The Artist (2011)

Een bijzondere film, die mij een mooi gevoel gaf,en waarvan ik achteraf blij was dat ik deze film gezien heb, en in mijn ogen toch wel een geslaagde film is geworden!!

Ik vind het wel van lef getuigen, om in deze tijd nog zo'n film te maken, waarbij je natuurlijk veel risico neemt, omdat er bij voorbaat al een hele grote groep mensen zwart wit films verafschuwd, en dat het dan ook nog een stomme film is, maakt het bij veel mensen er zeker niet beter op!!

Leuke film. Natuurlijk dacht ik dan weer meteen aan de vele versies van A Star is Born, want dat verhaallijntje volg je dan zo'n beetje. En natuurlijk leuk dat ik ook weer eens nét Singing in the Rain had gezien, over de intrede van talkies in het stille-film tijdperk (niet stomme film: stille).

Ik keek eigenlijk voor het hondje, maar die hadden ze net zo goed uit de film kunnen laten (wel een knipoog naar verschillende toneel- en filmhonden. Sommige mensen dachten dat een hond in een film een vast onderdeel was om bepaalde mensen naar de film, of het theater, te trekken). Het hondje, of de honden, deden niet veel bijzonders. Behalve dan de plottwist dat het hondje zijn baas redde.

... Maar als ik eerlijk ben kijk ik liever films die écht in die tijd zijn gemaakt. Dit was een leuke vingeroefening en toonde voor mij in ieder geval aan dat je nog steeds een verhaal kunt vertellen met deze middelen.

Regisseur Hazanavicius weet op een uitstekende manier de kijker terug te trekken de oude, stomme film in. Visueel geslaagd en een zeer leuk gemaakt filmpje deze 'The Artist'. Een interessant en origineel gegeven en daarbij een prima ode aan het Hollywood van de jaren 30, ongeveer. De film komt met een paar leuke vondsten op de proppen en zo'n scene dat Dujardin z'n glas neerzet en dat ineens hoort is bijv. erg geinig. De speelduur is precies goed en de film vermaakt constant. Iets geniaals zie ik er echter niet in.

De film laat een bittere indruk na. Het leek wel of de acteurs niet wisten hoe ze hun lichaam moesten dragen. Ongecontroleerd, vals. Niet meer dan logisch natuurlijk, maar het steekt wel. Vergelijk dit met een Buster Keaton. "Style is the answer to everything. To do a dangerous thing with style is what I call art." (Bukowski)

De opname na een kwartiertje al stopgezet en meteen verwijderd. Wat is dit slecht! Er zijn m.i. al genoeg stomme/zwijgende films en dit is echt geen toevoeging.

Stem dan niet, als je de film toch niet gezien hebt.

Door irritatie heb ik hem na een kwartier uitgezet en dat zegt genoeg. Ik kijk een film nooit uit die ik niet goed vind.

Ik wist niet dat alleen mensen mochten stemmen die een film goed vonden/vinden

Prima als je een film afzet en zegt dat je het eerste kwartier slecht vond, maar ga dan geen stem uitbrengen over de hele film.

Maar geen geschreven regel dus, zoals bij MusicMeter. Niet dat het veel uitmaakt want je kunt moeilijk controleren of iedereen het album wel helemaal heeft gehoord of een film helemaal heeft gezien.

Niettemin vind ik het vreemd dat deze regel niet op MovieMeter geldt. Blijkbaar staat er geen regel op en mag je dus ook stemmen op basis van de titel of de affiche.

Zelfs van die óngeschreven regel wist ik niets, arno74 en Kronos. Waar stond die ongeschreven? Enfin, vanaf nu is hij dus wel geschreven... Sterk toch hoe snel iets van een persoonlijke mening kan evolueren tot een ongeschreven en meteen dan ook geschreven regel...

Knappe en origineel opgevatte movie om het drama van de stille-film-acteurs die bij het opkomen van de geluidsfilm, omwille van de kwaliteit van hun stem en/of hun manier van spelen, volledig uit de mode geraakten.

