Before Sunrise (1995)

Films met heel veel dialoog zijn gevaarlijk. Maar hier werkt het heel erg goed. De film is echt goed. Twee mensen, een beetje zoals ik, die wat teveel nadenken soms, komen elkaar tegen en communiceren. Dat is eigenlijk alles. Maar tegelijkertijd is het veel meer dan heel veel andere films.

4.0*

Zeer bijzondere film die je een uniek gevoel bezorgt.
Intenser leven dan deze twee hoofdpersonen kan haast niet. De gesprekken zijn uitermate origineel en blijven verrassen.
De film heeft een heerlijk op-vakantie-in-een-Europese-stad sfeertje.
Je treedt een aparte wereld binnen als je in je eentje gaat backpacken en dat herken ik in deze film. Het komt eigenlijk altijd uit dat je snel vrienden maakt en een bepaalde tijd optrekt met een 'vreemde'. Dat ongedwongene zie ik mooi terug in deze film.
Slenteren door een vreemde stad en wel zien wat je overkomt. Niets hoeft, alles mag.
Vlak voor het einde kreeg ik een melancholisch gevoel toen ik de plekken zag waar de hoofdrolspelers waren geweest die er nu verlaten bij lagen.
Een 'klein' meesterwerk.

Erg fijne film inderdaad. Heerlijke chemistry tussen Hawke en Delpy, het lijkt zo naturel en echt allemaal... de tijd vloog voorbij. Bij die shots op het eind had ik hetzelfde als kappeuter. De wetenschap dat er een vervolg komt verzachtte de pijn een beetje

Zeer onder de indruk. Volkomen natuurlijke en geloofwaardige film vol fijne en ontroerende momenten.

En na afloop toch zo'n fijn gevoel overhouden, dat is knap

Favoriete scene: het telefoongesprek

Wow, wat een heerlijke film.

Ik heb lange tijd tegen deze film aangehikt. Ik wist dat-ie het vooral van heel veel gepraat moet hebben en daar ben ik over het algemeen niet snel een liefhebber van. Bovendien was ik niet zo kapot van Linklaters Waking Life, waarin ik de beelden weliswaar schitterend vond, maar waarin al het getheoretiseer mijn interesse al heel snel verloren had.

Maar met Before Sunset op komst heb ik het toch maar eens geprobeerd. En dat viel 100 % mee. Zoals hierboven al vaker staat is het een prachtige, ingetogen en rustig geacteerde film over twee mensen die elkaar ontmoeten, tussen wie het 'klikt' en die vol belangstelling voor elkaar hun gedachten uitwisselen. En echt, de vonk springt over, zelfs vanaf het scherm naar mij.

Helemaal mee eens, ook mijn favoriet.

Deze film bevat één van de beste scènes in de geschiedenis van de cinema. De scène (en hij is ook al wel eerder genoemd), waar Delpy en Hawke in het 'muziekhokje' de plaat aan het luisteren zijn. De muziek in combinatie met het geweldige spel tussen Delpy en Hawke maakt dit een genot om naar te kijken. Je zou d'r spontaan weer verliefd van worden.

Zo simpel kan het dus zijn. Zeer sterke film met erg natuurlijke acteerprestaties van Hawke en Delpy. De dialogen tussen de twee hoofdpersonages komen uitstekend uit de verf. Before Sunrise is romantisch, weet erg goed te boeien en is van tijd tot tijd ook nog eens grappig. Knap stukje werk!

4 sterren.

Blijft na al die jaren nog altijd een van mijn favoriete romantische films. De wetenschap dat ze elkaar naderhand toch zullen ontmoeten, neemt misschien iets van de magie weg, maar in verhouding tot het (nogal) cynische vervolg blijft Before Sunrise een flirt om nooit te vergeten.

5 sterren.

Mooie film over twee personen die elkaar ontmoeten waar het gewoon heel goed 'klikt' tussen de twee. De chemistry tussen Delpy en Hawke, de intrigerende conversaties en je wordt heerlijk meegesleurd in dit romantische plot. 4*

Heerlijke romantische kletsfilm die me beter beviel dan Before Sunset (hoewel dat ook geen verkeerde film was). Zonder het nou precies zo meegemaakt te hebben toch herkenbaar. Knap gemaakt, goed geacteerd.

3,5*.

Mooie film inderdaad, net als het vervolg.

