Tacones Lejanos (1991)

Er is idd in deze film heel wat te lijmen.

Bizar drama van Pedro Almodóvar met deze keer het thema van Moeder-Dochter. Weer bijzonder mooi geschoten.

Toch wel een mindere film van Almodovar. Zijn latere werk vind ik veel sterker (Todo sobre mi madre, Hable con ella, La mala educacion,...) Een aantal herkenbare thema's van de regisseur komen in deze film terug, zoals obsessionele liefde, familiale problemen en travestieten, maar worden hier in een minder sterk verhaal ingepast.

Na het ontroerende Hable con Ella en het tegenvallende La Mala Educacion werd ik toch aangenaam verrast door deze film. Bijzonder aardig hoe een misdaadverhaaltje wordt gecombineerd met het wat zwaardere thema van de moeder-dochter relatie. Verder is het een hele vrije film, met ruimte voor een travestiet-optreden, een dans in een vrouwengevangenis, dat soort gekke dingen. Almodovar laat met de spuuglelijke kleurcombinaties weer zien dat hij een eigen stijl heeft. Daar houd ik wel van.

Hilarisch was het tv-optreden met de bekentenis. Vooral de uitspraak: "voor de goede orde: niet met mij".

Geweldige grap en dat werkt door in de hele film. Erg leuk avondje gehad zodoende. 3,5*

Spuuglelijk is deze film inderdaad, evenals de kitcherige zangpartijen die al snel vervelen. Deze film boeit gewoon niet, omdat alles een afzichtelijk eighties-gevoel uitstraalt, met de lachwekkende klederdracht als absoluut summum. Het verhaal is best ok, maar doet er veel te lang over om zichzelf te vertellen en het einde zit er van mijlenver aan te komen. Eens niet, dan weer wel; na een tijdje ben uitgekeken op het karakter van Rebeca.

Geen mooie film dus (een ronduit zwakke Almodovar), wel één die het in een hedendaagse setting beter zou doen...

1,95*

Dat doet Almodovar allemaal expres. Het hoort bij zijn stijl, op deze manier creeert hij zijn eigen filmwereld. Grootste voordeel daarvan is dat je een grote mate van eigenheid hebt, zijn films onderscheiden zich duidelijk. Dat vind ik prachtig.

Wat bedoel je?

Goed, maar deze film werd gemaakt waarin de (afstotelijke) kledij erg prominent aanwezig was in het straatbeeld. Ik neem het dus Almodovar niet kwalijk dat alles zo lelijk is, maar wel dat hij die lelijkheid niet probeert weg te moffelen. Dat is zowat altijd mijn probleem met de films uit de jaren tachtig en enkele jaren daarna. Wat de man dus (volgens jouw) doet is het banale extra uit de verf te laten komen - misschien met de bedoeling een zekere eigenheid te creëeren - en daardoor zijn eigen film te verknoeien. Daarom ook mijn onderstaande opmerking...

Dat de eigenheid het van de esthetiek wint kan ik niet goedkeuren...

cfr. supra

Die kleding heeft volgens mij niets met de jaren-80 te maken. Roze en oranje vloekte ook in de steentijd al met elkaar. Zie bijvoorbeeld Almodovars La Mala Educacion uit 2004, dezelfde uitbundigheid in kleur die soms gewoon lelijk oogt. Kortom; decors en kleding zijn ongetwijfeld allemaal zorgvuldig uitgezocht voor deze film.

Waarom niet? Ik zit naar een film te kijken, niet naar een modeshow. Dit aspect maakt deze film mijns inziens beter en tilt Tacones Lejanos uit boven de modaliteit.

Je hebt zeer zeker een punt, maar ik wil esthetisch geraakt worden door visuele pracht; en om dat te bereiken moeten de kleren niet per sé perfect zijn, maar evenmin mogen ze me irriteren in al hun lelijkheid... 'High Heels' stijgt daardoor boven de modaliteit uit, maar wat mij betreft had dat niet gemoeten...

Ik kan er toch niet helemaal in mee gaan. Ik blijf Habla de mooiste vinden.

@ eRCee:

Ik drukte me voorheen ietwat verkeerd uit. Esthetische geraakt worden is geen absolute noodzaak, maar geïrriteerd worden door lelijkheid kan ook niet (eigenheid of niet)...

Irritatie strekt natuurlijk niet tot aanbeveling, maar ligt dit aan de film of aan jezelf? Ik zie dezelfde lelijkheid maar vind het juist een pluspunt. Almodovar schotelt ons zijn bizarre filmwereld voor zodat wij gedwongen worden ons aan te passen (en onze waarden met betrekking tot film, realiteit en esthetiek los te laten) of het te verwerpen. Knap, mijns inziens.

