The Artist (2011)

Meer als Sunset Boulevard toch?

Het heeft wat mij betreft ook meer weg van Sunset Boulevard, maar natuurlijk zitten er parallellen met Singin' in the Rain in (en qua toon neigt hij sowieso meer naar laatstgenoemde).

Deed me inderdaad aan Sunset Boulevard denken

Sunset Blvd.? Welnee, dit is een combinatie van de verhaallijnen van Singin' in the Rain en vooral A Star Is Born. Sunset Blvd. is veel te duister en cynisch om de vergelijking te kunnen maken en gaat ook over een actrice die al heel lang geen film meer gemaakt heeft in plaats van over eentje die zijn/ haar populariteit net verliest. Ook is dit niet bepaald een satirische kijk op Hollywood.

Niet dat het er toe doet, want het is niet het verhaal dat de show steelt bij The Artist, al is het wel goed uitgewerkt. Dit is een film die al vanaf het eerste moment dat ik ervan hoorde mijn aandacht had. Een stomme film anno 2011 is toch wel een hele gebeurtenis. Ik heb wel een zwak voor stomme films namelijk, maar erg vaak krijg ik ze niet te zien. Het leuke aan The Artist is dat het ook echt een ode wordt aan die vroege periode uit de cinemageschiedenis. Ik kan je zeggen dat Michel Hazanavicius het allemaal precies goed brengt. Met uitzondering van het kleine beetje geluid dat er te horen tijdens de nachtmerrie en de eindscène en het feit dat het verhaal zich doorzet tot in de jaren '30 is The Artist precies de film die hij zou zijn geweest in de jaren '20. Nergens zie je het aan af dat het een moderne film is. Zelfs de aspect ratio is er aan aangepast. De composities, de vette camerastandpunten, de acteerstijl (hoewel misschien ietsje ingetoomd) tot zelfs aan de muziek doen allemaal denken aan de vroege stomme film. Als zo'n stijlexperiment is het zelfs meer geslaagd dan bijvoorbeeld Far From Heaven.

Maar dit is meer dan een stijlexperiment, het is een vermakelijke film op zichzelf die je niet alleen pakt als je filmgeschiedkundige bent. Natuurlijk, enkele speelse, zelfbewuste verwijzingen naar het feit dat je een stomme film in het geluidstijdperk kijkt ontbreken niet, maar die zijn allemaal wel erg leuk uitgevoerd. Zelf vond ik de premiere aan het begin schitterend, met dat orkest in de bioscoop en dan het afwachten tot het applaus, dat de hoofdpersonen horen, maar wij niet: stiekem het eerste moment dat je merkt dat je geen talkie kijkt. Dit soort leuke geintjes daargelaten is het vooral een echte crowdpleaser, geschikt voor een groot publiek, dankzij sympathieke hoofdpersonen, een aanstekelijk verhaal, veel humor en romantiek, een goed gevoel voor filmplezier en vooral een groot hart. Dit is het type film waarvan je gemakkelijk kunt zeggen dat alleen cynische kijkers het niets vinden. Helaas staat het grote publiek niet bepaald open voor stomme films. Het aantal mensen dat ik tot nu toe hiervoor heb kunnen interesseren is 0. Zodra ik zeg dat er niet in gesproken wordt haakt iedereen af. Een enorm gemis.

Er is gewoon veel te genieten. Veel momenten zijn gewoon heerlijk, zoals de hier al meerdere malen aangehaalde droomscène of die waarin Peppy zichzelf omarmt in Georges jas. Maar persoonlijk greep vooral de brandscène me aan, wanneer al dat filmmateriaal in de fik vliegt. Zelfs de heldhalftige reddingscène van de hond vond ik leuk, terwijl dat soort momenten al snel te schattig voor hun eigen goed worden. Hier paste het in het totaalplaatje. Maar het mooiste moment is toch wel het dansje op het einde. Een zeer passende afsluiter. Een kleine smet vond ik dan weer Dujardins dikke accent in zijn enige gesproken zin. Met zo'n accent is het moeilijk voor te stellen dat George een grote ster zal worden in Hollywood, iets wat veel niet-Engelstalige sterren na de overgang van de stomme naar de geluidsfilm overkwam. Een kleine smet misschien, die er per ongeluk ingekropen is, maar het haalde wat van het happy uit het end voor mij. Van mij had het mogen stoppen nadat we de zware adem van de twee hoofdpersonen hoorden na de dans, een perfecte eindgrap. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen nu vinden dat ik me aanstel.