Enkele minpuntjes houden de film van een echt hoge score. De chemie tussen Delpy en Hawke is er zeker, maar dan vooral op gevoelsgebied. De "match in heaven" die iemand ze noemde zie ik niet, aangezien ze toch nogal wat tegengestelde trekjes hebben. Die handleesscene is daar cruciaal. Je ziet Delpy lachen, maar lacht ze vijf jaar later nog steeds zo in een gelijkaardige situatie ?

Die dialogen zijn leuk om volgen, maar net iets te geforceerd om realistisch over te komen. Beiden weten steeds boeiende en relevante anecdotes op te rakelen, wat soms iets te makkelijk gaat. Anderzijds maakt dat de film toch ook weer wat boeiender, dus hier heb ik me zeker niet aan gestoord.

Grootste struikelblok vind ik echt het "ééndags" akkoord wat beiden afsluiten. Beide personages komen zelfbewust en in zekere zin intelligent over, en dan komt zoiets redelijk dom over vind ik. Je ziet ook dat ze er zelf geen moment in geloven, in hun zelfverzonnen bullshit. Delpy die zegt als ik nu met je naar bed ga, ga ik je missen en jaloers zijn ? Dat stationnetje was ze al een paar uur eerder gepasseerd. In zekere zin ben ik het wel met Doom eens dat dit een deel van de romantiek uit de film haalt. Je ziet beide personages het redelijk zelfbewust verknoeien. Tot twee keer toe eigenlijk, want die "binnen 6 maand" oplossing is al even gestoord. Iets meer passie voor elkaar was wel mooi geweest.

Maar verder wel een mooie, effectieve film. Twee scenes die eruit springen zijn de telefoonscene. Even is het woordgescherm weg en volgt er een erg basic en eerlijk gesprek. Maar de mooiste vond ik de dichter. Geweldig personage, wat een mooi stukje magie oplevert.

4*, niet beter of slechter dan Before Sunset. Maar zeker niet de ultieme romantische film vind ik.

Tegenvallertje....Vooral de ellenlange dialogen vond ik erg storend, alhoewel er af en toe interessante dingen werden gezegd, bijvoorbeeld toen ze elkaar een vraag stelden waar de ander op moest antwoorden. Ik voelde ook nauwelijks chemie tussen de 2 hoofdpersonen, waarschijnlijk komt dat door de waterval aan woorden. Toen ze Wenen in gingen verwachtte ik wel dat ze iets leuks gingen ondernemen en dan komen ze in een flippertent terecht...Leuk als je dat zelf meemaakt, maar ik wilde juist wat van Wenen zien. Dat gebeurde gelukkig ook nog wel zij het wat oppervlakkig dus. Datzelfde gold dan niet voor de dialogen die vond ik wel ver gaan, wat positief is. Jammer alleen dat men denkt dat je chemie uit kunt drukken door alleen maar met elkaar te praten, de godganse film lang door. Het idee: samen met iemand een Europese stad bezoeken vind ik wel romantisch, alleen de uitwerking had veel beter gekund. Zoals bijvoorbeeld bij Ameliè of The Notebook. Vanavond ga ik Before Sunset kijken, ik ben benieuwd. 2,5*

Wel een mooie film, maar viel toch een klein beetje tegen.

Mede denk ik doordat ik de hoofdrolspelers mij niet echt trokken.

Maar het verhaal was mooi, en goed in beeld gebracht.

Zitten veel diepgaande scene's in, en ik zat er ook wel aardig in.

Voor nu 3,5* (maar kan hoger komen)

Vandaag viel de dvd op de deurmat, en zonder enige schroom lag het schijfje snel in de dvd-lade.

Goh, de herziening had hetzelfde effect als de herziening van vervolg Before Sunset. Briljante cinema, en verhoogd naar het maximaal haalbare hier op de site.

Tevens viel nu ook op hoe bizar goed Before Sunset wel niet geschreven is, aangezien echt vele onderwerpjes en kleine details daar weer in worden verwerkt.

De beide films hebben een bijzonder plekje in mijn 'ziel' gekregen. Eens ruimte maken voor een top10 notering voor Before Sunset (die ik toch vele klassen beter vind). God god, wat heb ik toch weer gelachen en meegeleefd. Ik ga mooie dromen dromen vannacht.

Tegenvallende film! Ik had er teveel van verwacht, mede veroorzaakt door het hoge gemiddelde op deze site.

