Detachment (2011)

Somber, maar indringend portret van een ‘onthechte’ vervangleerkracht die terechtkomt in 1 van die vele Amerikaanse scholen waar gezag een utopie geworden is. Kaye weet zijn ideeën net niet genoeg te stroomlijnen om tot een verpletterend geheel te komen wat mij betreft, maar niettemin een zeer geslaagde prent. 3,5*

Nee, niet echt aan mij besteed. Wanneer de film wat dichter bij haar titel Detachment zou zijn gebleven, zou ik misschien meer waardering opbrengen.

Detachment -lack of favoritism toward one side or another <the judge showed commendable detachment when deciding the controversial case>

Detachment - Synonyms and More from the Free Merriam-Webster Dictionary

Het eerste halfuur is best sterk, maar zodra de hoofdrolspeler, tevens voice-over zijn objectiviteit verliest en zich te buiten gaat aan sentimentaliteit wordt het hier en daar zelfs vervelend en ergerlijk.

Een weinig origineel uitgangspunt maar Detachment enkel daarop afrekenen zou niet terecht zijn. Allereerst zijn er de bijna documentaire achtigen momenten die de film meteen een gevoel van authenticiteit meegeven en die er voor zorgen dat de weinig florissante levens van de hoofdrolspelers nog net iets harder binnenkomen.

Ook het acteerwerk is dik in orde. Brody is natuurlijk de absolute blikvanger maar ook Sami Gayle is meer dan indrukwekkend in haar rol van jong hoertje. Detachment wil af en toe net iets te veel vertellen maar uiteindelijk zijn het toch de pluspunten die zwaarder wegen. Het is zeker geen American History X maar liefhebbers van goed drama kunnen dan ook met een gerust hart aan Detachment beginnen.

Voor een uitgebreide recensie zie Recensie: Detachment (13 september) « Tim&#039;s Filmblog - filmmad.wordpress.com

Mooi dat er nog zulke kleinschalige projecten worden gemaakt met relatief 'eenvoudige' problemen zonder eindeloze catastrofes of veranderingen.
Geweldig hoe Henry die donkere jongen op zijn plek zet wanneer deze hem uitdaagt. Ook de lesbische vetzak zorgde voor de scherpe confrontaties. We zien een inval-leraar die er van houd om mensen te helpen en zo neemt hij ook een straathoertje mee naar huis om haar op te knappen. Altijd wel interessant zulke dingen. De scène in het ziekenhuis was ook redelijk sterk waarin Henry zijn opa toefluistert dat hij niet meer hoeft te vechten. Tussendoor komen er herinneringen aan zijn overleden moeder en zitten er formidabele shots tussen met een aparte uitstraling. Christina Hendricks stelde me wel wat teleur want acteren kan ze niet en haar boobies waren ook nog eens bedekt door een dikke trui. Adrien Brody is in ieder geval de geschikte man om deze rustige en gewiekste verzorger te spelen.
De stukjes waarin Henry zijn gedachtes over de samenleving naar voren brengt vond ik in eerste instantie nogal storend maar later kon ik het beter begrijpen. Het dwingt ons om echt na te denken over het huidige schoolsysteem waarbij de leraren een enorme invloed kunnen hebben op onzekerde of onspoorde jongeren. Ze zijn allemaal te helpen maar je moet alleen de juiste benadering weten te vinden.

sterk rauw drama wat 'echt' aanvoeld, Brody is uitstekend.

er zitten filmisch gezien intressante dingen in die de film levendig houden aangezien de rest alleen maar drama is..de film heeft een duidelijke boodschap die goed naar voren kwam. zeer intressant en goed gemaakt.

