Höstsonaten (1978)

Voor mij een tegenvaller. Way over the top allemaal.

Bergman lijkt een psychologieboek met uiterst stereotiepe karakters als voorbeeld gehad te hebben. Er wordt een extreme setting gecreeerd om een excuus te verkrijgen om allerlei drama effecten op toe te passen. Voor mij werkte het niet. Het is te bedacht allemaal.

Wellicht had het maar beter een toneelstuk kunnen blijven. Daar gelden andere wetten.

Ik struikel dus over het script. Acteren is erg goed, maar ook erg theatraal. 2,5*, met name voor de eerste helft van de film.

Fantastisch. Een afrekening tussen moeder en dochter. De beperkte setting werkte hier prima. Erg emotioneel.

In de eerste helft wordt er in boeiende scenes naar een emotioneel hoogtepunt toegewerkt. Alles knapt. Alle frustraties komen eruit. En dat is zo adembenemend, zo ongelofelijk intens. En dat is voor een heel groot deel te danken aan Ingrid Bergman en Liv Ullmann.

4.5*

Alweer een mooie Bergman. Het meest opvallende is het geweldige acteerwerk van Ullmann en Bergman. De Chopin-piano-scene deed mij hevig kwijlen. Potdorie.

Maar toch kan/wil de film mij niet geheel bekoren. Wellicht de thematiek of de opbouw van de film? Ik ben er nog niet uit. 4 sterretjes.

Nog maar eens gooi ik er een 4,5 tegenaan bij Bergman, voor de vijfde keer om precies te zijn.

Herfstsonate schaar ik onder zijn statische films waarin eigenlijk alles om de inhoud draait. Overigens ontbreken fraaie beelden niet. Dat zijn met name de kenmerkende close-ups van de twee vrouwen gevangen in hetzelfde kader, met voortdurend die schittering in de ogen. Liv Ullman heeft, om het in de woorden van Saramago te zeggen, 'een manier van kijken die geen kijken is maar het tonen van ogen'.

Verder staan echter vooral de dialogen centraal, zwaar en vol emotie. Die emotie komt tot een hoogtepunt in het nachtelijke gesprek tussen moeder en dochter. Een waanzinnig goed acterende Liv Ullman bracht mij bijna tot tranen. Dit is een van de beste scenes die ik ken van Bergman. De hele film wordt naar een hoger niveau getild.

Het einde laat veel open. Duidelijk is wel dat er eigenlijk niks veranderd: moeder kiest nog steeds voor zichzelf, Eva blijft haar liefhebben.

Zoals gezegd: 4,5*. Bergman biedt nu eenmaal vrijwel alles wat ik zoek in een film.

Nooit gedacht dat anderhalf uur Bergman, vrijwel volledig gevuld door een dialoog, zo snel voorbij zou kunnen vliegen.

Ik heb een haat-liefde verhouding met Bergman en deze film valt gelukkig onder de laatste categorie. Tjonge wat een enorm sterk staaltje acteerwerk wordt hier geleverd zeg. Dat Bergman goed kan acteren is niet nieuw voor mij, maar Liv Ullman steelt toch wel de show hier. De dialogen tussen de twee zijn enorm sterk, met een hoop emotie en nooit uitgesproken gevoelens en gedachten uit het verleden. Mede dankzij deze twee sterke actrices boeit de film van begin tot einde.

4,0*

En wederom een titel die ik weg kan strepen van mijn nog-niet-geziene-Bergman-films.
Zeker een topper in zijn oeuvre.
Aangrijpend stuk.
Bij Bergman gaat het nou ook niet bepaald over de actie of vernieuwende cinematografie.
Meer een toneelregisseur die het moet hebben van ijzersterk acteerwerk en schitterende dialogen.
En zo gebeurt het hier ook weer...na een eerste avond na 7 jaar ontmoeten moeder en dochter elkaar toevallig 's nachts en wordt er even een emotionele vuistslag zonder weerga uitgedeeld.

