For Whom the Bell Tolls (1943)

Echt goed net als de poster schitterend.

Het min of meer autobiografische verhaal van Hemmingway die zowel in WO 1 als 2 vocht, maar ook in de Spaanse burgeroorlog aan de strijd deelnam. De rol was Cooper op het lijf geschreven. De scènes die hij samen met Bergman heeft behoren nog steeds tot de mooiste van de filmgeschiedenis. De regie was in handen van Sam Wood die zijn sporen in het tijdperk van de stomme film had verdient en die net zoals zo velen toen de "talkies"gemeengoed werden bijna niet meer aan de bak kwam. In het begin van de jaren 30 was hij voornamelijk aan de slag met de B-films, maar maakte toen wel furore met A day at the races en Ducksoup. Door deze successen kwam Wood weer in beeld van de studio’s en mocht hij eerst nog als mederegiseur optreden in Gone with the wind, daarna hadden de studio’s toch zoveel vertrouwen in hem dat hij weer grote films mocht maken. Met veel succes, denk maar aan Pride of the Yankees, Kings Row en The Devil and Miss Jones. Toch is Wood onder het grote publiek niet bekend, hij had natuurlijk nogal wat illustere tijdgenoten, Curtiz, Lang, Hawks, Ford, Flemming enz. enz. Wood heeft met For Whom the Bel Tolls een prachtige film gemaakt, Cooper zou hem later ook als 1 van zijn favoriete regisseur aanwijzen. Jammer genoeg is deze film de laatste jaren niet meer op tv vertoond, ik zag de film voor het laatst in 95 of 96 op zaterdagmiddag op de BBC, eigenlijk zouden tv stations verplicht moeten worden dit soort oude klassiekers te laten zien

Enigszins vervelende film, die zich lange tijd op een kleine oppervlakte afspeelt, en die veel 'onnodige' dialogen bevat. Ik vond het wel interessant om Cooper en Bergman te zien acteren (ze doen het goed), maar de film heeft niet zoveel om het lijf. Pas als er letterlijk actie in de film komt wordt je wat wakker geschud, de belegering van de brug is best aardig. De bijpersonages zijn allemaal wat karikaturaal, wat op zich best grappig is. Maar er hadden zeker vijftig onnodige minuten uit de film kunnen worden gehaald. Nu is het maar matigjes

2,5 ster

For Whom the Bell Tolls (1951) doet denken aan The Bridge on the River Kwai (1957) en The Guns of Navarone (1961). Qua spanning en kijkplezier is de verfilming van het boek van Ernest Hemingway de minste.

De film met Gary Cooper en Ingrid Bergman blijft een beetje teveel op twee plotideeën hinken. Het liefdesverhaal en de explosieve opdracht zijn daardoor geen van beide echt goed uitgewerkt. Wel is het aardig kijkvoer met o.a. een prachtig krachtig zigeunerdametje in een bijrol die woorden met haar tong kan uitslaan als het klappen van de zweep.

Meer een avonturenfilm dan een oorlogsfilm, zoals eigenlijk meestal bij klassieke oorlogsfilms uit Hollywood. En een film in het subgenre "liefde tegen de achtergrond van een nare hisorische gebeurtenis". Ik was niet weg van Cooper in de hoofdrol. Vind dat toch iets te veel de Tom Hanks van de jaren '40 ofzo. Degelijk, maar niet stoer en niet passioneel genoeg voor deze rol. De jonge Bergman is mooi, maar vooral de ruwere, dik aangezette bijrolacteurs en inderdaad met name Pilar maken deze toch ook te lange film nog behoorlijk genietbaar. Maar alles bij elkaar had ik er meer van verwacht.

3.0*

Film begint met het opblazen van trein, daders op 500 mtr afstand rennen onmiddellijk weg.

Binnen enkele seconden rent er een heel leger op enkele meters afstand achter hen,

Voor mij hoeft het dan al niet meer.

Vrij slappe verfilming, die Hemingsway’s beroemde boek ernstig tekort doet door zowel het politieke, alsmede het sensuele venijn weg te laten. Daardoor wordt het verhaal gedegradeerd tot niet veel meer dan een romantische avonturenfilm tegen de achtergrond van de Spaanse Burgeroorlog. Gary Cooper en een nogal zwoel gefilmde Ingrid Bergman doen hun best, maar het is toch Katina Paxinou die de show steelt als de onvervaarde Paxina.

Schitterend mooie poster inderdaad. Het klassieke melodrama (over een liefde tijdens de Spaanse burgeroorlog die slechts drie dagen duurde) zelf was te lang (ondanks dat ie ingekort was), tamelijk saai, literair en aan de vlakke kant. De beelden vond ik, zeker voor 1943, verrassend mooi. Gary Cooper en Ingrid Bergman speelden hun rol vakkundig, maar chemie tussen beiden heb ik niet kunnen ontdekken.

De verhaallijn van held Cooper met Paxinou en Tamiroff (zo'n acteur die in de hele Jaren 30, 40 en 50 te pas en te onpas op lijkt te duiken - wel een fijne acteur trouwens) was best onderhoudend, maar de romance met Bergman was, om met Mug te spreken, een snorefest van jewelste (ik las op iCM een soortgelijk commentaar dat mij inspireerde - en ik hou van dat woord: snorefest).

