The Artist (2011)

De verrassing van 2011

Ik moet eerlijk zijn, The Artist was compleet langs mij heen gegaan. Het is dankzij Michel Follet en zijn programma Cinema dat ik beelden te zien kreeg en meteen was ik verkocht. Het idee van de film sprak me sowieso al wel aan maar er was nog even twijfel doordat ik niet zo'n enorme fan ben van silent cinema. Het probleem met dit soort films is dat ze eigenlijk nooit een lang leven zijn beschoren in de Vlaamse zalen, ik verschiet er eerlijk gezegd van dat dit überhaupt draait, dus vandaag maar ineens gaan kijken. We, ik en mijn moeder, zaten praktisch alleen in de zaal met maar 4 andere mensen waarvan één in het midden van de film het is afgestapt.

Pech voor haar want The Artist is een film die gezien mag worden, wees daar maar zeker van. Het concept is simpel maar doeltreffend. Valentine lijkt wat connecties te hebben met Buster Keaton die ongeveer dezelfde teloorgang heeft ondergaan ten tijde van de overgang naar geluidsfilm maar over het algemeen weet Hazanavicius er een warme en heerlijk symbolische film van te maken. Mooiste scène moet sowieso de dood van Valentine in zijn eigen film zijn. De hand die overblijft in het drijfzand, de vrouw die verslagen naast hem zit met tranen in haar ogen, de afwisseling met de echte tranen van Peppy... Prachtig in beeld gebracht en de regisseur weet ook vaak erg origineel uit de hoek te komen. Eén van de fragmenten die ik in Cinema had gezien, was de scène waar Peppy zich in de kleedkamer van Valentine bevindt en haar eigen arm door zijn jas steekt en knuffelt. Erg knap gedaan en de 2e keer dat ik de scène zag viel me pas echt op hoe sterk dat in elkaar steekt. Ook de geluidsdroom van Valentine is gewoon goud waard. Het verhaal zelf is redelijk voorspelbaar, je weet hoe het gaat aflopen maar toch worden er nog altijd echte tanentrekkers op je afgevuurd. Valentine die bijna zelfmoord pleegt en het filmblik met zijn eerste ontmoeting met Peppy uit het vuur red, de race van Peppy naar het einde van de film toe wanneer Valentine zich een kogel door het hoofd wilt schieten (waar je als kijker subliem mee op de verkeerde voet wordt gezet dankzij het 'Bang'), ... Normaal gezien ben ik echt niet voor dit soort overdreven scènes maar Hazanavicius weet de snaar perfect te raken. Het gouden era van de silent film wordt visueel terug tot leven gewekt en het ziet er beter dan ooit uit.

Ik zei het daarjuist al maar normaal gezien ben ik niet te vinden voor stomme films. Het is één van de weinige takken van de cinema dat me bitter weinig zegt en ook de paar films die ik daarvan heb gezien (voornamelijk Hitchcock, Buster Keaton en Chaplin) boeien me niet geheel. Ik verlies vaak mijn aandacht maar dat was hier geenszins het geval, voornamelijk ook door een sublieme cast. Let vooral op de bijrollen van John Goodman en Malcolm McDowell, die laatste is zelfs maar een figurant, maar de show wordt gestolen door de twee hoofdrolspelers. Jean Dujardin is qua uiterlijk een kruising tussen een jonge Sean Connery en een iets oudere Clark Gable (van ongeveer zijn Gone With the Wind periode) maar speelt de pannen van het dak. Iets wat me ook vaak tegensteekt bij dit soort films zijn de overdreven acteerprestaties en hoewel Dujardin zich hier in het begin ook wat aan laat vangen, maakt hij dit later ruimschoots goed. Ondersteund door een magistrale soundtrack weet hij het personage Valentino perfect neer te zetten. Het is volgens mij de eerste keer dat ik hem in een film zie maar sowieso een acteur om in het oog te houden. Maar dan heb ik het nog niet over de klassedame Bérénice Bejo. Nog nooit van deze dame gehoord maar wat ze hier levert is uitstekend. Ze ademt de juiste sfeer uit en speelt in combinatie met Dujardin erg sterk. Ook in de dansscènes blijken de twee perfect op elkaar ingespeeld te zijn en dit levert dan ook een leuk einde op.

Ga dit gewoon kijken nu het nog kan, serieus. The Artist is een ode aan een tijdperk geworden maar is zoveel meer. Visueel ziet dit er verbluffend uit, de muziek is tot in de puntjes ingespeeld op de scènes en de cast speelt ontzettend sterk. Ik hoop dat het nog wat langer in de zalen draait, de film is het waard. Anders kunnen ze het 8e deel van Harry Potter er eens uitgooien in plaats van dit soort cinema.

4.5*

Sprakeloos, zo mooi

Ik schrijf niet vaak recencies maar bij deze film die ik zojuist gezien heb kan ik het niet laten.
Ik heb lang getwijfeld om deze film te gaan zien, omdat de stomme film me nooit aangesproken heeft.Toch ben ik na het zien van de trailer en het lezen van een aantal recencies op het internet gaan kijken en ik heb er geen seconde spijt van.

