The Artist (2011)

Ja want een film die de oscars wint is per definitie slecht natuurlijk

Ik heb me hier best mee vermaakt, want hij ziet er goed uit en de grapjes zijn wel aardig, maar uiteindelijk kan ik toch niet anders dan concluderen dat dit een novelty hit bij uitstek met een ultiem voorspelbaar A star is born-plot is en dat die Oscars echt totaal nergens op slaan. Beste film? Beste hoofdrol? Ik kan er met mijn pet niet bij.

Omdat de cinematografie héérlijk is van deze film en het daarmee recht doet aan allerlei (cinematografisch) prachtige klassiekers, niet alleen uit de jaren '20, maar ook '30, '40.. De stijl spiegelt zich fijntjes.. Er is over nagedacht, het is afgewerkt, het voelt sophisticated aan. Neem de belichting bijvoorbeeld Het voelt gewoon lekker om dat te aanschouwen. Zo ervaar ik het tenminste. Ik krijg er jeukende handen van en kriebels van in mijn buik. Voor mij ademt de film liefde voor klassieke vorm- en stijlprincipes.

Die liefde herken ik ook wel in deze film, en ik deel hem met de regisseur (en naar ik aanneem met jou), maar net als bij de stijlhommages van de grindhouse-films van Tarantino c.s. is dat voor mij gewoon niet voldoende om er ook inhoudelijk een boeiende film van te maken.

Een heel aardige film, maar niet de absolute topper die ik gezien het grote aantal hoge waarderingen verwacht had. De film bevestigt overigens maar weer eens dat zwart-wit cinematografie tot prachtige beelden kan leiden. Dat vind ik eigenlijk het grootste pluspunt van deze film.

Daarnaast is de keuze voor Bérénice Bejo in de rol van ‘flapper’ een absolute vondst. De rol lijkt haar op het lijf geschreven. Best aardig ook de verwijzingen op het eind naar aloude klassiekers als 42nd Street en Shall We Dance.

Opmerkelijk is de gelijkenis van de actrice uit de soundtest scène met Jean Hagen uit Singin’ in the Rain, de film waarin hetzelfde centrale thema speelt, maar die toch vele malen beter is dan The Artist.

Wat een stomme film zeg!

Leuk om keer te zien. En terug te gaan naar vroeger. Moest er wel even inkomen dat er niet gesproken wordt. Weet verder weinig van die tijd en genre. Dat kan het wel leuker/beter maken denk ik.

Wat een knappe en charasmatische man -die Dujardin! En die oscars snap ik ook wel...hoewel ik veel nominees nog niet gezien heb....

Altijd leuk om Beth Grant te zien!

Prachtige film en een geweldige cast. Bérénice Bejo is een genot om naar te kijken en Jean Dujardin lijkt zo uit de jaren 20 te zijn weg gelopen. Mooi geschoten film en een ode aan de stomme film. Leuk dat zoiets hedendaags nog wordt gemaakt.

..... .... ..`. ...... .... ... ....... ... ..... .... .... .. .... ......... .. ..... .... ......... .. ........ .... .. ... .... .... ... ... ... ... ...... ... ... ....

... ..... .... .. ...... .... .... .. .. ...... .... ......... ..... .... .. .... ... ... ..... .... .... .. .. ... ... ... ........

3 ***

Erg geestig

Olijke ode.

Dit prachtige eerbetoon aan de stomme film van weleer, is tevens een komische knipoog. Gelukkig maar, want honderd minuten mooifilmerij was wat veel van het goede geweest. Toch valt de klasse waarmee een en ander is vervaardigt vooral op dankzij het geweldige camerawerk. Liefde voor film in het kwadraat dus.

Natuurlijk valt een 'silent movie', net als toen, voor een groot deel met de acteurs en actrices. Daarom zijn de twee hoofdrolspelers, Dujardin en Bejo, perfect gecast. Sowieso is de onderlinge chemie bijna door het magische witte doek heen voelbaar. Dat komt de romantiek, die deze olijke ode doorspekt, behoorlijk ten goede.

Geweldig.

Met alle respect voor de makers, hier ga ik niet naar zitten kijken op m'n 50 inch Full HD 3D EDGE LED. Leuk voor de liefhebbers, maar niet voor mij jammer.

