Hoshi o Ou Kodomo (2011)

Vrij forse tegenvaller, omdat de film makkelijk een half uur te lang duurt, niet meeslepend is en alle mosterd bij Miyazaki heeft gehaald zonder ook maar even op dat niveau te komen. Aan het begin lijkt het nog wel wat te worden, met kleine momentjes waarin Shinkai weergaloze shots presenteert waar een westerse studio alleen van kan dromen (dat oog voor detail, de finesse en dat zonder pretentie om een gevoel van grootsheid of spektakel te creëren, wow), maar naar mate de film vordert en nota bene wonderbaarlijker had moeten worden, neemt dat ook af. En dan eindigen we weer eens met een überkitscherig J-pop-nummertje. En dat godschip annex ogenbrug? Lekkere deus ex machina, letterlijk! Qua narratief is dit een aanfluiting. Doe mij 5 Centimeters per Second maar.

Snel Laputa maar weer eens opzetten, die is zoveel beter dan dit! Mooier ook wat mij betreft.

Ja vond er ook niet veel aan. Het begin was wel leuk. Totdat dat fantasie gehalte erin kwam daar kon ik helemaal niks mee vooral de stijl en het verhaal vond ik echt niet nice.

Door een vreselijk gebrek aan tempo en een overdaad aan vals sentiment en moraal kom ik niet hoger dan een 3*. Dat is jammer want het zag er mooi uit, en het conceptueel ook sterk. Tevergeefs bloed de film volledig dood en duurt het allemaal eindeloos. Heb alles ook al wel eens ergens gezien.Tegenvaller, hele kleine 3*

Zit nog eens naar de soundtrack van Laputa: Castle in the Sky te luisteren. Mijn god, daar kan deze film alleen maar van dromen. Jammer toch dat Shinkai zich met deze kul in laat en niet doorzet met wat hij hiervoor deed. Is hij veel beter in. Of misschien had dit ook beter uitgepakt in een klein uur in plaats van bijna twee uur.

Want dit verschilt zoveel van Kumo no Mukô, Yakusoku no Basho?

Ik kan me wel in grote lijnen vinden met de niet al te positieve berichten, althans wat het verhaal en zeker de soundtrack betreft. Op de animaties valt overigens weinig aan te merken. Zeker de eerste helft van de film oogde ontzettend mooi, maar na een uur begon mijn aandacht toch behoorlijk te verslappen en dat ligt helemaal aan het weinig boeiende verhaal en de veel te lange speeltijd. Negentig minuten zou meer dan genoeg geweest zijn voor dit filmpje dat absoluut niet in de schaduw kan staan van het uitstekende "5 Centimeters per Second" waarvan vooral het mooie verhaal en de prachtige sfeervolle soundtrack het verschil maken.

Waardering: nog net een 3,5*

Verhaaltechnisch enorm.

Ze zijn ontegenzeggenlijk van de hand van dezelfde maker, maar vond ze hemelsbreed verschillen in het verhaal. Waar The Place Promised veel meer magie, vragen over oorsprong, herinnering, gevoel en toekomst impliciet stelde (ik noemde het zelfs de Stalker van de anime), was het hier meer een rechtlijnig avonturen verhaal, waar dit soort elementen wel een rol spelen, maar nooit het hoofdingrediënt vormden. Ik vond dit meer in de divisie Origin, Tales from Earthsea en Tree of Palme thuishoren.

Ik had na de slechtere berichten hier nog wel enige hoop (omdat ik Place Promised ook hoger waardeer dan 5CM), maar ik vond het lang, weinig interessant, want weinig tot de verbeelding sprekend, terwijl het er wel vaak adembenemend uitzag.

Dat Shinkai wat inboet aan magie omdat hij zich teveel op een Ghibliuniversum richt, daar ben ik het absoluut mee eens. Maar een beetje animatieliefhebber heeft toch meer dan twee uur visuele verwondering om van te snoepen. Dat het verhaaltje dan niet helemaal meewil zal wel ...