Helaas, een 1e (ietwat) tegenvallende Bergman. Goed acteerwerk, dat zeker, maar het deed me allemaal zeer weinig. Het wordt allemaal wat té overdreven gebracht...

... dat kan ook wel werken, maar in deze film deed het dat niet echt. Ik bedoel met ''overdreven'' dan vooral het té vele gepraat (zelfs als iemand alleen is schijnt deze nog door te moeten praten), in combinatie met de stereotiepe karakters. De moeder is zó slecht, de dochter zó het slachtoffer en dan is het ook nog eens de schuld van de moeder dat de andere dochter gehandicapt / ziek is. Heel sneu, maar bijzonder vond ik het niet.

Bij vlagen is de film best sterk, ''de'' scéne tussen moeder en dochter lijkt de goede richting in te gaan, maar ontspoort helaas toch weer. Het 1e stuk van de film is goed, de sfeer is passend, maar het geheel kon me doordat het te gemaakt overkwam niet raken.

Het eerste deel is een tamelijk armoedig stuk film wat mij betreft, en ik had dan ook niet gedacht dat het ook maar iets zou worden. Met alleen goed acteerwerk kom je er niet, voor de rest vond ik het eerste stuk ontzettend saai, langdradig, zeurderige film. Ook zo vervelend dat de moeder elke willekeurige gedachtengang uitsprak als ze -bijvoorbeeld- in d'r eentje in bed lag. Als mensen dat in het echt doen worden ze nog die week opgenomen.

Gelukkig is het tweede stuk veel beter, als de film loskomt zijn de dialogen ook meteen erg goed geschreven, en ondanks dat je vrijwel alleen maar dialoog, gezichten en een enkel shot ziet, valt alles erg goed te visualiseren. Erg interessant, emotioneel en érg goed gespeeld.

Als totaalplaatje hangt het tussen de 2,5 en 3* in. Het begin is echt ondermaats, het tweede deel zorgt voor een stuk positiever gevoel, maar voor een film die ik ook allang had kunnen afzetten vind ik 3* wat aan de hoge kant.

2.5*

Een enorme meevaller dit, veel close-ups en mono- en dialogen spreken me nou niet direct aan, maar wat een mooie film is dit. Meteen vallen de zachte kleuren op, vooral in de flashbackscènes echt schitterend, en dan ook nog eens zo mooi gestileerd. Deed me nogal denken aan Offret en zie nu ook dat dezelfde man de cinematografie heeft verzorgd, die meer films met Bergman gedaan heeft waar ik dan ook maar achteraan moet. Steeds boeiende en vaak behoorlijk aangrijpende teksten worden uitgewisseld tussen moeder en dochter, wat zich op bijna subtiele wijze naar een emotioneel climax weet te werken. Wellicht soms wat te gekunsteld, maar de actrices zorgen ervoor dat het geloofwaardig blijft en je nooit het gevoel krijgt dat je naar een toneelstuk zit te kijken. Het stukje Chopin vormde trouwens ook een emotioneel hoogtepunt, erg mooi.

De minste Bergman die ik tot nu toe zag, maar zelfs dan nog een meer dan goede film. Het wordt me soms wat net te theatraal, met monologen die op een manier gehouden worden die natuurlijk zijn voor het theater, maar niet voor film. Daarnaast vind ik het jammer dat de film teveel partij kiest voor het personage van Ullman en het Bergmankarakter te veel veroordeelt wordt, terwijl er voor haar kant van het verhaal volgens mij ook wel iets te zeggen valt.

