Café de Flore (2011)

Hmm het lijkt me een prachtig verhaal en de muziek klonk ook niet verkeerd bij de trailer.

Alleen zo jammer dat het in het Frans is, heb ik nooit egt kunnen waarderen. snap de taal niet en om nou een film volledig op de ondertitels te moeten volgen is ook niet egt mijn ding.

naja wie weet. zal 'm in de gaten houden.

Ergens tussen CRAZY en Mr Nobody. Nostalgie en poezie boven plot. Goed geacteerd, zeer mooie beelden en soundtrack. Zeer aangrijpend mr iets te lang.

Een wat dromerige drama, met aan elkaar parallel lopende verhalen, over het verwerken van relatieproblematiek en schuldgevoelens. Ook al heeft de regisseur de film bedoeld als puzzel, de voortdurende flashbacks en het heen en weer springen tussen twee levens maakt het geheel voor mij ongewild (te) verwarrend, al is deze productie enkel al pakkend door de ontroerende momenten. De cast is geweldig en ook de soundtrack is het vermelden waard.

Een ingewikkeld maar wel intrigerend verhaal, een puzzel waarvan de stukjes pas achteraf goed op z'n plaats beginnen te vallen. En het zoeken naar hoe het in elkaar past kan je maar het best tijdens het kijken naar de film laten gebeuren - dit is nou echt zo'n geval waarvan je echt trailers en spoilers moet vermijden, want dat doet af aan de puzzel en dat is toch echt wel een onderdeel van de film. De beschrijving hierboven geeft eigenlijk al teveel weg.

Maar met de puzzel intact en klaar om op te lossen, dan nog steeds volgt deze beeldprent een akelig eng spoor tussen genialiteit en overpretentie, en de te grote complexiteit die wacht om je in te verslikken. Voor mij is de optelsom dat het allemaal uiteindelijk in elkaar past, alsof de regisseur hoog spel speelt en uiteindelijk blijkt te winnen. Maar wel op het randje. En het wereldbeeld, de beschouwing van relaties en de mening die je over andere mensen hebt maar nooit uitspreekt, daar is nogal wat over te denken na afloop van de film.

Wat een terecht punt van kritiek is is het af en toe tergend lage tempo. Dat hoort bij het verhaal, en kan nauwelijks anders denk ik. Maar dat wordt wel gecompenseerd door de complexiteit en doordat de puzzel lang onduidelijk blijft, en door het mooie acteren van de indrukwekkende troep acteurs die we langs krijgen. Vanessa Paradis met een weinig dankbare rol, maar wel ontzettend mooi gespeeld. En de toch wel wat dappere en gevaarlijke beslissing om de Down-kinderen voor hun rol te gebruiken - niet zozeer omdat er twijfel aan zou zijn dat ze de rol kunnen spelen, maar meer wat die rol betekent, achteraf als je de puzzel kent. Maar ze spelen geniaal, geen speld tussen te krijgen. En Evelyne Brochu - die ondanks dat haar rol maar weinig meer diepte krijgt dan beeldvulling, toch zo'n indruk maakt dat je bijna verliefd op haar bent aan het einde van de film. Te mooi om waar te zijn is ze eigenlijk - dat kan je weer als onderdeel van het verhaal zien.

Dan de muziek. Ik denk dat ik nog wel een weekje of wat met Cafe de Flore in m'n hoofd zit. En de film wil ik eigenlijk ook meteen wel nog eens zien.

In navolging van andere regisseurs komt nu ook de Canadees Jean-Marc Vallée met een puzzelfilm. Ik hoop niet dat dat een trent wordt, maar voor 'n keertje is het best leuk. Wel had Vallée de hint over de relatie tussen de twee verhalen best wat eerder mogen geven, want nu word je tijdens driekwart van de film op het verkeerde been gezet.

Wat [i[Café de Flore[/i] meeheeft zijn de mooie beelden, de fraaie soundtrack en het goed verzorgde acteerwerk, vooral van Vanessa Paradis in een voor haar a-typische rol. Évelyne Brochu heeft niet zo veel te doen in deze film, maar op momenten dat ze in beeld is, is ze wel nadrukkelijk aanwezig.

Best aardig, maar minder dan Vallée's C.R.A.Z.Y. (2005).