Ten eerste is het acteerwerk geweldig en lijkt Dujardin wel omgetoverd tot Clark Gable. Dujardin en Bejo spelen naast elkaar de sterren van de hemel en ze hebben ook ontzettend veel chemie als ze samen te zien zijn.
Daarnaast is het geweldig om te ervaren dat een film uit 2011 zo kan aanvoelen als een film uit een tijdperk van zo lang geleden. Een paar prachtige scenes waar Peppy de kleedkamer van Valentin binnenglipt, het moment waar ze nog net op tijd bij Valentin is voor hij zichzelf neerschiet en de super leuke dansscenes op het eind brengen af en toe tranen in je ogen. Verder vond ik zoals Metalfist zegt de geluidsdroom van Valentin een hele sterke scene in de film. De muziek past perfect bij de scenes en zorgen voor een warm en romantisch geheel waar je helemaal mee ingezogen word.

Het is zeker een aanrader om deze film te gaan bekijken in de bioscoop. Ik zat daar in mijn eentje als 26 jarige tussen een paar bejaarde mensen, maar dat doet er verder niet veel toe want ik ben ontzettend blij dat ik deze prachtfilm heb gezien!

Dikke 5*

Het blijft pareltjes regenen de laatste weken. Na docu Senna en het fantastische Drive nu weer The Artist. Je moet wel lef hebben horen. Om in deze tijd van 3D met een stomme zwart/wit film aan te komen. Toch heb ik er geen moment in hoeven komen. De openingsscene is prachtig en vanaf dat moment blijft het bijna constant bijzonder.

Enkele heerlijke scenes zoals de filmopnames waarin de twee met elkaar dansen en de prachtige scene met het jasje Het acteerwerk is sowieso over de gehele linie ijzersterk en vooral de twee hoofdrolspelers zijn indrukwekkend.

Gelukkig is ook de soundtrack uitstekend want dat is wel essentieel in bij een stomme film. Vooral dat heerlijke terugkerende deuntje zingt nog steeds in mijn hoofd rond. Tel daar dan ook nog bij op de misschien wel leukste filmhond ooit bij en je hebt gewoon de beste romantische komedie komedie van het jaar.

Een wat uitgebreidere recensie zie Tim's Filmblog - filmmad.wordpress.com

Sunset Blvd.? Welnee, dit is een combinatie van de verhaallijnen van Singin' in the Rain en vooral A Star Is Born. Sunset Blvd. is veel te duister en cynisch om de vergelijking te kunnen maken en gaat ook over een actrice die al heel lang geen film meer gemaakt heeft in plaats van over eentje die zijn/ haar populariteit net verliest. Ook is dit niet bepaald een satirische kijk op Hollywood.

Niet dat het er toe doet, want het is niet het verhaal dat de show steelt bij The Artist, al is het wel goed uitgewerkt. Dit is een film die al vanaf het eerste moment dat ik ervan hoorde mijn aandacht had. Een stomme film anno 2011 is toch wel een hele gebeurtenis. Ik heb wel een zwak voor stomme films namelijk, maar erg vaak krijg ik ze niet te zien. Het leuke aan The Artist is dat het ook echt een ode wordt aan die vroege periode uit de cinemageschiedenis. Ik kan je zeggen dat Michel Hazanavicius het allemaal precies goed brengt. Met uitzondering van het kleine beetje geluid dat er te horen tijdens de nachtmerrie en de eindscène en het feit dat het verhaal zich doorzet tot in de jaren '30 is The Artist precies de film die hij zou zijn geweest in de jaren '20. Nergens zie je het aan af dat het een moderne film is. Zelfs de aspect ratio is er aan aangepast. De composities, de vette camerastandpunten, de acteerstijl (hoewel misschien ietsje ingetoomd) tot zelfs aan de muziek doen allemaal denken aan de vroege stomme film. Als zo'n stijlexperiment is het zelfs meer geslaagd dan bijvoorbeeld Far From Heaven.

Maar dit is meer dan een stijlexperiment, het is een vermakelijke film op zichzelf die je niet alleen pakt als je filmgeschiedkundige bent. Natuurlijk, enkele speelse, zelfbewuste verwijzingen naar het feit dat je een stomme film in het geluidstijdperk kijkt ontbreken niet, maar die zijn allemaal wel erg leuk uitgevoerd. Zelf vond ik de premiere aan het begin schitterend, met dat orkest in de bioscoop en dan het afwachten tot het applaus, dat de hoofdpersonen horen, maar wij niet: stiekem het eerste moment dat je merkt dat je geen talkie kijkt. Dit soort leuke geintjes daargelaten is het vooral een echte crowdpleaser, geschikt voor een groot publiek, dankzij sympathieke hoofdpersonen, een aanstekelijk verhaal, veel humor en romantiek, een goed gevoel voor filmplezier en vooral een groot hart. Dit is het type film waarvan je gemakkelijk kunt zeggen dat alleen cynische kijkers het niets vinden. Helaas staat het grote publiek niet bepaald open voor stomme films. Het aantal mensen dat ik tot nu toe hiervoor heb kunnen interesseren is 0. Zodra ik zeg dat er niet in gesproken wordt haakt iedereen af. Een enorm gemis.

