Detachment (2011)

Sami Gayle is een mooie vrouw, en deed het echt super goed in deze indrukwekkende film. Net als de rest van de cast.

Indrukwekkend maar je wordt hier echt niet vrolijk van

Zware tegenvaller. Vooral door de manier waarop iedereen als karikatuur wordt neergezet was dat m'n interesse snel. Elke leerling in de klas is vervelend en pesterig en heeft geen zin (de zwarten nog net wat meer natuurlijk), behalve het dikke meisje dat heel braaf is. En dan de docenten die allemaal uit Fawlty Towers lijken weggelopen met dat overdreven geschreeuw. Of ik hier nu satire in moest zien? Geen idee. Maar grappig werd het nergens (Fawlty Towers overigens wel). Daarnaast zeer onevenwichtig. Deels gaat dit over enkele docenten op een school, maar ook gaat het om Brody en zijn dementerende opa. Het is het uiteindelijk allemaal niet. En dan dat quasi-filosofisch geneuzel middels de voice over. Nee, dank je. Alleen het spel van Brody redt het geheel nog een heel klein beetje. 1,5*.

prachtige film, wel zwaar deprimerend inderdaad. Je moet er van houden en dat doe ik

nogmaals bekeken, de film liet me niet los. De film zit echt zo goed in elkaar, ongelofelijk. Ook sublieme acteer prestaties. Als Henry een hele persoonlijke vraag wordt gesteld dan heeft hij een zenuw tik. Heb ik een paar keer gezien, echt heel knap. Een 2e keer kijken is niet meer zo deprimerend en zie je meer details.

Een film over een man die de hele wereld wil redden, maar daar uiteraard niet in slaagt. Dit zou een hele mooie film kunnen zijn. Of eigenlijk, dit had een hele mooie film moeten zijn. Soms wil een maker helaas te veel zijn best doen om een mooie film te maken en gaat hij daarin te ver. Zoals bij deze film. Dan is het teveel van het goede, of in dit geval te veel ellende. En daarmee worden het ongeloofwaardige clichés die vooral bedoeld lijken om tranen te kweken. En slaat hij voor mij de plank mis. Erg jammer. Toch is het desondanks nog steeds geen slechte film. Maar hij had eigenlijk 5 sterren moeten zijn in plaats van drie.

Herzien, en de valse noten komen iets meer naar voren. Maar de kracht waarmee die andere momenten me weten te raken overstemmen nog steeds de ontstane twijfel.

En het blijft interessant voor wie met onderwijs te maken heeft, al is een naargeestige hyperbool.

Detachment grijpt je bij de strot en laat niet meer los! Alle scenes kloppen en raken. Detachment is een miskend meesterwerk die tot in de ziel raakt.

Dit is geen film meer, dit zijn sketches. Het meest opvallende is dat context helemaal niet geboden wordt. Waar staat die school ergens? (Die school ziet er overigens nog opvallend verzorgd uit.) Wie zijn die kinderen, wat is hun achtergrond? (alleen van het zielige obesitasmeisje komen we het een en ander te weten) Wat heeft dat meisje dat bij hem inwoont, behalve dat ze hoer is en eigenlijk best lief, nog meer meegemaakt - ja ze heeft niemand meer maar hoe is dat zo gekomen?

Dat alles maakt het moeilijk om een verhaallijn met logica te ontwaren. De existentialistische thematiek ligt er dik bovenop, maar dan moet je daar ook een verhaal bij geven. We zien dat al die leerkrachten zich bijkans van kant maken, en de reden wordt gegeven, maar niet de opbouw ernaartoe. Er wordt teveel 'getelld', te weinig 'geshowd'. En dat is jammer voor een film waarin de acteurs zich lenen voor dit soort zwaarmoedigheid.

Henry Barthes is dient de tegenslagen des levens, net als ieder van ons, te bekampen, zo goed als hij kan. Geen sinecure echter want zowel op privé- als op professioneel vlak is het leven weinig rooskleurig te noemen. Hoewel begiftigd met een aantal cruciale vaardigheden raakt hij voorlopig niet verder als een interimaris op een high school. Een high school waar de motivatie en progressie van de leerlingen op apegapen ligt.

Met een flinke scheut positivisme en idealisme worstelt hij zich door het leven waarbij hij oog tracht te hebben voor de anderen. Klinkt nogal sentimenteel, maar dat valt heus wel mee. Het probleem zit hem eerder in de diepgang en balans. Ik miste bijvoorbeeld omkadering. Het leek alsof dat Barthes er letterlijk en altijd en overal alleen voor stond.

Maar Brody deed het wel goed, moest ook wel om de film enigszins staande te houden. Een film die zeker zijn momenten kent en raakt, maar er zijn er betere binnen het genre.

wil je niet al te ruw uit de droom helpen

maar dat is eigenlijk een man,

al die acteurs/sporters/muzikanten zijn inversies

ftm - female to male en mtf male to female

https://twitter.com/TheSono71468392

vroeg of laat zal de hele wereld hiervan weten, steeds meer mensen doorzien de gekte

ik snap dat het absurd klinkt maar het is toch echt zo, ze gebruiken cosmetische chirurgie en hormonen danwel hormoon remmers om vrouwlijk dan wel mannelijk eruit te zien,

als je goed kijkt kan je het ook zien aan de ogen ( = de ziel, als ze die uberhaupt nog hebben)

maar puur fysisch gesproken kan je het zien aan afstand tussen de ogen, schedelvorm,

kaaklijn etc,

laat je niet mislijden want geloof me de technieken zijn duivels zo lastig is het soms te zien,

al is dat voorbeeld waar je voor viel heel makkelijk te doorzien,

Tony Kaye (American History X, Lake Of Fire) laat geen spaan heel van deze dissectie van het Amerikaanse onderwijssysteem in dit portret van docent Engels Henry Barthes [Adrien Brody]. Als invaldocent heeft hij geleerd zijn emoties op een laag pitje te zetten bij potentiële conflictsituaties. Op de school waar Henry net is aangesteld, hebben schoolhoofd Carol [Marcia Gay Harden] en leerlingbegeleider Doris [Lucy Liu] het veelvuldig aan de stok met onverschillige leerlingen en veeleisende, verongelijkte ouders. Net als zijn collega’s heeft Henry idealisme verruilt voor kil pragmatisme. Een even getalenteerde als getormenteerde leerling [Betty Kaye] zoekt toenadering op school, maar Henry richt zijn persoonlijke aandacht meer op een dakloze tiener [Sami Gayle]. Subtiel is dit allerminst, maar Kaye legt zonder meer de vinger op de zere plaats. Niet alleen in het onderwijs, maar in de moderne maatschappij als geheel. Een sterk startpunt voor een publiek debat over de status van het onderwijs, de maatschappij en wat we kunnen en moeten doen om zowel leerlingen als docenten hoop te geven voor de toekomst.