Alone in the Dark (1982)

http://www.alone-in-the-dark.com/trailer/promo_large.htm

Film die in 2004 uitkomt met de gelijknamige titel gebasseerd op het oldskool computerspel. Met o.a. Christian Slater, Tara Reid (Bunny!!) en Stephen Dorff.

Dat heeft toch niks met deze film te maken? dees is uit 1982 ???

Alleen de titels zijn gelijk idd. Ik zal het voortaan in het forum zetten, excuses.

Matige griezelthriller met o.a Dwight Schultz ( A-Team)

Voorspelbaar.

2,5*

Mental patients escaped from psychiatric hospital......well we heard this before.

Toch ontwikkeld het plot van Alone in the dark zich anders dan in andere horrorfilms. Het lijkt erop dat door mede van enkele goede castleden, een beter verhaal en genoeg karakterontwikkeling de film zich kan onderscheiden met soortgelijke films.

Sommige dingen komen nu eenmaal mak over. Een psychiatrische instelling die streng bewaakt wordt door elektrische poorten en grendels. Eenmaal de elektriciteit uitvalt............juist ja. Toch ernstig ongeloofwaardig niet? Net alsof er geen stroomgenerator aanwezig zou zijn in geval van nood.

Buiten die kleine ergenissen die toch wel opduiken in deze film is hij best genietbaar. Het is eerder een thriller, dan een horror. Vandaar dat hij niet echt helemaal standaard wordt en dus de kijker kan verrassen op enkele orignele scares en op enkele originele scènes (denk maar aan de scène op het bed met de babysitter).

De film wordt spannend, maar nooit echt eng. Er komt genoeg bloed in voor, zonder de film oneer aan te doen. Nogmaals de cast acteerde goed (buiten mss de babysitter die toch wel erg ongeloofwaardig in beeld kwam). Toch had ik wat meer van Donald Pleasence verwacht; die we allemaal kennen als Dr. Loomis uit Halloween. Vond zijn acteerprestaties erg standaard en hij zag er wel minstens 80 jaar uit. Of misschien heb ik hem in te veel films al als dokter (Phenomena, Halloween....) gezien en is dit nu eenmaal één van zijn mindere rollen.

Ik geef de film een 3 omdat ik toch best genoten heb. Alleen voelen sommige scènes wat langdradig aan en ik vond de misdadigers niet echt overtuigend of dreigend overkomen. Eerder allemaal wat tam en mak.

Toch leuk om een keertje te zien.

Ook niet toen ze bij dat winkelcentrum waren? Ik kan nog wel herinneren dat ze daar redelijk stoer waren

Bedoel je toen ze de boel aan het plunderen waren en met dat masker?

Ja, was wel een leuke scène. Maar in het algemeen vond ik het toch maar zwakjes. Zeker die iets molligere die kunstjes uit tekenpapier maakt met de dochtert des huize .

Haha die iets molligere Ja die scene bedoel ik indd. Zal hem binnenkort maar weer eens opzetten want ik kan mij niet zoveel meer herinneren van die 3. Mischien komen ze dan ook heel anders bij mij over.

Hahaha was ff zoeken naar de juiste woorden. Hoe kan ik dat het meest respectvol vernoemen

Een slasher die het eens over een andere boeg probeert te gooien door de slechteriken een gezicht te geven en vooraf precies te vertellen waartoe ze in staat zijn. Daardoor wordt de spanning des te ondraaglijker omdat ze soms zelfs in het huis opduiken. Bijvoorbeeld met de dikzak en het meisje weet je nooit hoe het af ging lopen.

Het laatste half uur is een constante aanslag op je zenuwen, en je weet nooit waar het gevaar op zal duiken, vooral in een scène waar de makers van de film Valentine ideeën vandaan gehaald hebben.

De acteurs zijn natuurlijk weergaloos, met een absolute sterrencast. Pleasance, Palance en zelfs Schultz die het hier eens over een andere boeg gooide waren allemaal sterk.

Een erg geslaagde film wat mij betreft...

Wanneer de electriciteit uitvalt en de stad in de duisternis wordt gehuld, ontsnappen een aantal gevaarlijke gekken uit een krankzinnigengesticht. Ze zijn vastbesloten met hun dokters af te rekenen en terrorizeren de omgeving.