Verder heb ik er weinig op aan te merken. Misschien is het net tien minuten te lang of zo. Wellicht omdat ik het verhaal mentaal al had afgesloten nadat George gered was uit het vuur en bij Peppy thuis belande, met alle eigendommen en zelfs de butler weer binnen handbereik. Dan voegt die paniekreactie op het vinden van zijn spullen en verdere zelftwijfel en zelfmoordpoging niet meer veel toe. Aan de andere kant zijn die scènes ook weer niet slecht en ligt het tempo daarnaast ook hoger dan in de gemiddelde stomme film.

Dan rest er nog de vraag of deze film net zo goed zou zijn geweest als het in de jaren '20 gemaakt zou zijn. Waarschijnlijk voor een groot deel wel, maar eerlijk is eerlijk kun je The Artist niet los zien van het feit dat het een stomme film is die gemaakt is in 2011. Dat is een belangrijk onderdeel van de kijkervaring zelf.

4* Zeker een van de parels van 2011. En er zijn al zoveel goede films gemaakt dit jaar.

Hier ben ik wel benieuwd naar. Wellicht komend weekend kijken in Arnhem.

Waar dan precies?

Komaan kids! Ga allen deze film eens kijken! Hij is al meer dan een maand uit, ondertussen al zo lang geleden dat ik hem zag, en nog geen 50 stemmen? De film is zo ongelooflijk charmant en Dujardin is de absolute ster. Zonder pretentie voel je de emoties van lachen tot tranen in de passie, simpel en eerlijkheid van The Artist. Dit van het verhaal, tot de acteurs en de regie. Je vergeeft en applaudiseert alles wat de film doet omdat het een 'stille film is uit de jaren 20'. Een film die zo goed werkt, vooral omdat hij in 2011 is gemaakt, dit mogen we inderdaad niet ontkennen. Er zitten enkele zeer fijne, originele vondsten in die net zo goed werken omdat we het zien in de tijdsgeest van vandaag. De film geeft je een bijna nostalgisch gevoel (ook al heb ik het nooit meegemaakt) van wat het medium film in de eerste plaats altijd is geweest. Iets wat de voorbije decenia's helemaal verloren is gegaan.

Puur genieten deze!

De film gaat ongetwijfelt veel scoren bij de critics awards en Oscars. Een verademing ten tijden van CGI en 3D.

EDIT: And so it begins. Bij de start van het awards seizoen die de NYYFC awards is, wint The Artist Beste Film en Beste Regie . Zilver voor Tree of Life en Moneyball.

In België is de film al sinds 16 oktober uit, misschien zelfs vroeger maar ik ben hem op die dag gaan zien. Nederland loopt om een bizarre reden achter maar dat hebben wij Belgen dan weer met andere films..

De film is inderdaad al een tijdje uit in België. De film kreeg hier toch zeer uitstekende recensies, en als één van de grote Oscar favorieten op zijn voorhoofd geplakt, verwacht je toch iets meer stemmen en reviews. Van wij Belgen dan. Het volledig zwart wit en stille gehalte schrikt jammer genoeg wel veel af ja.

OK misschien toch ook eens de Belgische release data neerzetten. Ik zie wel dat het aantal stemmen al bijna verdubbeld is sinds de NL-se release. Ik wil nog wel gaan kijken, maar kwa tijd niet echt handig voorlopig.

Werkelijk fantastisch!!!

Misschien vanavond maar eens gaan checken dan.

Heb hem overigens in jouw stadje gezien Kos. Leuk ding dat Lux en zo ongeveer enige plek in de buurt waar The Artist draaide. Is het daar trouwens altijd zo druk in de bar? Leek me een erg goed draaiende en gezellige bioscoop/theater.

