Rabat (2011)

Aardige film. Voor mij heel herkenbaar, met name de roadtrip. Alleen jammer dat de roadtrip niet langer duurde. En geloof me de trip naar Marokko duurt lang!

Verder blijft het natuurlijk een Nederlandse film, geen Hollywood. Wel de moeite waar om naar te kijken.

Goeie film waarin drie Marokkaans-Tunesisch-Nederlandse vrienden een taxi-auto van Nederland naar Marokko rijden. Een roadmovie met een rustig tempo en een goed verhaal waarbij de vriendschap onder druk komt te staan. Vol mooie, kleine en oprechte momenten en ook de drie personages zijn goed neergezet en ingevuld.

Ze komen met een nieuwe film:

Wolf

Kunnen ze niet fatsoenlijk praten? Ik versta geen f van dat binnenmonds gemompel.

Probeer je te zeggen dat het goed is om mensen te discrimineren om hun afkomst als het andersom ook zo is? Dus jij verlaagt jezelf altijd? Sukkels trekken sukkels aan, denk dat jij daarom misschien ooit eens last hebt gehad van discriminerende Marokkanen?

leuke film

prima in orde

mooie beelden

en gelukkig ondertiteld !!

Eindelijk eens gezien. De arthouse-achtige aanpak beviel mij wel. Vond ook mooi dat het zo een rustige film is. Nice, little movie.

Een verademing ten opzichte van de politiek correcte stroom aan films die rond de multiculturele samenleving is gemaakt. Het heeft een fijne balans tussen luchtige komedie en goed drama, maar zonder met een moralistisch vingertje te wijzen naar de kijker. Wel jammer dat het soms doorslaat naar over-the-top situaties die misplaatst aanvoelen in het realistisch aandoende plot. Vechtpartij met een bouncer, racistische politiemannen, de gekke reparateur, etc Voor mij was de vriendschap tussen die jongens met hun spontane dialogen genoeg geweest.

Wat een uberfaal om dit te ondertitelen.

Mijn Marokkaans is anders niet meer wat geweest is

Haha.

Bizar genowg had ik het niet eens door tot na een uur in de film. Komt ook omdat er sowieso veel ondertiteld moest worden naast de hoofdpersonages.

De scene op het strand in Marokko was wel erg indrukwekkend.

Wat stroef begin misschien, en t geluid liet nogal wat te wensen over, maar daarna werd t een mooie film.

Goed en slecht lopen door elkaar heen, niks moralistisch of multi culti correct gezemel, maar een prachtige roadmovie over vriendschap.

Vond het een mooie film, heb me er prima mee vermaakt!

Smetje was toch vooral het geluid dat niet altijd even goed leek te zijn ( wat ik hier al meer gelezen heb, dus het ligt niet aan mij )

Geen idee hoe ik hierbij kom, maar ik kon het voor mezelf wel een beetje vergelijken met bijvoorbeeld Shouf Shouf habibi ( de serie )

3,5 * !

Prachtige film eigenlijk documentaire die een aardig inzicht geeft in de wereld van Marokkaanse jongeren. Hun ideeën, ervaringen, opvattingen en verschillend gedrag komen tot uiting. Ook de vooroordelen en discriminatie komen op duidelijke wijze voor het voetlicht. Mooi is de scene waarop hij tegen zijn beoogde schoonvader de plannen voor de shoarmazaak voorlegt in de wetenschap dat hij daarmee de vrijheid terugkrijgt zowel voor zichzelf als voor zijn beoogde bruid. Een dikke 3 sterren!

Eindelijk gezien. Prima vermaakt met deze sympathieke film. 3 gozers zijn goed gecast. Je ziet dat het met liefde is gemaakt. Ook wel in zin in Wolf nu.

Ga niet eens moeite doen om op jouw kinderachtige reactie te reageren. Een beetje respect a.u.b.

Waar staat hier om de film te kijken?

En alweer een goede Nederlandse film!

Achterstevoren begonnen. Eerst Wolf gezien en danig onder de indruk. Daarna meneer Taihuttu bij Zomergasten gezien waar hij zijn waardering voor Jaques Audiard uitsprak en hij mij nog benieuwder maakte naar Rabat.

