Continuavano a Chiamarlo Trinità (1971)

Ik krijg altijd honger van die restaurantscène.

Volgens mij is Harry Carey Jr. de vader van Bambino en niet van Trinity. Zelfde moeder dus, maar niet zelfde vader.

Ik zag onlangs Go For It (1983) op Blu-ray in de winkel liggen, maar verder heb ik nooit Blu-ray versies van de Bud Spencer & Terence hill films gezien. Vooral de Trinity-films zijn van erg slechte kwaliteit op dvd, het lijkt wel rechtstreeks van video op dvd gezet, jammer.

Voor de juiste blu ray keuzes zie het Spencer Hill topic.

Zoveel stereotiep gedrag zou nou niet meer kunnen. Het blijft mooi om de twee aan t werk te zien. Eigenlijk zijn het twee grote klootzakken qua gedrag. Maar wederom genoten van jeugdsentiment. Wel minder dan deel 1 ondanks paar goede grappen...

Grappig-vuistwerk-film met enkele hilarische scènes, maar die helaas veel weggezonken passages kunt, zodat ge niet geamuseerd bij de les blijft.

Maar het is een bijzonder koppel dat al bij al sympathie opwekt ook in hun onbeschofte lompheid.

Als wat losse ontspanning te bekijken, er af en toe van genieten, achteraf die twee wel herinneren, maar voor de rest op "automatisch vergeten" zetten.

Op "RTL 7" is het weer de Bud Spencer en Terence Hill week en dan zenden ze zaterdag t/m vrijdag dagelijks 2 a 3 films van hun uit en hun leukste films zijn natuurlijk de films waarin ze beide in te zien zijn. Hun films keek ik vroeger als kind zijnde graag en ook tegenwoordig vind ik hun films nog leuk om te zien. De films zijn nooit echt hoogstaand, maar ze zijn wel vaak vermakelijk om naar te kijken en ook valt er steeds het nodige te (glim)lachen (o.a. als er geknokt wordt met daarbij overdreven knok geluiden). "De Vier Vuisten Van De Duivel" is een Italiaanse Western / Komedie film uit het jaar 1971 en het is het vervolg van "De Rechter... en de Linkerhand van de Duivel" uit het jaar 1970, welke men gisteravond uitzond op "RTL 7" en welke ik ook gedeeltelijk gekeken heb.

De broers Trinity (Terence Hill) en Bambino (Bud Spencer) beloven hun vader (Harry Carey Jr.) op zijn sterfbed om échte bandieten te worden. Wanneer ze op pad gaan treffen ze een huifkar die niet verder kan omdat een wiel gebroken is. Bambino wil hen beroven maar achterin blijkt een mooie meid te zitten genaamd Perla (Yanti Somer), waar Trinity voor valt. Bambino en Trinity doen zich voor als federale agenten, vervangen het wiel en geven de familie ook nog geld mee. Een crimineel, te weten Parker (Emilio Delle Piane), hoort dat zij federale agenten zijn en vraagt hen of ze tegen betaling een oogje dicht willen knijpen. Na een reeks van misverstanden en knokpartijen belanden de broers in een klooster. De monniken zitten in de problemen en de broers schieten hen te hulp.

Het succes van de eerste film kwam als een donderslag bij heldere hemel. Een zeer welkome donderslag, want de productie van de spaghettiwesterns lag op zijn gat. Eigenlijk wilde regisseur Enzo Barboni een min of meer serieuze western maken, maar iemand kwam op het idee de komische toer op te gaan. De eerste film aarzelt daarom soms nog tussen de hardere aanpak à la Sergio (zo worden er nog een aantal schurken neergeschoten) en ware slapstick en ook zijn er nog wat oneerbiedige, seksueel getinte grappen. Zo wordt Terence Hill verliefd op twee Mormoonse jongedames, die geen bezwaren hebben tegen een triootje. Het feestje gaat wel niet door, maar de toespelingen waren voldoende om sommigen ongerust te maken.

In dit vervolg vallen geen dodelijk slachtoffers en worden er geen toespelingen gemaakt op seksuele pikanterieën. Terence Hill wordt natuurlijk weer verliefd, maar dit keer op een jongedame, te weten de mooie Yanti Somer, die er zo onschuldig uitziet dat een kus alles is waaraan kan worden gedacht. De film is wat je noemt familievermaak bij uitstek.

In een vroege scène zien we hoe Trinity en Bambino hun ouderlijk huis bezoeken. Hun vader is een beetje ongerust. Zelf is hij altijd een echte boef geweest, maar zijn twee zoons zijn zo goedhartig dat hij vreest dat ze weleens het goede pad zouden kunnen opgaan. Daarom wendt hij een beroerte voor en laat hen beiden aan zijn sterfbed plechtig beloven dat ze hun leven lang keurige rovers en paardendieven zullen blijven. Natuurlijk doen Trinity en Bambino hun uiterste best om de laatste wens van hun vader te respecteren, maar door hun goedhartigheid voelen ze zich telkens genoodzaakt om de armen en de weerlozen te beschermen tegen de bandieten.