Ik vind de film er constant goed uitzien. En bijvoorbeeld die spiegelbeeld scene. Is een scene die ik in stomme films nooit gezien heb.

Ja, is altijd druk. Ik woon trouwens meteen om de hoek daar. .

The Artist verkozen tot beste film van 2011 - FilmTotaal filmnieuws

Je bedoelt die scène waarin George's gezicht wordt weerspiegelt in een plasje drank? Vond ik nou typisch zo'n shot dat je in een Duits-expressionistische film kon verwachten. Of ze dat ook gedaan hebben weet ik verder niet, maar ik denk dat het zeer goed te doen was. En dat het er verder constant goed uit zag heeft volgens mij niets met moderne technieken te maken, of je moet dat nog wat verder toelichten.

Deze staat op mijn agenda voor volgende week. Ben benieuwd.

Dat vond ik nu juist wel! De film mag dan een 'stomme film uit de jaren 20' zijn maar het ziet er cinematografisch overduidelijk juist zo goed uit omdat het gebruik maakt van de moderne film technieken en de filmkennis die we sindsdien rijker zijn geworden. Het zat naar mijn zin vol digen dat je nooit in een film uit de jaren 20 zou zien en maakt gebruik van technieken dat revolutionair zou zijn geweest in die tijd. Hoe bepaalde dingen in beeld worden gebracht van de montage tot cinematografie. Ook de parameters. De as, het op het juiste moment gaan intravelen, op de juiste momenten naar een close up gaan, zelfs een scherpte verleging! Uiterst subtiele dingen om iets duidelijk te maken in het scenario, of hoe ze simpel weg een parallel montage uitvoeren... Dit is film kennis en techniek waar in we net de voorbije 80 jaar in zijn geëvolueerd en in de jaren 20 nog niet eens bestond of helemaal nog niet (of toch niet zo goed als in The Artist) 'onder de knie hadden'. Daar stonden ze ook helemaal nog niet bij stil. Verhaal mag dan wel gekund hebben als deze in de jaren 20 uitkwam maar filmisch zou deze er helemaal niet zo hebben uitgezien. Met andere woorden, als je deze toont aan iemand(die veel over film weet) en die hier niets van af weet en deze een echte jaren 20 look geeft en de geluid scènes weg doet, zou hij toch nog duidelijk moeten zien dat deze niet in de jaren 20 is gemaakt. Anders zal hij zich dan toch sterk beginnen afvragen waarom deze de geschiedenis boeken niet instaat. Hij zou een Citizen Kane of Battleship Potemkin moeten zijn uit de filmgeschiedenis.

Geniaal!

Gezien de vele lovende kritieken over deze film had ik hier ook veel van verwacht en aan die verwachtingen werd ook volledig voldaan want oh wat een mooie film is dit. Een prachtige hommage aan het tijdperk van de zwijgende film zou je deze film kunnen noemen met behalve een uitstekend verhaal schitterend acteerwerk van oa Jean Dujardin, Bérénice Bejo en niet te vergeten Woef. Het is vooral Bérénice Bejo die in de rol van Peppy Miller voor mij de show steelt. De finale, het tapdans-nummer met George (Jean Dujardin) is een van de mooiste dansuitvoeringen die ik ooit op het witte doek gezien heb. Vermeldingswaard is ook die hillarische scène toen George zelfmoord wilde plegen. Opeens verscheen er op het doek "Bang" maar dat was niet omdat George zichzelf doodschoot maar omdat Peppy Miller op dat moment met de auto tegen een boom reed. Schitterend. Ook die droomscène van George waarin alles geluid maakte maar waarin hij zelf stom bleef mocht er wezen.
Voor mij is "The Artist" een van de mooiste films die ik dit jaar gezien heb die het ook zonder meer verdient bij de oscaruitreiking in de prijzen te vallen.

Waardering; voorlopig 4,5* met kans op de maximale score.