Ja, maar dan kan de teleurstelling dus groter zijn. Je vergelijkt toch met prestaties uit het verleden (en dat het heel mooi is. is inmiddels een uitgangspunt bij Shinkai). Zou fijn zijn mocht hij ineens anders uit de hoek komen (a la Yamada's van Takahata).

Ik zie dat ik Origine op 3.5* heb staan als je 't zo bekijkt is die verhouding scheef en wat zoek (edit: inmiddels maar een halfje eraf gehaald bij Origine), maar ik had van Shinkai wat meer verwacht, meer associatief. Ik heb ook nog tijdens het kijken bedacht, waarom Oshii''s Sky Crawlers wel zo goed maakt, dat is toch ook de onderliggende laag die heel goed voelbaar is. Dat is hier toch helemaal afwezig, het betoverde me nergens.

Ik moest trouwens nog erg aan A.I. denken bij het kijken door die Quetzal Coatl (heten ze zo?), een vergelijking die het ook moest afleggen. Het is meer zo dat de potentie die het had er niet uitkwam door de verhaaltechnische aanpak. Maar laten we het niet verder over A.I. hebben hier.

Toch veel lauwe reacties hier van liefhebbers van zowel Miyazaki als eerdere Shinkaifilms. Dit is overduidelijk een combinatie van beiden, maar dat is uiteraard geen garantie dat het werkt. Persoonlijk ben ik fan van Miyazaki, maar niet zozeer van Shinkai, wiens films visueel vaak imponeren, maar die nogal sentimenteel te werk gaat en ook wat zeurderige personages heeft. Misschien ben ik gewoon niet liefhebber genoeg van films over puberromances om zijn voorgaande werk te waarderen.

Hoe dan ook, Children Who Chase Lost Voices From Deep Below (echt een titel die van de tong rolt) werkte voor mij wel. Ik snap het probleem op zich wel dat het misschien allemaal wat te bekend voor komt. Het is moeilijk om niet aan Miyazaki te denken en dan vooral Laputa maar ook zeker Princess Mononoke (die er vooral qua gevoel dichter bij ligt). Zelf heb ik me niet al te veel gestoord aan dat gevoel van Déjà Vu. Het is waar dat Shinkai hier hetzelfde type film maakt als die van zijn voorbeeld, maar hij verwijst gelukkig niet al te direct naar Miyazaki en maakt ook weer geen één-op-één-kopie.

Één ding dat mijn aandacht trok is dat Shinkai ook duidelijk van plan was om het gevoel van een oude mythe op te wekken, zelfs al speelt de film zich af in de moderne tijd (niet dat je daar nog wat van merkt als Asuna eenmaal in de fantasywereld is). Natuurlijk verwijzen veel fantasyfilms van dit type naar oude verhalen, dat hoort er een beetje bij, maar als je Children er van beschuldigt dat het misschien wat al te bekend terrein was allemaal dan kun je missen dat dit misschien een beetje het punt was. Aan het begin verteld die leraar een oude mythe over een man die zijn geliefde uit het hiernamaals probeerde te halen en vervolgens somt hij een lijstje vergelijkbare verhalen van over de hele wereld op, waarvan ik er een aantal herkende. Daarna was het me duidelijk dat dit een poging was om zo'n verhaal te vertellen en dat ook geprobeerd werd om het gevoel van zo'n verhaal over te brengen. Ik weet verder weinig af van Japanse mythologie (waar dit ongetwijfeld veel naar verwijst), maar met wat kennis van vooral Griekse mythologie vind ik het dan ook niet verrassend dat dit een rechtlijnig verhaal is dat zijn thema's op onverhulde wijze over de voorgrond plaatst. Orpheus of die mythe die de leraar uit de film aanhaalde draaien er ook niet omheen.

