Häxan (1922)

Leuke documentaire over hekserij in de middeleeuwen en dan vooral op de, volgens de regisseur verkeerde manier, waarop men de zogenaamde heksen toentertijd aanpakte.

Ook ik ben van mening dat het hier en daar wel iets te uitleggerig is. Op de versie van 106 minuten die zag, krijg je tussen de hoofdstukken door veel uitleg in de vorm van tekst. Hierdoor voelt het richting het einde wat eentonig en langdradig aan en daardoor haalt het ook gelijk wat van de kracht weg. Visueel is het allemaal erg leuk gedaan en zeker gezien de tijd waarin de documentaire gemaakt is. Mooie setting ook, met een fijn, vaak roodachtig kleurgebruik, dat zorgt voor een mysterieus sfeertje.

Verder de toon ook bijzonder scherp en fel soms. Jammer dat het door de herhalende opzet op een gegeven moment wat te langdradig aanvoelt. Ik ben er dan ook wel zeker van dat ik de kortere versie ongetwijfeld iets beter zal kunnen waarderen, maar die heb ik nu eenmaal niet gezien en dus blijf ik daarom steken om een degelijke drie sterren.

3,0*

Ik heb de korte versie bekeken, ik ga ervan uit dat de verschillen zijn dat deze (Engels) ingesproken is met de teksten uitleg die er in het origineel tussendoor zaten. Ben wel tevreden met die versie. Het begin is zoals hier al is gezegd even doorbijten, ik begon me af te vragen of het wel over 'häxan' ging, omdat men het alleen maar over demonen e.d. had. Maar even later komen de heksen inderdaad aan bod, en blijven ze in de film.

Voor mij is dit de meest 'waargetrouwe' heksenfilm die ik heb gezien (voorzover we nu kunnen achterhalen wat er zich allemaal in die middeleeuwen heeft afgespeeld), ben heel wat wijzer geworden. Voor de maker waren die middeleeuwen 100 jaar dichter bij dan voor ons, dus had hij waarschijnlijk ook een betere kijk op dan wij tegenwoordig. Overigens zijn heksen volgens mij hét vergeten onderwerp door Hollywood, veel meer dan als bijfiguren kom ik ze niet tegen, met als enige uitzondering Season of the Witch (2011). Als iemand goede tips heeft over films over heksenvervolgingen e.d. hoor ik ze graag.

Grappig trouwens hoe men in de film richting de mensen uit de middeleeuwen (terecht) de les leest. Die achterhaalde kijk op heksen wordt even rechtgezet: het waren geen heksen, het kwam door de hysterie.... Bijna 100 jaar later is die 'ziekte' alweer achterhaald, dus wie weet hoeveel verkeerde wetenschappelijke conclusies we tegenwoordig trekken waar ze over een jaar of 100 hard over zullen lachen...

Leuke, boeiende en interessante film. 3,5*

Ik heb weinig toe te voegen aan de lovende kritieken van voorgaande posters. Ik heb de versie van 106 minuten gezien en deze had gelukkig geen jazzmuziek. Enkel het eerste hoofdstuk is even doorbijten waarbij op een schoolse manier met prenten en tekeningen en zelfs aanwijsstok aan de kijkers wordt verteld over heksen en de duivel. De volgende hoofdstukken wordt het veel leuker, als er nagespeeld wordt hoe het zo ongeveer moet zijn gegaan tijdens de Middeleeuwen, de vervolgingen en wat men dacht dat heksen deden. Soms is dat wel grappig maar als er dan de foltertuigen aan te pas komen is het echt wel horror. Prachtig zijn ook de decors en kostuums. Hoewel de duivels duidelijk pakken dragen ze zijn uitgewerkt tot in de puntjes, met hoorns, klauwen en staart en grimmige uitdrukking. Denk dat dit de beste heksenverfilming is die ik totnogtoe heb gezien.