Magnifieke film die op slimme wijze gebruik maakt van 'stomme film' conventies. Dat begint al meteen in de film met de premiere waar het doodstil wordt nadat "The End" op het scherm verschijnt. De cast en crew zitten nerveus te luisteren maar het blijft doodstil. Dan begint men plots te lachen en je snapt niet meteen waarom, maar met een cut zien we het publiek applaudiseren, wat je dus niet hoort omdat het een stomme film is. Briljant gedaan en samen met de "Bang!" scene en de droom die wibro hierboven aanhaalt een goed voorbeeld van de geweldige trucjes die de film uithaalt. Het verhaaltje zelf is natuurlijk eerder gedaan maar juist door die speelse uitwerking is de film een groot succes. Daarbij geef ik ook alle hulde aan de cast, met name Dujardin en Bejo die vlekkeloos de uitgesproken manier van acteren in stomme films over hebben genomen en ook echt op klassieke Hollywood-sterren lijken. Dujardin met zijn snorretje, gladde haar en gemaakte glimlach kon wat mij betreft meteen naast sterren als Clark Gable geplaatst worden.

Zie net de trailer pas. Zeer intrigerend...Zeker zien.

Alles is al gezegd hier. Kan het alleen maar beamen. Superfilm!

4,5*

Dit vond ik toch uiteindelijk niet wat ik ervan verwacht had.

Om bij de pluspunten te beginnen, de hoofdrolspelers hebben nog meer charisma dan menig oude Hollywoodster, en de makers hebben kosten noch moeite gespaard om de hele sfeer en aankleding van de film overeen te laten komen met deze hoogtijdagen van Hollywood.

Wat ik echter meer verwacht had is een evenwichtig werk. Uiteindelijk had ik een beetje last van het volgende. Je zit te kijken naar een kopie van een oude stomme film, maar het voelt eigenlijk allemaal desondanks net te modern, net te gelikt aan. Camerastandpunten komen niet overeen met de standaarden toen, de scherpte is er net niet helemaal, de humor is vooral tongue-in-cheek en niet zoals het er toen aan toe ging. Wat dan ook voor mij het beste werkt, en wat ik meer had verwacht, is ook een filmbenadering die daar bij aansloot. Namelijk spelen met onverwachte geluidjes af en toe, scenes als die droom, veruit de leukste van de hele film. Eigenlijk zat ik na die scene continu te hopen dat ze wat meer van dat soort truucjes uithaalden. Dat werkt -lijkt me- nou eenmaal beter als je weet dat je niet naar een oude film zit te kijken. Ik werd geen moment ondergedompeld in nostalgie ofzo.

Komt dat niet, dan is het voor mij althans niet meer dan een reproductie van oud werk. Na de pulp-revival nu dit? Ik vind dat nieuwe technieken amper iets toevoegen aan wat de standaarden waren in die tijd. Het is niet zo dat deze film er echt veel beter uitziet dan toen, maar gewoon net wat te perfect ofzo. Verder is het verhaal bijelkaar gejat van alles uit die tijd, niks origineels, en dat is natuurlijk ook net wat het moet zijn. Maartoch, dan denk ik dat ik nog liever een echt oude film kijk de volgende keer.

Eigenlijk haalt die ene droomscene deze film voor mij flink omhoog, net als het charisma van de acteurs. Leuk bijrolletje ook wel van Goodman. De buzz voor deze film is denk ik vooral het werk van slimme promotie, inspelend op de nostalgie van de Academy. Begrijp het ook wel, maar echt, zo goed of speciaal is dit toch allemaal niet?

2.5*

geweldig en verfrissend,

The Artist heeft heel veel van wat een filmkijker van een film wilt. humor, mooie beelden en drama

de keuze om deze film te maken vind ik erg leuk en het pakt ook nog eens erg goed uit. het is allemaal zwart wit en het is een 'stomme' film maar het is wel modern aangepakt. het is niet langdradig of traag er zit een goed tempo in en het ziet er ook allemaal erg mooi uit imo.