Op ten duur ben je al het filosofische gezwets van de 2 hoofdpersonages zat. De gesprekken tussen de 2 personen zijn vaak saai en daardoor kan deze film een lange zit (of lig) zijn. Wat je dan overhoudt zijn de mooie plaatjes van Wenen. De (minimale) sfeer kan de film enigzins redden. Tussen alle filosofische uitlatingen ontdek je een enkele mooie scene, zoals de scene in het luisterhokje. Verder is het een mooie gedachte om iemand tegen te komen in een trein en daarmee de nacht van je leven te hebben. Waarschijnlijk een droom voor iedereen.

Dit is een film die na een herziening beter zal worden, maar eigenlijk heb ik helemaal geen zin om deze film te herzien.

3 * voor de sfeer en enkele mooie scenes.

Deze film speelt volgens mij in op een soort 'herkennings'- dan wel 'ultieme-droom' gevoel. Slaagt dat dan is al het andere vrij onbelangrijk. Werkt het minder goed dan blijkt dat de film als zodanig toch wel wat minpuntjes heeft.

Ik hoor bij de laatste groep en kan me vinden in de meeste kritiek die hier al werden geuit. Vooral dat de schijnbaar diepgaande gesprekken eigenlijk behoorlijk afgezaagd zijn. Interessanter vond ik wat dat betreft de persoonlijke verhalen. Daarnaast zijn de bedoelde 'droompersonages' wat mij betreft niet helemaal gelukt: beiden zijn te gewoontjes en Jesse is een beetje te glad. Tenslotte heeft Before Sunrise cinematografisch weinig om het lijf, waarbij ik het nadrukkelijke kleurgebruik zelfs wat storend vond.

Desondanks ben ik wel van de film gecharmeerd. Als personage zijn Jesse en Celine behoorlijk levend, de situaties komen natuurlijk over en er zijn genoeg individuele scenes met veel kracht. Vooral dat telefoongesprek is tof: beiden spelen een rol maar zijn juist dan het meest zichzelf, het eerlijkst.

Eigenlijk gewoon een goeie film dus. Niet te kritisch kijken en je hebt een leuke avond. En misschien heb ik stiekem toch wel een heel klein beetje zitten weggedromen. 3,5*

Er valt eigenlijk maar weinig over deze film te zeggen, omdat er ontzettend weinig gebeurt. Maar tegelijkertijd ook ontzettend veel.

Het is bij deze film van cruciaal belang dat je je mee laat voeren door de 2 hoofdkarakters. Mee laat voeren met hun gesprekken, hun denkwijzes, hun kijk op de wereld. En als je dat lukt, dan is het alleen nog maar genieten geblazen. Hun vaak verbazend boeiende en komische dialogen komen verassend natuurlijk over. In ontieglijk lange shots kom je alles over ze te weten, wat zij ook over elkaar te weten komen. Ik vond het heerlijk om zo met hen mee te leven, ik begreep wat ze bedoelden, hoe ze dingen zagen. Dat is cool.
Hun reis door Wenen is ook zó mooi dat je eigenlijk niets liever wilt dan ook in de trein springen om een lieflijk spontane française tegen te komen waarmee je vervolgens de avond van je leven beleeft. Als man in ieder geval.

Om de één of andere reden vind ik het ook ontzettend leuk om in films hele simpele, uit het leven gegrepen dingen te zien. Misschien komt dat doordat ik een paar jaar geleden alleen maar naar films keek waarin de meest onwaarschijnlijke dingen elkaar in rap tempo opvolgen, en waarin weinig te zien was wat je in je dagelijks leven wél ziet. Opzich is daar niks mis mee, maar slechts weinig films hebben mij een zo mooi beeld geschetst van hoe het dagelijks leven wél in elkaar steekt, of in ieder geval hoe het in elkaar kán steken. Als ze ergens in een verlaten steegje op een tafeltje gaan zitten, dan ben ik er al meteen weg van. Niet alleen fantastisch sfeervol, het blinkt vooral uit door zijn eenvoud. De film is eigenlijk een ode aan de 'oorspronkelijke' liefde. Ze ontmoeten elkaar in de trein (of all places), slenteren vervolgens een hele dag door een stad (ik hoor de de andere helft van de wereld al gapen) en dan hebben ze als klap op de vuurpijl niet eens sex! Al wat ze doen is praten, praten en zoenen. En de keren dat ze zoenen voelen extreem echt aan, ook al heb je het al honderdduizend keer in tig andere films gezien. Dit keer is het écht, uit liefde.

