Ta'm e Guilass (1997)

iemand enig idee waar deze te huur is?

Te huur? En je woont ergens in Brabant (of Limburg), toch?

Mocht je in de buurt komen of wonen: hij is te huur in cultvideotheek Next Page in Breda (tegenover het station, zie je zo).

Te huur net als Close-Up en The Wind will Carry Us.

Ik zag laatst een voorstukje van een van zijn films, Through the Olive Trees (1994) (Zire darakhatan zeyton), toen ik een film van Angelopoulos bekeek. Zag er zeer interessant uit! Die film staat nog niet op deze site, trouwens.

Kiarostami’s films schijnen erg poëtisch en kunstig te zijn.

Zal ze zeker eens bekijken...volgens mij hebben ze wel iets wat van de films van Paradjanov.

Bedankt voor de info! Ik woon tegenwoordig in Rotterdam, dus dan kan ik wel eens gaan kijken in Breda...

Zeer mooie, indrukwekkende film van Abbas Kiarostami.

Taste of Cherry is een sublieme en simpele, sobere parabel over de mogelijkheden van het leven en over de (on)mogelijkheden van het plegen tot zelfmoord. Een verstilde, intense meditatie over leven en dood, mooi poëtisch en lyrisch verteld.

Het verhaal is even simpel als tragisch: een man rijdt door de heuvelachtige buitenwijken van Teheran, op zoek naar mensen die hem kunnen helpen met een moeilijke daad. Sterk gefilmd, met lange takes waarin je vanuit het raam meekijkt naar de weg die wordt afgelegd. Traag en hypnotiserend.

De film is meer een zoektocht naar een reden om te leven, dan een zoektocht naar de dood. Deze film is diep humanistisch en filosofisch en roept vragen op, zonder antwoorden te geven. Kiarostami laat veel ruimte over voor eigen interpretaties. Als kijker kun je de stiltes en de gaten opvullen. Kiarostami bereikt dit door op sterke wijze staaltjes suggestieve cinema te vertonen.

De film bevat soms schitterende dialogen en sterk, intens en puur acteerspel. Het dubbelzinnige einde is toegevoegd om de censuur te ontwijken.

Taste of Cherry is complexer dan je op het eerste gezicht denkt. Schitterend multi-interpretabel.

Abbas Kiarostami wordt vaak een van de meest vernieuwende en vooral interessante regisseurs van deze tijd genoemd. Hij wordt, naast filmcritici, veel geroemd door enkele van de grootste regisseurs, zoals Godard en Egoyan. Wijlen Akira Kurosawa, die Kiarostami’s films “lichtgevende momenten in de filmgeschiedenis” noemde, was zelfs een van zijn grootste fans.

Kiarostami zelf noemt zijn werk herinnerend aan (dat van) onder andere Andrei Tarkovsky en Theo Angelopoulos. Niet toevallig twee van de meest spirituele, filosofische regisseurs.

Ook Robert Bresson kan als een inspiratiebron genoemd worden. Niet alleen vanwege zijn spirituele inslag, maar ook vanwege zijn manier van filmen (sober en suggestief).

Met deze film heeft Kiarostami mijn interesse absoluut gewekt, en mag hij met recht een humane, contemplatieve regisseur genoemd worden. Zijn “interactieve” cinema is zeer interessant.

Schitterende film van een te onbekende regisseur. Aanrader voor de contemplatieve filmfan.

Heb je er ooit al eens aangedacht gimli, om iets met die recensies van jouw te gaan doen, want ik vind ze keer op keer erg goed.

Minimalistische kleine film. Mooie landschapsshots. Veel sterke dialoog, vrijwel geen muziek. Tussen de regels door zit wat maatschappijkritiek en filosofie, maar de film is vrij eenvoudig en gevoelig.

Prachtige acteurs ook. Het ongemakkelijke gevoel van de soldaat bijvoorbeeld was prachtig. Jammer van het einde, maar gimli's stukje hierboven verklaart het een en ander.

3.5*

Zijn stijl van filmen kun je beter vergelijken met Italiaanse filmstroming “het neorealisme”; met de cinema van bijvoorbeeld Roberto Rossellini en de Franse klassieke cinema van Jean Renoir (geen studio films!).

In het begin vreesde ik Kiarostami's hier weer de stijl als in Ten zou gaan gebruiken, wat niet het geval was natuurlijk. Een uitstekende acteur die Homayon Ershadi. Precies die soort treurigheid in zijn blik die nodig was voor deze rol, met als hoogtepunt het kijken naar de hemel. 3.5 sterren

De film komt traag op gang, met tot vervelends toe de beelden van(uit) de auto. Langzamerhand ontstaan prachtige dialogen, met levensechte personages en mooi acteerwerk. Inhoudelijk vind ik de film niet zo heel diep (contra gimli f). De film geeft geen antwoorden, maar roept ook geen vragen op.