Wit-zwart, veel symboliek, de nostalgische en swingy muziek uit de jaren 20 en vooral het uitblijven van klank verhogen de authenciteit van het gebeuren, maar het verhaal op zich zelf is voorspelbaar en melodramatisch.

Over de acteurs niets dan lof.

Zeer goed maar niet groots.

Ik vind dat als je na b.v.een kwartier een film niet te pruimen vindt er inzicht genoeg kan zijn om een laag cijfer uit te delen.

Eigenlijk is het niet meer dan een gimmick: een stomme zwart / wit film anno 2011. Het begint vermakelijk, met een leuke rol van Dujardin. Naarmate de film vordert wordt het veel te serieus om dan plots nog even snel een happy end er aan de breien. Het uitgangspunt is leuk bedacht, maar dan meer als komedie.
Eigenlijk kun je net zo goed een film uit de jaren 20 / 30 opzetten (wellicht nog beter, als je een klassieker neemt).

“If only he could talk.”

Terechte Oscarwinnaar. Waarom ik deze film zo lang heb uitgesteld om te gaan kijken is een raadsel, want The Artist is een kunststukje. De film laat zien wat je kan bereiken met alleen gezichtsexpressies en sfeervolle muziek. Vooral de muziek kan niet genoeg geroemd worden.

De film begint ijzersterk en ik vroeg me af of de film het hoge niveau kon volhouden. Het antwoord is een volmondig 'ja'. Zelfs zonder stemgeluid moest ik een aantal keer hardop lachen. Dujardin en Bejo zijn weergaloos en de regie van Hazanavicius is vakwerk. Ook Goodman en Cromwell hebben leuke bijrollen. En iedereen die The Artist heeft gezien zal het hondje nooit meer vergeten. Pure filmmagie.

Tijd voor een herziening. Het blijft een mooie ode aan de stomme film. Nog meer viel mij op dat Jean Dujardin hier een geweldige mimiek heeft. En in tegenstelling tot de Coen-films beviel John Goodman me hier wel. Ironisch genoeg is hij meer een karikatuur van zichzelf in de Coen-films dan in een film over de stomme film.

Op zich best gewaagd om anno 2011 een stomme film uit te brengen. De film is ook niet slecht, maar behalve de omstandigheid dat de film een aardige terugblik biedt op het tijdperk van de stomme film kon ik er weinig uit halen. Het acteerwerk is niet bijzonder. Het verhaal is erg voorspelbaar en heeft weinig te bieden. Verder raakt het mij ook totaal niet, daarvoor komt het allemaal wat te gelikt en afstandelijk over.

The artist is een zeer nostalgische film die terug gaat naar naar de beginjaren van de film en de overgang naar de eerste films met geluid. Origineel uitgangspunt en gewaagd, maar absoluut geslaagd in zijn opzet! Ik werd werkelijk aangezogen door de authensiteit van de film. Het moet zowat mijn eerste stomme film zijn en de hedendaagse technieken van vandaag maakten er een aangenaam kijkstuk van. Doordat het een stomme film is kan je extra aandacht besteden aan het visuele (mimiek, expressie en handelingen van de acteurs). Je moet het maar doen om zonder dialogen een film boeiend te houden én verstaanbaar voor de kijker. Vroeger wist men niet beter, nu ben je totaal wat anders gewend. Chapeau dus!

Oude rotten als Goodman en Cromwell genieten zichtbaar, maar het zijn Dujardin en Bejo die het gewoonweg schitterend doen. En het hondje mogen we natuurlijk niet vergeten: ontroerend, grappig en verfrissend! Ook de scène waarbij George geluid ervaart was prachtig. Inhoudelijk niet de topfilm, maar technisch en qua acteerprestaties wel top. De gehele film is echter doordrongen van magie en liefde. De match tussen Dujardin en Bejo is grootst en brengt de film naar een hoger en geloofwaardig niveau. Terecht meermaals bekroond!