Om verschillende redenen herinnerde de film me aan Titanic. En ja, dat is een compliment, die film is potverdorie op 2 na mijn favoriet! Ze ontmoeten elkaar, worden bijna automatisch verliefd, en worden vervolgens veel te vroeg weer gescheiden. Nu verschillen de manieren waarop nogal, I know, maar toch. Het verliefd worden en blijven en de emoties die daarmee gepaard gaan worden in deze 2 films ontzettend mooi getoond. Nergens overdramatisch (ook al valt daar in Titanic's geval over te discussiëren), en nergens ongeloofwaardig romantisch. Het is slechts praten, converseren, liefhebben. Simple as that.

Het komt er in ieder geval op neer dat de film je een fantastisch gevoel geeft. Ik keek hem gisteravond, en heb (na de aftiteling afgekeken te hebben, wat ik alleen doe als ik compleet omvergeblazen ben door de voorafgaande film) een tijdje niet geweten wat ik nou moest doen. Het was een soort van gelukzalig gevoel, wat vandaag de hele dag heeft voortgeduurd. En dan weet je dat je een goede film hebt gezien.

Even over het technische vlak: het ontbreken van een muziekscore bleek geen verkeerde keuze. Er zat wel muziek in, maar die had een rol in het verhaal. En de muziek tijdens de begincredits was prachtig, het leek wel een klassiek stuk (en vertel me nu niet dat het dat ook was ). De lange shots waren fantastisch. De camera stond eigenlijk steeds op de goede plek. De montage was prima. De film vloog voorbij, en hij duurde toch nog 95 minuten.

Schitterende film. Van begin tot eind een prachtige blik op datgene dat naar horen zeggen het mooiste ter wereld is. L.O.V.E.

5*, de woorden meesterwerk zijn op hun plaats, en een top 10 positie is niet uitgesloten. Hij krijgt een nominatie, zeg maar.

En dadelijk maar is Before Sunset kijken

Eigenlijk absurd dat ik deze film goed vind. Doorgaans zoek ik naar audiovisueel spektakel, een uniek narratief of tenminste een film die groots uitpakt, pretenties niet schuwt en op zijn minst opvallend is. Daar komt vervolgens nog de grote cynicus in mij bij die enige notie van romantiek zo goed mogelijk probeert te ontwijken.

En dan raakt zo'n voortkabbelend filmpje als dit toch de juiste snaar. Eigenlijk nergens visueel imponerend, slechts degelijk. Soundtrack is me niet opvallen. We zien gewoon twee personages, vertolkt door twee acteurs die een goede chemie hebben. En daar heb ik dan bijna 2 uur mateloos geboeid naar zitten kijken.

Mijn gevoel zegt 4 sterren en daar begrijp ik weinig van. Door het besef dat ik zo'n 'karige' film goed vind zou ik er zelfs nog een halve bij willen doen. Maar dat zou een rare paradox creëeren waar ik mezelf niet in wil verliezen .

4* dan maar.

Morgen het vervolg.

Ik heb het idee dat Linklater heel veel interessante momenten mist. Hij cut de scene vaak heel snel nadat het gesprek is afgelopen, terwijl juist die romantische en ongemakkelijke blikken bij zo'n relatie het meeste zeggen. Laat de beelden meer zeggen! Zo komt er eigenlijk een iets te grote opstapeling van 'intellectuele' dialogen, die het eigenlijk verhinderd om het gevoel dat de twee hebben te delen. Iets wat in Lost in Translation, twee mensen met een hele andere band overigens, met veel subtiliteit beter lukt.

Neemt niet weg dat de film heel aangenaam blijft. Vooral de scenes in de trein zijn aangenaam. Mooie scene is die in het muziekluisterhokje (jammer dat dat soort momenten er niet meer in zaten) en het telefoongesprek, waar je duidelijk zag dat angsten en blokkade voor de eigen gevoelens (en de gereserveerdheid die je sinds het bezoek aan de waarzegster een beetje zag bij Celine) wegvielen.