Alweer de laatste film voor de Horror Challenge van 2016. Vond het erg leuk en heb mijn filmlijst eens flink kunnen afwerken. Maar aan alles komt een eind...

Häxan begint met een soort Geschiedenis-les over Hekserij en Occultisme, compleet met schoolprenten en aanwijs-stok. Daarna volgen verschillende korte verhalen over Hekserij in de middeleeuwen. Naast de bezigheden van de middeleeuwse heks zagen we ook de Inquisitie in werk en werden diverse middeleeuwse martelmethoden gedemonstreerd. Als laatst werd de link gelegd in duivelsbezitting en psychische aandoeningen zoals hystera.

De middeleeuwse taferelen vond ik erg sfeervol, met name de duivels zagen er bijzonder mooi uit en de decors waren mooi aangekleed. De informatie die we van de film krijgen is echter niet heel bijzonder, iedereen die wel eens een les heeft gehad over de middeleeuwen weet al meer. De link met geestesziekten vind ik persoonlijk wel aannemelijk, al is het natuurlijk maar speculatie en vond ik de omschrijving van 'hysteria' (wat dat dan ook mag zijn) wel erg ouderwets.

Häxan was wel een leuke film om gezien te hebben. Als documentaire zul je er niet veel aan hebben maar voor de leuke reïnacties is de film de moeite nog wel waard.

regenachtig weer op de camping, tja tijd voor een leuk filmpje. En dan te bedenken dat ik de film bijna had uitgezet? ?Gelukkig bleef ik kijken tot de tweede chapter en vanaf daar verander de film in een soort gespeelde documentaire. Na het dia-achtige begin was dit een verademing. Kortom een prachtige film, duister, met hier en daar een grappige noot. Ik mistte ook nergens eigenlijk de het praten van de acteurs. Ook chapter 6 over de martelwerktuigen was mooi om te zien. Chapter 7 vond ik persoonlijk dan weer iets minder. De film had een speelduur van 106 min. en door het de mooie beelden viel dit mij niet eens heel erg op. Zeker voor een silent movie.

Haxan is een erg leuke docu-film waarbij vooral de segmenten met Maria de Wever interessant zijn. Je moest geen heks worden genoemd in de Middeleeuwen, en al helemaal niet als je een Klazien uit Zalk-achtig type was, dat werd in elk geval wel duidelijk (voor wie het nog niet wist).

Het eerste deel was wat saai en de vergelijking met slaapwandelen, pyromanie en kleptomanie op het eind was wat vergezocht, verder prima vermaak voor de zondagmiddag.

Een film als The Devils is hier duidelijk door beinvloed, denk alleen al aan de hysterische nonnetjes.

Häxan is een Zweeds-Deens docudrama dat het beloop van de Europese heksenvervolging uit de 15de eeuw beschrijft en deels bekritiseert. Er wordt uitgelegd en gedemonstreerd hoe vrouwen die over bepaalde 'excentrieke' eigenschappen beschikten, makkelijk voor heks werden aanzien en hoe ze, in naam van de heilige Drievuldigheid, van hun duivelse denkwijzen gezuiverd werden. Verschillende scenario's tonen aan hoe deze onschuldige vrouwen zodanig werden gemarteld dat ze, eenmaal hun breekpunt was bereikt, tot volslagen onzinnige bekentenissen overgingen. De film is doorspekt met zwartkomische droomsequenties die deze bekentenissen van de 'heksen' uitbeelden. Allerlei potsierlijke duivels, demonen en andere monsters voeren diabolische rituelen uit, waarbij hun lange tong meermaals uit hun bek glipt. De maker suggereert dat duivels, mede door de onwetendheid die de kerk stimuleert, in zekere zin wel degelijk tot leven komen. Als er maar genoeg mensen in deze onzin geloven, smelten fictie en realiteit langzaam samen. Tegen het einde trekt de regisseur de lijn door naar het heden, en impliceert dat middeleeuwse hekserij in 1921 als een mentale aandoening zou worden beschouwd. En hier wordt de moraal van het verhaal in je snufferd gewreven: we vrezen wat we niet begrijpen. Uit onwetendheid beschouwen we bepaalde zaken als gevaarlijk en nemen we een defensieve houding aan. Zelfs in de 21ste eeuw zit hier nog een grond van waarheid in. De film is zeker niet slecht en is hier en daar vrij entertainend, maar duurt net iets te lang voor een onderwerp dat me slechts matig interesseert.

