Le Havre (2011)

De inspecteur met zijn R16 TX, net als die Brit met zijn Jaguar Mark II, Morse. Een lekkere film, helaas niet bijster origineel.

aardige vermakelijke film, er gebeurd niet heel veel in de film maar tis gewoon een leuke en relaxte film om te zien.. waar je een prima avondje mee hebt en dan na een paar dagen weer vergeet. Afentoe klein beetje humor erbij en een leuke sfeer in de fim

gewoon leuk een x gezien te hebben

3*

raar. maar in z/w geschoten zou dit de stijl van the Artist kunnen zijn. Kan ik even niet verklaren. Raar.

Maar wel aimable 3*

Als je dan zo'n link legt is juist zo'n verklaring wel op zijn plaats In geen velden of wegen heeft dit iets weg van The Artist.

Misschien qua stijl, decors en mimiek? Kan me er wel iets bij voorstellen hoor, maar ik heb ze geen van beiden nog gezien. Staan wel allebei hoog op de lijst.

Mooie film waar ik me verder volledig aansluit bij het eerder genoemde commentaar van Gauke. Films over immigratie hoeven niet per se zwaarmoedig te zijn zolang je er maar in durft te geloven.

De uitbundige stijl van een oude Hollywood film en uitvergrote mimiek tegenover Aki zijn absurdistische ingetogenheid is geen vergelijking waard. Maar ik zou vooral beiden films snel gaan zien.

Kan iemand mij uitleggen waarom dit zo'n hoog cijfer heeft en waarom er komedie bij het genre staat? Flinterdun verhaaltje, slecht acteerwerk, niet 1x moeten lachen, geen karakter uitdieping, kortom echt verschrikkelijk om naar te kijken. Normaal ben ik wel van dit soort films, maar dit is gewoon slecht.

De film straalt een warme sfeer uit, heeft juist leuke karakters (vooral die man met de trenchcoat) en het verhaaltje is simpel, maar aandoenlijk. En het is ook meer een tragikomedie. Echt grappig is het niet, maar een serieus onderwerp wordt erg licht gebracht in deze film.

sorry helemaal gekeken

voor mij net geen voldoende

Een Frans avontuur deze keer voor Aki Kaurismaki. Toch blijft hij stijlvast werken. Het sobere acteren, de armoede, het kleurgebruik en de muziekkeuze. Het verhaal is deze keer misschien wat minder absurd, maar in ieder geval zeker boeiend genoeg.

Kant noch wal.

Hoe goed bedoeld deze bijzondere film met tragikomische ondertoon ook is, ondanks het originele verhaaltje en het vakmanschap waarmee een en ander is vervaardigd weet de film slechts op enkele momenten echt indruk te maken. Maar dat is helaas het grootse deel van de tijd niet het geval.

De intro is best aardig en qua sfeersetting is de leefomgeving van de hoofdpersonages goed gekozen. Maar de figuren die een belangrijke invulling aan het dorp moeten geven kennen nauwelijks een introductie of uitdieping. En zo werken sommige types meteen, of vooral ook niet.

Een surrealistisch aandoend muzikaal intermezzo met een bijbehorend humoristisch zij-plotje blijkt een van de krenten in de verder weinig smaakvolle pap te zijn. Natuurlijk is dit degelijk gemaakt, maar iets raakt of niet. Op wat voor wijze dan ook. Een film die dit soort thema’s aansnijdt moet dat gewoon naar behoren doen.

De minimale momenten van glimlachjes en tranenopwekkers of andere emoties aansprekende scènes zijn dusdanig dun gezaaid, dat je als kijker juist begint te hopen op clichés en niet de telkens daarvan afwijkende voorspelbaarheid. De film trekt daardoor bijna autistisch aan de kijker voorbij. Kant nog wal rakend.

Deux.

Met dank aan A-film voor het recensie-exemplaar.

Over clichés gesproken. Een uitdrukking gebruiken als kant noch wal, dat ook no(g/ch) verkeerd schrijven en betrekken op een film die vooral heel duidelijk is, in wat ie wil zijn.