3,5*

Hele mooie romantische film. Erg filmisch is het nog niet eens, maar het werkt allemaal wel. Persoonlijk zie ik dit meer als een acteursfilm dan een auteursfilm. De twee geliefden hebben we bijzonder zware gesprekken, al meteen vanaf het begin. Liefde, eeuwige trouw, leven, dood, manipulatie van de media, feminisme, machosisme, reïncarnatie, religie, ouder worden en ga zo maar door. Geen idee hoeveel mensen over al deze onderwerpen praten tijdens een eerste ontmoeting, maar het gaat hier wel erg filosofisch tekeer. Het is dan ook aan de acteurs te danken dat het allemaal toch heel geloofwaardig en naturel overkwam. De romantiek wist me prima te grijpen, al heeft Knisper gelijk dat een paar extra stiltes inderdaad goed gedaan hadden. Het mooiste vond ik die beelden op het einde met nu lege locaties van waar de twee geliefden geweest waren.
Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg, die ik wellicht vandaag nog aan zal zetten.

Dikke 3,5*, met kans op verhoging.

Prachtig, romantisch meesterwerk, waar twee personen praten, praten, door Wenen lopen... en nog eens praten. Je kunt daar niks aan vinden, maar ik vond het prachtig. Eén van de weinige films die me het gevoel gaf dat ik naar iets ''echts'' zat te kijken...

... want zo leek het. Vooral de indrukwekkende chemie tussen Ethan Hawke - die ik sowieso geweldig vind - en Julie Delpy was prachtig. Twee personen die elkaar (per toeval) in een trein ontmoeten. Het had eigenlijk helemaal niet zo mogen zijn, maar de ruzie van een stel zorgt ervoor dat twee levens totaal op hun kop worden gezet. Prachtig, dat gevoel. Prachtig hoe twee vreemden van elkaar zulke oprechte gesprekken voeren. Iets wat je met een bekende waarschijnlijk niet had gedaan, maar nu kan het, omdat er een heerlijk vrij gevoel aanwezig is, wat je thuis nooit zou hebben.

En van het één komt het ander. De gesprekken worden intiemer, je voelt de gigantische aantrekkingskracht tussen beide en de eerste kus is een feit. Erg voorspelbaar, maar dan wel de beste van zijn soort, geweldig. Ik werd geraakt door beide personen, de leuke, interessante, intieme, komische gesprekken en het vreemde gevoel. Want wat gaat er gebeuren, na deze onbetaalbare uren? Het breekt je hart als er voor de eerste keer nuchter wordt gezegd, dat dit één keer en nooit weer was. Gelukkig zorgt de belofte aan het eind ervoor dat je met een goed gevoel de film uit gaat. Ik kijk daarom ook erg uit naar Before Sunset.

De locaties zijn mooi, de sfeer is fantastisch. Een terrasje, een bruggetje, een grasveldje, twee glazen en een fles wijn, een steegje, een simpel bankje. Het is zo simpel, maar de twee hoofdpersonen maken het zo bijzonder. De gedachte dat ze uitelkaar zouden moeten is vreselijk en dát is wat de film zo sterk maakt. Echte liefde!

Jammer dat het nergens een gevoelvolle film wil worden. De vele gesprekken tussen de twee zijn interessant en boeiend, maar laten de vonk - die zich toch vooral onderhuids af zou moeten spelen - nergens over springen. Een meer filmische benadering had de film goed gedaan.

Bi deze film had ik niet van te voren verwacht dat de hele film steunt op dialogen, iets wat ik niet heel erg kan waarderen normaal gesproken. Julie Delpy en Ethan Hawke spelen hoe dan ook hun rol erg goed, alhoewel niet alle dialogen even boeiend zijn. Ik zat bijvoorbeeld soms meer op te letten op de flipperkast dan op het gesprek tussen twee wildvreemden die impulsief besluiten een dag samen door te brengen in Wenen. Ik ben niet zo geïnteresseerd in uitgekauwde discussies over het probleem dat bij het principe reïncarnatie naar voren komt, maar goed desondanks toch wel een aardige film en Julie Delpy is erg oke.

Leuke film, waarbij ik van tevoren ook niet wist dat de film een en al dialoog zou zijn, maar wonderwel blijft het allemaal redelijk goed boeien. Hawke en Delpy spelen allebei overtuigend en hebben ook een sterke chemie met elkaar. De dialogen komen erg natuurlijk en vloeiend over en langzaam maar zeker kom je meer over de twee te weten. De twee leukste scene's zijn het 'telefoongesprek" en de scene met de dichter. Bij beide scenes straalt op een geweldige manier het positivisme ervan af.