Gelukkig is Ingmar Bergman een grootmeester en kan hij hier nog altijd iets van maken. Het zou kunnen dat hij deze film maakte omdat hij zich een slechte vader voelde, maar aan de andere kant is het parallel tussen Ingrid's personage en echte leven interessanter en daar heeft gek genoeg niemand nog iets over geschreven als ik het goed heb. Ingrid Bergman was immers ook een moeder die haar man en kind in de steek liet om te trouwen met een Italiaan (Rossellini, maar let er ook op dat de man waar Bergman hier een relatie mee had ook een Italiaanse nam heeft: Leonardo). Deze actie was indertijd een enorm schandaal en Bergman was een tijdlang niet meer gewenst in Hollywood. Höstsonaten speelt hier denk ik op in. Toegegeven: deze theorie heb ik ergens anders gevonden, maar hij is wel geloofwaardig.

Daarom is het denk ik ook niet verrassend dat Ingrid Bergman wellicht de rol van haar leven speelt (met uitzondering van misschien Notorious). Het is een intense rol van haar. Extra knap is het dat Liv Ullman niet voor haar onder doet in wat ogenschijnlijk de minder boeiende rol is. Het beste aan deze film is het kijken naar deze twee actrices in topvorm. Daarnaast is Sven Nykvists ciinematografie weer uitmuntend en doet hij ons bijna vergeten dat we naar een praatfilm kijken. Het scenario is wat directer en minder briljant dan het andere werk van Bergman, maar het is een boeiend drama, zelfs als het voor mij nergens echt aangrijpend wordt.
3,5*

Erg sterk geacteerd drama, met Ingrid Bergman -die al erg ziek was tijdens filmen las ik later- in een van haar beste rollen en Liv Ullman die geweldig weerwerk geeft. Maar ook de acrice die Helena speelt is uitstekend. Minimalistisch en sober qua setting maar rijke dialogen, en ook een paar prachtige scenes zonder woorden: met name de scene dat Yvonne Chopin speelt terwijl Eva haar wanhopig aanstaart is een fraaie inleiding van wat komen gaat.

Ik begin zowaar Bergman fan te worden.

Herzien, onder aanmerkelijk betere omstandigheden dan destijds. Of het alleen daaraan ligt, weet ik niet, maar ik waardeer hem nu navenant hoger.

Natuurlijk, de film drijft op het acteren van Ingrid Bergman en vooral Liv Ullman, maar dat neemt niet weg dat het geheel er ondanks de bescheiden setting bij momenten zeer indrukwekkend uitziet, met fraaie belichting en intense close ups, bijdragend aan de geladen sfeer die vanaf het moment dat de moeder ten tonele verschijnt, niet meer verdwijnt.

Het gehandicapte zusje, het verdronken zoontje en de min of meer afgedwongen abortus lijken mij, eerder nog dan reële entiteiten, metaforische elementen die het beeld van de door het gebrek aan liefde en erkenning beschadigde Charlotte nader toespitsen.

Het zusje, dat pas in de herinneringen van Charlotte opduikt als ze al bijna volwassen is, en waarvan Eva tegen het einde van de film verzucht waarom ze niet gewoon doodgaat, lijkt tegelijkertijd het beeld van Charlottes verkommerde, om liefde schreeuwende ziel, èn de voor Eva nachtmerrieachtige geest van de niet aflatende eis die aan haar gesteld wordt, het beeld van haar schuldige nalatigheid – nalatigheid die ongetwijfeld niet los gezien kan worden van Eva’s eigen liefdeloze opvoeding, maar niettemin.

Eva is zichtbaar geëmotioneerd als Charlotte piano speelt, maar haar commentaar is koel, technisch en belerend. Op het hoogtepunt van de nachtelijke botsing werkt Helena zich uit bed en probeert de trap af te kruipen. Helena’s wanhoop is niet meer tot bedaren te brengen, in een scène die direct volgt op die waarin Charlotte overweegt zelfmoord te plegen.

Met dit soort scènes toont Bergman ook in Höstsonaten zich weer een meester in de veruiterlijking van innerlijke gemoedsbewegingen, die – het kan haast niet anders – ook die van hemzelf zijn, voortkomend uit zijn eigen ervaringen. Het maakt hem tot één van de allergrootsten.

