Detachment (2011)

Subtiel snerpend.

Een indrukwekkende kijkervaring wacht de nietsvermoedende toeschouwer die deze rauwe mix van drama en arthouse over zich heen laat komen. Het docu-jasje houdt de kijker nog een beetje op de been, maar thema’s als incest en zelfmoord worden subtiel gebracht om daarna snerpend de geest binnen te dringen. Van tegenstrijdigheid gesproken. Toch neemt de filmmaker zoveel hooi op zijn vork dat de portie ellende menig zieltje teer zal doen aanvoelen. De potpourri stemt pessimistisch, maar gelukkig niet continu.

Het verhaal geeft zoveel speldenprikjes af dat je bijna zou hopen op een frontale aanval met een moker. Die blijft uit, net zoals ieder karakter eigenlijk telkens de confrontatie ontloopt. Zo weet leraar Brody zijn eigen pijn te vermijden door zich op die van anderen te storten. Van ontwijken gesproken. De excentrieke regisseur Tony Kaye, die debuteerde met het spraakmakende American History X , heeft er een baard van gekregen.

De film, die veel verwarring zal veroorzaken en waarschijnlijk door menigeen wordt veroordeeld als zijnde artistieke ellende, brengt eigenlijk een minder zwartgallige boodschap: help elkaar. De moraal wordt niet des Disney’s gebracht, maar behoorlijk verontrustend door middel van surrealistische intermezzo’s en nare flashbacks. En door prachtige performances van een cast om je vingers bij af te likken. Vreemd genoeg is het de jongste van het stel, de vijftienjarige Sami Gayle, die de meeste indruk weet te maken. Wat een belofte.

Zeer goed.

Met dank aan Wild Bunch voor het recensie-exemplaar.

Wat een WOEDE-UITBARSTING van Tony Kaye. Kan het nog niet helemaal een plaats geven maar op die (vele) valse noten na ben ik vooral te spreken over de confronterende en provocerende toon van de film. Denk dat ik de film een hele grote voordeel van de twijfel ga geven.

Trouwens. Waarom wordt op de aftiteling van Detachment onder andere Bob Dylan, Justin Bieber en Leonardo DiCaprio bedankt?

Een film met een duidelijke boodschap, een goede rol van Brody en de andere leden van de cast.

Maar de film sprak me in zijn geheel niet zo aan, ik heb over dit onderwerp betere en boeiender films gezien.

Prima film, wel soms erg onrealistisch maar duidelijk wat de filmmaker bedoeld. Goed drama.

Mooie realistische confronterende film met voortreffelijke acteerwerk van Brody. Sjeezus wat is het leven uitzichtloos en kansloos voor bepaalde groepen, terwijl men leeft in een welvaartsland; het zelfbenoemde machtigste land ter wereld. Regisseur Kaye brengt dat fraai in beeld en schuwt de confrontatie niet, Brody doet de rest. Top!

Existentiële oriëntaties voor een tijdperk van ontbinding. Koyaanisqatsi.

“Het spektakel is geen geheel van beelden, maar een maatschappelijke verhouding tussen personen door bemiddeling van beelden” Guy Debord

Hoe zal de spektakelmaatschappij, in haar diepe slaap verzonken, reageren op de omwentelingen die eraan zitten te komen? Het gaat hier mijns inziens niet alleen om een vervallen huis of een verloren onderwijssysteem, het gaat om hét systeem. The Fall of the House of Usher. En dat die omwentelingen komen weet ik zeker want de waarheid zal de leugen achterhalen.

Koyaanisqatsi. Een manier van leven die vraagt om een andere manier van leven.

Fantastische film kortom.

Uitstekende film over een invaldocent die les komt geven op een school met moeilijke leerlingen. De documentaire-achtige stijl waarbij de camera dicht op de acteurs zit, is indringend en confronterend. De film schetst een wel heel negatief beeld en heeft een deprimerende toon met een klein sprankje hoop op het einde. Wellicht snijdt Tony Kaye iets teveel onderwerpen aan, maar dit maakt de film niet minder sterk. Ook het acteerwerk is uitstekend.

