Cosmopolis (2012)

oh

Waarom vind je dat? Of was dat ook sarcastisch bedoeld?

uit een tegenexpertise bleek dat het , sinds zijn laatste film, juist héél goed gaat met hem

Wat een fantastische film, voor mij toch wel één van de betere van Cronenberg.

Met een uitstekende soundtrack en prima acteerwerk. "Twilight-ster" Pattinson zet hier wel een "coole" rol neer, arrogant en heerlijk cynisch.

Het is even wennen ..maar een erg fijn filmpje, dat mij een beetje deed denken aan Holy Motors.

Toch ééntje die onverwacht lang blijft spoken, deze Cosmopolis. Héérlijke soundtrack ook; Mecca. Cronenberg Én een onverwachte power performance van Mr. Twilight.

Deze stond nog tussen mijn voorraadje tv-opnames. Een BBC-uitzending van een tijdje terug, en in dit geval blijkt dan dat ik toch wel ondertiteling nodig heb.

Gaan we dus t.z.t. op een andere manier in de herziening gooien, maar een eerste impressie kan ik wel al vast geven.

Goed getroffen, surrealistische en licht apocalyptische sfeer, aangezet door bizarre en cryptisch aandoende dialogen volgens de ratio van een wereld die bezig is ten onder te gaan, iets toegespitste diepteperspectieven en cameraposities, en de licht claustrofobische setting van de limousine. De grote kladderadatsch is aanstaande, de boel gaat naar de ratsmodee. We zijn failliet, in alle opzichten.

De beschermende cocon van de protagonist verkruimelt, maar dat lijkt inderdaad van het begin af al zijn bedoeling te zijn, en gaandeweg werkt hij daar zelf steeds actiever en bewuster aan mee.

Ik had trouwens even een Taxi Driver-momentje toen hij, met getrokken revolver en interessante coiffure, dat vervallen appartementen-gebouw binnen ging. Travis cleans up the streets, Eric clears up his mind.

super saaie film!

Briljante film. Cronenberg tackelt het failliet van het kapitalisme in anderhalf uur vanaf de achterbank van een limousine. We kunnen onze borst nat maken.

De vorm zal voor veel kijkers te abstract zijn, maar dit is echt een meesterlijke film wat mij betreft en Cronenberg is zonder twijfel een van de meest interessante en veelzijdige regisseurs van de afgelopen 50 jaar.

5*

WAT EEN KULFILM !!!! Een thriller zei de recencie. Ik zou werkelijk niet weten waarom dit een thriller zou moeten zijn. Anderhalf uur oeverloos gelul in een limosine over.. Ja, over wat eigenlijk? Tussendoor een beetje neuken en dan op het einde een beetje onsamenhangend pief paf poef en dan weer leuteren. Maar ja, David Cronenberg,.. ik had het kunnen weten. Ik had het moeten weten! Ik zal het allemaal wel weer niet begrepen hebben, zoals een van zijn andere films waarin een videorecorder in iemands buik huisde.... ik bedoel maar. Nee, Cronenberg is duidelijk niet my cup of tee ! Was er niets te genieten in deze film? Jawel, Paul Giamatti op het eind. Interigerend wie immer. En de bloedmooie echtgenote die, zelfs zwijgend -ja, liefst zwijgend- een genot was om te aanschouwen. ( Ook gaf de rolprent mij een antwoord op wat zich nou eigenlijk aan de binnenkant bevindt van die uitgerekte limo's die je in de films ziet. Onder andere dus een pissoir als je dat wil. ) Wel, ik ben benieuwd naar jullie reactie's dus schiet maar raak..

Reacties waarop? Er is niets inhoudelijks om op te reageren. En verder staat het topic al vol met meningen.

Mooie toer van Pattinson. Cronenberg weet de film terend op dialoog genoeg tempo en schwung mee te geven. De steeds variërende wisselwerking welke Pattinson met de andere acteurs heeft doet de rest.

Dikke 3,5*.

