en Robert Vaughn is de lijst lang. Verder werkt het volgens het bekende rampenfilm scenario. Je wordt voorgesteld aan diverse mensen met hun kleine persoonlijke probleempjes die later met de ramp geconfronteerd zullen worden. De film biedt dan ook weinig verrassingen, maar de special effects zitten ondanks bijna 50 jaar oud nog goed in elkaar. Ook zijn er in het verhaal wat vrijheden toegepast om het verhaal beter te laten verlopen. Zo werken de telefoonlijnen niet maar kunnen Steve McQueen en Paul Newman elkaar regelmatig toch bellen. Of brandweermannen die rondlopen met explosieve lijkt me ook een uitdaging? Ach het mag de pret niet drukken! Best een goede rampenfilm met aan het einde woorden van McQueen die pijnlijk genoeg nog steeds voor wolkenkrabbers van toepassing zijn! McQueen zegt; “We were lucky today, The body count was only 200. One of these days 10,000 people are going to die in one of these firetraps.” (denk aan 9/11 of de Grenfelltoren)

Een maar al te bekende titel binnen het rampen genre en tevens film die ik in mijn jeugd wel eens gezien heb hoewel ik daar niet heel veel meer van weet. Voor een herkijk altijd interessant en dus was ik best wel blij de film tegen te komen in de kringloop ook al was het een uitgave met alleen maar Engelse ondertiteling.

Het verhaal mag duidelijk zijn rond deze monsterlijk hoge wolkenkrabber gelegen in San Francisco met in eerste instantie de sympathieke ontwerper Doug Roberts die voor de brand nog op enige malversaties stuit die verderop in de film grote gevolgen gaan hebben. De aanloop is lang rond onderandere Roberts, Duncan en Simmons, doch vervelend doet de film geen moment met een best wel leuke inkijk rond de bouw, nazorg, faciliteiten, protocolen en veiligheidsstructuren. Voeg daar een prima cast aan toe met Astaire, Holden, Chamberlain, Wagner, Vaughan, O.J., Dunaway, en natuurlijk de main characters in de vorm van Newman en McQueen, acteurs die toch altijd meteen iets toevoegen, en je hebt al heel wat.

Temidden van een film uit 1974 valt het in beeld gebrachte vuur toch meerdere malen op als erg goed, zo zijn de dood van een x aantal karakters waaronder Bigelow en zijn vrouw zelfs te betitelen als erg dramatisch en aangrijpend. Nee, deze film heeft geen slappe toestanden zoals ik een paar weken terug wel zag in Earthquake met Charlton Heston. Heeft The Towering Inferno dan geen minpunten? Mwoah, de lengte is op een gegeven moment wel een beetje een dingetje, echt vervelend doet de film niet aan maar dit hoefde geen 2,5 uur te duren. Dan is er het gebrek en communicatie en doortastendheid om in de eerste fase van het vuur het gebouwd ontruimen en met name het feestje. Het zal ongetwijfeld in het verhaal horen met de oneindigheid tussen Roberts en Duncan, plus de schijnveiligheid van het zogenaamde gebouw, toch vind ik het raar dat er niet beter richtlijnen en protocollend zijn om meteen te ontruimen of dat de interne beveiliging daar iets aan doet.

Maar dat zijn details binnen een film die toch eigenlijk gewoon goed vermaakt en best wel knap gemaakt is en voor mij nog altijd de bekende titel en boegbeeld van de jaren 70 rampenfilm is. Daarom wat mij betreft een prima en degelijke film.

Het is geen slechte film, maar het duurt laaaaaaang. Misschien dat dit in 1974 gezien werd als een avondvullend programma vol spanning en plezier, maar anno nu is dit gewoon veel te traag. Scènes die nu 10x zo snel zouden worden afgewikkeld of gemonteerd, zoals reddingsacties die maar aanslepen en realtime worden getoond (met die kinderen). Tot aan ongeveer de helft is het een heel aardige film, tot je beseft dat je nog ruim een uur moet, dan wordt het gewoon een beetje een vervelende zit.