Cultuurhistorische wandeling door de geschiedenis van de hekserij. De film schetst een interessant beeld van hekserij in het algemeen en van de plaats die de heks in de samenleving innam en zelfs nu nog inneemt.

De film bestaat uit een serie nagespeelde verhalen over heksen. Ware gebeurtenissen die ooit eens zijn gedocumenteerd leveren bekende en minder bekende feiten op. De sfeer is duister en sinister. Dat de beelden een veelal duivelse roodkleurige gloed uitstralen (in mijn kopie althans), draagt daar zeker aan bij.

De nagespeelde verhalen bestaan voornamelijk uit scènes die zich in een toneelachtige setting afspelen. Ze worden afgewisseld met en ondersteund door duivelse gravures en verklarende stukjes tekst die gelukkig niet al te lang zijn zodat de aandacht aangenaam gevestigd kan blijven op de bewegende beelden.

De sets bestaan uit plaatsen als een klooster, een heksenhuisje en een middeleeuwse woning en ogen mijn inziens redelijk authentiek. In dienst van de gruwelijke heksenverhalen dragen ze voortreffelijk bij aan de sfeer.

Leuke beelden. Behoorlijk zwart en sinister. Af en toe wat potsierlijk als de personificatie van de duivel uitgerust met hoorntjes en een staart zijn intrede doet of als een demon als een bezetene tekeer gaat met de stamper tijdens het karnen van boter en daarmee een expliciete verwijzing uitvoert naar de daad van zelfbevlekking. Maar meestal zijn de beelden beklemmend en angstaanjagend. De scènes van de viering van een heksensabbat of de beelden van de bereiding van een toverdrankje zijn van een indrukwekkend gruwelijk niveau. Visueel mooi, zeer verontrustend en zeker horrorwaardig.

Fantastische casting en make up. De koppen van de middeleeuwers zijn schitterend getekend. Gegroefd en vuil en bepaald niet in het bezit van een tandpastawit gebit. Te vies om aan te raken. Rillingen van afschuw. Ook hier is sprake van heuse horror.

Opvallend zijn de (voor die tijd) expliciete beelden van marteling, naaktheid en beoefening van perversiteiten door de heksen. Niet mis voor een film van 100 jaar oud. De film kent dan ook een geschiedenis van ban en censuur.

Ik heb genoten.

Wel even wat anders dan een Charlie Chaplin film! De 'diashow' in het begin vond ik wel wat tam en zorgde ervoor dat ik bijna afhaakte. Daarna werd het snel beter met verzorgd uitziende taferelen en sfeervolle beelden. Qua pathetisch acteerwerk kenmerkend voor de stomme film viel het ook erg mee.

Wat betreft de heksen en heksenvervolgingen niets nieuws voor mij. Geïnteresseerden hierin zou ik dan ook de Tsjechoslowaakse film Kladivo na Carodejnice (1970) (Witches' Hammer) willen aanraden, waarin een soortgelijk onthutsend beeld van de heksenjagers geschetst wordt. De duivel vond ik wel erg gaaf ontworpen in deze film!

Vanuit een filmhistorisch perspectief is dit nog steeds een heel bijzondere film.

Uitermate aangenaam verrast door deze vervolgdocumentaire. Het eerste deeltje is inderdaad wat aarzelend met een opeenvolging van houtsnedes en prenten die bekend zijn bij een publiek dat min of meer vertrouwd is met de materie.