Typische Kaurismaki. Felle kleuren. Ingehouden zwarte humor. Stoïcijnse, oudere acteurs die hun teksten onbewogen opdreunen. Een sociaal drama, waarbij Kaurismaki heel nadrukkelijk kant kiest voor de onderkant van de samenleving. Een maf muzikaal intermezzo. Compacte speelduur. Het zijn kreten die van toepassing zij op bijna al zijn films. Of in elk geval de films die ik zag.

Ook deze bekende regisseur, kiest voor een uitstapje naar Frankrijk. Grappig dat het zijn film totaal niet verandert. Vooral een sympathiek werkje. Tijdens het zien van zo'n film kun je toch onmogelijk sympathie houden voor (extreem) rechtse standpunten? Dat had ik toch al niet, maar zo'n film doordringt je van de belachelijke agenda van zulke partijen. Het is verder vooral erg vlot en prettig. Het ergste dat je hierover kunt zeggen wat mij betreft is dat het nooit echt erg bijzonder wordt.

Toch 4 heel kleine sterren, omdat ik de hele duur met een warm gevoel gekeken heb, een paar keer hard moest lachen en de film daardoor zelfs het overdreven en voorspelbare (dubbele) happy end vergeef.

Oeps. Over of van clichés gesproken. Wat fijn dat je het cliché der domme blondjes zo simpel doet bevestigen.

De oeps is geheel voor uw rekening neem ik aan? Wanneer je het op alle mogelijke manieren schrijft, zal het vast ook een keer goed gaan. Nu je toch de uitdrukking hebt opgezocht, weet je 'em volgende keer misschien goed te gebruiken. Heeft het toch nog zin gehad.

Het is altijd fijn als iemand je leest, maar bij jou ben ik daar nog niet zo zeker van. Gelukkig stem je verder niet rechts.

Was ook slechts een beetje aan 't mierenneuken, hoor. Was niet zo pinnig bedoeld als het leek.

Gelukkig, een verkeerde letter mag geen aanleiding zijn om je op te winden (van politiek gesproken). No harm done.

Wauw, wat een slechte film!

Maar gek genoeg valt alles toch een beetje samen, waardoor het bijna ingenieus wordt. De slechte teksten, de vervallen omgeving, het lage tempo, maar vooral ook het relaxte sfeertje ondanks alle ellende die om hun heen voltrekt.

Weet niet goed hoe ik deze film moet beoordelen. Heeft iets te weinig voor een hoog aantal sterren, maar aan de andere kant ... ingenieus

Een heerlijke Kaurismäki, die heel herkenbaar is voor de overige films, die ik tot nu toe van hem zag. Ook leuk om Kati Outinen weer tegen te komen. Een leuke actrice, die vaak goed speelt, zo ook hier, al is haar rol deze keer wat kleiner.

Le Havre straalt een gemoedelijk sfeertje uit en kent in de persoon van André Wilms een sterke hoofdrolspeler. Een zeer sympathiek figuur zet hij neer, arm, maar altijd met het hoofd vooruit lopend en positief in het leven staand. Kaurismäki zorgt voor een aangenaam tempo, echte personages, een warm sfeertje en fijne opvallende kleuren. Heerlijk om te zien hoe de mensen in die Franse wijk met elkaar omgaan en elkaar helpen. Ondanks de armoede klagen ze niet en zijn ze niet te beroerd om anderen te helpen, een enkeling daargelaten.

Ondanks dat Le Havre niet gekenmerkt wordt door een zeer sterke scène, is het wel zo’n typische film, waarbij ik de gehele speelduur met een grote glimlach op mijn gezicht naar heb zitten kijken. De fijne, soms zwarte humor, zit er op een zeer aangename manier doorheen verweven. Zelfs de aparte muzikale onderbreking is fijn en past precies in het gemoedelijke sfeertje van Le Havre. Dat de agent de jongen toch liet gaan, zag ik al wel aankomen. Dat Kaurismäki, het daarna ook nog aandurft om Outinen genezen te verklaren, zag ik dan weer niet aankomen. Normaal gesproken zou zoiets niet kunnen, maar Kaurismäki komt ermee weg en stiekem vond ik het gewoon ook erg mooi.

Le Havre maakt mij erg vrolijk. Dat soort films zijn zeldzaam en mogen gekoesterd worden. Dat doe ik dan ook bij deze. Dat Kaurismäki nog maar lang films mag blijven maken.