Wat een cultfilm! Cosmopolis staat bol van de symboliek, en de permanent voelbare onderhuidse spanning in kale minimalistische constructie is bijna ondraaglijk. De dialogen zijn even ondoorgrondelijke als het totale bevreemdende decor. Niets is normaal, alles wordt uit z'n verband gerukt, maar gaandeweg wordt het duidelijk dat de moderne mens los is geraakt van zijn natuur en helemaal de weg is kwijtgeraakt. Het leven wordt beheerst door technologie en de verstikkende betekenisloosheid van kapitaal.

Niet toevallig krijgt Eric Packer, een 28 jarige miljardair, tijdens zijn ritje naar de kapper in z'n smetteloos witte "stretched limo" te maken met tegenslag op tegenslag: zijn huwelijk loopt op de klippen, financieel raakt hij in een oogwenk aan de grond, zijn limo wordt toegetakeld als ware het een schilderij van Jackson Pollock, de beroemdste taartengooier weet 'm te vinden, hij ziet pijn en opoffering, zijn favoriete rapper sterft, hij neemt onverantwoorde risico's, hij neemt elke gelegenheid te baat om fysiek zijn genot bot te vieren, en en passant maakt hij zich los van alle zekerheden in zijn bestaan.

De kapper laat hem in de spiegel naar zijn jeugd kijken. Hij maakt voor 't eerst werkelijk contact met z'n chauffeur, waar hij naast gaat zitten op weg naar de nachtelijke rustplaats der limo's. Daarboven wacht Eric een laatste confrontatie met een vage bekende uit zijn verleden.

Al met al werd 't ritje naar de kapper geen zegetocht, maar had 't eerder alle kenmerken van een calvarietocht van een mens die koste wat kost probeert te ontsnappen uit de leegte van de moderne tijd, een mens opzoek naar het gevoel en het bewustzijn om echt te leven waarin het toeval van de dood elk moment kan toeslaan. In abstractie begint de tocht met de eerste vrolijk kleurrijke spetters en streken van Pollock en eindigt bij de serene somberheid van Rothko.

In een paar woorden: Cronenberg heeft op sublieme wijze de huidige tijdgeest in een waanzinnige film gevangen.

Drie dagen geleden was het Goede Vrijdag, een dag waarop de Mattheus Passion van Bach traditiegetrouw op het menu staat, én de uitgelezen gelegenheid om Cosmopolis eens langs de Kruisiging te leggen. Het getal 14 speelt een niet onopgemerkte rol. Zo heeft Eric Packer zijn zinnen gezet op de aankoop van The Chapel van Mark Rothko, waarin 14 doeken hangen die op een magische manier een interactie aangaan met de bezoeker; alsof de dood dwarsdoor de verf het laatste woord probeert te bemachtigen, maar dat is uiteraard een eigen interpretatie.

De totale Kruistocht doet 14 Statiën aan, momentopnamen die voldoende onderscheidend zijn om benoemd en herinnerd te worden. De 15e is de wederopstanding en is min of meer een buitenbeentje.


De eerste Statie. De onttroning, de ontmanteling, of de neergang, begint met de ter dood veroordeling. In de financiële wereld heeft de term “to take a haircut” de betekenis van “zijn verlies accepteren.” Het ritje naar de kapper ontaardt in een levenswandel naar het einde.
De tweede Statie. Het kruis op de schouders nemen. Eric Packer stapt in zijn ultrta witte “stretched limousine” op weg naar … de kapper.

De derde. Het gewicht van het kruis leidt tot een eerste val. De limo wordt zowat bedolven onder de mega rat van betogers tegen het kapitalisme.

De vierde. De ontmoeting met zijn moeder. Packer bedrijft de liefde in de limo met de 41 jarige Didi Fancher, enig Oedipus-complex insinuatie is Cronenberg niet vreemd, die hem wijst op de mogelijkheid om een schilderij van Rothko te kopen, maar tevens laat weten dat zijn “Chapel” buiten Packers bereik valt. Ergens tussendoor wordt Arthur Rapp vermoord, die daarbij een oog wordt uitgestoken.

De vijfde. Simon van Cyrene helpt het kruis te dragen. Torval, de trouwe beveiligingsdienaar houdt in looppas gelijke tred met de limo.