Er is gewoon veel te genieten. Veel momenten zijn gewoon heerlijk, zoals de hier al meerdere malen aangehaalde droomscène of die waarin Peppy zichzelf omarmt in Georges jas. Maar persoonlijk greep vooral de brandscène me aan, wanneer al dat filmmateriaal in de fik vliegt. Zelfs de heldhalftige reddingscène van de hond vond ik leuk, terwijl dat soort momenten al snel te schattig voor hun eigen goed worden. Hier paste het in het totaalplaatje. Maar het mooiste moment is toch wel het dansje op het einde. Een zeer passende afsluiter. Een kleine smet vond ik dan weer Dujardins dikke accent in zijn enige gesproken zin. Met zo'n accent is het moeilijk voor te stellen dat George een grote ster zal worden in Hollywood, iets wat veel niet-Engelstalige sterren na de overgang van de stomme naar de geluidsfilm overkwam. Een kleine smet misschien, die er per ongeluk ingekropen is, maar het haalde wat van het happy uit het end voor mij. Van mij had het mogen stoppen nadat we de zware adem van de twee hoofdpersonen hoorden na de dans, een perfecte eindgrap. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen nu vinden dat ik me aanstel.

Verder heb ik er weinig op aan te merken. Misschien is het net tien minuten te lang of zo. Wellicht omdat ik het verhaal mentaal al had afgesloten nadat George gered was uit het vuur en bij Peppy thuis belande, met alle eigendommen en zelfs de butler weer binnen handbereik. Dan voegt die paniekreactie op het vinden van zijn spullen en verdere zelftwijfel en zelfmoordpoging niet meer veel toe. Aan de andere kant zijn die scènes ook weer niet slecht en ligt het tempo daarnaast ook hoger dan in de gemiddelde stomme film.

Dan rest er nog de vraag of deze film net zo goed zou zijn geweest als het in de jaren '20 gemaakt zou zijn. Waarschijnlijk voor een groot deel wel, maar eerlijk is eerlijk kun je The Artist niet los zien van het feit dat het een stomme film is die gemaakt is in 2011. Dat is een belangrijk onderdeel van de kijkervaring zelf.

4* Zeker een van de parels van 2011. En er zijn al zoveel goede films gemaakt dit jaar.

Geniaal!

Gezien de vele lovende kritieken over deze film had ik hier ook veel van verwacht en aan die verwachtingen werd ook volledig voldaan want oh wat een mooie film is dit. Een prachtige hommage aan het tijdperk van de zwijgende film zou je deze film kunnen noemen met behalve een uitstekend verhaal schitterend acteerwerk van oa Jean Dujardin, Bérénice Bejo en niet te vergeten Woef. Het is vooral Bérénice Bejo die in de rol van Peppy Miller voor mij de show steelt. De finale, het tapdans-nummer met George (Jean Dujardin) is een van de mooiste dansuitvoeringen die ik ooit op het witte doek gezien heb. Vermeldingswaard is ook die hillarische scène toen George zelfmoord wilde plegen. Opeens verscheen er op het doek "Bang" maar dat was niet omdat George zichzelf doodschoot maar omdat Peppy Miller op dat moment met de auto tegen een boom reed. Schitterend. Ook die droomscène van George waarin alles geluid maakte maar waarin hij zelf stom bleef mocht er wezen.
Voor mij is "The Artist" een van de mooiste films die ik dit jaar gezien heb die het ook zonder meer verdient bij de oscaruitreiking in de prijzen te vallen.

Waardering; voorlopig 4,5* met kans op de maximale score.

Dit vond ik toch uiteindelijk niet wat ik ervan verwacht had.

Om bij de pluspunten te beginnen, de hoofdrolspelers hebben nog meer charisma dan menig oude Hollywoodster, en de makers hebben kosten noch moeite gespaard om de hele sfeer en aankleding van de film overeen te laten komen met deze hoogtijdagen van Hollywood.

Wat ik echter meer verwacht had is een evenwichtig werk. Uiteindelijk had ik een beetje last van het volgende. Je zit te kijken naar een kopie van een oude stomme film, maar het voelt eigenlijk allemaal desondanks net te modern, net te gelikt aan. Camerastandpunten komen niet overeen met de standaarden toen, de scherpte is er net niet helemaal, de humor is vooral tongue-in-cheek en niet zoals het er toen aan toe ging. Wat dan ook voor mij het beste werkt, en wat ik meer had verwacht, is ook een filmbenadering die daar bij aansloot. Namelijk spelen met onverwachte geluidjes af en toe, scenes als die droom, veruit de leukste van de hele film. Eigenlijk zat ik na die scene continu te hopen dat ze wat meer van dat soort truucjes uithaalden. Dat werkt -lijkt me- nou eenmaal beter als je weet dat je niet naar een oude film zit te kijken. Ik werd geen moment ondergedompeld in nostalgie ofzo.

Komt dat niet, dan is het voor mij althans niet meer dan een reproductie van oud werk. Na de pulp-revival nu dit? Ik vind dat nieuwe technieken amper iets toevoegen aan wat de standaarden waren in die tijd. Het is niet zo dat deze film er echt veel beter uitziet dan toen, maar gewoon net wat te perfect ofzo. Verder is het verhaal bijelkaar gejat van alles uit die tijd, niks origineels, en dat is natuurlijk ook net wat het moet zijn. Maartoch, dan denk ik dat ik nog liever een echt oude film kijk de volgende keer.