Lang, lang geleden kocht ik deze film op Blu Ray en lang, lang, lang stond hij in mijn kast van nog te kijken films. Waarom ik deze in vredesnaam niet eerder heb gekeken is mij een raadsel, want ik vond het een fantastische film! Wat een genot om te zien hoe deze film heel slim is uitgevoerd. Zonder (op enkele woorden na) enige tekst en toch begrijp je precies waar het verhaal over gaat. Goodman is hier erg op zijn plaats en dat hondje: voor mij DE ster van de film. 4 *

Zeer bijzondere film. De evolutie van de film (silent naar talkies) wordt mooi geïllustreerd, maar de hele film blijf je naar het standpunt van Valentin kijken/luisteren. Hoewel hij alles hoort (duh) kiest de regisseur bewust voor stilte. 2 Keer wordt daarvan afgeweken: in een droom (geniaal bedacht) en helemaal op het einde. En zoals het de silent movie beaamt wordt de film mooi begeleid van de nodige muziek, pancartes en een leuk ogende Miller. Neem daar nog de gags bij (i.e. hondkunstjes, vrouw die met kapstok danst, man die via etalage kostuum draagt, schaduw, kleiner versies van personages uit zijn flopfilm wanneer hij teveel gedronken heeft), en je begrijpt dat je naar een zeer speciale film zit te kijken. De silent film is terug van weggeweest, met deze toch wel klassieker.

Spreken en zwijgen vormen de rode draad. De openingszin is: "Ik zal niet praten!", zij het in een heel andere context. Er hangt een bordje met stilte. Onder de lakens (witte doeken) in een kamer met relikwieën staan de drie aapjes van "horen, zien en zwijgen". Het grootste deel is stom, maar niet alles. Het geluid van het glas klinkt dreigend, het dringt Valentins veilige wereldje binnen. Tegen het einde hoor je ademhaling en voetstappen, en uiteindelijk ook stemmen. Dit keer klinkt het geluid niet meer bedreigend.

Ze hebben bewust geavanceerde cameratechnieken gemeden: geen zooms of ingewikkelde tracking shots. De beeldverhouding is 4:3, zoals toen gebruikelijk. Toch zie je dat het niet echt uit die tijd komt. De beelden zijn scherper, de overgangen gladder.

Jean Dujardin is in Frankrijk bekend als komiek. Hij heeft de ouderwetse charme van de sterren van vroeger: Douglas Fairbanks, Rudolph Valentino... In de ingelaste voorstellingen speelt hij de romantische held die af en toe de vierde muur doorbreekt om breed te glimlachen naar het publiek, zelfs wanneer hij net daarvoor gefolterd is. Eén keer hebben ze hem gemonteerd in een scène die eigenlijk met Douglas Fairbanks was. Bérénice Bejo biedt levendig tegenspel. Zij hoort bij het nieuwe tijdperk van de talkies, al heeft ze een pantomime met de mouw van Valentins jas. Haar schoonheidsvlek is nep. De tegenstelling tussen de mooie leugens in de bioscoop en de harde realiteit is ook een thema. Het hondje wordt gespeeld door drie jackrussellterriërs, vooral Uggie. Dit is een knipoog naar acterende honden als de Duitse herder Rin Tin Tin en de foxterrier in The Thin Man (1934). Verrassend genoeg wordt Uggie een echte held wanneer hij z'n baasje redt uit een brand.

De onderscheidingen lijken mij grotendeels terecht, behalve die voor originele soundtrack, aangezien er nogal wat bestaande muziek in verwerkt zit, o.a. uit Vertigo (1958). Het is een postmoderne collage en een eerbetoon aan verschillende genres in een kantelperiode in de cinemageschiedenis.

Eindelijk gezien en wat een heerlijke sfeervolle film! The Artist is erg knap gemaakt met een fijne cast en ook heerlijke feel-good muziek die je met alle gemak weer terug brengt naar deze tijd.