Het is misschien niet bijzonder ambitieus om voor zo'n klassieke aanpak te gaan en dan ook nog eens in de stijl van Miyazaki, maar voor mij werkte het. Misschien komt dit ten dele doordat ik recent Wrath of the Titans zag, die mij sterk deed verlangen naar een fatsoenlijke poging om klassieke mythologie op het scherm te brengen. Children bedient mij op mijn wenken. Op de eerste plaats doordat de verwondering die bij zo'n mythe komt kijken goed overgebracht wordt, zelfs al zit er een voorspelbaar element in. Het voelt in ieder geval niet alledaags aan en persoonlijk vond ik het hier ook prettig dat Shinkai het vooral niet klein houdt. Een mythische reis als deze werkt voor mij het beste als het getoond wordt met een lange speelduur en liefst enkele zijlijnen. Ik behoor dan ook niet tot de groep die dit een te lange film vond. In zekere zin had het van mij nog uitgebreider gemogen of er meer extra verhaallijnen aan toegevoegd mogen worden, maar eigenlijk is het qua lengte perfect zo volgens mij. Intussen vergaap ik me wel aan sterke scènes zoals die met de schaduwmonsters, die Quetzalcoatl die zich klaarmaakt voor de afdaling, dat oogding zodra hij geen schip meer is en meer van dat soort dingen. Zelfs de bombastische muziek werkte voor mij hier prima. Dat popliedje daarentegen is nog misplaatster dan in zijn vorige films. Een beetje als Lady Gaga aan het einde van The Lord of the Rings plaatsen.

Het is visueel dat Shinkai het meest zijn eigen stempel drukt op deze film en dan bedoel ik vooral dat hij het weer niet kan laten om zoveel mogelijk lichteffecten erin te hebben. Dat moet een enorme fetisj zijn. Ik vraag me af hoe hij thuis zijn lampen geplaatst heeft. Niets blijft ons bespaart in een eindeloze reeks aan zonsopgangen, zonsondergangen, lichtreflecties in het water en de regen, licht dat door wolken breekt, enorme schaduwen, regenbogen en zelfs een aantal aurora's die daar logisch gezien eigenlijk niets te zoeken hebben. Aan de ene kant erg mooi, aan de andere kant zou ik willen dat hij eens wat andere trucjes leerde en iets meer terughoudendheid kende op dit gebied, want zo nu en dan wordt het wat te kitscherig. Niettemin is het niet bepaald saai om naar te kijken.

Het minpunt van de voorgaande Shinkais was voor mij vooral hoe hij omging met de emotionele kant van zijn verhalen. Ook daar legt hij het er graag dik bovenop. Dat doet hij hier ook, er zit zelfs een bijzonder uitbundige huilscène in. Soms stoorde me het, maar niet zovaak als in zijn voorgaande werk. Dat komt misschien omdat een mythe als deze al van nature iets meer uitvergroot is en dat uitvergrote emoties dan wat meer in het totaalplaatje passen dan bij een intieme tienerromance. Ook helpt het wel dat er na een emotioneel moment er toch al snel weer overgeschakeld wordt naar een verwonderende scène of een stukje avontuur. De films steunt niet op emotie alleen. In ieder geval kon ik me wel laten meevoeren door de mix van gevoelens die Asuna duidelijk voelde en daarnaast kwam het sentiment wel oprecht op me over. Het was niet geforceerd. Wel had Shinkai misschien een iets minder lieve stem dan die van Hisako Kanemoto mogen nemen. Hij probeerde wel erg opzichtig de kijker te paaien met een bijzonder schattige stem, waar ik vooral aan het begin wat aan moest wennen.

Misschien kan Children zich niet helemaal meten met het beste van Miyazaki. Dit is geen competitie voor Laputa of Princess Mononoke wat mij betreft. Maar op zichzelf is het gewoon een erg mooie anime geworden met het hart duidelijk op de juiste plaats. Als Shinkai nou ooit nog eens iets leert over subtiliteit wordt hij misschien zelfs nog een geweldige regisseur.
4*

Mijn voornaamste kritiek richt zich op de rechtlijnigheid van het geheel, niet op de twee punten die jij hier aanhaalt.

Verrassend trouwens dat je het zo goed kon waarderen, terwijl je vooraf aangaf weinig met Shinkai uit de voeten te kunnen. Helaas kon ik niet even nababbelen zondag, omdat ik drie minuten had om naar boven te lopen.