Eigenlijk haalt die ene droomscene deze film voor mij flink omhoog, net als het charisma van de acteurs. Leuk bijrolletje ook wel van Goodman. De buzz voor deze film is denk ik vooral het werk van slimme promotie, inspelend op de nostalgie van de Academy. Begrijp het ook wel, maar echt, zo goed of speciaal is dit toch allemaal niet?

2.5*

Wat een prachtfilm! Film zoals men dat ooit bedoeld had. De scènes zijn fantastisch, het filmwerk is prachtig, het acteerwerk is geniaal en de muziek is waanzinnig. Vooral de scène waarin de hoofdrol verkeert in een nachtmerrie waar alles en iedereen geluid maakt, behalve hij. Geniaal! Heb hier weinig slechts aan toe te voegen. Dit is vermaak van het hoogste niveau en dat zal het na meerdere keren te hebben herzien ook zo blijven! Voor mij was dit de film van 2011!

Sterke trip down memory lane.


Dat het zo lang heeft geduurd tot dat dit soort retro films in een modern jasje worden gestoken is mij een raadsel. Vooral de techniek van nu kan visueel zoveel betekenen voor de films van vroeger. Dat beviel mij nou ook zo aan The Artist, het neemt al het goede over van de stomme film en de oudere geluidsfilms, maken het technisch veel verfijnder en de mimiek is ook wat minder clownesque.


Dujardin en vooral Bejo zijn de sterren van The Artist. Beiden tonnen charisma, komen zeer sympathiek over en hebben een ongekende mimiek. Daar komt de prachtige glimlach van Bejo ook nog bij. Op momenten vergat ik echt dat ik naar een film uit het heden zat te kijken, grootste compliment wat je kan krijgen wat mij betreft. De romance tussen Dujardin en Bejo werkt veel beter dan in de films destijds, vooral omdat het gewoon wat minder clownesque is.


Sterke muziek, technisch goed (spiegel shot ), magistrale art-direction en een sublieme cast. Wat een filmjaar was 2011.

Zeker een "warme ode" aan het stille tijdperk. Die combinatie van woorden lees je werkelijk in alle reviews letterlijk of in een variant daarop, terug. En het klopt ook. Daarnaast is het expiriment ook best bijzonder en uniek. Jammer eigenlijk dat de film dat verder zeker niet was. De opbouw van het verhaal is erg standaard en alle gebeurtenissen zijn bijzonder voorspelbaar. Het uitgangspunt komt letterlijk uit Singin' in the Rain (Dujardin is trouwen net een Gene Kelly kloon), aangevuld met een wel erg generiek Fall verhaal (waarbij we erin komen op het hoogtepunt van het Rise gedeelte). Er zijn veel leuke vondsten, zoals de droomscene met geluid. Daartegenover staan ook erg veel trucjes om de kijker te winnen. Heb letterlijk een keer of 10 in de bioscoop "ah, dat Hondje" gehoord. En dat was natuurlijk ook heel opzichtig de bedoeling.

Het geheel en zelfs de trucjes werken ook wel, maar is door het genoemde niet zo uniek als het op papier lijkt. Wel erg leuk, maar had er stiekem iets meer van verwacht. 4 sterren kan ik hier nog steeds wel aan kwijt.

Ik keek heel erg uit naar deze film, en ben zeker niet teleurgesteld. Ben ook maar wat blij dat Pathé hem toch is gaan draaien. Heb zelf wel de nodige 'stomme' films gezien, dus dat scheelt. Het is gewoon super goed gemaakt, heel grappig vaak en een sterk verhaal. En de muziek is natuurlijk belangrijk en goed. De lof voor Jean Dujardin is begrijpelijk, kende hem nog niet, maar hij speelde heel sterk. Daarentegen vond ik Bérénice Bejo niet echt goed. Maar de bijrol van Goodman maakte ook weer veel goed. Het is een absolute mustsee, dus laat je niet weerhouden doordat er niet in gesproken word.

4.5*

Mooie film, die de kijker mee terugneemt in de tijd.

En dat is ook het gevoel dat ik tijdens het kijken van de film had. Heel knap dat je op sommige momenten even vergeet dat de film uit 2011 komt. Door acteurs als John Goodman en James Cromwell werd ik er telkens weer aan herinnerd dat het wel een recente film is, maar verder wil ik er in ieder geval mee aangeven, dat het knap gemaakt is.

Verder is het wel een typische stomme film. Het verhaaltje is redelijk en de acteerstijl is soms wat overdreven, al valt het nog mee in vergelijking met de vroegere stomme films. Jean Dujardin is een fijn acteur, die door zijn geweldige glimlach mij gelijk aan Clark Gable deed denken, en daarnaast weet hij er een hoop sympathie mee op te wekken. Bérénice Bejo is een prima tegenspeelster en doet vrij weinig voor hem onder. Het leuke hondje van Dujardin maakt het plaatje af en moet de twijfelende kijker over de streep trekken.