Ik zelf heb aardig wat jaren 30 films gezien maar eigenlijk nog niks van de echte stomme films, na het kijken van The Artist is mijn interesse in ieder geval wel gewekt.

De film kijkt op een heerlijk ontspannen manier weg, omdat je natuurlijk vooral naar beelden kijkt en naar fijne muziek luistert, dit zorgt in vergelijking met de films die we tegenwoordig allemaal wel gewend zijn(met spraak) voor veel meer rust. Geen moeilijke dialogen om te volgen, geen snelle hectische scenes en geen one-liners die je iedere minuut om de oren vliegen. Het is wat het is, en wat het is is voor mij als filmliefhebber puur genieten.

Zonder twijfel dat ik deze film nog eens ga herkijken!

Ontzettend knap en creatief gemaakt!

4,5*

Vermeend eerbetoon aan de zwijgendefilm is helaas vooral schatplichtig aan middelmatige werkjes uit die periode. Regisseur Hazanavicius is zo druk in de weer met allerlei filmhistorische verwijzingen dat dat ten koste gaat van een goed verhaal. Dujardin doet in zijn rol als filmster George Valentin een goede imitatie van Douglas Fairbanks in een rol die in ieder geval ook parallellen vertoont met de carrières van John Barrymore en John Gilbert. Wanneer hij de ambitieuze, onervaren Peppy Miller [Bérénice Bejo] ontmoet, besluit hij haar een klein rolletje te geven in wat zijn laatste grote succes blijkt te zijn. Geluid doet namelijk zijn intrede en zijn producer Al Zimmer [John Goodman] wil nu ook geluidsfilms maken. Valentin weigert, produceert zijn volgende (zwijgende) film zelf en raakt direct aan lager wal. Peppy is dankzij Valentin een megaster geworden en wil graag iets terugdoen voor haar mentor, maar de verbitterde Valentin sluit zich steeds meer af voor de buitenwereld. Uiteindelijk leunt hij alleen nog op zijn trouwe chauffeur [James Cromwell] en zijn hondje (en regelmatige co-ster) Uggie.

People are tired of old actors mugging at the camera to be understood, verzucht Peppy tijdens een gesprek met de pers. Hoe ironisch dat Dujardin en Bejo zelf regelmatig schuldig zijn aan bekkentrekkerij, al heeft dat ook te maken met de wisselvallige acteursregie. John Goodman voelt zich veel beter thuis in het zwijgende medium en ook James Cromwell geeft een superieure vertolking. Uggie steelt de show, vooral in de scène waarin Valentin de beweging van zijn hond imiteert. Hoewel ze zich vooral lijkt te baseren op een jonge Joan Crawford, is Bejo veel te vulgair om te overtuigen als een filmster in het begin van de jaren '30. Onverzorgde belichting toont bovendien de oneffenheden in de gezichten van beide sterren, iets wat een beetje cameraman in de betreffende periode nooit zou toestaan.

Zelfs de Oscarwinnende score van Ludovic Bource is matig: de muziek is vlak en past vaak niet bij de scène, onder anderen wanneer George en Peppy een Weense wals dansen en de score vrolijk doorgaat in 4/4! Het creatieve failliet van de componist is hoorbaar wanneer hij Bernard Herrmann's score voor Vertigo simpelweg kopieert. Een volstrekt misplaatste en, eerlijk gezegd, smakeloze in-joke. Hazanavicius maakt wel op effectieve en originele wijze van geluid, al doet hij daar uiteindelijk weinig mee, en de kostuums en make-up zijn uitstekend. Voor liefhebbers van Hollywoodmusicals is de slotscène echter een teleurstelling.

Wel leuk.

Briljante cinema vond ik The Artist nergens, maar dat zijn dan ook vooral verwachtingen die de winnaar van een Oscar schept. Als ik alleen naar het overzicht kijk van de 84ste Oscaruitreiking is het best logisch dat een film als The Artist wint. Ik heb niet alle tegenstanders gezien, maar deze film zou me persoonlijk dan ook wel opvallen.