Het acteerwerk van Dujardin is echt steengoed, het lijtk alsof die man gewoon in de jaren 20 films speelt..en Berenice Bejo is een plaatje en ik vind haar ook erg goed uit de verf komen. alleen de echte ster van de film was voor mij de hond van George Valentin. geweldig beest

het verhaal zelf is mooi maar vrij standaard..een man is een ster...word afgeserveerd ..weet niet wat ermee te doen en gaat drinken..dan helpt zijn aanbidster die hem al jaren aanbid en nu een ster is hem..en dan schitteren ze uiteindelijk samen THE END.. alleen hoe dat verteld word en sommige scenes die dan ook echt aangeven op welk punt in het verhaal de film is aanbeland is voor mij subliem..zoals bijvoorbeeld de scene waarin George Peppy tegenkomt op de trap in de studio waar hij net te horen heeft gekregen dat ze met nieuwe sterren verder willen in de geluidsvorm..george loopt letterlijk en figuurlijk de trap af en Peppy loopt die trap op..en aan het eind van de scene staat hij beneden en zij boven.. werkelijk subliem ..vrij simpel maar het ziet er met de beelden erg goed uit..het zwart witte pakt perfect uit..en de scene waarin hij droomt dat alles met geluid word is daarnaast ook erg leuk gedaan..want die scene geeft aan dat we aan het kijken zijn naar een film over een tijd waar geen geluid is tijdens films..maar dat is er uiteindelijk wel..

dat deze film prijzen wint verbaasd mij vrij weinig..het is een mooie verfrissende en ook wel orginele film die veel charme en humor heeft. die charme komt erg goed tot zijn recht in een stille zwart witte film..

Om me te overtuigen moet je toch met wat voorbeelden komen. Oké, het gebruik van de technieken is duidelijk wat vloeiender geworden en doordat het een recentere film is ziet het beeld er veel helderder uit, maar veel meer dan dat is het volgens mij niet. Vreemd dat je met parallelle montage komt aanzetten, omdat dit nou net is waar D.W. Griffith zo'n beetje bekend mee is geworden.

Naar deze film heb ik echt uitgekeken, the roaring twenties is waarschijnlijk mijn favoriete era, & een moderne stomme film die zich afspeelt in de jaren '20/ '30 is, anno 2011 – een tijdperk gevuld met ongelooflijk dwaze plots en 3D avonturen, zonder al te veel hart –, alles wat ik ooit gewild heb.

Het is natuurlijk volkomen riskant om, ongeveer 80 jaar nadat de talkies zijn uitgevonden, een bijna volledige stomme film te maken. Maar zelden kan een moderne film een verouderde methode van filmmaken rechtvaardigen. Echter, regisseur Michel Hazanavicius heeft met The Artist de perfecte balans bereikt: een nostalgische film, zonder kunstmatig gevoel. Bovendien is deze film in staat om het publiek te "vervoeren" naar een andere tijd, en hen ook echt het gevoel te geven dat ze naar iets kijken uit die tijd, waardoor de magie van een vervlogen tijdperk weer wordt heroverd. En daarmee heeft The Artist iets wat veel films niet hebben, maar wat je wel meteen herkent – charme.

Stomme films zijn voor velen een verworven smaak, het is een genre waar het succes van een film afhankelijk was van een geweldige soundtrack en de geloofwaardige acteerprestaties (in de vorm van lichaamstaal). Expressie en het vermogen om niet te overdrijven was cruciaal. Maar ik ben ervan overtuigd dat de stomme film de zuiverste vorm is van een (filmisch) verhaal vertellen. Daarbij voelt The Artist heel fris aan in de manier waarop het zich presenteert.

Wat deze film des te opmerkelijker maakt is dat het ook een grappig verhaal is, & tevens een ode aan het gouden tijdperk van Hollywood – een periode beroemd gemaakt door Chaplin, Greta Garbo, Mary Pickford en Buster Keaton – de film gaat, gepresenteerd in prachtig zwart/ wit, voorbij aan de somberheid van de jaren '30. De cinematografie is simplistisch en doet denken aan vroegere films.

Ondanks zijn stilzwijgen, communiceert deze film heel veel, als je maar de tijd neemt om te luisteren.
The Artist is niet zomaar een film, het is een Chef d'oeuvre.

Heeeeel bijzondere film. Ik moest wel even wennen, maar na 5 minuten zat ik er

helemaal in. Ook de kleding vond ik fantastisch. Helaas heb ik niet kunnen ontdekken

wie de ontwerper(ster) is. Een film die je zeker moet zien!!!!