Of het nou wel of niet het punt was, de kritiek blijft staan. Laat de man zelf wat verzinnen of op zijn minst minder opzichtig lonken naar wat al is, verhaaltechinisch, maar ook in character design (zoals die kat of de quetzal coatls).

Kun je misschien toelichten in welk opzicht de rechtlijnigheid van de film een probleem is? Ik interpreteerde het als een simpele manier van het verhaal vertellen zonder erg de diepte in te duiken.



Maar ik voegde er natuurlijk ook al aan toe dat het nooit echt een één op één kopie wordt. Die kat speelt toch wel een duidelijk andere rol dan in Kiki's Delivery Service of enige andere Ghibli (en schattige beestjes in bijrollen zie je erg vaak in animes) en de laatste Quetzalqoatl deed inderdaad wel denken aan de robots in Castle in the Sky, maar de manier waarop hij aan de dood gelinkt wordt is toch echt iets van deze film en werkt daarin sterk.

Nu ja een probleem. Ik vind een rechtlijnig vertelde avonturenfilm gewoon minder aansprekend. Het ziet er mooi uit, maar het boeit gewoon nauwelijks, tenzij je precies wilt weten hoe het Shin en Shun en zo vergaat. Zelfs zo´n scene met de dood van Mimi wordt hierdoor vlak. Vergelijk Tales from Earth Sea van Goro Miyazaki bijvoorbeeld met het merendeel van het werk van Hayao.

Het was af en toe tenenkrommend. Het meisje in de hoofdrol kende die vent net een seconde en ze is al verliefd, met die vreselijke blessing op het voorhoofd, het uitzwaaien van het poesje, dat gezeur met die vent en z'n overleden vrouw, en het meest erge was nog: 'niet huilen als je eet... maar het is zo lekker'

Vond de kat héél veel lijken op het beestje uit Nausicaa en de Quetzal Coatls vooral op de grote hertengod uit Mononoke. Niet per se één-op-één, maar 't komt allemaal wel heel dicht in de buurt.

Inderdaad weinig verrassend voor als je al eens een Ghibli hebt gezien.

En natuurlijk is het wel vermakelijk, sterker nog, vond dit Shinkai's leukste. Heel wat vermakelijker dan zijn eerste twee koetjes-en-kalfjes-films. En toch moet er weer een jolig popliedje aan het einde, dit keer niet eens zo heel vervelend, en zowaar was het Engels ook nog te verstaan. Hij gaat al vooruit.

Maar deze film heeft erg weinig eigen identiteit. Zoals gezegd denk je bij elk personage, aspect en invulling wel aan een andere anime. Ik vond het vooral dicht bij Mononoke komen, qua sfeer enz. Meer specifiek vond ik de film wat rommelig beginnen, en eigenlijk pas na een halfuurtje de goede kant op gaan.

Desalniettemin leuk voor een keertje. De film ziet er erg mooi uit, al zag 5 Centimeters... er volgens mij nog wel beter uit, en kijkt makkelijk weg. 3*

Oké, duidelijk. Ik heb wel een grote zwak voor een dergelijke avonturenfilm moet ik toegeven. Wellicht dat ik hem daardoor ook wat hoger waardeer dan gemiddeld. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat ik deze gelijkstel aan het beste van Hayao Miyazaki, zeker niet. Of hij dichter bij Tales of Earthsea komt weet ik niet, want dat is een van de weinige Ghibli's die ik nog niet zag.



Ach, ik snap het ook wel. Ik had op het begin ook wel jast van de déjà-vu, ook wel met het katje. Maar toen de film meer op gang kwam ging ik meer op in het geheel en kon ik het waarderen dat die elementen hun eigen identiteit krijgen. Je hoort mij ook niet zeggen dat het totaal anders is dan Miyazaki natuurlijk.

Een animatie die ik per toeval tegenkwam. Niet van Ghibli, al is de stijl wel gelijkend. De film komt traag op gang en ik denk dat velen zich zullen storen aan het trage tempo. Maar dat is ook net de charme van deze film. De animatie is verbluffend en het oogt als een schilderij met vele details en dan komt dat trage tempo wel van pas. Zeer meeslepend als een sprookje in een fantasiewereld waarin je gewoon wegdroomt.