Ijzersterk drama met een fenominale rol van Adrien Brody, maar.... geen film voor een vrolijk avondje bioscoop. De vrolijkheid vergaat je na afloop van de film want Detachment is keihard en meedogenloos hoewel het geweld schaars is. Wij zien de bikkelharde wereld van de onderkant van de maatschappij met falende ouders en hulpeloze leerkrachten die geen greep krijgen op het belabberde wereldje van de moeilijk hanteerbare probleemkinderen wiens leven een en al "shit" is. Ook de scènes in het ziekenhuis (Grandpa Barnes) zijn om over na te denken. Inderdaad zoals user "predator" schrijft een warning call.
Twee scènes springen er voor mij bovenuit; de scène in mineur waarin het dikke meisje Meredith zelfmoord pleegde en de scène in majeur waarin het voormalige straathoertje Erica aan het einde de leraar Henry Barthes (Adrien Brody) om de nek vloog. De laatste was een van de weinige scènes die optimisme uitstraalde. De rest was inktzwart. Deze film liet mij daarom ook behoorlijk geëmotioneerd achter en dat overkomt mij niet vaak bij zulk soort drama's.
Kort samengevat: "Detachment" is een van de beste drama's die ik de laatste jaren gezien heb en zal hoog eindigen in het rijtje beste films van 2012.

4,5*

Indrukwekkende film, fantastisch acteerwerk. Kaye maakt niet veel films, maar wat hij maakt is geweldig. Brody vind ik vrijwel altijd geniaal, maar dat is met The Pianist inderdaad zijn sterkste rol. (Al is zijn rol Midnight in paris, mijn favoriet). Ook de jonge Gayle is echt onwijs sterk, ik schrok wel toen ik las dat ze nog maar 16 is. Ondanks dat het thema vaak is behandeld, zeker de moeite waard!

4*

Dit was nog eens een goeie film. Niet meteen de meest vrolijke film, maar wel de moeite waard om te bekijken. Het kwam overtuigend over en er werd uitstekend geacteerd. Ook nog redelijk wat bekend volk passeerde de revue: Adrien Brody, James Caan, Lucy Liu, ...

Verder was het verhaal wel goed en zaten er niet meteen dooie momenten in de film. Hij heeft me alvast de 100min geboeid. Een aanrader.

Schandalig stuk bocht. Mijn verwachtingen waren heel hoog en in het begin was ik minstens gefascineerd maar de film heeft niets te zeggen. Het lijkt alsof Kaye ons de "zware kant van de realiteit" wil tonen door de negatieve sfeer en het documentaire-achtige draaien maar dit blijkt een pijnlijke leugen waarin op oppervlakkige en een geforceerde toon veel leed geëxploiteerd wordt. Letterlijk alles en iedereen moet (zonder samenhang) ongelukkig zijn. Op een bepaald punt is het zelfs om het even of het voor het verhaal er toe doet en krijgen zelfs onbelangrijke bijpersonages scènes om er toch maar op te hameren dat het leven niets dan narigheid te bieden heeft. Detachment is een haast puberaal slecht werkje, erg jammer.

Een erg depressieve film maar ik vond de film toch de moeite waard. Ik had alleen wat meer verwacht van het einde. Maar de film wist me echt te raken!

Hm..tja, had vooraf werkelijk geen idee wat te verwachten, maar het was dus een inktzwarte film.

Je wordt er bepaald niet vrolijk van.

Tony Kaye bevestigt hier wel een beetje zijn imago van bepaald niet al te subtiele filmer.

Dat werkt aan de ene kant wel goed met recht voor zn raap niet ingehouden scenes. Aan de andere kant neigt het af en toe wel heel erg naar een soort overdreven effectbejag.

Helaas vlogen mijn emoties bij het kijken van de film de hele tijd tussen die twee uitersten, waardoor het maar half werkte. Alsof Kaye iets teveel doorsloeg in zn opstapeling van zwartgalligheid.

Deed af en toe een beetje denken aan Half Nelson maar die was wel een stuk sfeervoller.

Ben het helaas eens met drs. DAJA. Wel leuke animaties op het schoolbord, James Caan is een lichtpuntje, en Erica is heel mooi gespeeld, dus ik ga er geen 0,5 voor geven. Het is me een raadsel dat zoveel goeie acteurs in deze pretentieuze draak wilden spelen.