Wow... wow, wow....

Je wordt er een beetje stil van. De muziek en de beelden, alles loopt zo mooi en naadloos in elkaar over. Een juweeltje in haar soort.

Beslist geen alledaags kijkvoer. Het is op zo'n manier in elkaar gestoken dat er vele opties open blijven en dat je als toeschouwer diverse vragen kunt stellen. We worden overal tussendoor geslingerd en alhoewel dat een stukje onheilspellendheid met zich meebrengt begon ik me er steeds meer aan te ergeren. Het lijkt alsof de makers je liever willen verassen dan op sleeptouw mee te nemen. Zo komen er ook geregeld flashbacks terug, zijn er vage schimmen/hallicunaties toegevoegd en wordt er met de soundmix een hoop gesuggereerd. De montage is onnodig complex en het verhaal met het gehandicapte zoontje staat eigenlijk compleet los van de rest. Enige binding is het vliegveld waar we zowel Anotoine en Laurent door de hal liepen. De dromen van Carole gingen weliswaar over het jochie maar dat vond ik nogal vaag en vergezocht. Ja, het is van behoorlijk niveau en de cinematografie is mooi maar ik ben niet ingepakt van deze samenstelling.

Hiermee is voor mij alles gezegd.

Hele lieve mensen, die met het Syndroom van Down, maar om pakweg de helft van een film te kijken naar een opgroeiend mongooltje (en dit is niet als schelwoord bedoeld !), en de andere helft van de film is tsja.. wat zal ik zeggen.....parralel, zwevend, los van elkaar, ingewikkeld de onheilspellende sfeer met de flasbacks te vergelijken , een compleze montage......

Er waren in deze film een aantal fragmenten die ik mooi vond en daarom 3,5 *

niet verkeerd. Veel Pink Floyd en dat is altijd ok. Wel een beetje verwarrend,maar goed acteer werk,met name van de twee kids met down..

Niet mijn ding deze film.

Vond hem saai en verwarrend.

Over één ding ben ik opgetogen, de soundtrack, met onder andere muziek van Pink Floyd, maar verder heb ik aan deze film geen boodschap.

Prachtige film over twee verschillende liefdesverhalen gescheiden door tijd en plaats en die op een ontroerende en verrassende manier naar elkaar toe werken en zelfs parallel lopen. Mooi gefilmd en een evenzo mooie soundtrack zorgen voor een sfeervol geheel, waardoor je geboeid blijft kijken. Ook de acteurs doen het goed.

Een goede drama/romantiekfilm...

Prim verhaal, er zijn twee verschillende verhalen...

Prima acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Vond het een geweldige film. Heerlijke soudtrack, erg goed acteerwerk, een aanrader.

Voor degene die dit verwarrend en of chaotische vindt. Een tipje van de sluier: *KLIK*

De film begint veelbelovend. De sfeer is mooi en ook de personages en verhalen zijn boeiend. We zien een succesvolle dj met twee dochters en een mooie vrouw en zijn ex. Dat is 1 verhaal. Het andere verhaal speelt zich af in Parijs in de jaren 60 over een alleenstaande moeder en haar mongoloïde zoontje. Toch zakt de film na verloop van tijd in omdat de twee verhalen maar niet naar elkaar toe willen komen en je daardoor als kijker verwart raakt. Na verloop van tijd begon ik gelukkig wel overeenkomsten in de twee verhalen te ontdekken, namelijk het thema : onvoorwaardelijke liefde. En dat wordt later in de film bevestigd als blijkt dat het verhaal in Parijs een droom is van de ex van de dj. En als je dat eenmaal weet bouwt het verhaal verder geloofwaardig door naar een bevredigend einde. Leek dus een moeilijke film, maar het valt uiteindelijk wel mee en het is wel knap gedaan.

Ook hier moet ik alweer opschrijven dat ik blij ben dat ik niet vooraf de beschrijving bij deze film gelezen heb op moviemeter. Ik dacht dat spoilers alleen in kleine lettertjes te lezen zouden zijn? En alleen voor mensen die de film een waardering gegeven hebben?

Zelf wou ik ook gebruik maken van de spoiler tekens bij mijn verhaal. Maar dat hoeft dus niet meer met deze beschrijving.