Ondanks het gegeven dat ik het allemaal mooi vind om te zien, weet de film mij echter nooit helemaal te raken. Hoewel er een hoop diepgang in verwerkt zit, blijf ik op de een of andere manier toch een afstand voelen. Desondanks is het einde mooi en maakt het me toch een klein beetje nieuwsgierig naar Before Sunset, die binnenkort ook zeker aan de beurt gaat komen.

3,5*

Film vangt je om je niet meer los te laten , geen meesterwerk zoal velen vinden maar gewoon een meer dan aardige film en dan nog alleen voor de liefhebbers.

Goede film.

Ik hou totaal niet van romantische film maar Before Sunrise kan daar wel wat verandering in brengen. De gesprekken zijn gewoon fijn om naar te luisteren en het klinkt allemaal redelijk herkenbaar. Het zou nog allemaal wat realistischer zijn geweest als ze nog wat belemmeringen in het dialoog hadden gemaakt. Bijvoorbeeld jezelf verspreken of vergeten waar je aan denkt of niet weten wat je nou ook alweer wou zeggen. Nu hebben ze realistische semi-intelligente gesprekken maar die worden dan ook weer als een lopende band uitgesproken.

Op zich maakt dat nu ook weer niet zo veel uit maar voor mij had het nog een stuk realistischer gemaakt als het niet allemaal zo ingestudeerd lijkt.

Fijn dat ze zo'n klein filmpje kunnen maken die geheel leunt op de gesprekken en acteurs en dan daarin ook nog succesvol zijn.

4

Fijn, symphatiek filmpje!

Before Sunrise heeft me zeker weten te vermaken. Het is een prettige feel-good film geworden vol met herkenbare gesprekken en momenten tussen 2 mensen die elkaar leuk vinden. Het 'tragische' is natuurlijk dat zij elkaar maar 1 dag zullen zien. Het geeft de film daardoor nog wat meer glans.

Van het moment dat Jesse en Celine elkaar in de trein ontmoeten is er een prettig soort chemie tussen de 2. Al vind ik Jesse wel een iets te glad personage, maar dat is persoonlijk.

Ethaw Hawke heb ik niet zo vaak in films nog gezien, maar hij is best een redelijke acteur. Beiden speelden hun rol prima en bezorgen je als kijker prettige momenten. Julie Delpy kende ik helemaal niet. Haar rol van Celine vond ik erg sterk, ze was voor mij de ster van de film. Hun 'telefoongesprek' in het restaurant was een mooi stuk waarbij je hun chemie goed zag. Ik heb Delpy even op IMDB opgezocht en ik zag dat ze buiten deze film en het vervolg niet echt in grote/bekende projecten heeft meegespeeld. Toch jammer, goede actrice, zover ik dat kan beoordelen op basis van deze film.

De film is eigenlijk 1 lange dialoog. Ze praten en praten en praten...en het weet toch steeds wel te boeien. Heel soms had ik wel een gevoel van 'nu weet ik het wel', maar dat was snel weer weg door onder andere mooie beelden van Wenen en een prima, passende soundtrack.

Ik ben nu erg benieuwd geraakt naar het vervolg Before Sunset. Hopelijk gaat dat geen tegenvaller worden.

Kleine 4* voor Before Sunrise.

Alweer best een oude film, maar echt zo een die je bijblijft. Waardoor? Omdat de hele situatie - twee mensen die elkaar ontmoeten, leren kennen, verliefd worden - zo herkenbaar is. En omdat het zo makkelijk is om jezelf te herkennen in de personages. En natuurlijk vooral ook omdat het een heel mooi gefilmde, goed gespeelde film is.

Leuke film van topregisseur Richard Linklater. Geweldige chemie tussen Hawke en Delpy. Meteen erachter het vervolg gekeken (Before Sunset). Vond ik net een tikkeltje beter.

Erg mooi

Gisterennacht na Lost in Translation had ik nog zin in een soortgelijks filmpje. En deze werd mij aangeraden.

Voor mij had dit een perfecte film kunnen zijn maar jammer genoeg zijn er een paar dingen die ontbraken in de film. Zoals: een mooie stilte en een beetje achtergrond muziek. Maar gelukkig zijn de dialogen vaak erg interessant en ook mooi om naar te luisteren. Vele onderwerpen komen aan bod waar ik ook vaak over nadenk.

En dan komt dat einde, was even een prachtig emotioneel moment, het raakte mij wel een beetje.

Een film met gevoel dus.

4*