A Fish Called Wanda (1988)

Luchtige misdaadkomedie die destijds heel populair was. De film kent een hoog tempo, veel humor en een fraai script met heel wat aardige wendingen. Kortom, prima vermaak en een fijn tussendoortje. Ruim 3*

Een misdaadkomedie die niet echt uit de verf weet te komen. Echt grappig wordt het namelijk zelden, daarvoor is het plot toch wat te matig en ontbreekt het aan echt leuke personages. Van iemand als John Cleese verwacht je toch wat meer dan deze veelal te flauwe humor.

Heerlijke komedie met karikaturale personages zonder echt over the top te gaan richting slapstick. De cast is uitstekend en is goed op elkaar afgestemd. John Cleese bvb, een acteur waarvan ik niet noodzakelijk fan van ben, kan me hier best bekoren als de stijve upperclass advocaat Archie Leach. Leach zit vast in de sleur van het leven en wil vluchten uit zijn saai leventje met zijn vrouw en zijn werk. De dialogen met zijn omhooggevallen vrouw zijn grappig (maar voor sommigen misschien herkenbaar)... Wanda was het laatste spreekwoordelijke duwtje dat hij nog nodig had. Wanda (JL Curtis) is diegene die de avonturier in hem naar boven brengt en dit levert enkele leuke scènes op. Wanda is zeer manipulatief en windt elke man rond haar vinger om haar doel te bereiken. Ook Wanda's broer Otto (Kevin Kline) zorgt voor de grappige noot als geschifte "intellectuele" mafkees. Tot slot maakt de stotterende Ken het helemaal af. Zijn moordpogingen op het oude dametje zijn hilarisch, doch voorspelbaar, maar het blijft leuk om volgen. Ook de martelscene met de vissen is leuk. Het einde zelf op het vliegveld vond ik er net wat over waarbij de absurditeit het écht haalde van de gewone fijne humor.

De film is zowel qua inhoud als qua uitvoering simpel en makkelijk te volgen. Er zit heel wat humor in de film, zowel in de fijne dialogen (meerwaarde) als in diverse sketches. Het maakt de film aangenaam om volgen en is net iets meer dan pure kolderkomedie. Een nipte 3,5 niet in het minst voor de aantrekkelijke personages.

Don't call me stupid!

Als liefhebber van Monty Python is het altijd wel leuk om na te gaan met wat voor andere projecten de leden nog zijn bezig geweest. In het geval van John Cleese zitten daar erg leuke dingen tussen (Fawlty Towers!) maar sowieso zie je A Fish Called Wanda wel vaker passeren op lijstjes met beste komedies. Gisteren nog wel eens zin in een echt goede komedie en dus vanzelfsprekend voor deze zwanenzang van Charles Crichton (onder andere van The Lavender Hill Mob) gekozen.

En ik heb me hier inderdaad danig mee geamuseerd. Zitten best wel wat Python-achtige scènes in (Ken die wraak wilt nemen met de pletwals en van mijlenver tegen een slakkengang 'Reveeeeenge!' ligt te roepen of de moordpogingen op het oude dametje) maar het is ook tof dat dit allemaal vrij onvoorspelbaar blijft. Toegegeven, het plotje rond de bankroof verdwijnt op den duur wat meer op de achtergrond (George verdwijnt bijna helemaal uit the picture) maar er komt veel tofs voor in de plaats. Sowieso omdat dit een leuke verzameling is van bonte figuren. Zo'n Otto kan heel makkelijk beginnen te irriteren, maar om de een of andere reden vloeit het hier allemaal perfect in elkaar. Alleen een beetje jammer dat het einde een beetje wat uit de bocht vliegt. Otto had bijvoorbeeld niet nog eens moeten terugkeren nadat hij verpletterd was, maar die typische 'en wat gebeurde er verder nog met de personages' is wel een leuke uitsmijter.

Toffe film dus en in de eerste plaats vooral vanwege de acteurs. John Cleese doet het altijd wel goed en kan zich hier lekker laten gaan als Archie Leach, de ietwat sullige advocaat. Tof detail trouwens: Archie Leach was de echte naam van Cary Grant. Begrijpelijk dat die ervoor gekozen heeft om een artiestennaam te gebruiken. Cleese wordt herenigd met Kevin Kline (ze speelden reeds samen in Silverado) en die schmiert er echt heerlijk op los. Zo over the top maken ze ze niet gauw. Ik volg de laatste tijd Scream Queens waar Jamie Lee Curtis een behoorlijk grote bijrol heeft en hoewel ze toch vooral als horror icoon gekend is, is ze ook op haar plaats in een komedie. Van Michael Palin was dat uiteraard reeds geweten en die neemt samen met Kline toch een groot deel van de leukste scènes voor zijn rekening. Die scène waar Cleese probeert uit te horen waar Otto en co naartoe zijn gegaan.. Heerlijk!