Vond het een indrukwekkende film, zeker op het eind toen de puzzel compleet was. Had zeker in het begin zoiets van waar gaat dit heen en wat is het verband? Een beetje jammer dat, als ik de rest lees van de commentaren lees, niet iedereen de film begrepen heeft.

Het gaat over vorige levens en karma en het uitwerken van thema's en de sterke band tussen tweelingzielen. Moeder met zoontje werd wanhopig van de sterke band die hij met dat meisje had en heeft er alles aan gedaan om het te stoppen met een dramatisch einde als gevolg.

In een volgend leven van die moeder wordt haar zoon haar man met wie ze een gelukkige relatie heeft met 2 dochters. In dit leven komt ook het meisje waar de zoon onafscheidelijk van was ook in een andere gedaante op zijn pad en ze worden weer smoorverliefd en onafscheidelijk tot groot verdriet van zijn vrouw. Hij gaat bij zijn vrouw weg en kiest voor haar. Zijn vrouw is in en in verdrietig en krijgt in haar dromen het kleine jongetje in flashbacks te zien. Als ze naar een medium gaat wordt haar het verhaal duidelijk. Dat dat jongetje in haar droom in dit leven haar man is. Ze krijgt te horen dat haar man en zijn nieuwe vriendin elkaars tweelingzielen zijn en dat hij niet meer bij haar terugkomt zoals ze had gehoopt.

Het geeft weer hoe sterk zo'n band is. In een vorig leven wou ze hun band niet accepteren en deed er alles aan om het kapot te maken.

In dit leven wordt krijgt ze weer de les om dit te accepteren maar dan op een hardere manier.

Het is geweldige film waarin dit soort thema heel mooi is weergegeven. Heeft absoluut indruk gemaakt!

Onwijs gave soundtrack. De Sigur Ros scène in de auto is heerlijk. Kippenvel alom wanneer het lied daadwerkelijk afgespeeld wordt.

Mooi geschoten film, niks mis mee dat alle scènes door elkaar zijn geschud en er ook nog eens 2 verhaallijnen door elkaar lopen. Jammer genoeg voelt het geheel te afstandelijk aan. Onvoorwaardelijke liefde: toch een prachtig onderwerp, maar de uiteindelijke "boodschap" liet me koud. Het verhaallijntje met het mongooltje kon me niet helemaal bekoren, op een enkele sprankeling na.

Het einde voelde ook wat onbevredigend aan.

Breathe van Pink Floyd meteen na de film weer eens opgezet.

Mooie, poëtische film, maar er door geraakt worden: weinig. 3,5*

Film waar je stil van wordt, mooi intrigerend verhaal, dat naar het einde toe, de puzzelstukjes is elkaar laat vallen.

Ben over het algemeen niet zo gek op romantiek, deze film kwam wat betreft die gevoelens heel intens en volwassen over. Ik vond het wel een indrukwekkende film.

Prachtige film, mooie/ goeie cast, super muziek. De reïncarnatie ontknoping vond ik persoonlijk jammer. Daarom geen 5 sterren.
De film raakt!

Erg mooi en indrukwekkend! Nu snel door naar Dallas Buyers Club, Café de Flore smaakt naar veel meer.

"Antoine heeft alles om gelukkig te zijn en beseft dat, maar...; Laurent krijgt geen eerlijke kans in het leven en beseft dat amper".

Wie van deze "Café de Flore" een verhaaltje van A tot Z verwachtte, heeft beslist afgehaakt, want Jean-Marc Vallée brengt een film die werkt met heel korte scènes die precisie omtrent tijd, locaties en personages negeren en toch komt hij tot een heel mooi geheel met liefde en genegeheid als gemeenschappelijk draagvlak tussen de verhaallijnen.

In Canada werd de film gelauwerd, maar toch ook met gemengde gevoelens ontvangen en in Frankrijk werd hij doorgaans verguisd - op de prestatie van Vanessa Paradis na - omwille van de complexiteit van het verhaal.

Het is dan ook geen eenvoudige film maar mits even door te bijten, kan er maar alleen appreciatie overblijven voor de originele en intelligente manier om heel eenvoudige, universele gevoelens bij mensen in beeld te brengen. Dezelfde thema's kan men grandioos verknoeien en tenslotte in melodramatiek en banaliteit belanden. Vallée deed er meer mee. Gelukkig maar en...Vanessa Paradis is inderdaad subliem.