Toch vreemd dat ik daar bij deze film in eerste instantie aan twijfelde. Nou ja, bij deze dan gecorrigeerd.

Nadat hij was beschuldigt van belastingontduiking, wilde Ingmar Bergman nooit meer in Zweden werken (wat hij overigens met Fanny och Alexander wel weer zou gaan doen) en zocht hij zijn toevlucht in Duitsland. Höstsonaten is dan ook een Brits-Duitse productie, volledig opgenomen in Noorwegen.

De film verteld het verhaal van een beroemde pianiste die voor het eerst in lange tijd bij haar dochter in Noorwegen op bezoek gaat. Tot haar verassing is ook haar andere - zwaar gehandicapte - dochter er ook. Herinneringen worden opgehaald en lopen uit op confrontaties tussen moeder en dochter.

Dit is de laatste keer dat de beroemde actrice Ingrid Bergman - die overigens geen enkel verband met regisseur Ingmar heeft - in een bioscoopfilm zou spelen. Het script raakte haar persoonlijk heen erg, omdat ze net als de pianiste haar gezin achterliet voor een carrière in Amerika en later huwde met een Italiaan. Volgens Ingmar was ze erg lastig om mee te werken, maar hij vond wel dat ze de rol perfect gespeeld had. De chemie met Liv Ullmann was erg sterk. Net als al Bergman's films speelt ook deze film af in een wereld waar personages ieder om beurten lange monologen met filosofische overpeinzingen houden en hun gedachten hardop uitspreken. Zodoende was het een beetje theatraal, maar daardoor niet minder sterk gespeeld.

Sven Nykvist heeft opnieuw mooie beelden geschoten voor Bergman, met name in de flashbacks. Hoewel de kleurtonen weer mooi waren, vond ik het toch erg tegenvallen dat er niet meer gedaan is met de mooie Noorse locatie en dat de flashbacks steeds erg kort waren en meer in vertelvorm als visueel. Ook was er vrij weinig muziek te horen in de film, maar de muziek die er was, was dan wel weer prachtig. Neem de scene waar moeder en dochter samen Préludium Nr 2a, a-moll van Chopin spelen.

Deze Herfstsonate is weer een erg indrukwekkend drama van Bergman, ook al had het bijna evengoed een toneelstuk kunnen zijn.

Eén van de meest overschatte beroepen ter wereld is wel dat van de acteur of de actreutel. Kijk, ik trek een mantel aan en nu ben ik een tovenaar of kijk, ik zet een kroontje op, ik ben een prinses.

Nog erger wanneer iemand de vreugde, het verdriet of welke emotie dan ook van een ander gaat uitbeelden. Wat dat betreft ben je niet aan het goede adres bij Ingmar Bergman. De Zweedse regisseur schuwt het grote gebaar en de grote emotie niet en bereikte met ‘Hõstsonaten’ in 1978 zijn absolute top of diepte. Je moet er tegen kunnen, maar als dat lukt dan is dit gala voor de sterren Ingrid Bergman (geen familie), Liv Ullman en Lena Nyman een meer dan geslaagde ensemblefilm.

Bergman vs. Bergman. De dialoog staat centraal in deze confrontatie tussen een concertpianiste en haar dochter. Tijd en plaats zijn beperkt. Het speelt zich grotendeels in één huis af binnen een periode van vierentwintig uur. Enkele onderbekingen zorgen dat het meer wordt dan twee mensen die zitten te praten in een kamer. Het begint en eindigt met een brief van de dochter. Schoonzoon Viktor doorbreekt met z'n begin- en eindmonoloog de vierde muur. Charlottes monologen betekenen dat ze hardop denkt, iets wat normaal slechts in het theater gebruikt wordt. Flashbacks, dia's, een nachtmerrie en twee muzikale intermezzo's zorgen voor afwisseling.