Goddank, ik ben niet de enige. Zoals ik tegen mijn vriendin zei toen deze film (ein-de-lijk) was afgelopen: je kunt niet gewoon je handcameraatje op wat ellende richten, een werkelijk verschrikkelijke voice-over wat pseudodiepzinnige dingen van het kaliber alles-is-kut laten zeggen en dan menen een goede film afgeleverd te hebben.

Er waren wel één of twee pluspuntjes. De scène waarin een leraar eerst een foto van een zonsondergang en vervolgens van een vagina toont, is echt hilarisch. Ook dat personage dat steeds aan het hek hangt is leuk. De ouderavond vond ik ook leuk, surrealistisch haast, alleen wel veel te lomp gebracht (zeker in de verder serieuze context van de rest van de film).

Desalniettemin: deze film is een pretentieuze hoop stront. Iemand met talent kan een goede, interessante film maken over deze problematiek - en daarvoor hoeft het nog niet eens zo inktzwart te zijn. Maatschappijkritiek of het schetsen van een in existentialistische moeilijkheden geraakt individu is niet hetzelfde als (letterlijk!) zeggen dat alles eenvoudigweg klote is.

Subtiel snerpend.

Een indrukwekkende kijkervaring wacht de nietsvermoedende toeschouwer die deze rauwe mix van drama en arthouse over zich heen laat komen. Het docu-jasje houdt de kijker nog een beetje op de been, maar thema’s als incest en zelfmoord worden subtiel gebracht om daarna snerpend de geest binnen te dringen. Van tegenstrijdigheid gesproken. Toch neemt de filmmaker zoveel hooi op zijn vork dat de portie ellende menig zieltje teer zal doen aanvoelen. De potpourri stemt pessimistisch, maar gelukkig niet continu.

Het verhaal geeft zoveel speldenprikjes af dat je bijna zou hopen op een frontale aanval met een moker. Die blijft uit, net zoals ieder karakter eigenlijk telkens de confrontatie ontloopt. Zo weet leraar Brody zijn eigen pijn te vermijden door zich op die van anderen te storten. Van ontwijken gesproken. De excentrieke regisseur Tony Kaye, die debuteerde met het spraakmakende American History X , heeft er een baard van gekregen.

De film, die veel verwarring zal veroorzaken en waarschijnlijk door menigeen wordt veroordeeld als zijnde artistieke ellende, brengt eigenlijk een minder zwartgallige boodschap: help elkaar. De moraal wordt niet des Disney’s gebracht, maar behoorlijk verontrustend door middel van surrealistische intermezzo’s en nare flashbacks. En door prachtige performances van een cast om je vingers bij af te likken. Vreemd genoeg is het de jongste van het stel, de vijftienjarige Sami Gayle, die de meeste indruk weet te maken. Wat een belofte.

Zeer goed.

Met dank aan Wild Bunch voor het recensie-exemplaar.

Uitstekende film over een invaldocent die les komt geven op een school met moeilijke leerlingen. De documentaire-achtige stijl waarbij de camera dicht op de acteurs zit, is indringend en confronterend. De film schetst een wel heel negatief beeld en heeft een deprimerende toon met een klein sprankje hoop op het einde. Wellicht snijdt Tony Kaye iets teveel onderwerpen aan, maar dit maakt de film niet minder sterk. Ook het acteerwerk is uitstekend.

Hoewel dit soort zware drama's al regelmatig zijn gemaakt mocht deze er ook best wezen. Het verhaal wist te boeien, zat goed in elkaar en de cast deed het gewoon goed, met name dan natuurlijk hoofdrolspeler Adrien Brody. De film is behoorlijk aan de zware en sobere kant maar in zijn algemeen best goed te doen.