Bijzondere film, komt zelden voor dat je met bijna iedere rol empathie hebt. Dacht zelfs in mezelf, na de test van Erica 'laat de test nu niet positief wezen'. Ook leuk dat er zoveel bekenden aan deze relatief kleine productie meedoen, moeten allemaal wel gedacht hebben dat dit niet fout kon gaan. Aan het eind toch nog een lichtpuntje.

Hoewel dit soort zware drama's al regelmatig zijn gemaakt mocht deze er ook best wezen. Het verhaal wist te boeien, zat goed in elkaar en de cast deed het gewoon goed, met name dan natuurlijk hoofdrolspeler Adrien Brody. De film is behoorlijk aan de zware en sobere kant maar in zijn algemeen best goed te doen.

Zo, deze film is er wel eentje die je aangrijpt. Geen lichte film, maar eentje met zware, moeilijke onderwerpen en stuk voor stuk acteurs die je volledig mee weten te slepen in hun rol. Ook al worden er zoveel zware thema's aangesneden (zelfmoord, pesten, incest, verkrachting en ga zo maar door) het ligt er nooit té dik bovenop. Hierdoor loopt de film zichzelf gelukkig nergens voorbij (waar ik wel een beetje bang voor was).

Een uitstekende film die de vinger op de zere plek(ken) durft te leggen en daar volledig in slaagt.

4,5*

9/10 (IMDB

Een redelijk dramafilm...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Slecht HD kwaliteit breedbeeld, overal

geruis...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Te snel camerabeweging...

Geen moeite waard...

Aparte film.

Tja ik weet niet echt goed wat ik ervan moet denken, het was zeker geen slechte film maar echt goed vond ik hem ook niet.

Het enige grote pluspunt was het acteerwerk van Adrien Brody, erg goed.

Voor nu 3,0* maar ik zal hem zeker is opnieuw bekijken.

Wat een slechte film zeg ik heb spijt dat ik hem heb afgekeken.
en wat had die barthes nou te maken met de zelfmoord van het meisje net alsof hij verantwoordelijk was als hij er niet was geweest had ze het alsnog gedaan dus hij is erg overbodig. ook snap ik waarom hij tegen de camera die onzin vertelde hoezo is die daar?

Ik geef jullie die tip om deze onzin niet te kijken.

Iedereen kan zich identificeren met de acteurs/actrices die deze film rijk is en de omstandigheden welke daarin aan bod komen.

Het weet de aandacht vast te houden en zet ook aan tot nadenken.

De positie van Amerikanen wordt nu eens neergezet vanuit de beleving van de minst populairste onder hen.

Dit maakte indruk op mij.

Ik wist niet dat Amerikaanse filmmakers dit in zich hadden.

Er is dus toch nog hoop.

Eenzijdige, uiterst negatieve blik op het leven. Een schep moed en optimisme meer helpen al die figuren die in deze film ronddwarrelen beslist van heel wat frustraties af. Akkoord er is chaos, onverschilligheid, eenzaamheid en gebrek aan daadwerkelijk steun daar waar het hoort, en daar wil de film het nu precies over hebben.

Intelligente film alleszins al twijfel ik dat de originele opbouw, met de vele korte en in onderwerp varierende shots, meehelpen aan de toegankelijkheid ervan.

Adrien Brody ziet er een goed mens uit en Marcia Gay Harden overtuigt evanals een pak andere medespelers.

Prachtige film. Aangrijpend, indringend zowel door inhoud, spel, beelden en scenario.

Goede film. Mooie muziek. Sterke acteer prestaties. Niet cliché. Dat alles weer goed komt. Maar ook dat alles niet verkeerd gaat. Blijft mooi in het midden.

Deze film deelt echt een mokerslag uit, en haalt het Amerikaanse onderwijs in de achterstandswijken genadeloos onderuit. Soms worden dit soort scholen ook gewoon gesloten bij gebrek aan geld. Zie het faillissement van de staat California niet zo lang geleden. Onder bewind van de Terminator Arnold Schwarzenegger.

Gelukkig zijn er altijd nog leerkrachten als Brody, zelf ook dolend, maar toch bezig met een poging een stukje mensheid te repareren en kinderen op het goede pad zetten.

Maar het blijkt vaak een ware martelgang. We mogen in Nederland dan ook niet klagen over ons schoolsysteem. En zijn het niet de ouders die de ware schuldigen zijn van deze teloorgang? Of is het de maatschappij zelf? Wie het weet mag het zeggen.