Verder is het een leuk experiment dat regelmatig goed werkt. Er zitten een aantal erg sterke scènes in de film, waarbij vooral de dansscène aan het einde er echt fantastisch uitziet. Ook de zelfmoordscène werd op erg originele wijze afgesloten. Al met al een sterke film, een fijn experiment en vooral ook een heel originele film anno nu. Een unieke kans voor sommige mensen om eens kennis te maken met de stomme film, al heb ik ondanks de uitstekende kwaliteit van deze film, niet bepaald het idee dat de massa hier nu warm voor loopt.

Het zei zo. Als The Artist straks misschien de Oscar voor beste film wint, zou ik daar in ieder geval prima mee kunnen leven.

4,0*

Het is denk ik wel een gewaagde actie geweest van de regisseur om in deze moderne tijd een stomme film te maken, vooral of het wel aanslaat.

Niet iedereen heeft een stomme film gezien, ik wel dus voor mij is het dan ook niet nieuw.

Deze film is zeker wel erg mooi gemaakt met alles erop en eraan qua sfeer.

Het verhaal is mooi en ontroerend tegelijk en het acteerwerk prima en pluim voor de hond.

3,5 ster

Erg knap gedaan en fraai in elkaar gezet. De film voelt volkomen naturel aan qua sfeer en qua personages; alsof je echt zit te kijken naar een film uit de jaren '20 en '30. De muziek is ook prachtig. Vooral mooi om te zien hoeveel informatie je oppikt zonder dat er dialogen worden gebruikt- slechts het sporadisch gebruik van tekstkaarten om bepaalde zaken duidelijk te maken is al genoeg. Schitterend gespeeld ook door Dujardin. Grappig, interessant en subtiel aangrijpend. Een geslaagd experiment.

Leuk authentiek filmpje. Eerst half uur vond ik te blij, als het echte verhaal en het drama begint wordt het tof tot aan het einde. Vond het best knap gemaakt. 3,5*

De film kwam een beetje traag op gang, even viel ik bijna in slaap. Ik ben bang dat op TV mensen na een kwartiertje weg gaan zappen, en dat is jammer want met name de tweede helft was erg sterk.

Het is knap hoe het vrijwel zonder dialogen het verhaal maar vooral de emoties goed weet over te brengen. Helemaal bijzonder omdat het verhaal op zich (over een acteur die acteert in stomme films) helemaal niet zo bijzonder of spannend is. Er gebeurt in de film relatief weinig, waardoor de acteerprestaties extra belangrijk zijn. Ook de soundtrack is sterk, met name het moment dat gezongen wordt wierp me zo 80 jaar terug in de tijd.

De film is niet voor iedereen weggelegd, maar deze kans om van een film te genieten zoals 80 jaar geleden moet je eigenlijk niet voorbij laten gaan. Ik zag deze film in een moderne filmzaal en dat is eigenlijk wel jammer, in een bioscoop zoals de Tuschinski komt deze denk ik veel meer tot zijn recht.

Absoluut leuk, met name door het retro-concept van de stomme film.

Maar heel eerlijk gezegd had ik er iets meer van verwacht. Misschien geheel ten onrechte. Maar dat 'einde stomme film' plotje en acteur wiens carriere verdwijnt is wel érg mager.

Wat dat betreft duurt de film gelukkig ook precies lang genoeg. Verder ziet het er allemaal prachtig uit (ook de hoofdrolspeelster ).

Hier nog niks neergezet. Stom van me.

Gezien in LantarenVenster, vorig jaar nog. Heerlijke bioscoop; glaasje whisky mee de zaal in, een uitstekende sfeer, serieus publiek, etc. Uri Rosenthal probeerde onopvallend zijn plekje op te zoeken, toen het al donker was. Het ging mis toen hij languit op de trap sodemieterde. Alsof hij een voorschot op the Artist leverde.

Goed, de film. Ik weet nog dat ik hoge verwachtingen had, en dat die gedurende de film langzaam, maar bekwaam, waar werden gemaakt. Het charisma van de twee hoofdpersonages spatte van het zwart/wit scherm. Mimiektechnisch uitstekend, ietwat over the top - zoals het stomme films betaamt - maar goed balancerend op het randje. Kan me nog herinneren dat ik hard moest glimlachen bij een moment van Goodman, als onbuigzame, hardgekookte regisseur. Het hondje is ontzettend aandoenlijk. Een kleine, grote held, vooral tijdens de zelfmoord scène.

Ondanks de beperkte middelen biedt the Artist genoeg variatie, doordat bepaalde scènes kunststukjes op zich zijn. Zoals de oneindige takes bij de dansscène, het kapstokgevrij, de nachtmerrie, de trappenscène, de brand, enzovoort. Een van de nodige middelen, die goed ingezet wordt, is muziek. En muziek zegt meer dan foto's. En die zeggen op hun beurt meer dan duizend woorden. Heerlijk tapdansend einde ook.

The Artist is een afgebrand huis in de fik. Een ode aan de stomme film.

Ge4*noten.

Een uitstekende film die wat mij betreft terecht de favoriet is bij de Oscars. Ik ken de 'stomme films' natuurlijk van Laurel & Hardy, maar verder me er nooit echt in verdiept.