Zo, deze film is er wel eentje die je aangrijpt. Geen lichte film, maar eentje met zware, moeilijke onderwerpen en stuk voor stuk acteurs die je volledig mee weten te slepen in hun rol. Ook al worden er zoveel zware thema's aangesneden (zelfmoord, pesten, incest, verkrachting en ga zo maar door) het ligt er nooit té dik bovenop. Hierdoor loopt de film zichzelf gelukkig nergens voorbij (waar ik wel een beetje bang voor was).

Een uitstekende film die de vinger op de zere plek(ken) durft te leggen en daar volledig in slaagt.

4,5*

9/10 (IMDB

Een redelijk dramafilm...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Slecht HD kwaliteit breedbeeld, overal

geruis...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Te snel camerabeweging...

Geen moeite waard...

Iedereen kan zich identificeren met de acteurs/actrices die deze film rijk is en de omstandigheden welke daarin aan bod komen.

Het weet de aandacht vast te houden en zet ook aan tot nadenken.

De positie van Amerikanen wordt nu eens neergezet vanuit de beleving van de minst populairste onder hen.

Dit maakte indruk op mij.

Ik wist niet dat Amerikaanse filmmakers dit in zich hadden.

Er is dus toch nog hoop.

Eenzijdige, uiterst negatieve blik op het leven. Een schep moed en optimisme meer helpen al die figuren die in deze film ronddwarrelen beslist van heel wat frustraties af. Akkoord er is chaos, onverschilligheid, eenzaamheid en gebrek aan daadwerkelijk steun daar waar het hoort, en daar wil de film het nu precies over hebben.

Intelligente film alleszins al twijfel ik dat de originele opbouw, met de vele korte en in onderwerp varierende shots, meehelpen aan de toegankelijkheid ervan.

Adrien Brody ziet er een goed mens uit en Marcia Gay Harden overtuigt evanals een pak andere medespelers.

Na zijn verontrustende American History X pakt Tony Kaye met deze tweede speelfilm opnieuw stevig uit. Het is een alarmerend verhaal over de teloorgang van het Amerikaanse onderwijs- en opvoedingssysteem, waarvan iedereen al wel weet dat het talrijke tekortkomingen kent. Niet in de laatste plaats door de gebrekkige betrokkenheid van de ouders, zoals in deze film feilloos weergegeven wordt door hun oorverdovende afwezigheid tijdens de ouderavond.
Het is voor de leraren vechten tegen de bierkaai, i.c. de onverschilligheid en het nihilisme van de kansarme leerlingen en hun ouders. En passant wordt ook de verzorging van oude mensen in een verzorgingshuis door regisseur Kaye op de korrel genomen. Hoe het ook kan laat de verhaallijn zien over de relatie tussen Henry en het straathoertje Erica.

Al met al zware kost, zeer aanschouwelijk gemaakt door de uitstekende vertolkingen van Adrien Brody, Marcia Gay Harden en debutante Sami Gayle. Een geestige James Caan zorgt een paar keer voor de broodnodige komische verlichting.
Een heftige film met een sombere boodschap, die je tot nadenken aanzet.

Artistiek opgebouwde film waarin allerlei extreme situaties de revu passeren. De film is origineel en heeft qua stijl ook een experimenteel en kunstzinnig tintje. Voor mijn gevoel is deze film een artistieke representatie van extreem menselijk leed, dat hier zoveel mogelijk in 90 minuten in het leven van een schooldocent wordt gepropt. Probleem hiervan is dat er geen ruimte is voor verdere uitwerking waardoor de hoofdrolspeler door bordkartonnen personages wordt omringd die elk niet verder komen dan het vormen van een waterval aan leed. Ook de boodschap van de film (zeg maar "opvoeding", wat eigenlijk een open deur is) voelde daardoor erg clichématig en gemaakt aan.