Via de gesprekken en herinneringen komen we veel te weten over het verleden en de persoonlijkheid van de twee hoofdpersonages. Charlotte is een succesvolle pianiste, maar heeft gefaald op persoonlijk vlak. Ze liet haar carrière steeds op de eerste plaats komen, en liet haar twee dochters in de steek. Ten opzichte van Eva stelt ze zich vanuit de hoogte op, zoals wanneer ze spontaan pianoles begint te geven. ("Chopin is geen sentimenteel oud wijf.") Haar mentaal gehandicapte dochter Helena heeft ze in een instelling gedumpt. Ze geeft haar Mercedes weg, glimlach veel en omhelst haar dochters, maar dat kun je uitleggen als het theatrale gedrag van een narciste. Charlotte vertoont biografische gelijkenissen met beide Bergmans. Ook Ingrid had een Italiaanse minnaar; ook Ingmar verkoos z'n carrière boven z'n gezin.

Bij de aankomst van de witte Mercedes komen naaldbomen en vervolgens herstbladeren in beeld. Ook binnenshuis zijn herfstkleuren dominant. Een uitzondering is de felrode jurk van Charlotte, die aangeeft dat ze niet in rouw is en dat ze in de belangstelling wil staan zoals op een concertpodium. De realiteit wordt zonder opsmuk getoond. Tijdens de close-ups van onopgemaakte gezichten is elke rimpel te zien, vooral bij Ingrid Bergman, die toen al borstkanker had.

Wegens problemen met de fiscus koos Ingmar voor een Noorse locatie, maar er wordt Zweeds gesproken. De lichtvoetigheid van zijn vroege periode is helemaal verdwenen, met een taai maar diepgaand drama als resultaat. De vorm kan uitgelegd worden als een sonate in drie delen. Het eerste deel draait dan rond het verleden van Charlotte, het tweede deel rond het verleden van Eva, en het derde deel rond de confrontatie. De prelude van Chopin wordt gespeeld door Käbi Laretei, de vierde en voorlaatste echtgenote van Ingmar. In de flashbacks wordt Eva gespeeld door Linn Ullmann, het dochtertje van Liv.

Ik ben geen fan van Bergman en had zijn films daarom al een tijdje vermeden, maar mij nu toch eens aan deze gewaagd. Het acteerwerk is wel goed, maar verder deed deze film mij erg weinig. De onderlinge verhoudingen worden op een wat vreemde manier naar voren gebracht. Zo vertellen personages soms hele verhalen tegen zichzelf op een nogal onnatuurlijke manier, kennelijk enkel om het verhaal wat op gang te helpen of om voor wat diepgang te zorgen. Komt niet sterk over. De personages zijn daarnaast nogal eendimensionaal en daarom niet zo heel interessant. De beperkte speelduur en het degelijke acteerwerk maken deze film nog wel enigszins te behappen, maar ik vond het toch niet echt de moeite waard.

Redelijke Bergman.

Zijn films blijven altijd wel rondom dezelfde ratings bij mij. Geen uitzonderlijke lage, of hoge, beoordelingen voor hem. Ook deze film is geen uitzondering, al leek het er een tijdje op dat dit ook een bovengemiddelde Bergman zou worden. Verder ben ik niet de grootste fan van de beste man, maar zijn films hebben zo'n goede status dat er een aantal wel een eerlijke kans verdienen.

Deze film is wat minder ingewikkeld en makkelijker te volgen dan andere Bergmans, maar alsnog blijft het als geheel, zoals te verwachten, erg sterk op dialoog leunen. Dit is niet mijn favoriete vorm van cinema, want als de dialogen niet sterk of scherp genoeg zijn haak ik vaak snel af. Deze film is een mix, want enkele dialogen zijn sterk, terwijl andere weer zwakjes zijn. Zo blijft het als geheel vaak erg wisselvallend.