Opmerkelijk ook die oscar nominatie. Komop mensen, dit tijdperk zijn we toch voorbij? Ik wil verwend worden met special effects uit 2012 niet uit 1940.

Leuk hoor voor je, dat je zo`n mooie tv hebt, maar je hoeft toch niet te stemmen op films die je niet gezien hebt? Zo kun je geen eerlijke beoordeling geven lijkt mij!

Dit is een bericht, ik heb nergens zien staan dat dit puur alleen bedoeld is om te stemmen. maar goed.

Ik heb de film aangezet en direct weer uitgezet, puur alleen al dat het zwart/wit is en de 4:3 beeldverhouding was voor mij genoeg. Laat staan dat er geen audio bij zit. Waarschijnlijk niet mijn ding; Stomme films uit 1930, ik kan hiervoor gewoon geen credits geven. Misschien leuk voor m'n opa ofzo maar niet voor mij.

Wat heeft jouw tv trouwens in godsnaam met de film te maken, en waarom zou je hem er niet op kunnen zien?

Daarnet had je nog 1 ster gegeven, die heb je nu verwijderd, maar goed....

LOL! Fail.. Zwijgende films komen niet meer uit de jaren '30. In 1930 was er reeds geluid.. Toen stond dat in de kinderschoenen (nou ja, als je echt precies wilt zijn stond het in de twintig jaar daarvoor ook al in de kinderschoenen met allerlei geluidsexperimenten, maar alla). Zwijgende films zijn van 1895 - eind jaren '20 (met daarna nog maar een paar individuele uitzonderingen).

Leuk om een keer gezien te hebben. Vooral een 'origineel' idee om een stomme film te maken in deze tijd. En dat is het dan ook vooral. Maar hoef geen The Artist 2, of iedere andere vorm van een stomme film meer te zien. Vond het verhaal mager, en de acteur met name het eerste half uur zeer irritant.
Het slot vond ik erg jammer. Had het juist mooi gevonden als er echt geen woord gesproken werd in de film. De happy end was ook wel zeer voorspelbaar.
Al met al verbaasd het me dat deze film zoveel Oscars in de wacht heeft gesleept. Meer dan een heel origineel idee is het namelijk nu ook weer niet. (Toen het glas geluid ging maken, dacht ik even dat de film Pleasentville achterna zou gaan en steeds meer geluid zou gaan krijgen. En dat vond ik een heel origineel idee en ook heel goed uitgewerkt, beter dan deze film eigenlijk.

Als semi-liefhebber van stille films viel me dit toch wat tegen. Technisch oké, maar erg cliché en voorspelbaar verhaaltje. Acteerwerk was sterkste troef. Vreemde keuze dan toch voor een Franse regisseur om dan een hommage te maken aan de Amerikaanse stille film. In de jaren 20 had de Amerikaanse film immers nog lang niet zo'n monopolie als na WO II en mijn favoriete films en cineasten van die periode komen toch eerder uit Duitsland, Frankrijk, Denemarken enz. In vergelijking met Pabst, Lang, Dreyer, Clair, Chaplin en consoorten valt 'The Artist' in het niet als een luchtig niemendalletje. Voor mij dus niet zo'n geslaagde hommage.

net besteld, ben benieuwd!

enorm genoten! Is een keer wat anders.

Aanrader!

De film kwam nogal traag op gang, maar eens je goed in het verhaal komt is het wel een mooie film.

Het is natuurlijk even wennen als je een film als dit bekijkt, geen geluid op je homecinema, het doet raar.

Maar ik heb wel genoten van de film al vind ik de vele Oscars die deze film heeft gekregen niet echt allemaal terecht.

Toch een mooie ode aan vroeger. De muziek en de 2 hoofdacteurs dragen de film met gemak. Bste scenes vind ik die in de cinema en aan de trappen. Ik zou zo denken dat ik naar een 80 jaar oude film ben aan het kijken.

Mss verdient de film niet alle prijzen maar ik heb me goed vermaakt.

Aardig.

Leuke stijloefening die dankzij twee stralende hoofdrolspelers makkelijk te behappen is. Vond het op de langen duur wel net iets te veel van hetzelfde worden. Begrijp ook niet alle Oscarheisa rond deze film.