Door zoveel overdaad aan extreme situaties en oversentimentaliteit wist de film mij totaal niet te grijpen. Ook de werkelijk ontelbare clichés vormen een constant stromende waterval in deze film. Denk aan leraar zonder vaste baan met alcoholistische moeder en verwaarloosde en slecht verzorgde zieke grootvader in tehuis redt hulpeloos verloren tienerhoertje, neemt haar in huis waar ze zich ook nog eens prostitueert, en als ze eenmaal bijgekeerd is stopt hij haar in een tehuis, om uiteindelijk in de armen van haar held te springen (de docent), dik meisje wordt door docent als artistiek wonderkind ontdekt, ze heeft eindelijk in haar docent iemand gevonden die haar begrijpt en waarmee ze kan praten en dus pleegt ze vervolgens zelfmoord, en ga zo maar door. Met zoveel gemaakte en doorgeslagen onrealistische situaties kon ik steeds maar niet in de film komen, overdrijven is een vak maar hier slaat helaas de regie flink door.

De sfeer, het acteerwerk, en de artistieke uitstapjes en metaforen (bijv. het plaatje van de docent zonder gezicht voor een lege klas, de tekeningen op het bord, etc.) waren wel in orde, maar het is helaas een onrealistisch geheel geworden dat het moet hebben van het opwekken van vals sentiment. Iets minder lijdende bijfiguren met iets meer diepgang had wellicht een veel sterkere film opgeleverd.

Het artistieke en de fraaie uitwerking compenseren deels de clichématige inhoud waardoor ik toch op een magere 3* uitkom. Ongetwijfeld had ik de film een hogere score gegeven als het me wist te grijpen, maar daar was alles voor mijn smaak helaas veel te vergezocht voor. Al met al een fraaie film, maar het had veel beter gekund.

Op papier niet echt mijn soort film, maar hij viel me alleszins ontzettend mee.

Eerlijk is eerlijk, subtiliteit is in geen velden of wegen te bekennen, Kaye gaat soms echt volop voor effectbejag. Niet dat ik daar nou echt aanstoot aan nam verder, want ik kan het best goed pruimen mits sterk uitgevoerd. Al snap ik wel dat de ietwat overdreven toon niet bij iedereen in goede aarde valt.

Maar mij wist de film dus wel te bekoren, wat deels te danken is aan het feit dat het onderwerp me erg aansprak. Hoewel je je vraagtekens kunt zetten bij het realisme van sommige scenes, gingen velen momenten zeker niet gepaard zonder de nodige impact. De uitzonderlijk sterke performance van Brody legt de film ook zeker geen windeieren. Eigenlijk steevast een acteur die makkelijk weet te overtuigen, heb hem nog nooit echt slecht zien acteren. Gayle deed het ook niet onverdienstelijk. Aandoenlijk vrouwtje.

Verder hanteert Kaye een aangename visuele stijl. Schiet nergens echt de hoogte in, maar ook op dat gebied kent de film zeker wel zijn momenten.

En dat was het dan wel. Enkele krachtige scenes, sterke cast, en een boeiend thema. Aan sentiment dus ook geen gebrek, maar soit. Ben het wat dat betreft eens met wat yesplease in een bovenstaande post zei: de film komt er op de één of andere manier wel mee weg. Ruime 3,5*.

Soms is het geheel meer dan de som der delen. ‘Detachment’ is het omgekeerde: alle elementen van de film zijn in veel opzichten boeiend en geslaagd maar de film als geheel is leeg en uiteindelijk oersaai. Uiteindelijk is het een onzinnige film over een man waar alle vrouwen voor vallen omdat hij gewoon aardig is in deze liefdevolle, troosteloze wereld of zo. In ieder geval zijn de verschillende trieste gevallen die voorbij komen alsmede de ontwikkelingen erg kunstmatig geconstrueerd en ongeloofwaardig en uiteindelijk slaapverwekkend monotoon.