Het acteerwerk zit in het algemeen wel goed. (Ingrid) Bergman doet het erg sterk en zet met gemak de beste rol neer in deze film. Ullmann kan niet bijhouden bij Bergman maar doet het ook zeer verdienstelijk. Samen hebben ze een aantal ijzersterke momenten. Wat een hoop van deze scenes in de weg zitten is echter de regie van Bergman zelf.

Want ondanks dat de opbouw soms uitstekend is en het als geheel best weet te boeien, kan Bergman op geen enkele geloofwaardige manier de personages zelf neerzetten. Ik heb er eens op lopen letten, maar ik vind dit totaal geen realistische weergave van een explosieve situatie. Erg filmisch en gemaakt, iedereen zit te diep geworsteld in zijn/haar eigen personage en weten daarmee nooit als echte mensen aan te voelen, waar deze film wel voor lijkt te gaan.

Verder zet Bergman wel een aardig herfstsfeertje neer, die lekker goed door weet te broeien. Huis is ook sfeervol genoeg ingericht en de scenes zelf krijgen net genoeg detail mee om te blijven boeien. Het eerste halfuur is qua scherpe dialogen wat taai, maar daarna wordt het snel beter. Uiteindelijk swingt deze film van een 2,5* naar een 3,5*, maar blijft uiteindelijk haken op een 3,0* omdat ik het als geheel toch echt te theatraal vond. Daarbuiten zit het met deze film wel goed. Tot nu toe geen betere rol van Ingrid Bergman gezien.

Erg confronterende en schrijnende film over een moeder-dochtersrelatie waarbij de confrontatie niet uit de weg wordt gegaan en waarbij oude wonden opengereten worden. Erg sterke dialogen kenmerken deze film en ook op basis herinneringen kom je heel wat te wegen over de broze relatie.

Charlotte komt nogal narcistisch over en zette haar carrière steeds boven haar gezin. Ze weet niets van haar kinderen en was ook schaamteloos verbaasd wanneer bleek dat haar dochter Eva haar andere, gehandicapte dochter in huis heeft genomen. Met haar rode jurk werd ook haar zelfingenomenheid verder geaccentueerd. Dit stak schril af met de sobere omgeving en de grauwe herfstbeelden.

Sterk acteerwerk van Ullmann en Bergman brengen de film de nodige geloofwaardigheid. Zoals we van Ingmar gewend zijn een erg sobere setting in een lees is more stijl, knappe close-ups ook van de protagonisten, sfeervol en emotioneel raak. Sterk!

En verder met de top 250 die deze vrijdagavond Bergman's Hostsonaten opleverde, en daarmee een voor mij volledig onbekende film die de lading mee had gekregen, van een kameraad die ook filmkijker en liefhebber is, dat dit zwaar werk betrof. Nu niet bepaald een motivatie, maar ja, het moet er toch een keer van komen en dat lukte met Engelse subs via Dailymotion. En zwaar werk bleek dit zeker, maar niet met de negatieve inslag zoals verwacht.

Snel is na de opening duidelijk dat dit een film is over moeizame relaties, vol van dialoog en drama, en het nodige aan toneelachtige elementen heeft zoals de uitgesproken gedachten en dialogen overduidelijk gericht aan de kijker. Duidelijk is ook meteen de balans tussen de grotendeels overheersende, bazige, pushende, veel aan het woord zijnde moeder tegenover de integere, onzekere, timide Eva die alles in zich heeft om een pleaser te zijn. En in die fase wordt er vooral om de hete brei heen gedraaid waar de spanning, afstand en wrijving vooral gezien kan worden in kleine dingetjes van afkeuring, een starende blik, een rode jurk of de uitgesproken twijfel of het allemaal wel goed gaat, om nog maar te zwijgen over de weerzin van moeder richting dochter Helena. Zoals gezegd, moeizame relaties staan centraal in een fase waarin men tevens de gemiddelde balans van de fases van een leven kan opmaken in geluk, blijheid, verdriet, of het gemiddelde belang van een relatie omwille van eenzaamheid of het willen krijgen van kinderen waarna slechts teleurstelling en een passieve voortzetting volgt. Duidelijk is wel dat geen van de karakters gelukkig is ondanks hun instelling, ervaringen of keuzes.