De zesde. Veronica droogt zijn gezicht af. De betekenis van haar naam luidt: “brengster van de zege,” maar via een vrijelijk mengsel van Grieks en Latijn werd ’t in de Middeleeuwen gezien als een samentrekking van “verus” waar en “icon” beeld; Vera-iconica het ware beeld. Packer werd niet bepaald liefdevol afgedroogd in letterlijke zin, maar de taart van André Petrescu, “the cream pie action painter” komt in de buurt van een onvergetelijke “indruk.”

De zevende. Het gewicht van ’t kruis leidt tot een tweede val. De hagelwitte limo wordt beklad en besmeurd als ware het een doek onder handen van Jackson Pollock.

De achtste. Het troosten van de wenende vrouwen. Packer bezoekt samen met Danko, zijn beveiligingsbeambte een disco en vraagt zich af hoeveel pijn er op de dansvloer verzacht wordt.

De negende. De derde val. Packer ontdoet zich van zijn laatste navelstreng met het complex en schiet Torval dood. Als hij urineert in zijn eigen limo, is de bestemming bereikt: de kapper.

De tiende. Zijn kleren worden beroofd. Packer verschijnt met steeds minder kleren aan. Zijn geliefde, echtgenote sinds 22 dagen, merkt ook op :”Where is your jacket?”

De elfde. De Kruisiging. Packer schiet zichzelf door zijn hand, waarmee hij in de meest letterlijke zin het “stigma” van Christus kopieert. Benno/Richard spreekt over “mutton” schapenvlees, het Lam Gods, Agnus Dei.

De twaalfde. Hij sterft aan het Kruis. Packer gaat de confrontatie aan en staat oog in oog met Benno of Richard of de Onnoembare (God, Allah of JHWH), die hem laat weten: “I wanted you to heal me. Save me. I wanted you to save me.” Dit kan gezien worden als God die zijn naam meer aanzien wil geven door ’t offeren van zijn eigen Zoon. God was immers dood verklaard, en, een God die geen vinger uitstak naar Bangladesh, zoals Packer terecht opmerkt.

De dertiende. Hij wordt van het Kruis genomen. De limo verdwijnt in de garage.

De veertiende. Hij wordt in het graf gelegd. De schilderijen van Rothko kleuren de aftiteling als waren zij een gewaarwording binnen de muren van de “Rothko’s Chapel.”



Uiteraard mag het bovenstaande met een korreltje zout genomen worden.

Anaphora: David Cronenberg's Cosmopolis

Het boek van Don DeLillo uit 2003 was voorspellend. Aan de hand van een dag uit het leven van een jonge yup zien we deze stijlvol afdalen en zien we in tegenstellingen de crisis aan ons voorbijtrekken.

1. Tegenstellingen:

* cosmos [ruimte] versus polis [stad]

* de witte super de luxe limo's versus de groezelige stad

* de informatieyuppies versus de occupybeweging en de taartgooiers

De cosmos behoeft geld, seks en beeldschermen; de polis protesteert.

2. Het afdalen:

Packert zelf daalt af, op verschillende wijzen:

* in kleding: eerst geen stropdas, dan geen jasje,

* van ontbijt, via lunch naar take away diner van aubergines

* terug naar zijn jeugd: kapperszaak, zijn pa

en wel pas nadat de limo voor 'even' is geparkeerd.

In de film worden de [te vele] teksten alsmaar minder abstract. Naar het einde toe wil hij weten wat de betekenis is van alles wat hij doet en van wat er gebeurt. Tevergeefs overigens, het antwoord komt niet.

