The Runaways (2010)

Een film die je rustig aan je 12 jarige dochter kunt laten zien, zoals Bambi zich verhoudt tot het echte hertenleven zal ik maar zeggen: nogal brave ''biopic'' waarvan ook nog eens veel feiten niet kloppen (wat Askikker hierboven zegt klopt allemaal).

Het geheel is nogal saai, zeker voor degene die het meegemaakt hebben, ik heb de ''Punk!'' bladen nog met de Runaways er in (met interviews rondom de tijd dat Currie de band verliet) en zo lief als in deze film waren ze gelukkig niet. Wederom een (typisch Amerikaanse) concessie aan commercie.

De muziek in de film is zeker een pluspunt.

Het succes in Japan (in Europa werden de Runaways nooit echt serieus genomen vanwege -zeker in het begin- beperkte muzikale capaciteiten) is begrijpelijk want Japanners zijn tot op de dag van vandaag gek op lolita's. Joan Jett was sterk geïnspireerd door Suzi Quatro (het woord wannabe zal ik niet gebruiken) maar dat komt in de film ook nauwelijks terug (begrijpelijk, ze was executive-producent vandaar ook de romantisering van het geheel).

De hoge waardering voor deze film begrijp ik niet, een biografie is het zeker niet, maar ook beschouwd als fictie een nogal matige film; maar wel leuk voor jonge meiden vermoedelijk.

Een écht stoere rock chick indertijd was Wendy O. Williams (nog live gezien op mijn 15e in de Stokvishal te Arnhem, ik was doof voor een week xD), maar een film over haar zou te shockerend zijn en dus commercieel niet aantrekkelijk.

Een van mijn favoriete films! Heerlijke muziek van zowel de originele Runaways (op de achtergrond) als de zang van Dakota Fanning en Kristen Stewart. Hun zangkwaliteiten hebben mij absoluut verrast! Van mij had 'ie wel wat langer mogen duren. Ik ben het er mee eens dat er weinig aandacht is besteed aan de andere bandleden zoals Lita Ford, dit ondanks dat Joan Jett en Cherie Currie toch de boegbeelden van de band waren. De film geeft een goed beeld van de keiharde rock 'n roll-scene uit de jaren 70 met producer Kim Fowley die trouwens geweldig is neergezet door Michael Shannon. Ik had voorheen nog nooit van The Runaways gehoord, ik kende alleen het nummer I love rock 'n roll van Joan Jett. Waar ik overigens wel nieuwsgierig naar was is hoe het de andere leden van de band is vergaan nadat ze gestopt waren met The Runaways. Het is gelukkig op internet wel te vinden maar had leuk geweest als dat aan het einde van de film ook even in de aftiteling had gestaan. Er werd nu alleen maar aandacht besteed aan Cherie, Joan en Kim. Kortom, ik vind het een geweldige film en ik raad het iedereen zeker aan deze te gaan bekijken! Inmiddels staat alle muziek van The Runaways en de soundtrack van de film bij mij in de Windows Media Player!

Kirsten Stewart en Dakota Fanning als punkrockgodinnen Joan Jett en Cherie Currie, de bekendste gezichten van de taboedoorbrekende band "The Runaways"? Daar zijn die meiden veel te braaf voor... althans, dat doet hun imago vermoeden. Maar hoewel de seks, drugs & rock n roll die onderdeel uitmaakten van de kortstondige carrière van The Runaways (en zorgden voor de nekslag) hier wel degelijk zichtbaar zijn, is dit een vrij brave biografische film. Niet zo gek, aangezien het scenario is gebaseerd op Curries autobiografie en Jett één van de uitvoerende producenten was. Fanning en Stewart bewijzen hier hun veelzijdigheid met hun overtuigende acteerwerk, maar het is jammer dat de rol van de overige bandleden hier wat is gemarginaliseerd. Michael Shannon domineert de film als de veeleisende, opportunistische, maar succesvolle manager Kim Fowley, die nogal wat weg heeft van die andere punkrockmanager: Malcolm McLaren. Het helpt als je een liefhebber bent van de muziek, maar het is geen vereiste om deze film te kunnen waarderen.