Wat spektakel betreft is het best oke gedaan, hoewel je ook je vraagtekens kan zetten bij een hoop dingen. Nu wil ik niet beweren dat ik verstand heb van brand en hoe zich dat gedraagt, maar de constante explosies en hoe het vuur om zich heen grijpt (en hoe machteloos de brandweer is terwijl ze toch redelijk snel ter plekke zijn), tja.

Verder konden een hoop personages me ook niet echt boeien.

Als er veel in geschrapt zou zijn dan had ik dit een bovengemiddeld leuke film gevonden die best de tand des tijds heeft doorstaan, maar nu was het door de lengte en de traagte uiteindelijk toch een beetje een domper.

Een 3,25* naar boven afgerond nog voor de schaal, de aardige effecten en voor de leuke momenten die er wel inzaten.

Ik had er meer van verwacht. Eerlijk is eerlijk, voor de tijd is het wel een indrukwekkend gemaakte rampenfilm, met de wolkenkrabber realistisch geintegreeerd in de San Francisco skyline.

De brand is niet overal even realistisch (waar kwamen al die explosies en steekvlammen vandaan?) en de rook had zwarter gemogen, maar nogmaals, voor die tijd niet slecht.

Het is alleen qua pacing en spanning nogal een tegenvaller. De opbouw is langzaam (hoewel de brand relatief snel uitbreekt) en als de brand eenmaal een gevaar vormt is er bijna nooit een gevoel van urgentie. Als het al escaleert (en mensen sterven), is het vaak ook vrij knullig in beeld gebracht.

Verder waren er behoorlijk wat stukken die korter konden; klim- en klauterwerk, telefoongesprekken, evacuatie...Het haalde de vaart uit de film, die met ruim 2,5 uur ook veel te lang was.

Paul Newman deed het wel leuk, Steve McQueen vond ik daarentegen vrij saai en kleurloos. Ik kon al helemaal niks met de andere personages. We leren ze soms wat persoonlijker kennen, maar ik vond niemand interessant genoeg om voor te rooten. Nou, Fred Astaire misschien nog een beetje.

Gelukkig werd er 14 jaar later wél de perfecte skyscraper-film gemaakt: Die Hard; blijkbaar geïnspireerd op het boek Nothing Lasts Forever, dat weer geïnspireerd was door The Towering Inferno. Dus ja, ergens moeten we The Towering Inferno wel dankbaar voor zijn.

In mijn geboortejaar kwam ook deze blockbuster uit, die met drie oscars ging lopen. In 1974 liep de ouderwetse spektakelfilm op zijn laatste benen. Vanaf 75 zou Jaws een nieuw tijdperk inluiden met een versnelde implementatie van special effects in films en een nieuwe generatie jongere regisseurs. Spielberg zou daar een dominante rol in spelen en George Lucas zou spoedig volgen.

Maar The Towering Inferno is nog een ouderwetse film, toen rampenfilms massa's volk lokten naar de zalen. Technisch ziet de film er zeer goed uit (voor die tijd), met enkele leuke actiescènes, al sleept het soms wat aan met veel te lange stukken en ontbreekt het de brand aan wat meer realisme.

Newman en McQueen heb ik wel beter zien spelen. Omdat de film het vooral van zijn bombastische effecten moet hebben is hun acteerwerk wat op de achtergrond geraakt. Misschien wat jammer, want de film heeft een grote cast met acteurs die "in" waren in de jaren 70. Faye Dunaway is nauwelijks het vermelden waard, net als de wat zielige bouwmeester gespeeld door William Holden. Acteurs als Richard Chamberlain, Robert Wagner en Fred Astaire vallen dan wel meer op, al zijn hun subplotjes (vaak van Love Boat niveau) vrij onbeduidend. Vooral dat met Wagner was eigenlijk grappig in zijn tragiek.

Ik vond het een leuke film zoals je ze niet meer ziet, met een grandioze finale, al viel de lange speelduur me hier wat tegen.