De film lijkt zich te vervolgen met een liefdevol beeld van verzorging betreffende het zusje, een inhoudelijk psychologisch sterke uitleg van de beschadigde Eva over barrières, angsten en patronen, maar overheerst toch het beeld van de moedeloze Eva die vooral de confrontatie uit de weg lijkt te gaan en gaandeweg ondersneeuwt. Maar dan toch explodeert de boel midden in de nacht eigenlijk op bijna onverwachte wijze. En wauw! Hier zit ik toch echt even gebiologeerd naar te kijken, dit acteerwerk, deze intensiteit, dit gevecht tussen deze twee dames die duidelijk nog een appeltje met elkaar te schillen hebben, zeg maar gerust dat de aanval geopend is, jarenlange frustratie zich een weg naar buiten zoekt en moeder zich probeert te verweren. En goh...wat komt me dit allemaal bekend voor, want wat is moeder Charlotte een herkenbare mix van mijn eigen vader en moeder waar ik het best moeilijk mee gehad heb, iets dat ook zijn sporen en reeds uitgesproken verwijten heeft mee gebracht. In mijn geval had ik ook een door psychische problemen op zichzelf gerichte moeder waar ik op vroege leeftijd in een omgekeerde ouder/kind relatie werd gedwongen, daartegenover was mijn vader er vooral niet, en verder stug, hard en veeleisende. Hoe dat kwam? Net als moeder Charlotte, liefdeloos opgevoed in een wereld waar gepoetst moest worden en het gelul beter achterwege kon blijven.

En zo blijkt Hostsonaten in eerste instantie een film die als een stug en taai drama van start gaat waar je de aanwijzingen tussen de regels door moet lezen om vervolgens te exploderen in een tweede deel vol van rauwe emoties en een voor mij herkenbaar raakvlak. Veel lijkt er niet opgelost in de nasleep waar iedereen toch weer terug lijkt gevallen te zijn in hun eigen gewoontes. Gelukkig is mij dat beter afgegaan richting mijn ouders. Maar buiten enige twijfel staat dat Hostsonaten een klasse film is met een ontzettend sterk tweede deel.

De enige reden dat ik die film heb bekeken is omdat die in de top 250 zit want er zijn van die regisseurs waar ik echt weinig van moet hebben. Bergman, Kieslowski, Bela Tarr, Tarkovsky, Haneke. Allemaal niks voor mij verder.
Autumn Sonata is echt kotslelijk gefilmd want meer dan een sobere toneelverfilming is dit niet. Maar het moet gezegd : de dialogen en de psychologische vormgeving van moeder en dochter zijn sterk gedaan en werken naar een onvermijdelijke emotionele climax toe.

Naargelang de interactie ontstaat het portret van een emotioneel verwaarloosde vrouw die nooit de liefde en aandacht van haar moeder kreeg. Die was afwezig, bezig met haar pianistencarrière, of bij andere mannen. De moeder is een egoïstische en zelfs harteloze vrouw die een ander bestaan voor ogen had dan hetgeen ze voor gekozen had. Kinderen pasten niet meer in haar levensbeschouwing en al zeker haar invalide dochter niet, en het is dan ook slikken dat ze haar in het diepst van haar hart liever dood zou hebben, wat ze op het einde uitdrukt .

Een pessimistische film waarin vooral de gevolgen van het ontbreken van ouderlijke liefde en affectie getoond worden : gebroken mensen die zelf niet in staat zijn om die gevoelens over te brengen. Liefdeloosheid springt van de ene generatie op de andere, als een soort ziekte.