Wat een goede film was dit. EigenIijk niets mis mee..

Mooie cast, goed verhaal, zakte nergens in, lekkere muziek.. Goed acteerwerk vooral

Zeker onder de indruk van Vanessa, die ik al jaren niet meer had gezien.

Mooi samenspel tussen haar en haar zoontje.

Kijk deze film...

4.5**

Mooie commentaren hier, waar ik bijzonder blij om ben. Het fantastische C.R.A.Z.Y. van Vallée veroverde zo'n 12 jaar geleden mijn hart en staat nog steeds in mijn persoonlijke Top 10 aller tijden.

Ik wacht nog steeds op de Belgische TV première van deze worp uit 2011.

Als Vanessa Paradis op de filmlijst staat, kan ik haast niet anders dan ... de film proberen. De BBC zond deze film laatst uit, dus een Franse film met Engelse ondertitels. Ik kon niet lui achterover Café de Flore gaan consumeren. Nou ben ik geen liefhebber van films waarin een of andere handicap een prominente rol opeisen, maar de sfeer en een zeker mysterie hielden me gevangen in dit drama; uiteraard ook door de biologerende werking van Paradis; toch een beetje 't vrouwelijke equivalent van William Dafoe.

Uiteindelijk wordt het mysterie van de schijnbare symmetrie tussen de twee verhaallijnen helemaal voorgekauwd, wat ik uitermate jammer vond. Had dat nou opengelaten, meneer de regisseur. Desondanks is dit een prijzenswaardige film te noemen, naar mijn smaak.

O ja, deze versie van Le Vent Nous Portera is pas op Youtube verschenen ...

Ik ben niet bang voor de weg,

men zou moeten kijken, men moet luisteren

naar de kronkelingen in je diepste wezen

en alles zal goed komen,

de wind zal ons meevoeren

Prachtig. Heb er heel weinig van begrepen, maar geen moment de aandrang gevoeld om door te spoelen. Gewoon... plaatjes kijken en het op me af laten komen. Een paar herkenbare, ontroerende momenten en teksten over de liefde, met schitterende muziek: Sigur Rós had ik er trouwens niet in herkend.

Eigenlijk 3,5* omdat ik moet toegeven dat het me íets te lang duurde, maar ik vond dit zo origineel en anders dat de film een halve bonuspunt krijgt. Zag trouwens pas achteraf dat het dezelfde regisseur is van even fijne films als Wild en Dallas Buyers Club.

4,0*

Mooie sfeerfilm over (lot)bestemming, verbinding, zielsverwantheid, tijdloosheid, verwerking.

Grote thema's die klein zijn gehouden en daardoor krachtig overkomen in mijn beleving.

Neen, dit was hem niet voor mij. Een film liefde en geluk vanuit twee verhaallijnen waarbij de ene al het geluk heeft en de andere die minder geluk heeft gekregen van het leven, maar dat weinig beseft. Ik vond het bovenal verwarrend en vond de montage niet geweldig door al dat geschuif van de ene leefwereld naar de andere. Komen daar dan ook nog flashbacks bij.

Geen standaard afgeraffeld verhaaltje alvast. En als je niet in de film zit, ben je hopeloos verloren en snak je naar het einde. Het gevoel dus dat ik ervoer. Ik was niet altijd mee, maar genoot wel van de mooie beelden en het degelijke acteerwerk.

De 39-jarige DJ Antoine [Kevin Parent] is na 20 jaar gescheiden van Carole [Hélène Florent] met wie hij twee dochters [Joanny Corbeil-Picer, Rosalie Fertier] heeft en woont samen met zijn huidige vriendin Rose [Evelyne Brochu]. Vallée vermengt dit verhaal met dat van Jacqueline [Vanessa Paradis] in het Parijs van 1969 die de moeder is van Laurent [Marine Gerrier], een kind met Downsyndroom waar ze al haar liefde aan geeft. De thematische overeenkomsten tussen beide verhaallijnen worden geleidelijk duidelijk in dit intrigerende, pijnlijke psychologische drama waarin Vallée op inventieve wijze heen en weer springt door tijd en ruimte. Paradis en Florent zijn voortreffelijk.