Het trio Palance, Landau en Pleasance maar ook verschillende anderen vormen een geslaagde cast en regisseur Jack Sholder weet met zijn efficiënte regie een beklemmende angstsfeer op te bouwen. Er zitten beslist enkele huiveringwekkende scenes in zodat de liefhebbers van het genre hun hart kunnen ophalen aan deze slasher.

Aardige slasher met een goede spanningsopbouw en aardige vertolkingen. Alleen van Donald Pleasance had ik wat meer verwacht. De sfeer is lekker grimmig, maar de moorden vielen wat tegen. Gore heb ik niet gezien helaas. Na de sterke opening wordt het wel allemaal wat minder door het langzame tempo. De spanning blijft gelukkig wel. Het laatste kwartier is weer fijn.

Hier had ik, gezien de reputatie, meer van verwacht. Alone in the Dark kent vooral een nijpend gebrek aan spanning. Er zijn wel een aantal afzonderlijke scènes die je aan het nagelbijten krijgen (babysitter op bed bijvoorbeeld), maar als geheel faalt de film grandioos. Spijtig, want de ingrediënten waren nochtans voorhanden: een degelijke cast en een degelijke plot. Toegegeven, het verhaal bevat enkele ongeloofwaardigheden, maar er wordt wel op een zorgvuldige manier van het begin naar het einde toegewerkt. Uiteindelijk weegt dat niet op tegen het feit dat de psychopaten nergens dreigend overkomen.

Loslopende gekken

Vergeten slasher die een kijkbeurt waard is. Pleasance, Landau en natuurlijk Jack Palance vullen de cast en dat schept verwachtingen en maakt nieuwsgierig. Echt eruit springen doet de film niet: de realisatie is zonder meer correct voor een lowbudget als dit. Het is een wat typische horror uit die tijd die meelift op het succes van Halloween. Het is allemaal voorspelbaar en voor één keer worden de killers op een meer menselijke manier uitgewerkt... Een goed idee was het niet echt. Conclusie : middelmatig.

Een niet al te beste slasher en dat komt vooral omdat de gekken eerder lachwekkend overkomen dan gestoord. De film is bij vlagen nogal saai en begint soms te vervelen. Leuke rollen van Dwight Schultz en Donald Pleasence, maar voor de rest is de cast waardeloos. De poster is trouwens prachtig.

Er zijn in 1982 wel beter slashers gemaakt dan deze.

"So... it's not just us crazy folk that kill. We all kill... when we must. And we all die... when it's time."

Door die prachtige poster verwachte ik een enorm sfeervolle horrorfilm maar dat bleek niet het geval. De film is een nogal matige slasher over mensen die ontsnappen uit een psychiatrische instelling en proberen om hun nieuwe psychiater te vermoorden (omdat ze denken dat hij hun vorige psychiater heeft vermoord).

Het acteerwerk was erg matig. Natuurlijk was Donald Pleasence zeker niet slecht maar zijn rol was niet zo interessant en het was maar een vrij kleine rol.

Het duurt een tijdje voordat de film een beetje op gang komt en zelfs dan word het nergens echt spannend. De psychiatrische patiënten waren nogal onrealistisch vertolkt en de plunderingen tijdens de stroomstoring sloegen echt helemaal nergens op. Als aan het einde Jack Palance's personage realiseert dat de psychiater niet is vermoord is dat zowaar een mooi emotioneel moment, dat weer word verpest door het erg flauwe einde.

De muziek was wel aardig maar was belabberd in de film verwekt.

Nee, ik heb me niet geweldig vermaakt met deze film. Eerlijk gezegd keek ik om de tien minuten hoe lang hij nog duurde.

Tegenvaller.

In zijn eerste grote filmrol, een jaar voor hij wereldfaam verwierf als Lt Murdock in The A-Team, speelde Dwight Schultz (met bril) de rol van Dan Potter, een dokter die een bezoek brengt aan collega Leo Bain [Donald Pleasance] en diens instituut voor geestelijk gestoorden. Dan maakt daar kennis met patiënten Frank Hawkes [Jack Palance] en Byron 'Preacher' Sutcliff [Martin Landau], beiden onberekenbare en potentieel levensgevaarlijke patiënten die Dr Bain op uiterst eigenzinnige wijze behandelt. De paranoïde Hawkes gelooft dat Potter is gekomen om alle patiënten uit de weg te ruimen en wanneer er 's nachts een enorme electriciteitsstoring plaats vindt, weet hij - met hulp van "Preacher" en twee andere patiënten - op bloederige wijze uit het gesticht te ontsnappen zodat hij Potter en zijn familie kan vermoorden voor ze hem uit de weg ruimen.