Dat ligt inderdaad helemaal aan mezelf, vooral omdat ik het nogal hoog gegrepen vind om "onze waarden met betrekking tot esthetiek los te laten" (zoals je dat zo mooi zegt ). Zo kan alles wat lelijk is in wezen toch mooi worden, niet? Neen, ik verkies toch films die niet breken met bepaalde conventies...

De titel is een verwijzing naar de Spaanse titel van Distant drums(1951), namelijk Tambores lejanos. Wat de films verder linkt, geen idee, ik heb ze beide niet gezien.

Toch een best goede Almodovar (in al zijn melige lelijkheid) bij mij werkt dat alleen op de lachspieren. Ik vond vooral de acteerprestaties van de twee dames zeer goed. Ik zit dus te twijfelen tussen 3,4 of een 4, ik vind deze film hier zwaar onder gewaardeerd!! Javier Bardem heeft zelfs ook nog een rolletje in deze film, maar zo kort dat ik hem niet heb kunnen ontdekken, ik geloof e.o.a. politie-medewerker. Petje af voor Victoria Abril, ik vond haar echt steengoed acteren.

Zeer veel dialoog, zelfs voor een Almodovar. Wel een leuk verhaaltje en best goed geacteerd. Alleen is het niet zo echt boeiend tot het einde. Wel heeft de film z'n mooie momenten. Niet z'n beste film, maar heb toch genoten.

Nadat de opwaartse lijn werd ingezet met Woman on the edge of a Nervous Breakdown en Atame vind ik High Heels weer een tikkeltje minder. Ondanks dat het geheel onderhoudend is weet de film me niet echt te pakken, misschien dat ik de laatste week teveel Almodovars heb gezien, want ik heb tot nu toe niet echt het idee dat er heel veel onderscheid zit in zijn films. Ik kom toch veelal dezelfde soort personages tegen. De travestieten e.d. ken je zo langzamerhand wel.

Aan de andere kant werkt het drama wel aardig en is het een fijn gevoel dat ik bijna bij de "toppers" van Almodovar ben aanbeland.

2,5*

Wederom een prachtige Almodovár. Het middenstuk is iets minder, maar de finale is weer van een uitmuntend hoog niveau. Dit kan alleen maar Almodovár.... vakmanschap is meesterschap.

4,5*

Ook deze film van Almodovar heb ik al eens gezien, maar ik herinner me er helemaal niets meer van. Misschien moet ik Almodovar om die reden toch maar eens wat lager gaan waarderen. Echt indruk weet ie bij mij dus kennelijk niet te maken.

Er gebeurt ontzettend veel in deze film en de film zit ook zo vol plotwendingen dat hij me zeker niet snel ging vervelen. Ook wordt er best goed geacteerd. Maar de overdaad aan verrassingen en veranderingen was zo groot dat de film ook erg vermoeiend werd en ik na afloop het gevoel had, alsof ik een complete serie afleveringen van Goede Tijden Slechte Tijden in 112 minuten had bekeken.

Bovengemiddelde Almodovar....al moeten we het met slechts één belangrijke travestiet doen.

Wel krijgen we nog een geweldig lesbo-dansje en de gebruikelijke zuurstokkleurtjes.

Voornamelijk moeder-dochter-drama dat al wat van het nog betere "All About My Mother" ademt.

Al krijgen we hier ook te maken met een moordzaak die naarmate de film vordert steeds bizarder wordt. Wel heel typische Almodovar dus...zelfs een soort van gemiddelde van wat in zijn films te zien is, zal dus bij zijn liefhebbers beter scoren dan bij de toevallige passant.

Heb wel geboeid gekeken naar deze film. Toch maar eens wat meer kijken van deze regiseur.

Af ten toe wat pathetisch maar zeker de moeite waard. De aankleding vond ik geen ergenis.

Overigens Bardem is herkenbaar te zien vanaf ongeveer 53:20. Hij haalt dan de microfoon weg bij Rebecca na haar bekentenis op T.V. Zou me niet opgevallen zijn als ik er hier niet over gelezen had.

Tacones lejanos heeft een thrillerachtige plot, maar dat is slechts een kapstok om een verhaal aan op te hangen dat het vooral moet hebben van de psychologische oorlogsvoering tussen de personages.

De titel betekent letterlijk "verre hielen". Rebeca (Victoria Abril) kon als kind pas inslapen wanneer ze in de verte het geluid hoorde van de hoge hakken van haar moeder Becky (Marisa Paredes) die thuiskwam. In enkele flashbacks krijgen we te zien dat ze opgroeide met een dominante moeder en een afwezige vader. Dit leidde tot een mengeling van idolatrie en rivaliteit. Wanneer Becky haar bezoekt in de gevangenis, toornt ze hoog boven haar dochter uit. Nadat Rebeca haar vergelijkt met Ingrid Bergman in Höstsonaten, gaat ze echter vrijwillig zitten.