De muziek speelt een grote rol in het succes van een film als deze. Is de muziek goed en passend bij wat je ziet is een kans op succes al stukken groter. Gelukkig is de muziek in deze film uitmuntend te noemen. Nooit heb ik ook maar even op de klok gekeken hoe lang ik nog moest en ik denk dat deze muziek er een grote rol in heeft gespeeld.

Vooral het deuntje aan het begin, waar hij voor het eerst Peppy ontmoet is een melodie dat dagenlang in je hoofd blijft rondzweven.

De sfeer is ook uitstekend neergezet. Alhoewel het verhaal niet eens zo bijzonder is, zijn het toch vooral de prachtige camerashots die kunnen bekoren. Zo is de scene waar George aan een glazen tafel zit en hij hierin z'n spiegelbeeld ziet een prachtig beeld. Ook de scene op de trappen ziet er weergaloos uit.

Maar het allerbeste aan de film, naast de muziek, Jean Dujardin. Daar ik eerst dacht dat Clooney de Oscar zou verdienen, zou het me zeer verbazen als Dujardin er niet meer vandoor gaat. Een fenomenale acteerprestatie. Van Berenice Bejo had ik nog nooit gehoord, maar haar charmes zijn een welkome aanvulling op een film die erg goed is en waar een verhoging er zeker inzit na een snelle herziening! Ik heb er al weer zin in!

Vermakelijk en charmant, zo'n stomme film . Van mij mag ie de Oscar voor beste film wel winnen, al was het maar om het 'originele' idee om het genre stomme film weer even doen her op te leven. Denk niet dat we de komende tijd doodgegooid zullen worden met zulke prenten als deze, maar dit was wel een uiterst leuk tussendoortje.

Overbodig.

De oscars lijken deels te bestaan uit het thema Nostalgia. Midnight in Paris, Hugo en nu The Artist. De laatste maakt het het meest bont. Gewoon een jaren 20tig film gemaakt anno 2011.

Ik was natuurlijk gewaarschuwd. Maar dat het zo typisch zou zijn maakte het wel erg overbodig allemaal. Ik ben geen hater van oude films. Maar voor mij zijn oude films soms zo mooi omdat je kunt zien dat ze het medium aan het uitvinden waren. Dat geeft me bij films tegenwoordig ook dat extra gevoel. Er valt nog genoeg uit te vinden in dit medium zij het steeds gedetaileerder wellicht. Een Gasper Noe wil het medium nieuwe inpulsen geven en is daarom zo een held. Dat is hier niet het geval dus kun je net zo goed een klassieker van rond die tijd gaan kijken. Dan is dit een ode aan waarschijnlijk, maar toch blijf ik het jammer vinden dat het dan bijna precies hetzelfde moet. Waarom niet zoals PT Anderson in Boogie Nights die de Soy Cuba scene nadeed maar dan met een eigen touch en anno nu. Vind ik een veel mooiere ode aan de oude meesters.

Moet gezegd dat dit soort romantische oude films sowieso niet mijn ding zijn. Dus dan heeft het al helemaal weinig hoop. Blijft wel opvallend, Kos zegt het al voorzichtig, dat het verhaaltje echt vreselijk slap is. Wat een cliche feest zeg. Maakte het ook nogal slaapverwekkend dat het allemaal ernstig voorspelbaar is.

Zou toch wel een beetje zonde zijn voor het jaartal 2011 om deze film de oscar te laten winnen. Had dan tenminste gewacht tot 2027.

1.5*

The Artist stelt niet teleur. Het is zo in elkaar gezet dat het belachelijke ervan net zo goed naar voren komt als de schoonheid die het met zich meebrengt. Jean Dujardin steelt de show met zijn over-the-top performance die de kijker weet te betoveren met zijn meesterlijke expressie en aanstekelijke dansjes. Net als bij een Slumdog Millionaire kun je jezelf afvragen of het de idiote erkenning heeft verdiend, maar uit mijn mond komt een volmondig JAAAAAAA!

Een erg leuke, mooie en charmante ode aan het oude Hollywood. De film weet de gimmick te overstijgen met een aardig verhaal, goed spel (met name Dujardin) en een paar slimme vondsten. In de tweede helft begint het allemaal een beetje te slepen, in de geest van de jaren '20 had er misschien ook nog wel twintig minuutjes afgekund. Maar al met al een fijne Oscar-winnaar, dat is wel eens minder geweest.

3,5*.

Ik was erg sceptisch over deze film: niet omdat hij zwart wit of stom is. Maar juist omdat mensen in mijn omgeving die normaal gesproken niks van een stille zwart/wit film moeten hebben, nu ineens interesse hebben . Maar alleen maar omdat de film modern is wekt het interesse. Dit zijn redenatie die ik nooit snap, dat mensen bij voorbaat met zoveel bias naar iets kunnen gaan kijken. Maar goed....