Sommige shots zijn leuk gevonden, bijvoorbeeld het vallende zand op de schaduw van de hoofdpersoon.

Het einde zorgt bij mij voor een halve punt aftrek. Dan liever censuur.

3*

(Edit: toch maar weer verhoogd naar 3,5*)

Waar zit ieder van jullie toch die mooie dialogen in? Er wordt hoogstens een triestige anekdote verteld of een antipathieke semenarist voorgeschoteld, die er niet in slaagt wat meer uit te brengen dan enkele gestotterde woordjes. Het arrogante gedrag van meneer Badii irriteert ook al snel. Al bij de eerste minuten zakt de film weg in een ongeloofelijk saai landschap waar hij nooit meer uit loskomt. Natuurpracht is er ook al niet in dat Godverlaten land, en de symboliek was ofwel erg mager ofwel onbegrijpelijk.

Als kijker worden we zelf bijna levensmoe van deze futloze beslommering, en wat we eraan overhouden is een allerminst boeiende kijkervaring.

1,25*

Prachtig, omdat het zo ontzettend levensecht is. Niet een dialoog volgens de regelen der kunst, maar gewoon een gesprek (cq. ondervraging) van gewone mensen, zoals je het in het leven kan tegenkomen.

die soldaten staan symbool voor de mooiste periode uit z'n leven oelewapper. beetje opletten hè.

mooie film, 4.5

Aparte film en ik kan wel zien waarom Kiarostami als een cinomatografish visionair wordt gezien. Klein verhaal over een man die in een auto rondrijdend iemand zoekt die hem na zijn zelfmoord wil begraven. De gesprekken die hij in zijn auto voert met mensen die hij oppikt lijken net zo belangrijk voor hem als zijn uiteindelijke doodwens. Over de kleine dingen die het leven de moeite waard maken. Aangezien de context leidend tot de zelfmoordwens compleet ontbreekt, blijft de film iets academisch behouden, waardoor ik hem uiteindelijk vooral met het verstand kan waarderen en het me niet helemaal bevredigt. Erg mooi geacteerd trouwens door Homayoun Ershadi.

Bijzonder mooie film, met een wat ontgoochelend einde.

Voor de rest ben ik het grotendeels eens met de post van gimli f hierboven.
Mooie kijk (meditatie) op de wil van het leven. De maker geeft de kijker genoeg tijd om te denken en (in mijn geval) om te genieten van de omgevingen. 3,5/4*

Indrukwekkend tot een gegeven moment maar helaas zakt de film steeds weg, Badii is een geweldige acteur en de film heeft ook zeer mooi shots van de land verder aan te merken aan de film behalve dat die op een gegeven zijn kracht verliest.

3 en half sterren

Herzien.....Kiarostami's films moet je altijd laten bezinken, bij herziening valt pas het genialiteit....puur kunst!.....4*sterren

PS:.....Gimli f...prachtige recensie.

Een fijne minimalistische film, maar helaas zonder de verwachte 'diepere' betekenissen. Het stemt je eigenlijk niet tot nadenken omdat Ta'm e Guilass gewoonweg te simpel wordt gebracht. En dan heb ik het vooral over de dialogen welke nergens 'ongrijpbaar' zijn.

Cinematografisch sterk en goed gefilmd. Aan de ene kant sober en minimalistisch, maar aan de andere kant ook sfeervol en rijk. Een ander pluspunt is de sterke rol van Ershadi als Badii die een ijzersterke personage neerzet.

Een klein minpunt is het gedeelte met de oude Turk welke veels te lang duurt waardoor Ta'm e Guilass iets inzakt. Gelukkig herpakt het zich echter uitstekend... om dan af te sluiten met een teleurstellend eind.

Het thema van deze film leent zich uitermate slecht voor een einde zoals hier het geval is. Echt een let-down. Scheelt de film een half punt.

Ik weet niet of iedereen dat opviel maar ik vond het nogal frappant hoe Kiarostami zijn hoofdpersoon in dienst stelt voor het verhaal. Badii gaat namelijk in dialoog met een soldaat (leger/overheid), een priester (het geloof) en een professor (de rede). En dat toont Kiarostami in een hele interessante shot-reverse-shot techniek. Taste of Cherry is duidelijk een film die je vaker moet kijken dan één keer. Het was trouwens mijn eerste kennismaking met Kiarostami.