Manuel (Féodor Atkine) gedraagt zich als een berlusconiaanse macho. Hij lokt een vrouw zijn bed in met beloften over een carrière in de media, maar een tijdje later vervangt hij haar door een jonger exemplaar. Hij verdient dan ook om vermoord te worden. Op een foto is te zien dat Manuel een erectie krijgt wanneer de travestiet Letal ("dodelijk") tegenover hem zit.

Het enige sympathieke mannelijke personage is de rechter-travestiet-informant (Miguel Bosé). Hij verkleedt zich als vrouw, maar is wel degene die Rebeca zwanger maakt. Zelfs als je het weet, is het vrijwel onmogelijk om te zien dat deze drie een en dezelfde persoon zijn.

De rechter gebruikt make-up om zijn geslacht te maskeren; Becky om haar leeftijd en haar hartziekte te verbergen. (In Almodóvars volgende film Kika zal make-up zelfs gebruikt worden om de dood te maskeren.) Op het podium zien we Becky's verrimpelde rug, die verraadt dat ze veel ouder is dan ze van voren lijkt. De grenzen vervagen tussen jong en oud, tussen goed en kwaad, tussen mannelijk en vrouwelijk. Zelfs in de vrouwengevangenis zit een omgebouwde man (Bibi Andersen - niet te verwarren met).

Make-up, felle kleuren, overdreven sexy kleren, grote oorbellen, hoge hakken en beschilderde benen creëren een kitscherig milieu, alsof het leven één grote dragshow is.

De Spaanse zangeres Luz Casal brengt een hartverscheurende versie van Piensa en mi van de Mexicaanse componist Agustín Lara. Para nada, para nada...

Een variant op het “schuld en boete”-thema over de problemen van een moeder en dochter, die na een scheiding van tientallen jaren van elkaar vervreemd zijn. Hun aspiraties én hun onderling verweven liefdesrelaties geven de onderhuidse spanningen tussen hen beiden een extra dimensie.

Naar mijn mening niet Almodóvar’s beste werk, maar nog steeds een prima film. Piepklein bijrolletje van Javier Bardem.

Terecht wijst Dievegge op de prachtige vertolking van "Piensa en mi".

Bedankt. Je zou denken dat het een klassieker is, maar het was dus origineel in 1991. Het komt wellicht door de gelijkenis met Besame mucho.

Uitstekende film van Almodovar.

Knap dat ie zijn eigen stijl op alle genre films kan loslaten.

Almodovar is groots.

We spelen deze film in Brussel op 05.01.2019 in ons programma Moeders en dochters dat ook enkele inspiratiebronnen voor deze film bevat, Herfstsonate van Bergman, Mildred Pierce en Imitation of life. CINEMATEK - Programma - High Heels

In zijn gekend extravagant kleurrijk universum van travestieten, overspelige echtgenoten, verloren liefdes en getroebleerde familie banden krijgen we een ontroerend moeder dochter verhouding te zien. Echter, Tacones lejanos is meer dan dat. Een mix van genres met ingrediënten zoals thriller, melodrama, musical en media satire waardoor het geheel een potpourri wordt. Onevenwichtig deze Almodovar. Dat het thriller plot wat vloekt met het melodrama is dan ook geen verrassing. Het thriller aspect dat overigens enkel via dialogen verteld. Maar de musical nummers zijn prachtig (zowel song als choreografie) en het einde waarin de hoge hakken het symbool vormen van de band tussen moeder en dochter is pakkend en vormt een mooie ronde circel. Ook veel moois dus waardoor we na afloop een vermoeden durven uit te spreken. Net zoals bij een wedstrijd van de red lions (Belgisch hockey team) jaren geleden : die gaan ooit nog goud pakken

Goeie film over een moeder en volwassen dochter die elkaar na jaren weer zien. De moeder dochter relatie wordt soms een beetje overschaduwd door de moord, maar het maakt de film wel onderhoudend. Bovendien levert het ook de beste scene uit de film op (de bekentenis op tv). Met bonte kleuren en grote oorbellen in beeld gebracht.

Almodovar heeft denk ik geen film gemaakt waarin hij zijn invloeden zo duidelijk etaleert. Dit is een mix van klassiek Hollywood (noir, melodrama en musical vooral, maar ook de kleding van de vrouwen in de film van die tijd), Europese B-films, Jacques Demy, Ingmar Bergman en allerlei bronnen van queer culture. In zijn vroegste films zit ook nog een beetje punk maar dat is hier wel afgesleten. Verder is dit een overgangsfilm tussen de vroege Almodovar die perverser en komischer is. En de latere waar het melodrama meer gaat overheersen.

Van al Almodovars films heeft deze misschien wel de dikst aangezette plottwisten. Dat moet je kunnen hebben, ik vond dat wel leuk en vind het knap dat Almodovar soms films maakt die op psychologisch gebied geloofwaardig zijn en tegelijk een over de top plot hebben. Niet zijn beste film, daarvoor ontbrak net dat kleine beetje extra waardoor ik echt van de film ging houden, maar leuk was het wel.