Hoewel de angst voor het donker op papier een mooi uitgangspunt is voor een horrorfilm, werkt het niet zo best in film omdat het uiteraard nooit echt donker is. Belangrijk is dat regisseur Jack Sholder er niet in slaagt om werkelijk een gevoel van spanning op te roepen waardoor de film qua horror niet verder komt dan een paar bloederige moorden, die overigens ook niet al te best in beeld zijn gebracht, mede door middelmatige special effecten. Een gebrek aan suspense en schrikmomenten doen deze matte horror de das om, al geven met name Pleasance en Landau vertolkingen waarvoor het understatement 'interessant' lijkt te zijn uitgevonden.

Eigenlijk moet ik gewoon baspls bijtreden. De film lijkt te willen teren op de freaky koppen van de psychopaten maar ze boezemen niet meteen angst in. Het helpt ook niet dat het slashergedeelte allemaal erg knullig oogt. De enige spannnende scène was die met babysitter Bunky (wat een rare naam voor een meisje) die toen ze op bed zat messteken diende te ontwijken. Leuk om Dwight Schultz in een serieuze rol te zien voor hij de gekke Murdoch werd in the A-Team. En Pleasence hij heeft mij nog nooit weten te bekoren ook nu niet. Veel potentieel dat onbenut blijft. Met 6/10 gemiddeld op imdb vraag ik me af of deze film niet gewoon scoort vanwege de bekende koppen?

Niet veel aan , deze thriller met wat horror elementjes waar Pleasance bijna de omgekeerde rol speelt dan zijn rol in halloween ( hier is hij juist super naief) .

De sfeer is nogal raar een beetje bizar af en toe en zo kon ik ook niet echt in het verhaal komen .

Tegenvaller .

Psycho's in de inrichting van Donald Pleasence zijn niet erg gecharmeerd van hun nieuwe dokter (Murdock uit The A-Team). Psycho's, blackout, home invasion. Ik vind dit wel een lekker filmpje, goed het is even wennen dat we Murdock in een serieuze rol kunnen zien, maar toch wel flink aantal fijne momenten en lekker tempo.

De filmposter leent zich uitstekend voor een leuke avatar. En Murdoch, daar had ik ooit nog t-shirt van.

Geweldige psychologische horror/thriller. Het is een mix van Halloween, When a Stranger calls en Straw Dogs. De ontsnapte patiënten/gevangenen acteren uitstekend met name Jack Palance en Martin Landau. In de hoofdrol zien we Dwight schultz, Hij weet een zeer overtuigende rol neer te zetten met zijn kalme manier van overtuigen en beslissingen maken. En dan Donald Plesance die het hoofd van de instelling is speelt niet echt een bijzondere rol maar altijd leuk om hem te zien. En een leuke cameo van een jonge Lyn Shaye!

Regie is van Jack Scholder, die ik vooral kende van Wishmaster 2 en de onterechte gehate tweede deel van A Nightmare on Elmstreet. Hij weet een geweldige spanning te creëren met realistische reacties van de acteurs, met namen de vrouwen. Hij speelt ook met je hoofd en laat je dingen zien die er misschien niet zijn. De film heeft last van een traag begin maar is te vergeven. Jammer dat weinig deze film hebben gezien.

Zou dat komen door de titel die Uwe Boll verneukt heeft...

Bleh.

Veel mensen kennen deze titel, maar dan door het kritisch onderuit gehaalde werkje van Uwe Boll. Die zag ik ongeveer twee jaar geleden en recentelijk werd dit deel uit de jaren '80 me aangeraden. Ik wist dat dit niet dezelfde film zou zijn, maar ik had het tijdens het kijken wel erg gehoopt. Liever Boll dan dit.

Vooral de compleet levenloze setting en verwarrende invulling van de verhaallijn maken deze film een helse zit. We springen van grootse scene naar kleine scene om vervolgens weer naar een grotere schaal te springen en daarna te eindigen met een kleine finale. Deze behoorlijk onevenwichtige toon zorgt ervoor dat de film werkelijk aan geen doorkomen is.