Zware tegenvaller. Vooral door de manier waarop iedereen als karikatuur wordt neergezet was dat m'n interesse snel. Elke leerling in de klas is vervelend en pesterig en heeft geen zin (de zwarten nog net wat meer natuurlijk), behalve het dikke meisje dat heel braaf is. En dan de docenten die allemaal uit Fawlty Towers lijken weggelopen met dat overdreven geschreeuw. Of ik hier nu satire in moest zien? Geen idee. Maar grappig werd het nergens (Fawlty Towers overigens wel). Daarnaast zeer onevenwichtig. Deels gaat dit over enkele docenten op een school, maar ook gaat het om Brody en zijn dementerende opa. Het is het uiteindelijk allemaal niet. En dan dat quasi-filosofisch geneuzel middels de voice over. Nee, dank je. Alleen het spel van Brody redt het geheel nog een heel klein beetje. 1,5*.

Detachment grijpt je bij de strot en laat niet meer los! Alle scenes kloppen en raken. Detachment is een miskend meesterwerk die tot in de ziel raakt.

Dit is geen film meer, dit zijn sketches. Het meest opvallende is dat context helemaal niet geboden wordt. Waar staat die school ergens? (Die school ziet er overigens nog opvallend verzorgd uit.) Wie zijn die kinderen, wat is hun achtergrond? (alleen van het zielige obesitasmeisje komen we het een en ander te weten) Wat heeft dat meisje dat bij hem inwoont, behalve dat ze hoer is en eigenlijk best lief, nog meer meegemaakt - ja ze heeft niemand meer maar hoe is dat zo gekomen?

Dat alles maakt het moeilijk om een verhaallijn met logica te ontwaren. De existentialistische thematiek ligt er dik bovenop, maar dan moet je daar ook een verhaal bij geven. We zien dat al die leerkrachten zich bijkans van kant maken, en de reden wordt gegeven, maar niet de opbouw ernaartoe. Er wordt teveel 'getelld', te weinig 'geshowd'. En dat is jammer voor een film waarin de acteurs zich lenen voor dit soort zwaarmoedigheid.

Henry Barthes is dient de tegenslagen des levens, net als ieder van ons, te bekampen, zo goed als hij kan. Geen sinecure echter want zowel op privé- als op professioneel vlak is het leven weinig rooskleurig te noemen. Hoewel begiftigd met een aantal cruciale vaardigheden raakt hij voorlopig niet verder als een interimaris op een high school. Een high school waar de motivatie en progressie van de leerlingen op apegapen ligt.

Met een flinke scheut positivisme en idealisme worstelt hij zich door het leven waarbij hij oog tracht te hebben voor de anderen. Klinkt nogal sentimenteel, maar dat valt heus wel mee. Het probleem zit hem eerder in de diepgang en balans. Ik miste bijvoorbeeld omkadering. Het leek alsof dat Barthes er letterlijk en altijd en overal alleen voor stond.

Maar Brody deed het wel goed, moest ook wel om de film enigszins staande te houden. Een film die zeker zijn momenten kent en raakt, maar er zijn er betere binnen het genre.

Tony Kaye (American History X, Lake Of Fire) laat geen spaan heel van deze dissectie van het Amerikaanse onderwijssysteem in dit portret van docent Engels Henry Barthes [Adrien Brody]. Als invaldocent heeft hij geleerd zijn emoties op een laag pitje te zetten bij potentiële conflictsituaties. Op de school waar Henry net is aangesteld, hebben schoolhoofd Carol [Marcia Gay Harden] en leerlingbegeleider Doris [Lucy Liu] het veelvuldig aan de stok met onverschillige leerlingen en veeleisende, verongelijkte ouders. Net als zijn collega’s heeft Henry idealisme verruilt voor kil pragmatisme. Een even getalenteerde als getormenteerde leerling [Betty Kaye] zoekt toenadering op school, maar Henry richt zijn persoonlijke aandacht meer op een dakloze tiener [Sami Gayle]. Subtiel is dit allerminst, maar Kaye legt zonder meer de vinger op de zere plaats. Niet alleen in het onderwijs, maar in de moderne maatschappij als geheel. Een sterk startpunt voor een publiek debat over de status van het onderwijs, de maatschappij en wat we kunnen en moeten doen om zowel leerlingen als docenten hoop te geven voor de toekomst.