Was wel blij dat deze, overigens prachtig gestileerde film, een beetje hoopvol eindigde voor de jonge Sami Gayle, wat een groot talent is dat.

Rauw realistisch verhaal dat een deprimerend beeld schetst van het Amerikaans onderwijs en weinig toekomst voorspelt voor de jongeren, al wordt de hoop op beterschap en een beter leven niet opgegeven. Adrien Brody vertolkt een uitstekende rol als leraar die zelf in moeilijkheden zit, maar toch dat laatste greintje hoop aan zijn studenten wilt meegeven. Het camerawerk is prima en zorgt samen met de leuke tekenplaatjes voor een mooie gestileerde film. 7,5/10

Brilante film, een van de betere die ik dit jaar gezien heb. Wauw.

Na zijn verontrustende American History X pakt Tony Kaye met deze tweede speelfilm opnieuw stevig uit. Het is een alarmerend verhaal over de teloorgang van het Amerikaanse onderwijs- en opvoedingssysteem, waarvan iedereen al wel weet dat het talrijke tekortkomingen kent. Niet in de laatste plaats door de gebrekkige betrokkenheid van de ouders, zoals in deze film feilloos weergegeven wordt door hun oorverdovende afwezigheid tijdens de ouderavond.
Het is voor de leraren vechten tegen de bierkaai, i.c. de onverschilligheid en het nihilisme van de kansarme leerlingen en hun ouders. En passant wordt ook de verzorging van oude mensen in een verzorgingshuis door regisseur Kaye op de korrel genomen. Hoe het ook kan laat de verhaallijn zien over de relatie tussen Henry en het straathoertje Erica.

Al met al zware kost, zeer aanschouwelijk gemaakt door de uitstekende vertolkingen van Adrien Brody, Marcia Gay Harden en debutante Sami Gayle. Een geestige James Caan zorgt een paar keer voor de broodnodige komische verlichting.
Een heftige film met een sombere boodschap, die je tot nadenken aanzet.

vond het wel een mooie boodschap die de film weergeeft maar veel te chaotisch verfilmd.

Indrukwekkende film die geen moeite doet de rauwe werkelijkheid van het leven af te vlakken.

Dat mensen universeel allemaal met dezelfde angsten en problemen worstelen. In de prachtige

slot-woorden van Edgat Allan Poe wordt die essentie van de film nog eens samengevat, wauw

wat een sterke sociale boodschap van Tony Kaye.

Mooie, nogal deprimerende film van Kaye, die misschien wel te veel wil vertellen -die scenes met opa hadden er bv niet in gehoeven van mij- maar er toch in slaagt met een paar rake scenes een aantal troosteloze levens uit te beelden. Het is wel erg veel kommer en kwel, en soms schiet Kaye een beetje door met zijn niet al te vrolijke wereldbeeld. Maar de film heeft vaart, het acteerwerk is uitstekend, visueel valt er genoeg te beleven en de sobere soundtrack raakt de juiste snaar.

Artistiek opgebouwde film waarin allerlei extreme situaties de revu passeren. De film is origineel en heeft qua stijl ook een experimenteel en kunstzinnig tintje. Voor mijn gevoel is deze film een artistieke representatie van extreem menselijk leed, dat hier zoveel mogelijk in 90 minuten in het leven van een schooldocent wordt gepropt. Probleem hiervan is dat er geen ruimte is voor verdere uitwerking waardoor de hoofdrolspeler door bordkartonnen personages wordt omringd die elk niet verder komen dan het vormen van een waterval aan leed. Ook de boodschap van de film (zeg maar "opvoeding", wat eigenlijk een open deur is) voelde daardoor erg clichématig en gemaakt aan.

Door zoveel overdaad aan extreme situaties en oversentimentaliteit wist de film mij totaal niet te grijpen. Ook de werkelijk ontelbare clichés vormen een constant stromende waterval in deze film. Denk aan leraar zonder vaste baan met alcoholistische moeder en verwaarloosde en slecht verzorgde zieke grootvader in tehuis redt hulpeloos verloren tienerhoertje, neemt haar in huis waar ze zich ook nog eens prostitueert, en als ze eenmaal bijgekeerd is stopt hij haar in een tehuis, om uiteindelijk in de armen van haar held te springen (de docent), dik meisje wordt door docent als artistiek wonderkind ontdekt, ze heeft eindelijk in haar docent iemand gevonden die haar begrijpt en waarmee ze kan praten en dus pleegt ze vervolgens zelfmoord, en ga zo maar door. Met zoveel gemaakte en doorgeslagen onrealistische situaties kon ik steeds maar niet in de film komen, overdrijven is een vak maar hier slaat helaas de regie flink door.