Het verhaal is een 13 in een dozijn. Originele film? Nee! Bijzonder Camera werk, nee ook niet. Maar juist de subtiele nostalgie die erin verwerkt zit is erg aanstekelijk en vooral ontroerend. Zo zijn verschillende shots letterlijk citaten uit oude stomme films. De film bewijst voor mij ook de overtuiging, dat je geen >€200.000.000,- en of dure special effects nodig hebt, om een goede film te maken. Deze film laat weer de essentie zien waar films omgaan:

Het beeldend vertellen van een verhaal. En op die manier emoties over weten te brengen en op te roepen bij de kijker. Dit maakt de film juist heel goed duidelijk, en weet dit ook echt over te brengen. En ja: Bérénice Bejo speelt echt prachtig. Wat een heerlijke uitstraling heeft die vrouw.

Ik las ergens in een berichtje dat er overdreven werd geacteerd. Maar ik vond dat juist helemaal niet en de non-verbale expressie pasten juist heel goed bij de scene's.

Als deze film 80 jaar geleden was gemaakt, zou deze dan de tand des tijds hebben overleefd? Is iets wat ik me afvraag? We zullen zien of iemand over 20 jaar het nog over deze film heeft, ik hoop eigenlijk een beetje van wel!!!

Wat ik ervan verwacht had.

Het is moedig om een keer uit de retrohip cyclus te breken. Die revivals van wat 20-30 jaar geleden in was zijn enorm vermoeiend (nu weer de 80s), daarom dat het wel een aardig idee was om iets veel ouders weer op te blinken.

Verder zijn de makers ook wonderwel in hun opzet geslaagd. Buiten het feit dat alles veel te clean is (beeldkwaliteit als geluidskwaliteit), is dit inderdaad een erg knappe throwback naar de films van weleer (uiteraard wel het einde, de droomscene en de kleine knipoogjes uitgezonderd).

Die eerste knipoog kwam zoals TOR al zei tijdens de eerste applausscene, zo zijn er links en rechts nog wel wat momenten die je doen beseffen dat je naar een stille film zit te kijken. Gelukkig overdrijft Hazanavicius niet want volgens mij waren ze in de jaren '20 niet erg meta.

De film zelf ... tja, aangezien hij weinig toevoegt aan die oude films vond ik ook hier niet zoveel aan. Het probleem van de stille film is dat het nooit stil is (de continue soundtrack is expressiever dan de acteurs en niet bepaald mijn stijl) en dat die tekstpancartes tussendoor sterk het tempo uit de film halen. Verder is het verhaaltje ook zeer eenvoudig, waarbij het tweede deel (met de fall van Valentin waarbij Valentin zelf een nogal vervelend personage wordt) zelf wat vervelend wordt.

Wel nog een pluimpje voor de acteurs die het erg goed doen in het rollen. Dujardin mag er op foto dan vooral uitzien als Gable, de hele film lang deed hij me denken aan een wat oudere Gene Kelly (inclusief danspasjes op het einde). Iets in z'n houding (en vooral lach) doet denken aan het acteerwerk van Kelly.

Het feit dat deze film niks voor mij is, is eigenlijk meteen ook een goeie indicatie dat de makers geslaagd zijn in hun opzet. Het maakt de film er voor mij niet leuker op, maar je kan moeilijk beweren dat het geheel niet kundig in elkaar is gezet.

1.0*

Bravo! Prachtig!

Wat heb ik genoten van deze film.

Het deed me beseffen dat we enorm kieskeurig zijn in onze moderne films, terwijl een film zo eenvoudig als The Artist, zonder spraak en visuele effecten, toch zo vermakelijk kan zijn. Moedig dat er nog iemand dit soort van film maakt in deze tijd.

Op de goede beeldkwaliteit na, had ik door heel het sfeertje het idee dat ik naar een echte klassieker uit die tijd zat te kijken. Dit door de mooie kostuums, de oude wagens en de vele leuke begeleidende deuntjes. Een verdiende Oscar voor de soundtrack trouwens.

De 2 hoofdfiguren George Valentin en Peppy Miller vond ik erg leuke karakters, bijzonder goed neergezet door de acteurs. Hoedje af ook voor hun danskwaliteiten. Hun zien dansen was kippevel, daar hou ik toch wel zo van. Ik was ontroerd door de nostalgie die het opwekte.

Het hondje zorgde dan weer voor vele leuke momenten, die was echt een meerwaarde.

Het verhaal zelf was eenvoudig maar toch interessant. De overgang van stomme film naar geluid moet in die tijd echt wel een ingrijpend iets geweest zijn.

Zet dus je vooroordelen opzij over een stille zwart/wit film anno 2012 en kijken maar, want het is echt een heerlijke tijdloze film.

Deze komt binnen in m'n lijstje van 10 favoriete films.

5 sterren

5 Oscar's weet zou ik er niet voor gegeven hebben...geniaal is de film zeker.

Ik moet bekennen dat het echt wel wennen was om een stille film te zien (zwart/wit maakt me dan nog niet zo heel veel uit). De grootste omschakeling was tijdens de eerste scene met het aplaus!!! Ai...dat was wennen, maar wel heel erg leuk.

Acteerwerk vond ik subliem, vooral omdat de acteurs het nu van de mime moeten hebben.

De film weet je te blijven boeien en je moet ook wel kijken (normaal loop je wel eens naar de keuken, maar kun je dialogen nog volgen).

Sfeer, setting en score zijn erg goed gedaan, als ook de montage van het beeld en uitwerken van personages.