Rabat stelde zeer zeker niet teleur. Het is een heerlijke filmpje over drie vrienden die elkaar beter kennen dan ze zelf weten. Nadir moet zijn vader's oude taxi naar Rabat brengen als cadeau voor een vriend. Abdel en Zakaria nodigen zichzelf uit en laten Nadir geen ruimte om de tocht in zijn eentje te volbrengen. De film druipt sfeer en mooie beelden, humor en hart. De acteerprestaties zijn goed (al moest ik even wennen aan Nadir aan het begin, verderop in de film voelt hij natuurlijker aan, alsof ie zelf toch nog even los moest komen).

De making of is ook zeker de moeite waard en net zo lang als de film zelf Leuk detail: in de making-of op de Bluray wordt terloops vermeld dat het filmen van Rabat voor verschillende mensen van de crew & acteurs dusdanig veel indruk maakte dat enkelen van hen "Rabat" hebben laten tattooëren op hun lijf. Dat was mij aan Marwan "Chico" Kenzari al opgevallen in Wolf dus nu weet ik dat het een echte tattoo was en geen sluikreclame voor de vorige film van hem en Taihuttu. Als je de hele Road To Rabat hebt gezien kun je je goed voorstellen dat het voor de betrokken tattoowaardig was.

Ook erg genoten van de korte film Wladimir, waarin blijkt wat een topacteur Nasrdin Dchar is, maar ook rapper/dichter/zanger Sef laat zien ook nog eens te kunnen acteren.

En ook nog leuk: de clip van Flinke Namen Wolken en de korte film Wolken 2 die bij de clip hoort en als een kleine synopsis van Rabat kan worden gezien.

Mooie Nederlandse productie over drie Marokkaanse vrienden die een S-klasse naar Marokko moeten brengen. Onderweg leren ze nieuwe mensen kennen en leren ze dingen over hunzelf. Net Pokémon.

Ik denk dat dit een van de meest interessante Nederlandse titels zou kunnen zijn maar de audio zoog. Was het allemaal later ingesproken of zo? Persoonlijk vind ik dat er meer in gescholden had mogen worden door de drie heren, vooral als je ziet in welke situaties zij belanden. Dat had het voor mij nog wat realistischer gemaakt. Iets grover.

Deze film over het relaas van drie vrienden die we volgen tijdens een road trip van A'dam naar Rabat is een kleinschalig drama met een geweldig sfeertje. Er zijn momenten van ontroering en humor die horen bij een intense tijd samen en elkaar op de juiste momenten afwisselen. Cultuurverschillen en tradities met daarbij voordehand liggende clichés komen luchtig tot uitbeelding en de jongens hebben de film goed vorm gegeven met overtuigend acteerwerk.

Jim Taihuttu heeft me weten te verassen met de uitstekende Nederlandse misdaadfilm Wolf, maar Rabat had ik nog een hele tijd op de plank liggen. Ook hierin slaagd Taihuttu er weer in om een erg fijne prent te leveren, ditmaal een Nederlandse Roadmovie, met weer een dik Marrokaanse sausje, en ja, wat kan je zeggen? Dan worden het niet van die ongelofelijke flauwe basisschool-humor filmpjes maar is het een fijne afwisseling van sterke grappen en prima raakvlakken. Het plot: Drie vrienden moeten een oude Nederlandse taxi helemaal naar Rabat rijden en beleven zo de gekste, maar ook gevoelige avonturen, waarbij vele dingen loskomen of bloot komen te liggen, en ondertussen worden we getrakteerd door een hoop mooie plaatjes van de landen die ze moeten passeren om zo in Spanje de boot naar Marokko te halen. Leuk om ook in deze kwestie te zien wat Kenzari deed voordat hij in Wolf aan de gang mocht gaan, en binnenkort in een Amerikaanse film. En ja, dat wordt een erg fijne aaneenschakeling aan switchende emoties en ontmoetingen met oa een Franse lifster, feestende jongenlui, een dwarze uitsmijter, en ook corrupte agenten. Doorzetters zijn het in ieder geval wel.

Fijne multiculturele roadmovie.