Opvallend: de dvd release heeft aan het begin van de film en halverwege bij een intermission van vier minuten zwart beeld met muziek! En duurt dus 158minuten in plaats van de beloofde 150minuten. Er moeten dus nog cuts zijn die nóg langer duren...

Teleurstellende film over de Amerikaanse Robert Jordan (Gary Cooper) die opdracht heeft om een brug op te blazen. De film speelt zich af tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Hij krijg hiervoor hulp van een groep boeren, waar ook burgemeestersdochter Maria (Ingrid Bergman) zich bij heeft aangesloten. De brug moet naar drie dagen worden opgeblazen gelijktijdig met een groot offensief. De film kampt met twee manco's waardoor de film niet werkt. De film duurt namelijk erg lang en met een simpel gegeven als: brug opblazen en een liefdesverhaaltje is dit onvoldoende om het spannend te maken. Die spanning had misschien wel kunnen worden gecreëerd als er meer was ingegaan op de (politieke) strijd tussen de republikeinse en nationalistische legers. Die minimale uitleg waarom die boeren zich ophouden in de bergen is dan ook het ander manco. De oorlog die op de achtergrond zich afspeelt had elke willekeurige oorlog kunnen zijn. En dan was er nog de combinatie van Cooper en Bergman, ook al zijn het beide goede acteurs werkte hier niet. Bergman wilde zelf graag deze rol spelen maar kan mij nergens echt overtuigen. Ze speelt een snotterend meisje en meer niet en dat terwijl deze film tussen de films Casablanca en Gaslight in zat. Een film van vooral gemiste kansen.

Matige film over een Amerikaanse soldaat die tijdens de Spaanse burgeroorlog de opdracht krijgt een brug op te blazen. De opbouw naar de finale duurt echt veel te lang en de dialogen zijn slechts sporadisch boeiend. Gary Cooper en Ingrid Bergman doen het beiden goed, maar hun personages zijn wat aan de saaie kant. Het zijn dan vooral de bijrollen die de film nog wat kleur meegeven.

Gary Cooper kreeg de hoofdrol in de verfilming het boek van zijn vriend, Ernest Hemingway, maar het was de Griekse theaterdame Katina Paxinou die met een Oscar ging lopen. Voor het filmpubliek viel ze later niet meer op tenzij in Visconti's "Rocco e i sioi Fratelli".

Ontzettend boeiend is de film eigenlijk niet. Bijwijlen soms wat langdradig en daar kunnen de acteurs weinig aan verhelpen want zij halen het beste wat er uit te halen is. Denk dat zonder dat talent de film zou weggedegradeerd zijn tot een heel gewoon filmwerkje. Nu blijft ge aan boord, maar eigenlijk toch wel iets meer verwacht.

De keuze voor klassiekerzondag viel of For Whom The Bell Tolls, uiteraard een maar al te bekende titel van de hand van Hemingway, en daarmee een boek die ik wel eens geprobeerd heb maar waar ik jammerlijk in strandde. De film kon ik toch niet laten liggen toen ik die eenmaal bij de kringloop tegen kwam, een echt verloren klassieker lijkt dit bij aanvang niet te zijn, maar goed, zien is weten.

Vlot en actievol is in ieder geval het begin, wat dat betreft laat deze film uit '43 er geen gras over groeien en gaat vlot van start. De tocht van Jordan vervolgt zich met het aansluiten bij de verzetsgroep en het plannen en inschatten van een nieuwe opdracht. En laat vooral de intriges, problemen en machtstrijd binnen de verzetsgroep het verhaal het meeste inkleuren, iets dat zijn interessante fases heeft maar ook regelmatig aan de lange kant is en uiteraard is daar nog de romance met Maria die ook zijn momenten heeft maar ook regelmatig niet heel realistisch aanvoelt te midden van oorlogstijd. Maar goed veel van de film moet natuurlijk in het tijdsbeeld van 1943 gezien worden.

De cast is daarbij prima met Grant, Akim Tamirof, Katina Paxinou en natuurlijk de mooie Ingrid Bergman. De muziek is lang niet verkeerd en er wordt gefilmd in een prachtige omgeving. Bijzonder sterk is het verhaal over de onrust en afrekening in het dorp met Pablo in een leidende rol, gewaagd en sterk zijn tevens de kleine wreedheden net als de haat en nijd tegen alles en iedereen. De opbouw richting het einde mag er ook zijn met de getoonde oorlog en vlucht bij de brug onder vuur waar de afloop dramatisch en goed is maar helaas niet minder voorspelbaar. For Whom The Bell Tolls maakt in die zin best een goede indruk maar een nadeel is dan toch weer de speelduur die net wat te lang is voor het getoonde. Daarnaast, hoewel ik daar geen last van had, schijnt er de kritiek te zijn dat de gelaagdheid van het boek geen moment benadert wordt. Desondanks zit er wel een voldoende in want dat verdient de film wel, toch de topper die ik dan hoop tegen te komen is het niet.

Visueel een technicolor pareltje met een sterke cast, mooie setting en een zeer degelijke soundtrack. Maar zoals eerdere comments ook al argumenteerden, is het een beetje een trage film (ondanks heel wat actiescènes). De beste vertolking is voor Pinar (Katina Paximou) die iedereen naar huis speelt.

Een ideale zondagmiddagfilm.