Veel van verwacht, verwachtingen compleet ingelost. Crichton houdt er een vlotte regie op na en in combinatie met het script van Cleese wordt dit een uitstekende film. Vreemd genoeg vond Michael Palin bij een eerste leesbeurt het script abominabel, blij dat hij is bijgedraaid en hier toch in heeft meegespeeld. Fijne cast, fijne jokes, fijne film. Meer heb je niet nodig

4*

Ligt me absoluut niet.

Gekeken vanwege Cleese, die ik erg goed kan slikken in zijn Monty Python films. Daarom dacht ik dat deze film daar ook klakkeloos in zou slagen. Maar ik heb mezelf toch meerdere keren zuchtend en vermoeiend zien kijken.

De humor is niet echt mijn ding. Curtis kan gewoon niet irritanter acteren, en zelfs Cleese weet geen glimlach op mijn gezicht te toveren. Dan is er nog de rest, die ik ook vrij irritant en pijnlijk ongrappig vond. Film duurt echt veel te lang.

Zuchtend doorheen gegaan. Heel soms wel een redelijke scene, zoals het stotterende ventje. En het einde is ook wel leuk. Maar daarmee heb je me niet overtuigd. Jammer, ik had hier veel meer van verwacht.

A Fish Called Wanda is een komedie over een juwelenroof door drie mannen en een vrouw, die echter alle vier hun eigen plan trekken om zo de buit voor zichzelf te houden. Twee juwelendieven geven het brein achter de roof aan bij de politie, maar die heeft al maatregelen getroffen: hij heeft de buit op een geheime plaats verstopt. Wanneer er een sullige advocaat (John Cleese) wordt ingeschakeld om hem te verdedigen, probeert de vrouwelijke crimineel (Jamie Lee Curtis) die te verleiden om zo achter de schuilplaats te komen.

De film heeft absoluut zijn grappige momenten, maar af en toe had ik echt het idee dat ik naar het theater van de lach zat te kijken. De grappen zijn af en toe te banaal voor woorden. En de bekendste scène uit de film, waarin Kevin Kline de inhoud van het aquarium van dierenvriend Michael Palin opeet, is eigenlijk helemaal niet grappig.

Binnenkort maar weer eens wat afleveringen van Fawlty Towers of Monty Python's Flying Circus kijken, die zijn tenminste écht leuk. 3*

The central message of Buddhism is NOT every man for himself!

Enorme hit destijds die een (onofficieel) vervolg zou krijgen met Fierce Creatures.
Het verhaal is simpel maar doeltreffend, de dialogen zijn slim geschreven, en met Ken en Otto kent A Fish Called Wanda een paar geslaagde personages. Met name Kline blinkt uit als de bizarre Otto die verreweg de leukste momenten en teksten heeft. Af en toe doet hij iets te veel aan gekkebekkentrekkerij maar verder heb ik niets op hem aan te merken.

De andere hoofdrolspelers, Cleese en Curtis, hebben wat aardige scenes maar het was soms even doorbijten- Cleese schikte zich kennelijk met een bescheiden inbreng want normaal gesproken is hij toch nadrukkelijker aanwezig. Geen slechte keus toch om in dit geval anderen te laten shinen.

Het is verder geen grootse film maar voor een komedie erg genietbaar. Als ik toch minpunten moet noemen: tegen het einde ging het net te lang door, met Otto die opeens weer opduikt - de scène onder de bulldozer was een perfecte afsluiter voor Otto- en de korte “wat gebeurde er daarna” tekstjes waren overbodig en flauw.

Leuke comedy met veel hilarische momenten, zoals Ken pogingen doet om een oud vrouwtje te vermoorden.

Ik hou wel van Britse humor, vele malen beter dat dat Amerikaanse overdreven gemaakte humor in mijn optiek, maar smaken verschillen.

Later heeft dezelfde cast nog een film gemaakt Fierce creatures, deze was een stuk minder.

Zag deze komedie in 1989 in de bios en daarna nooit meer. Was er niet heel erg van onder de indruk. Ben ook nooit echt een fan geweest van Monty Python. Waardeer ze meer als instituut, dan voor hun humor. Enkel John Cleese maakt me altijd wel aan het lachen. Dus dat hier het halve team aan meedoet, betekent voor mij verder biet veel. Kon me op het hondje en het betonblok na, weinig meer herinneren van de film.

Moest er ook wel even inkomen met een vervelend over acterende Kevin Kline en een Jamie Lee Curtis die ik niet erg sexy vind begon het rij stroef. Dat gestotter van Palin vond ik ook vooral vervelend. Maar goed, Cleese is dan wel weer fijn en het idee en verhaal best scherm en leuk gevonden. Uiteindelijk blijf ik toch weer hangen rond de 3*, komedie is gewoon enorm lastig. Het wordt me te snel flauw.