Laat de champagne maar knallen ! Mister Cronenberg is back en hoe ! Door opnieuw aansluiting te vinden bij zijn meesterwerken Videodrome, Crash en Spider krijgen we een zeer interessante film voorgeschoteld waarin de grens van een abstracte filmtaal weer wat verder komt te liggen. Ik pik er een paar momenten uit. Packer gaat zijn ondergang tegemoet. Cronenberg visualiseert dit zeer sterk. De limo als een soort doodskist (er is een prachtige camera beweging bij de scene met Morton dat dit perfect illustreert), acteur Pattinson die eruit ziet als vampier, die in de 'twilight films' meespeelde en dus het begrip 'vampier' oproept (maar Cronenberg houdt vol dat dit louter toevallig was, het was niet waarom hij Pattinson koos maar ik ben niet overtuigd), het verlies van das, vest, de restanten van de taart op zijn lichaam, eenzijdig kappen van zijn haar en als laatste het verlies van limo. Geluid zeer ingenieus aangewend. In de wagen, geen geluid van buitenaf, hij is afgesloten van de buitenwereld in geluid maar ook in emotie. Het personage verraadt geen emotie bij dingen die gebeuren buitenaf. Die magnifieke scene waarin rellen losbarsten, de limo wordt gevandaliseerd maar hij heeft geen krimp. Ook de scene in de disco, zitten op balkon te kijken naar de menigte, toeschouwer die contempleert over de massa die dansen en pillen nemen, mis-en-scene van een almachtige toeschouwer, afstandelijk, veraf, geen interactie, geen connectie. Scene met Binoche ; zij is schitterend hoe ze kronkelend, nagenietend als het ware, in de limo wentelt. Ondergang in het het verhaal; blut, dreiging, scheiding met vrouw (knappe dialogen scene van vrij zijn – opnieuw geen emotie. Enkel wanneer zijn favoriete rapper gestorven is, is er kleine emotie). Dan is er nog de generiek die herinnert aan Rothko (ook een link met het verhaal). Misschien te schematisch (de opeenvolgende personages die Packer confronteren) en zeker te abstract door de dialogen maar voor mij fascinerende, intrigerende beeldtaal over de val van mens en maatschappij.

Veel gepraat maar vrij weinig actie in deze weinig meeslepende verfilming van de gelijknamige roman van Don DeLillo over een emotieloze multimiljardair [Robert Pattinson] die tijdens een limousinerit naar zijn kapper verschillende ontmoetingen heeft die vooral bestaan uit seks en pseudo-filosofische gesprekken. De cinematografie van Peter Suschitzky is een pluspunt maar Cronenberg slaagt er geen moment in om de kijker betrokken te voelen bij het hoofdpersonage of de gebeurtenissen. Alleen Binoche en Paul Giamatti brengen wat leven in de brouwerij. Verder is dit moeilijk door te komen.

Op The Fly en History of Violence na, vind ik de films van Cronenberg maar rete saai (Crash, A Dangerous Method). Mooie shots, maar dat houd mij niet 1,5/2 uur geboeid. We kijken hier vooral naar Pattison die in zijn limo zit, steeds sex heeft met anderen vrouwen, terwijl die met een super mooie blondine getrouwd is (waar die steeds vage dialogen mee heeft) en verder heeeel veeeeel gelul

Merkwaardig gebeuren.

Die Cronenberg is toch wel een bijzonder regisseur geworden. Ging in de latere films binnen zijn regiecarriere een andere richting op dan horror met een sterke basis in effecten. Cosmopolis lijkt te voelen als een film die zijn intelligentie moet tonen, maar uiteindelijk vond ik het vooral een aardig dwaze film die nergens echt overkomt.

Wel zijn er audiovisueel wat nette keuzes, zeker wanneer het aankomt op interieur en locatiekeuze. De film voelt wel degelijk modern aan ondanks de toch wel ouderwetse inhoudelijke kwaliteit. Die valt vooral te merken in termen van dialoog en houding. De personages gedragen zich vooral alsof ze vast zitten in de jaren 80 met een nogal een opvallend mekkerende toon die de hele film lang aanhoudt.

Verder maakt de film regelmatig merkwaardige keuzes, die vooral worden versterkt door het aardig idiote en storende personage van Pattinson. Ondertussen maakt hij betere keuzes voor filmrollen, dit was namelijk echt een misser. Hij past er totaal niet in, maar ook de overige castleden bakken er weinig van. Veel rollen zitten de film in de weg, de enige die ik vond uitblinken was Giamatti.