De sfeer, het acteerwerk, en de artistieke uitstapjes en metaforen (bijv. het plaatje van de docent zonder gezicht voor een lege klas, de tekeningen op het bord, etc.) waren wel in orde, maar het is helaas een onrealistisch geheel geworden dat het moet hebben van het opwekken van vals sentiment. Iets minder lijdende bijfiguren met iets meer diepgang had wellicht een veel sterkere film opgeleverd.

Het artistieke en de fraaie uitwerking compenseren deels de clichématige inhoud waardoor ik toch op een magere 3* uitkom. Ongetwijfeld had ik de film een hogere score gegeven als het me wist te grijpen, maar daar was alles voor mijn smaak helaas veel te vergezocht voor. Al met al een fraaie film, maar het had veel beter gekund.

Het stapelen van ellende levert vrijwel altijd slechte films op, maar op een of andere manier komt deze er mee weg.

Oef wat is dit slecht zeg. Snap allemaal best wat ermee bedoeld wordt, maar de uitwerking...er wordt maar gehamerd en gehamerd, veels te lomp en oppervlakkig. Af en toe werkt het dramatische effect bijna, om die punten vervolgens meteen weer de vuilnisbak in te gooien door een verschrikkelijke montage.

Op papier niet echt mijn soort film, maar hij viel me alleszins ontzettend mee.

Eerlijk is eerlijk, subtiliteit is in geen velden of wegen te bekennen, Kaye gaat soms echt volop voor effectbejag. Niet dat ik daar nou echt aanstoot aan nam verder, want ik kan het best goed pruimen mits sterk uitgevoerd. Al snap ik wel dat de ietwat overdreven toon niet bij iedereen in goede aarde valt.

Maar mij wist de film dus wel te bekoren, wat deels te danken is aan het feit dat het onderwerp me erg aansprak. Hoewel je je vraagtekens kunt zetten bij het realisme van sommige scenes, gingen velen momenten zeker niet gepaard zonder de nodige impact. De uitzonderlijk sterke performance van Brody legt de film ook zeker geen windeieren. Eigenlijk steevast een acteur die makkelijk weet te overtuigen, heb hem nog nooit echt slecht zien acteren. Gayle deed het ook niet onverdienstelijk. Aandoenlijk vrouwtje.

Verder hanteert Kaye een aangename visuele stijl. Schiet nergens echt de hoogte in, maar ook op dat gebied kent de film zeker wel zijn momenten.

En dat was het dan wel. Enkele krachtige scenes, sterke cast, en een boeiend thema. Aan sentiment dus ook geen gebrek, maar soit. Ben het wat dat betreft eens met wat yesplease in een bovenstaande post zei: de film komt er op de één of andere manier wel mee weg. Ruime 3,5*.

Soms is het geheel meer dan de som der delen. ‘Detachment’ is het omgekeerde: alle elementen van de film zijn in veel opzichten boeiend en geslaagd maar de film als geheel is leeg en uiteindelijk oersaai. Uiteindelijk is het een onzinnige film over een man waar alle vrouwen voor vallen omdat hij gewoon aardig is in deze liefdevolle, troosteloze wereld of zo. In ieder geval zijn de verschillende trieste gevallen die voorbij komen alsmede de ontwikkelingen erg kunstmatig geconstrueerd en ongeloofwaardig en uiteindelijk slaapverwekkend monotoon.

Wat een vreselijke prutsfilm is dit zeg. Rommelig in elkaar gezet. Slecht camera werk. Veel te veel onnodige closeups. Alle problemen maar achter elkaar gemonteerd. En ja de leraar gaat alles oplossen. Lekker spugen in je gezicht en er gebeurt niks. Ja ja. Nee dit was 'm duidelijk niet! Ronduit slecht zelfs. Het was allemaal over acting!