In veel opzichten de typische Rock-'n-roll biografische film. De formule is hetzelfde; snelle opmars, de roem stijgt naar hun hoofd, drugsverslaving, alcoholisme, seksuele experimenten, emotionele inzinkingen, het hele riedeltje. Het verschil met andere biopic is dat deze gaat over een tienermeisjes band aka 'The Runaways' Voordat ik deze film keek had ik er niet echt van ze gehoord. Wel van Joan Jett! (blijkbaar moesten die paar r*t-nummers van haar er ook in) Tja, liefhebber van de muziek ben ik niet maar dit klonk zo slecht nog niet! Een groot probleem met deze film is, dat het te veel focust op Cherie Curry en Joan Jett, de andere drie bandleden komen maar weinig aanbod. Kristen Stewart en Dakota Fanning spelen het verder heel goed maar als het je bijna ga denken dat de groep uit twee meisjes bestaat, lijkt me dat gewoon oneerlijk voor de rest van de leden.

Ik kan me de band The Runaways nog wel herinneren van een artikel in de Muziek Express uit die tijd. Dat was inderdaad best een geil artikel. Ik was toen 14 of zo. Maar verder had ik er niet zoveel mee. Ik vond de muziek maar niets. Ik nam die band ook niet echt serieus en het was alweer snel over. In Nederland zijn ze volgens mij ook sowieso nooit echt bekend geworden. Dus was ik wel benieuwd naar de film. Eigenlijk meer om te kijken wat die band nou eigenlijk voorstelde. Nou nog steeds niet echt veel dus. Eigenlijk nauwelijks de moeite waard om daar een film over te maken. Er zijn zo ontzettend veel bands waar je een vergelijkbare film over kan maken. En meestal zijn het dan ook saaie documentaires die vooral interessant zijn voor de fans. Saaie documentaires over de geschiedenis van een band zijn er dan ook in overvloed. Maar dan heb ik toch liever een speelfilm, waarbij acteurs de rol van de echte muzikanten overnemen om er nog iets interessants van te maken. Maar ja, met een oninteressant verhaal krijg je nog steeds geen goede film.

Slecht.

Toch wel teleurstellend aangezien dit afkomstig is van Sigismondi. Regisseuse die 10 jaar later een best sfeervolle horrorfilm naar het grote doek wist te dirigeren. Deze film is echter totaal anders, dat misschien aan het feit kan liggen dat dit een regiedebuut betekende. Dat betekent dus klaarblijkelijk ook makkelijk scoren met rauwe beelden.

Het acteerwerk wordt verzorgd door twee namen die behoorlijk carrière hebben gemaakt. Niettemin zijn het allebei ontzettend saaie personages waar geen enkel moment wat leven uitkomt. Het weet maar weinig te broeien. Ik snap de dramatiek van hun personages, maar ik vind het vooral twee vreemde vogels die wel ergens komen maar als actrices geen moment de moeite nemen om dit leuk neer te zetten. Vooral aan expressie een totaal gebrek.

Verder erg lelijk, opmerkelijk voor een regisseuse die ook fotograaf is. Fotografie voelt namelijk maar stoffig en makkelijk aan. Kwestie van de lelijkste locaties en outfits kiezen, die indruk krijg ik vooral van The Runaways. Aardig rauwe invulling aan de overige film, maar niets dat daardoor echt weet aan te slaan. Bovendien komt de film op emotioneel vlak ook niet binnen.

Het heeft wel pluspunten en enkele opmerkelijke scenes, verder is het echter vooral afwachten totdat de actrices hun gezichtsuitdrukking eens veranderen terwijl ze rondwandelen in een saaie wereld. Vervolgens krijg je dus ook een saaie film. Misschien dat de film goed weet te werken als je je in de wereld kan verplaatsen. In mijn geval kon ik me goed in de aftiteling verplaatsen.

Leuk, ben wel een liefhebber van de halverwege jaren 70 protopunkbands en las vanne week naar aanleiding van de Amy Winehouse film een stukje over muzikale biopics. Daar stond deze ook tussen. Met Kristen Stewart en die zag ik deze week nog in Love Lies Bleeding (te gekke film trouwens). Zo is de link gelegd tussen twee films die ik deze week in de bios zag, maar dat terzijde.

Ik vind dit soort films altijd wel leuk, beetje dramatiek, wat drugs en drank, rise and fall.

Dat het niet allemaal perfect klopt zal mij verder aan mijn reet roesten, net als dat andere typical Moviemeter gezeur over zgn slechte actrices of te cleane Runaways (wat met de drugs die ze gebruiken sowieso al a lot of bs is). Nee, leuke film, prima Kristen Stewart ook weer. Die na deze film dus niet, zoals iemand op pag 1 verwachtte, hierna weer in romantische komedies is gaan spelen.