4,0*

Volgens mij is dit heel stiekem een ode aan jaren 40 en/of 50 films. Ik moest qua belichting, decors en stijl veelal aan films uit de genoemde tijden denken.

Aardige film waarin een arme schoenenpoetser een jonge illegale vluchteling helpt bij zijn oversteek naar Engeland. Vrij simpel qua uitvoering en nogal minimalistisch wat betreft de emoties van de acteurs. Hierdoor onstaat een wat aparte sfeer. Ook al behandelt de film een redelijk zwaar onderwerp, echt zwaarmoedig wordt het niet.

Interessant onderwerp over immigratie en clandestiniteit, dat een beetje naief is uitgewerkt met acteurs die niet bepaald sterk overkomen.

Is nochtans goed bedoeld want de film predikt goedheid en hulpvaardigheid onder de mensen. Bovendien kiest hij resoluut voor de sociaal minder bedeelde klassen en voor gelijkheid, zonder onderscheid van stand, ras of wat dan ook.

Eigenlijk ook niet de bedoeling erg zwaar over te komen, getuige daarvan de af en toe grappige situaties en dialogen. Zelfs Jean-Pierre Darroussin is een beetje potsierlijk in zijn rol van inspecteur.

pfff

leek wel een stomme film maar dan met geluid

(en minder aanstellerige acteurs

Geweldige en onderschatte film weer van Kaurismaki. Le Havre lijkt haast een klassieke verzetsfilm, maar dan zonder oorlog. De film barst van de hartverwarmende, klein-menselijke helden, die zich volledig inzetten voor een immigrantenjongen. Een paar gemeneriken proberen de idylle te verstoren en complementeren daarmee het moderne sprookje.

Maar er is een onderlaag, die uitermate cynisch is. Want Kaurismaki weet zelf ook heel goed dat zijn filmwerkelijkheid geen realiteit is. Dat brengt hij meesterlijk tot uitdrukking in het ziekbed van de vrouw, en met name in haar wonderbaarlijke genezing. Het beeld dat de film schetst over kanker slaat nergens op. Maar dan klopt het beeld over altruïstische westerlingen natuurlijk ook niet. De dokter zegt een even waar als dubbelzinnig woord: "It's a miracle. I heard these things happen in Shanghai, but in France, no".

Zo bezien krijgen de zoete pasteltinten van Kaurismaki ineens een scherp randje. Maar tegelijk blijven het ook gewoon pasteltinten. Want wat is de stijl van de Fin weer fijn. Niet alleen de belichting en het kleurenpalet. Ook de manier van vertellen is bijzonder. Kaurismaki heeft zo weinig woorden nodig, zo weinig beelden ook, om zoveel te vertellen. Hij kan als geen ander korte scenes in het verhaal inpassen, sprongen maken in de tijd, en toch alles voor de kijker duidelijk en overzichtelijk houden.

Le Havre is een originele en warme film, in de unieke stijl van Kaurismaki, maar het venijn zit hem in de staart, wanneer er een roze bril voor je ogen wordt weggehaald als het aankomt op de westerse houding tegenover immigranten.

Intouchables kan het schompes krijgen. Le Havre is dé Franse feelgoodfilm van 2011!

Lieve film die weliswaar wat traag is maar toch geen moment verveeld.Veel gebeurt er niet maar dat is ook wel eens prettig.De mooie beelden van Le Havre en de uitstekende rollen van André Wilms en Jean-Pierre Darroussin doen de rest.

Zeer fijne sfeer in deze film, die ondanks de traagheid de volledig speelduur wist te boeien.
Alleen waarvoor lag zijn vrouw nu in het ziekenhuis, ik dacht eerst bevalling. Iemand?

Mooi gefilmde feel-goed-movie door de Finse veelfilmer Kaurismäki.

Gebruikelijk nadeel is dan weer dat het wederom een leuk fijn filmpje is, zonder dat het echt nagelbijten, naschokken of janken is.

Mooie personages, maar verhaaltje barst van de naïviteit ... ach soms is dat ook best wel eens lekker een film met een mooie humanistische boodschap.