Maar goed, alles bij elkaar zeker geen slechte film en leuk om een keer gezien te hebben.

Een stomme (blijft een leuk woord) film voor de verandering. Wat leer je? Vooral dat net als bij zwart-witfilms je de kleur niet mist je nu net zo gemakkelijk gewend raakt aan de totale afwezigheid van geluid.

In de traditie van de klassiekers Singin’ in the Rain en Sunset Blvd gaat dit verhaal vooral over de stille film en de overgang richting de talkies. En dan met de name de problemen die daarbij speelden. Toont Sunset Blvd. ons een gewezen ster twintig jaar later, deze film zoomt echt in op die periode en toont een ster die in verval begint te raken.

Niet dat het z’n drama is allemaal, want het is in de eerste plaats weer eens een film om je echt te vermaken. Zeer charmant, een verhaal waarvan je de uitkomst eigenlijk al weet. Ook vol verwijzingen naar onder meer genoemde films, maar ook andere, te veel en soms zelfs zo subtiel of voor de echte cinefiel dat ook ik waarschijnlijk maar de helft meepik (wat ik zo heb gelezen). De spelers werken wel mee. Van iedereen spat het plezier af. Beide hoofdrolspelers, een John Goodman, de butler, de vrouw van et cetera et cetera. Zelfs de muziek, van bombastisch tot subtiel, was zo verschillend en passend bij de beelden dat het nooit irriteerde, wat een constante soundtrack wel kan doen.

Mooiste scènes waren natuurlijk de beginscène, vol muziek die ook live lijkt gespeeld te worden, maar met het geluidloze applaus erna. Dan de scène met de droom en enkele geluiden, geweldig gedaan. En de slotscène, waarin meneer uiteraard wat mag zeggen, maar vooral waarin langzaam geluid wordt toegevoegd (de tapdans, de adem, de rest). En dat laatste shot waarin je weer de werkelijkheid ingaat, van het filmshot af richting een overzicht van de set. Dat je weet dat het een film was. Sowieso was de fotografie prachtig, met mooie contrasten, goede kadrering en het schitterende klassieke 4:3 formaat (en let op de openingsequence, subtiele verwijzing naar toen). Ook het script was fantastisch, met veel leuke dubbelzinnige uitspraken – ‘I want to TALK with you’ – maar ook vol beelden die aantonen dat er geluid zou moeten zijn.

Moeten er meer van zulke films worden gemaakt? Het kan, al is dit verhaal nu wel verteld. En ik vraag me af of we nog zitten te wachten op stomme films die de overige film probeert te vervangen. Maar deze was gelukkig een aangename verrassing, een klein meesterwerk, waard 4,5*. En maar eens wat meer stille films bekijken.

Heb hem van de week gezien op school voor kunst en ik moet zeggen dat het écht een goede film is. Oke, in het begin moet je wel wennen dat er niet in gepraat wordt, maar de humor is gewoon leuk. Het enige wat me irriteerde is dat de film soms erg voorspelbaar was, maar ondanks dat was het wel de moeite waard om hem te zien.

Topschool dus

Leuk, simpel verhaal en op een aparte aangename wijze gebracht. Best genietbaar. 3*.

Indrukwekkende film. Stukken beter dan verwacht.

Vantevoren vroeg ik me af, zou het echt een goede film zijn, of alleen bejubeld door de gekozen vorm? Uiteindelijk is het een combinatie van de twee. Door het ontbreken van geluid - of eigenlijk van gesproken dialoog, want de muziek is geweldig - moet je een film heel anders aanpakken, en is er des te meer aandacht voor het beeld en het visuele. Ook twee geweldig charismatische hoofdrolspelers, die een film als deze moeten kunnen dragen.

Veel leuke vondsten, een prachtig decor, mooie scènes. Je kan jezelf door deze vorm ook een erg origineel en charmant verhaal veroorloven. Met geluid was dit hele thema uiteraard niet hetzelfde geweest.

Eigenlijk heb ik deze film onterecht veel te lang laten liggen. Zat er een beetje tegenaan te hikken omdat ik me afvroeg of ik m'n aandacht er wel bij zou kunnen houden. Het tegendeel bleek waar. Het keek weg als een schilderijtje.

Oscar erg terecht.

4,5*