Soms aardig op visueel vlak, maar verder een film die vooral een merkwaardige en vervelende indruk maakt. Nadat de film was afgelopen heb ik me even op mijn achterhoofd gekrabd over wat de bedoeling precies was. Neem aan dat een liefhebber het vast beter zal zien dan ik, maar ik kan hier maar weinig mee. Mag hopen dat Cronenberg, mocht hij nog een film maken, het gewoon lekker bij horrorfilms houdt.

Cronenberg’s Taxi Driver?

Net als Travis Bickle rijdt Michael Parker door New York. Maar bij hem stappen geen psychopaten in die hun vrouw willen vermoorden. In zijn limo is enkel plaats voor briljante adviseurs. Maar zijn blik op de wereld is even verwrongen.

Cronenberg schetst een beklemmend portret van een hoogbegaafde narcistische multi miljardair. Hij reist door de stad in een stretched limo, vormgegeven als een buitenaards ruimteschip. Of doodskist, zo u wilt. Hij praat en denkt enkel in abstracties terwijl buiten de wereld in chaos vervalt. Is het toeval dat de security chef een lookalike van Elon Musk is, of had Cronenberg een glazenbol? Het had net zo goed Elon Musk The Movie kunnen zijn. Maar dan wel een vrije bewerking a la Blonde.

Vanaf de achterbank van de limo leren we dat Parker met één verkeerde inschatting zijn hele imperium dreigt te verliezen en de financiële wereld tot instorting brengt. Dat komt natuurlijk bekend voor, maar de wereld is er in al die jaren natuurlijk niet door veranderd en buiten de limo zien we het equivalent van de gele hesjes, de boeren en de millieubeweging in het straatbeeld voorbij trekken. Binnen in de limo gaat het over schema’s, patronen, de prijs van dingen en symmetrie.

Een existentiële crisis is het gevolg en Parker zet ook zijn eigen leven op het spel…

Een ontluisterend portret van een wereld waarin het hyperkapitalisme de macht heeft en niemand gelukkig is. Je hoeft enkel uit je raam te kijken om het te zien!

Meesterwerk 5*

Pfft.

Tergend saaie bedoening. Ik zal vast en zeker te dom zijn voor al het intellectueel bedoelde geneuzel. Maar als een film na een minuut of 20 mij al enerveert met nietszeggende dialogen en zagerige personages, wil ik het al niet meer proberen begrijpen.

Robert Pattinson ben ik de laatste jaren wel beginnen waarderen, vooral dan door z'n keuzes, niet zozeer doordat ik hem plots een goed acteur ben beginnen vinden. In Cosmopolis blijkt eens te meer dat hij niet zo'n groot talent is - ofwel ligt de rol hem niet. In ieder geval is zijn vertolking medeverantwoordelijk voor het stugge karakter. De existentiële gedachten en het vele afdwalen in onverstaanbaar gezever kunnen nooit een goede film opleveren.

En zo blijft de regisseur David Cronenberg een raadsel voor mij. Volgens sommigen een meesterlijke regisseur en ik zou niets liever willen dan dat ik het ook zie, maar voorlopig blijft het toch echt schipperen tussen goed en slecht. Er valt geen touw aan vast te knopen, maar de laatste paar films die van hem gezien heb geven mij steeds minder hoop in de rest van z'n oeuvre.

1,5

Wat de rest van zijn ouvre betreft is het de vraag welk deel je al gezien hebt?

In zijn begintijd tot en met The Fly was hij vooral actief in bizarre body horror. Daarna is hij meer de kant van drama op gegaan, waarbij zijn verhalen en personages altijd bizar en afstandelijk bleven.

Dat werd weer gevolgd door een pasr vrij rechtlijnige misdaadfilms, om uiteindelijk weer diverse eigenzinnige projecten op te pakken.

Ik vind het vrijwel allemaal meesterlijk, maar zeker zijn meer literaire werken (Crash, Naked Lunch, Dead Ringers, Cosmopolis, A Dangerous Method) zijn zeker niet voor iedereen.

Zijn body horror en misdaadfilms zijn het meest toegankelijk.