Het is misschien niet allemaal origineel, maar het zit goed in elkaar en vooral visueel is dit prachtig. Misschien had het net iets korter gemogen, al valt dat nog wel mee. Van mij alvast een hoge score, ik was zeer geboeid door dit pareltje.

Naast 5cm per second en The Place Promised in our Early Days mijn derde film van deze erg interessante regisseur.

Een klein verschil met zijn andere films is dat deze zich misschien iets meer op kinderen richt tegenover zijn vorigen. Deze film bevat dan ook meer actie en avontuur, wat van zijn vorige twee films minder gezegd kan worden. Dit hoeft natuurlijk geen nadeel te zijn. Ik vond de film dan ook zeer vermakelijk en zat gedurende twee uur geboeid te kijken.

Wel vond ik visueel dit Shinkai's minste. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat hij visueel slecht is, verre van, maar bij zijn twee andere films werd ik nog iets meer weggeblazen dan nu (wellicht heeft de lange speeltijd hier ook iets mee te maken). Visueel overbluft hij nog altijd de Disneyfilms waar we mee opgegroeid zijn en zelfs de Ghiblifilms.

Enig minpuntje betreffende de visuals is toch wel het ontwerp van de karakters. Shinkai geeft ons vaak een prachtige gedetailleerde achtergrond, maar de mensen die ervoor lopen zijn niet van dezelfde kwaliteit en steken hier dan ook tegen af (iets wat me ook was opgevallen in The Place Promised in Our Early Days).

Het verhaal was op zich best wel vermakelijk. Altijd leuk om in zo'n nieuwe wereld te komen en de mythologie erachter gaf het wel een beetje diepte.

wat me opvalt aan deze film is dat er kenmerken van Spirited Away is gebruikt wat soms goed kan uitpakken maar in dit geval niet hellemaal

verder was deze film best oke

Een prachtig uitziende film van Shinkai.

De film heeft een prachtig en aandoenlijk verhaal. Je wordt volledig de film ingezogen in de erg mooi vormgegeven wereld en animaties. Geweldige landschappen, magistrale karakter animatie, groots opgezette belichting en een perfecte voicecasting. Op sommige punten wel wat vermoeiend op de ogen door de vele details die in de film verwerkt zijn.

Een film die het succes van Ghibli (visueel) probeert na te bootsen, je kunt overal wel figuren uit Ghiblifilms herkennen, op de poster al is het raak, met zo'n vliegend schip (die verder vrijwel niet in de film voorkomt). Veel namaak dus. Het verhaal lijkt interessant, maar zakt helemaal in als blijkt dat de hoofdrolspeelster niet weet waarom ze naar Agatha wou gaan, het mysterie blijkt uit lucht te bestaan. Inhoudelijk vond ik het ook een beetje rommelig, ondanks het vrij sterke begin. Ik stoorde me ook aan die huurlingen die in een kinderanimatie alles wat beweegt met machinegeweren platleggen, en ook aan die prachtige animatie van een handvuurwapen. Wat heeft dat in een film voor zesjarigen te zoeken? Het icoontje geweld van de kijkwijzer mag best toegevoegd worden, en ook de leeftijd mag wel omhoog. Denk niet dat dit een (interessante of boeiende) film is voor zesjarigen.

Mijn eerste indruk was 3*, een dag later ben je echter al vergeten waar het ook alweer over ging. Qua uiterlijk een prachtige film, maar het mist een eigen ziel, iets wat zijn vorige film (Byôsoku 5 Senchimêtoru) wel had. 2,5*

Waarom moest dat katje nou doodgaan, jammer hoor.

Matig. Ik kon sowieso niet mee in die hele wereld die geschapen werd en het geheel was erg langdradig en daarmee saai. Dan mogen de animaties wel fraai zijn, zo indrukwekkend als Garden of Words was het niet. Maar ook miste het de beeldende kracht van het alledaagse zoals in 5 Centimeters. Al met al is het allemaal niet slecht, maar te vaak vergeeld mijn aandacht gewoon. Noch animatie noch verhaal konden mij constant boeien. 2,0*