Hij zit in het midden van de woestijn, omringd door zand, arbeiders, graafmachines, maar hij kan niemand vinden die 20 schepjes zand op hem wil gooien - dát is ironie!

Er lijkt weinig te gebeuren in deze film, maar in de details zit net heel veel verscholen. Al het kleine heeft hier een betekenis - dat schijnen sommige kijkers niet gezien te hebben.
Kiarostami heeft vroeger jarenlang voor en met kinderen gewerkt en bewondert ze, dat komt in deze film ook duidelijk terug: hij behandelt een eenvoudige, bijna kinderlijke filosofie op een heldere manier, maar laat het aan de kijker over om de film te interpreteren.
Over het einde: dat vervreemdingseffect (je ziet de filmset, hoofdacteur steekt nog even een sigaretje op, de auto rijdt de bocht om) is juist heel bewust. Kiarostami wil er volgens mij mee zeggen: 'het is een film, je hoeft er niet mee mee te voelen, maar denk erover na'.
Verder bewonder ik hoe er met zo weinig middelen zoveel verteld wordt.

PS. Verhoeven, goed opgemerkt. Dat heeft Kiarostami natuurlijk niet zomaar gedaan.

Een heleboel technieken van Kiarostami komen voort uit omgaan met de Iraanse censuur. In meer Iraanse films komt dat terug. Veel stijlmiddelen en scenario keuzes zijn daar op terug te voeren. Het gebruik van kinderen, het documentaire karakter en het terugbrengen tot een alledaagse allegorie zijn daar voorbeelden van. Neemt niet weg dat hij er groots inslaagt deze beperkingen in zijn voordeel om te zetten - dat bevestigen julllie (Verhoeven, goongumpa) verhalen ook nog maar eens een keer.

Ten vond ik al boeiend en indrukwekkend, maar Taste of Cherry wist me echt te raken. Het is een diep humanistische en op zijn manier erg filosofische prent waarin er op een intelligente en ambivalente manier omgesprongen wordt met het delicate onderwerp zelfmoord. De personages en de dialogen mogen op het eerste zicht eenvoudig lijken, maar zijn impliciet bijzonder veelzeggend.

Dringend meer zien van Kiarostami en eventueel het alom geprezen Copie Conforme een herziening gunnen.

Een bijzondere film dit, van Abbas Kiarostami, maar wel eentje die me erg beviel.

Ik had niet veel moeite om in de film te komen. Het verhaal is ook niet al te moeilijk. Het is in feite gewoon een roadmovie, waarbij de hoofdrolspeler mensen zoekt, die hem willen helpen om zijn zelfmoord te kunnen verwezenlijken. Dat blijkt moeilijker dan gedacht en daardoor ontstaat toch een fijn stukje cinema. Baddi is op zich een goede hoofdrolspeler, maar de mensen die hij ontmoet zijn minstens zo interessant. Van de jonge soldaat tot de oude Turk wordt er wat af gefilosofeerd over vooral de zin van het leven. De dialogen zijn erg sterk en geven deze Taste of Cherry duidelijk een diepere betekenis mee.

Kiarostami filmt alles dicht op de huid zittend van de hoofdpersoon. Op die manier krijgen wij als kijker vrijwel hetzelfde mee als hijzelf. Verder gebruikt Kiarostami een hoop symboliek. Aan de ene kant kan de kijker zo natuurlijk zelf invullen hoe hij of zij bepaalde zaken ziet of interpreteert. Aan de andere kant zal dit hoogstwaarschijnlijk ook uit noodzaak geboren zijn, omdat Iran altijd een sterke censuur heeft gehad. Het wordt in ieder geval op een erg mooie manier omzeilt. De film zelf is daarnaast vrij traag en behoorlijk minimalistisch, maar boeide mij van begin tot einde.

Het einde is wel apart overigens en stelde me een tikkeltje teleur, ook al begrijp ik best dat ook dit uit noodzaak geboren is. Maar verder ben ik best onder de indruk en is dit, ondanks het neerslachtige onderwerp, een uiterst fijne roadmovie met een minimalistische maar wel erg sterke regie.

4,0*

Knappe, contemplatieve film. Kijker krijgt rustig de tijd om na te denken over het duistere plan van Badi en de houding en replieken van zijn kandidaatuitvoerders : de schrikkerige militair, het nagenoeg grappig relaas van de Turk....

Overtuigende vertolkingen van de ganse cast. Keurig camerawerk vanuit het venster van de wagen : documentaristisch en sfeerscheppend.