Na een aantal Pink Panther movies de beste komedie ooit. Kom niet bij van het lachen als ik deze film zie. Cleese en Curtis zijn heerlijk op dreef. Veel grappiger dan de Monty Python films. 5 sterren

Degelijke film. Het verhaal is leuk met niemand die elkaar vertrouwt in feite. Britse humor ligt me soms wel goed, hier heb ik wel een aantal keer bij gelachen. Komedies zijn vaak behoorlijk flauw, echter is het verhaal hier wel voldoende en zitten er ook voldoende "goede" grappen in. Cleese zorgt in feite voor het meeste humor. Mijn ouders zeggen al jaren dat dit een steengoede film is. Als zij zich dat zo herinneren, prima, maar mijn indruk is toch eerder vrij doorsnee. Het heeft zeker zijn momenten en een aantal gedenkwaardige scènes. Jamie Lee Curtis speelt iet of wat een femme fatale of toch niet? Leuk om een keer gezien te hebben, maar meer als een 7/10 zie ik er niet in.

Telkens als deze film op tv komt neem ik mij voor om het helemaal af te kijken, maar tot nu toe is dat nooit gelukt. Daarvoor is de humor te belegen, het verhaal te suf, en de acteurs te onaantrekkelijk. Maar iedereen is altijd erg enthousiast over deze film, dus de volgende keer zal ik zeker weer een poging doen om het tot het eind te zien.

Ik stem niet op films die ik niet afkijk, hoe lang heb je het volgehouden dan?

En waarom na zoveel pogingen het toch weer proberen? Laat toch gaan, de film ligt je gewoon niet.

Ik denk dat Firecrest gewoon niet van film houdt. Geregistreerd sinds 2014. Aantal stemmen: 23 met een gemiddelde van 1,98.

Eigenlijk is het onbestaanbaar dat ik (met bouwjaar 1980) nu pas voor het eerst A Fish Called Wanda in zijn geheel zie. Eind jaren 90 vond ik de fragmenten die ik zag er wat verouderd uitzien, en daarna is het er nooit meer van gekomen, ondanks dat ik een enorme veelkijker werd. En nog eentje die een Britse komedie best kan waarderen ook.

Crichtons film is echter helemaal niet zo stuffy als ik eerder dacht, allesbehalve. De vlotte dialogen en het komische talent van de cast zorgen ervoor dat deze film ook 35 jaar later nog lekker wegkijkt.

3,5*

Rollend en bulderend van de lach, kwamen we na het zien van deze film uit de bioscoop toen. En we herhaalden nog vaak binnen de toenmalige vriendengroep de grappen. Studenten waren we en dat was toen en daarom bewaar ik aan de film goede herinneringen. Het hoorde bij die tijd, nu is het een andere tijd en dat is ook prima.

Mwah, matig. Ik denk dat dit niet echt mijn humor is. Soms had ik wel een glimlachje, vandaar nog 2 sterren.

Dat ik deze nooit eerder had gezien. Heerlijke komedie. De aanloop tot de overval verloopt nog wat stroef, maar op een gegeven moment kom je in een hoog tempo van de ene kluchtige situatie in de andere terecht, en het knappe is dat allemaal onvoorspelbaar is en tegelijk samenhangend blijft, en bovenal ook erg grappig. Er zijn te veel hoogtepunten om op te noemen.

Het script steek intelligent in elkaar en er wordt veel gespeeld met het verschil tussen de luidruchtige en egocentrische Amerikanen en de gereserveerde Britten. Ook sterk is dat de situaties altijd ontstaan door de gebreken van de vrij memorabele personages. Kline steelt vaak de show, maar ook Cleese, Curtis en Palin zijn stuk voor stuk enorm leuk. Cleese is meer dan alleen grappig.

Erg gevat en, hoewel zwaar over de top, ook extreem grappig. Inmiddels iets gedateerd, maar nog steeds één van de leukste komedies aller tijden.

Vooral Kline en Cleese stelen hierin de show, maar Curtis als beider love interest is daarbij een geweldige aangever. En ook de dier-gerelateerde scenes met Palin zijn zeer memorabel.

Dit is een film die ik graag elke paar jaar opnieuw bekijk, zo leuk dus.

Ik leef met je mee. Na 20 minuten hield ik het voor gezien. Dit is erg slecht gemaakt. De openingcredits in een lelijk blauw lettertype waren voor mij een beproeving. Wat een wansmaak. Om het nog erger te maken eindigde het openingsmuziekje met een fade-out alsof je naar een goedkope Baantjerachtige aflevering kijkt. Niets is leuk. Het komt allemaal geforceerd over. Ik heb deze film lang geleden helemaal uitgekeken en was benieuwd of een herziening mij zou bevallen.