Acteerwerk is slecht en de bedreigingen idioot. Tussendoor zie ik nog wat mooie beelden van bijvoorbeeld een brandende stad en achter het concept zit nog wel enige mysterie verborgen, maar daarmee is het meeste gezegd. Niet verwonderlijk dat deze oudere titel wat achter het behang is blijven plakken voor het hedendaagse publiek. Ach, leuk om afgevinkt te hebben denk ik zo.

Waanzin is de rode draad in deze horror/home invasion. Schitterende opening waarin de werkelijkheid een droom blijkt van een geesteszieke. Waarheden worden omgekeerd. De gek uit de droom blijkt de psychiater in het echte leven. Waanzin wordt afgespiegeld tegenover normaliteit maar waar ligt de grens? Het thema waanzin wordt opgeschaald van het persoonlijke naar een maatschappelijk niveau: ook de (gesuggereerde) waanzin van atoomenergie en nucleaire centrales komt aan bod. Het is echter dubbel. Bij het uitvallen van de elektriciteit (door het uitvallen van de kerncentrale) breekt anarchie en chaos in de straten los. Anderzijds nemen de echtgenote en zus van dr. Potter deel aan een manifestatie tegen kernenergie en haar vernietigende kracht. Opnieuw spiegelen waanzin en normaliteit mekaar. En dan slaan de stoppen op persoonlijk niveau ook nog eens door bij de zus van Potter en haar nieuwe kennis. Ze zijn geen haar ‘beter’ dan de ‘slechte’ psychopaten aan de andere kant van de lijn. Er zijn alleen maar gradaties. De strijd tegen het kwade is dus zeer relatief. Het gaat vooral om een innerlijke zoektocht naar balans. Dat is duidelijk binnen de schitterende acteerprestatie van Jack Palance die in de finale duidelijk in tweestrijd is. De titel van de film verwijst zowel naar de fysieke gebeurtenissen als naar de geestelijke gevoelens van Elizabeth Ward.
Verder is dit een spannende en sfeervolle film met enkele effectieve scenes (hoogtepunt is de mes onder het bed scene). Prima in beeld gebracht en gedragen door een typische kille maar effectieve electroscore die helemaal jaren ‘80 ademt. Dwight Schultz: de naam deed zeker een belletje rinkelen maar ik had hem eerlijk gezegd niet herkend als de man van The A-Team. Ook leuk weerzien met Donald Pleasance die net als in Halloween de rol van psychiater opneemt. Tijdens de relletjes in de stad zit er m.i. ook een knipoog naar Jason Voorhees in wanneer één van de mannen een hockeymasker opzet.

"Preacher likes to set fire to churches, that's his trip. Unfortunately he does it when there are people inside.”

Deze slasher uit ‘82 stond echt wel lang op de kijklijst, die voornamelijk dankzij ‘Letterboxd’ heel veel interesse wist te wekken. Coole poster, cool plot en toch ook wel veel mensen die ik daar op volg die met aardig wat lof over deze film spreken. Toen ik deze van de week aan het kijken was, viel me eigenlijk op dat het inderdaad best een leuke sfeervolle film is maar, het duidelijk gewoon een vrij amateuristisch team heeft die aan de film werkt, waar ook Sholder het lastig mee heeft. Het helpt wel een beetje door te weten dat dit zijn eerste langespeelfilm is, en buiten wat shorts kent hij niet veel werk op zijn naam voor deze. Dus daar speelt hij zichzelf bij mij wat mee vrij.

Neemt overigens niet weg dat het inderdaad vrij lastig is om door heen te prikken. Het is een complete warboel, en het verhaal volgen lukt eigenlijk niet héél lekker. Iets wat je toch na een gegeven moment wel echt mist binnen deze film, gewoon een decent en normaal verhaal; het hoeft allemaal niet heel moeilijk te zijn, toch? In deze film blijkbaar wel en dat maakt het script soms wat lastig, alleen werd het nergens écht saai. Het zijn allemaal best leuke kills, al had ik er misschien wel een tikkeltje meer van verwacht. Het mocht in mijn ogen wel echt een stuk harder zijn, en dat heb ik wel een beetje gemist hier.

Vooralsnog een vermakelijke en vrij leuke slasher hoor. Gaat rustig zijn gang, stopt nergens echt en uiteindelijk vraagt het ook niet veel aandacht van de kijker. Meer heb je in mijn ogen ook niet nodig. Ik snap best dat de film niet in de smaak valt maar, zo op een druilige dag (tussen de middag) toen ik deze film keek, was het allemaal niet echt zo'n ramp dan wat men hier beweert.