Van mij een welverdiende 4,5*

(ik denk persoonlijk dat deze film het best tot zijn recht komt om hem te bekijken op VHS of Diaprojector, gezien blu-ray alles net iets gaver en fijner neerzet)

Vakanties in Frankrijk zijn altijd leuk, maar met al die nagesynchroniseerde films kun je er eigenlijk nooit naar de bioscoop. Afgelopen weekend was ik in Parijs en kwam daar door deze film eindelijk eens verandering in.

Na alle lovende reacties vond ik dit ook een héél charmante film. Het idee om weer eens een ouderwetse, stomme zwart-wit film te maken is niet alleen fantastisch gevonden, maar ook geweldig uitgewerkt, met name wat het acteerwerk, de decors en de muziek betreft. Maar zoals de verhalen in de oude stomme films voor mijn gevoel (want veel heb ik er niet gezien) vaak simpel waren, is ook het plot van The Artist flinterdun en zeer voorspelbaar. Misschien is in een film zonder dialogen ook niet veel méér mogelijk. Het zorgde er wel voor dat de magie en bewondering van de opening geleidelijk wat begon weg te ebben, maar uiteindelijk denk ik dat The Artist wel het maximale uit een bijzonder idee weet te halen.

3,5*

Ik moet zeggen als deze film nooit een Oscar had gewonnen ik er nooit aan begonnen was want nieuwe zwart/films zonder geluid zijn natuurlijk niet meer van toepassing in deze tijd. Maar na hem vandaag te zien te hebben moet ik toch toegeven dat het een zeer fraai liefdesdrama is met een zeer mooi verhaal. Dat de film hier betiteld staat als Romantiek / Komedie vind ik dan ook eigenaardig want dit is zeker geen komedie. Er zitten hier en daar wel wat komische momenten in maar vooral de romantiek en met name het drama overheersen in deze film. Het verhaal en de opbouw zat ook verdomde goed in elkaar en visueel zag het er ook allemaal prachtig uit. Je waande je ook echt in de jaren 20/30 terug. Het einde vond ik overigens zeer mooi en de film is ook geregeld aandoenlijk met gevolg dat ik soms ook wel eens wat waterige ogen had tijdens het bekijken van de film. Dus deze film heeft me zelfs geraakt wat ik van te voren nooit gedacht zou hebben.

Natuurlijk is deze film ook een ode aan de vroegere films en zijn acteurs. Wat deze film en het verhaal best sterk maakt is dat er prachtig gebruik wordt gemaakt van de opkomst van de nieuwe technologie destijds te weten "geluid in films". De moet best een grote impact hebben gehad met alle gevolgen van dien voor acteurs die daar niet mee konden omgaan. Dat laat deze film zeer mooi zien. Dat deze film in zwart/wit is opgenomen en dat er geen geluid (praten) inzit is achteraf gezien helemaal niet storend geweest want alleen al de beelden en de gelaatsuitdrukkingen van de acteurs geven het verhaal prachtig weer.

Daar kom ik ook gelijk bij de cast terecht. Van beide hoofdrolspelers had ik eerlijk gezegd nooit van gehoord maar wat speelden ze sterk en zeer overtuigend. Vooral de rol van Jean Dujardin als George Valentin was briljant. Dat hij daarom ook de Oscar heeft gewonnen voor beste Beste Acteur is dan natuurlijk niet meer dan terecht. De zeer fraaie Bérénice Bejo als Peppy Miller deed er niet veel voor onder en dat zij genomineerd was voor de Oscars (wel niet gewonnen) is ook niet meer dan terecht. Wie ik ook zeer sterk vond spelen en vooral zorgde voor de waterige ogen (scene met de politieman) was het zeer aandoenlijke hondje. Overigens deden de bekende acteurs die in deze film min of meer een bijrol hadden het ook goed en dan heb ik het over John Goodman en vooral James Cromwell.

Ik moet zeggen dat deze film me zeer aangenaam heeft verrast en het zeker niet mijn favoriete genre is. Maar dat het een bijzondere film is, is gewoon een feit. Daar kun je niet omheen gaan.

Eigenlijk veel beter dan verwacht. Ik had aan de hand van enkele recensie eigenlijk het ergste verwacht. Maar heel oubollig vond ik het niet (wellicht een beetje) en ik vond ook, dat de makers juist wel wat met de (script)technische mogelijkheden van vandaag de dag hebben gedaan. Gezegd moet worden, dat ik niet meer dan een handvol stomme films heb gezien, maar scènes waar hij een pistool in zijn mond staat, waar iemand een middelvinger opsteekt e.d. zaten destijds toch helemaal niet in Hollywood-films? Want daar is volgens mij juist wel de vrijheid genomen om hier een film anno 2011 van film te maken. En omdat het verhaaltechnisch ook klopt en werkt, is het gewoon een hele aangename film geworden.

Alsof je na jaren een laptop gebruikt te hebben een keer op een typemachine gaat werken. In de tijd van de typemachine een fenomeen, maar tegenwoordig niets meer dan een achtergestelde manier van werken. In de jaren 20/30 zonder twijfel een megahit van een film, maar niet 85 jaar later.