4,5*

Laatst weer teruggekeken. Wat viel het me nu op dat Nasrdin Dchar eigenlijk heel slecht acteert in deze film. Akkabi en Kenzari lijken de teksten ter plekke uit hun mouwen te schudden maar Dchar heeft de nijging die typische toneelacademie-gezichten te trekken en spreekt zijn ingestudeerde script vaak op quasi-spontane toon uit. Vooral de scène met de Française, achterin in de auto barst van de tenenkrommende acteerprestaties tussen beide spelers. Op de momenten dat Dchar goed speelt, krijg ik de nijging hem toe te spreken: Goed zo! Je speelt hier erg goed! Terwijl ik bij de andere twee Arabieren vaak vergeet dat ze aan het acteren zijn; Akkabi en Kenzari lijken totaal niet bezig te zijn hoe zij over moeten komen of hoe de karakters Abdel en Zakaria over moeten komen, omdat ze besloten hebben Abdel en Zakaria te zijn. Nee, Nasrdin Dchar lijkt nooit iemand anders dan Nasrdin Dchar te zijn. Het is in de hele film een gevalletje "Nasrdin Dchar als Nadir", de echte Nadir kom ik bijna nergens tegen. Het is een maniertje dat Dchar lijkt te hebben overgenomen van zovelen in het Nederlands film- en theaterwereldje (in de improvisatiegroep Op de vloer doet hij niet anders). Het is daarom dan ook niet verrassend, maar wel teleurstellend, dat uitgerekend deze man de Gouden Kalf won.

Leuke roadmovie over drie vrienden die een oude taxi van Amsterdam naar Rabat moeten rijden. Het enthousiaste spel van de drie hoofdrolspelers werkt bijzonder aanstekelijk en de dialogen zijn vaak erg grappig. Een mooie balans ook tussen drama en humor. Een veelbelovend debuut van regisseur Jim Taihuttu, die hierna met het uitstekende Wolf bewees zeker geen eendagsvlieg te zijn.

Heel fijne roadmovie dit. De multiculturele context geeft de film wat extra's en de drie hoofdrolspelers zijn erg leuk samen. Ze overtuigen met hun vriendschap en als individuele personages. Met name Dchar en Kenzari vond ik erg leuk spelen. Films over jongeren die nog zoekende zijn in hun leven hebben altijd wel mijn sympathie. De mix van humor en drama werkt heel goed hier.

Dat de film vrij veel genreclichés bevat kon me echt totaal niets schelen met zulke leuke personages. Alle ontmoetingen onderweg blijven je ook echt bij. De film is op zijn mooist in de kleine momentjes. Vond het gedeelte in Barcelona ook wel het sterkst denk ik. Dchar en Caillard hebben veel chemie. Het einde is is misschien iets te mooi, maar de onthulling van het businessplan is wel echt hilarisch.

Regisseurs Victor D. Ponten en Jim Taihuttu leveren overtuigende kwaliteit af zonder daar al te geforceerd een poging voor te doen. Rabat beheerst het sentiment zeer strak, alhoewel ik alsnog vraagtekens zette bij de acties van met name Achmed Akkabi en Marwan Kenzari. Wat mij betreft hebben Ponten en Taihuttu hun geklooi op dat vlak te weinig veroordeeld, zeker de vechtpartij op straat met de bewaker vond ik een apart moment. Het levert een film op waarbij het waarschijnlijk de bedoeling is dat we als kijker naar alle personages toegroeien, maar in enkel Nasrdin Dchar zag ik een overtuigende ontwikkeling. Verder is het jammerlijk dat de achtergrondlocaties niet erg mooi of sfeervol in beeld worden gebracht en dat er weinig gebeurtenissen echt bijzonder zijn, maar in de basis staat een film als Rabat erg degelijk overeind. Niet veel regisseurs slagen er in Nederland meer in om de acteurs aan te laten voelen als bestaande mensen, maar zeker Taihuttu heeft nu al meerdere malen bewezen daar gewoon bekwaam in te zijn. Gedurende het laatste halfuur wordt er voornamelijk een andere taal gesproken, maar die werd niet ondertiteld. Ik was dus genoodzaakt het een en ander op te zoeken na afloop over de inhoud van de film.