Allereerst geweldig geacteerd door Dujardin. Bijzonder hoe het regelmatig oprecht leek alsof ik naar een poppetje uit de jaren '20-30 keek. Erg leuk gedaan en daar kan in The Artist geen enkel personage tegenop. Niettemin vond ik Bejo best sympathiek en Cromwell doet het ook absoluut niet verkeerd, maar halen geen moment het charme aan van Dujardin. Echt verbazingwekkend om zijn acteerprestatie te zien.

Visueel is het allemaal opgepoetst. Eigenlijk iets te schoon voor een film die zo'n oud stuk moet nabootsen, maar aan de andere kant houdt dat de boel kijkbaar. De eerste helft is verder meer dan vermakelijk. Pas in de tweede helft begon ik het gebrek aan creativiteit te merken. Het personage van Dujardin wordt wat vermoeiender en de onverklaarbare steun van Bejo over een periode van bijna 5 jaar is nogal kort door de bocht geschreven. Op deze manier vraagt een romantiekfilm teveel van je verstand.

Wat rest zijn een aantal schattige scenes, maar te weinig momenten die me als kijker echt hebben geraakt. De film deed me ergens denken aan Ed Wood. Ook zo'n resultaat die een oude film stilistisch probeert na te bootsen. Dan raakt een film me als Ed Wood een aanzienlijk stuk meer en vond ik The Artist vooral een hele simpele film die met name opvalt door Dujardin en de stijloefeningen. Jammer vind ik vooral dat een film die dan zo bijzonder wordt opgezet me eigenlijk nauwelijks gaat bijblijven, vandaar geen hoger cijfer dan een 3,0*.

Winnaar van vele Oscars om nog maar te zwijgen van alle nominaties waar de film op kon rekenen, dus dit was geen lastige keuze om mee te nemen bij de kringloop en te proberen. En hoewel het me verraste dat dit een geheel stomme film bleek te zijn, viel dit wonderwel in het potje.

Want dat de film geheel stom is was toch wel even een verrassing en drong ook niet helemaal door want men toont immers de film van Valentin, dat de montage tussendoor met de echte Valentin stil is zal bedoeld zijn om die sfeer en dat gevoel nog even vast te houden. Maar nee, de stemmen blijven uit en de muziek gaat door, iets dat mij verder totaal niet stoort maar het geheel een eigen identiteit geeft, een feature als het ware. Wat volgt is de ontmoeting tussen Valentin en Peppy waar meteen een bepaalde chemie is maar beide ook vrij snel daarna hun eigen weg gaan, de ene namelijk in een neerwaartse spiraal, de andere als een rijzende ster. En met Chaplin '92 nog in gedachten heeft The Artist ontegenzeggelijk veel raakvlakken en kenmerken.

Want ook daar is er tegenstand rond het voortschrijdend van technologie en ontwikkeling, want waar Chaplin tegenstander was is Valentin dat ook met een passende nachtmerrie tot gevolg. Daarnaast is er het harde realiteit van het leven in Hollywood waar geluk, roem en succes binnen korte tijd tot immense hoogte kan stijgen maar waar een reputatie binnen dezelfde periode aanzienlijk kan afbrokkelen. De open wereld vol glamour en grandeur blijkt toch opeens gesloten, cynisch en koud, en dat ervaart Valentin, een perfecte mix tussen Errol Flynn en Clark Gable net zo waar Peppy, de fraaie Berenice Bejo, juist de omgekeerde weg bewandeld.

Dit allen is in een meer dan perfect en stijlvol jasje gegoten waar de oude stijl meer dan overtuigende wordt gebracht en gehandhaafd met bijvoorbeeld de aftiteling aan het begin van de film, de cast meer dan prima werk levert, en sfeer en charme key is in deze film. Eindconclusie is dan ook dat dit een prachtige eigenzinnige film betreft die mijn inziens niet voor niets zo in de prijzen is gevallen.

Aparte, en geslaagde film. Verhaal mooi verteld zonder spraak.