De film heeft amper een scenario en het is meer een reeks losse scènes, bijeengehouden door de twee acteurs die slecht proberen te zijn, maar zich telkens goed gedragen. Goed in morele zin, welteverstaan, want hun manieren laten nogal te wensen over. Het hoogtepunt van de film is een hilarische scène in een Frans restaurant, waarbij de formele gebruiken en het gebrek aan manieren van het tweetal in frontale botsing komen. Ook hilarisch is een scène waarin Terence Hill en Bud Spencer gaan kaarten in een saloon (daarbij is het o.a. schitterend om te zien hoe Terence Hill de kaarten schudt) en waar Terence Hill beschuldig wordt van valsspelen (zo wint hij met vier azen) door Wildcat Hendricks (Antonio Monselesan). Dit resulteert dan in een hilarische snel in het gezicht slaan (met de vlakke hand) en revolver trekken scène. Ook de scène waarin Bud Spencer een biechtstoel sloopt is geinig. Als zijn biechtvader voor hem begint te bidden, denkt hij dat de man wat te verbergen heeft. Uiteraard wordt er ook regelmatig geknokt (inclusief overdreven knok geluiden) en dat o.a. in een saloon.

Dit vervolg heeft wat minder verhaal dan het origineel en ook wat minder venijn en is misschien ook wat flauwer en langdradiger, maar de acteurs Terence Hill en Bud Spencer en regisseur Enzo Barboni zijn beter op elkaar ingespeeld en de film kabbelt aangenaam voort van de ene leuke scène naar de andere leuke scène. Aan het slot is er uiteraard weer een massale knokpartij (gecombineerd met een soort van rugbyspel). Dit soort films bieden de kijkers precies wat hij verwacht, namelijk ongecompliceerd plezier.

P.S. dit was tevens mijn 10.000 bericht op MovieMeter

En het beste, proficiat

Het viel me gisteren op, maar in deze film zit een quote die me deed denken aan de film "Taxi Driver (1976)".

Op een een gegeven moment zegt Yanti Somer namelijk tegen Terence Hill:

"Howdy! I said, 'howdy.'"

Waarop Terence Hill (die haar zogenaamd negeert om indruk te maken) antwoord:

"You talking to me?"

De laatste zin is natuurlijk een beroemde quote uit Taxi Driver, dus ik vraag me af of Martin Scorsese dat misschien gejat heeft uit deze film

Niet mijn ding.

Het eerste deel lag me ook al niet echt. Niettemin ook dit vervolg een kans gegeven, maar dat bracht geen beterschap. Integendeel. Ik moet ook maar eens afstappen van dit soort komische westerns een kans te geven, want hoewel ik het genre (en vaak ook de kleine en grote variaties daarin) een warm hart toedraag, vrees ik dat dit nooit wat gaat worden. De humor is mijn ding niet en zal dat ook niet meer worden.

1,5

Feel good movie uit mijn jeugd en ik kan me nog herinneren hoe waanzinnig populair deze 2 waren. Het waren echte kaskrakers in die tijd en deze staat volgens mij nog steeds hoog in de lijst van best bezochte films (in de bioscoop) in landen als Duitsland. Met de ogen van nu wellicht achterhaald, maar nogmaals het was geweldig in die jaren en de jaren daarna (70's / 80/s). Om die reden 3 1/2 ster. For old times sake.

Bijzonder slecht vervolg die zo'n beetje alle charme van het eerste deel mist. They Call Me Trinity had een geweldige soundtrack, iconische scènes (de intro slepend achter zn paard, de bonenscene etc), leuke characters en genoeg humor en actie.

Trinity is Still my Name mist zo'n beetje alles van het bovenstaande. Het is saai en enorm doorsnee. Het verhaal gaat geen kant op. Lijkt op momenten ook eerder een Prequel dan een Sequel. In het eerste gedeelte hebben de broers (Hill & Spencer) een dusdanige reputatie dat iedereen ze vreest, terwijl ze in deze film 2 moeders jongens zijn zonder enige succesvolle criminele ervaring. Beetje vreemd. De scènes met de vader en moeder zijn ontzettend slecht.

Enige memorabele stukje is de eind 'brawl' waarin om een zak geld gevochten wordt en de zak al American Football spelend door Hill en Spencer uit de handen wordt gehouden van de bad guys.

Verder is dit een enorm trage en vooral niet leuke film. Nog veel braver dan het origineel, wat al geen harde film was maar nog wel enkele klassieke spaghetti western influences had.

En toch is dit in de bioscoop de populairste spaghetti westerns aller tijden!

Trinity Is Still My Name nam in totaal 6088 miljoen lira, terwijl de eerste deel They Call Me Trinity had 3104 miljoen lira genomen, en beide staan dan in de Top 10 allertijden.

Wel opvallend is dat Terence Hill was meer populair dan Clint Eastwood tijdens de jaren 60/70

Clint's meest populaire western was toen For a Few Dollars More met 3492 miljoen lira, en alle 3 van de Sergio Leone westerns met Clint (the dollar trilogy) staan dan in die top 10, maar Terence Hill staat er met 5 van zijn films