Verrassend, dat bij een lijstjesfilm, een Gouden Palm winnaar tevens, er sinds Spetie’s comment in 2012 slechts een enkel bericht is bijgekomen. Nu dan twee, maar in mijn hoofd was het een enorme blind spot dat ik deze na al die jaren filmliefhebberij nog steeds niet gezien had. Maar het lijkt dus nogal tegen te vallen, hoezeer deze Kiarostami hier op MM leeft.

Wat mij betreft is Taste of Cherry vooral een film die uitnodigt tot nadenken, en waarbij de mate in hoeverre je de film waardeert ook afhangt van wat je er zelf instopt. Dat klinkt misschien wat vaag, maar Kiarostami is allesbehalve een regisseur die je zaken voorkauwt, en achtergronden of redenen meegeeft; we blijven in het ongewisse waarom deze man rondrijdt op zoek naar iemand die hem wil hebben een einde aan zijn leven te maken.

Badi (sterk gespeeld door Homayon Ershadi) voert gesprekken met een aantal personen in de hoop dat ze hem willen helpen begraven. Een jonge soldaat, een geestelijke en een wetenschapper. Taste of Cherry leent zich door die eenvoudige constructie uitstekend voor analyse, aangezien je er verschillende zaken in zou kunnen zien. Ook het plotselinge einde zal er niet voor niets zijn. Contemplatief is hier geen vreemde kwalificatie.

Roger Ebert was niet onder de indruk van Taste of Cherry, en hoewel ik me wel een klein beetje in zijn kritiek kon vinden, werkte het voor mij beduidend beter. Toch, het vermeende meesterwerk wat zovelen er in zien, ontgaat me voor nu nog even. Wellicht dat herziening daar verandering in brengt, maar voor nu rond ik de 4* gematigd enthousiast af naar beneden, en gaat de voorkeur uit naar Khane-ye Doust Kodjast? (1987), wat het werk van deze filmmaker betreft . Ik moet trouwens wel dringend wat meer van deze man zien, heb er nog een aantal klaarliggen en een mooi boek over hem in de kast.

3,7*

Blind de Criterion blu ray aangeschaft. Toch een klassieker en Palm winnaar. Had ook pas een Kiarostami gezien.

Ben niet erg onder de indruk geraakt. Ik wist op voorhand niks en kreeg in het begin het idee dat het over de herenliefde zou gaan. Iets wat ik niet kon rijmen met het land van herkomst en het heersende regime, maar het zou wel de titel verklaren.

Het deed me ook denken aan Under the skin waarbij er willekeurige mensen een lift aan geboden krijgen. Maar na een half uur wordt het plot onthuld.

Bij het eind had ik een eigen interpretatie. Ik dacht dat de regen, een zeldzaamheid in Iran, m gered had van zijn zelfmoordpoging en de filmopnames een toekomstbeeld, wat het verhaal een autobiografische achtergrond zou geven. Het blijkt anders te zijn, toch blijf ik het een aardige gedachte vinden.

3,5

Interessante film die het thema zelfmoord en de medeplichtigheid daaraan onder de aandacht brengt. Neem daarbij het pigment van de islamitische geloofscultuur en je begeeft je op erg glad religieus ijs. Maar los van de religieuze factor is het sowieso een dilemma wat wordt voorgeschoteld. Of je nu wordt uitgekocht of niet, zou je zelf zomaar vrede kunnen nemen met het feit dat je vooraf weet dat iemand zelfmoord zal plegen, maar dat je er niets aan doet om dit te voorkomen of signaleren? Is dit niet strafbaar in ons rechtssysteem (schuldig verzuim)? Ik meen te denken van wel.

De film start inderdaad vrij onduidelijk. He thema zelfmoord komt pas later ter sprake als de film toch al even gevorderd is en ook dan is het wat omschreven en zelden letterlijk. Het waarom en de omstandigheden worden niet verteld. Kiarostami geeft meer aandacht voor de intermenselijke contacten en dialogen, soms ongedwongen en later ongemakkelijk wanneer de aap uit de mouw komt.

Minimalistische cinema in een soort van road movie voortdurend gefilmd vanuit de wagen. Moeilijk, maar goed camerawerk. Fijn!

Als fervent autohater had ik het maar moeilijk tijdens deze film. Het was flink beklemmend allemaal. Nou was dat ongetwijfeld ook de opzet, en daar is de maker in geslaagd. De vraag is dan: als je een rotgevoel wil oproepen, en dat lukt, heb je dan een goede film gemaakt of toch gewoon een rotfilm?