Het filmische gedeelte daarentegen is meesterlijk gebracht. De manier waarop de heks gepresenteerd wordt, is beslist archetypisch te noemen. Ze verschijnt zoals we haar ons herinneren in ons onderbewustzijn. De angst voor de duivel, het woekerende volksgeloof, de inquisitorische dreiging: het is allemaal aanwezig. Regelmatig bekroop me het gevoel een schilderij van Goya of zelfs Bosch binnen te stappen.

De regisseur heeft hier een pareltje gebaard. Meer nog: ik zag nimmer een docu die dit thema sterker visueel in beeld bracht. Vandaar een 5.

Bij het zien van het eerste gedeelte vroeg ik me af van waar al die lovende kritieken, maar de film werd nadien beter en beter. Het thema over heksen geeft een goed beeld van de heksenjagers in die tijd, hoe de mensen in die tijd dachten over heksen en de duivel, en je krijgt een goed beeld van de samenleving door een gepaste lelijke uitwerking van de personages zowel op uiterlijk als innerlijk gebied. Voor die tijd wel erg mooi gemaakt want de sinistere personages en de duivel worden visueel knap weergegeven. Bijzondere film die ik dankzij alexspyforever heb mogen ontdekken. 7/10

Häxan is een beklijvende film in zeven delen over hekserij door de eeuwen heen, met start in oude onheuglijke tijden, via de piekperiode in de middeleeuwen tot de moderne tijd in de jaren 1919-1921. Qua genre is het moeilijk om dit werk te catalogeren. Is het een documentaire? Of gaat het om het vrij zeldzame genre ‘wichploitation’? Regisseur Benjamin Christensen was ook verantwoordelijk voor het script en alle daaraan voorafgaande onderzoekswerk. Geen gortdroge wetenschap maar het werk van een gepassioneerd liefhebber, ook gelet het feit dat Christensen met plezier zélf een duivel heeft vertolkt in zijn film.

Visueel is Häxan een nachtmerrie in de beste betekenis van het woord. Start het nog vrij braaf met afbeeldingen uit oude manuscripten, hierna volgen geënsceneerde taferelen met oerlelijke behaarde duivels, geile heksen en meelijwekkende slachtoffers in middeleeuwse tijden. Met een meticuleuze aandacht voor kostumering, sets en belichting ter glorie van taferelen die soms weggeplukt lijken uit de verbeelding van Dante. Behalve informatief is het ook sensationeel wat je te zien krijgt, wat het dan weer echt tot cinema maakt. De kijker voelt zich een voyeur met inkijk in authentiek middeleeuwse toestanden en bekijkt op veilige afstand maar met toenemend afgrijzen de oude marteltuigen en hun toepassingen. Ooit was dit werkelijkheid!

Enkel bij het laatste deel van de film voelde ik reserve opkomen bij de link die gelegd wordt tussen ‘hedendaagse’ zenuwziektes en wat voordien beschouwd werd als heksenstreken, omdat de maker de mogelijkheid van ‘duivelse’ bezetenheid lijkt open te houden.

Häxan is een silent die bekeken moet worden met een gepaste soundtrack om het kijkplezier optimaal te houden. Ik heb de film bekeken met de onrustwekkend donkere (en gelauwerde) score van componist Matti Bye, dewelke ik dan ook helemaal kan aanraden.

Ook vandaag blijft Häxan op allerlei vlakken een intrigerend werk, en ik koester graag de gedachte dat een Ingmar Bergman hier wel pap van gelust zal hebben.

Häxan really is the stuff nightmares are made of.

Mystieke film van bijna honderd jaar oud. Mesmeriserende beelden van hekserij, heksenwaan en heksen vervolgingen in West-Europa door de eeuwen heen, van het begin der tijden tot aan de jaren twintig van de vorige eeuw. Op haast educatieve wijze gebracht, inclusief aanwijspennetje dat wegheeft van de stok waarmee in vroegere tijden de leraar dingen aanwees op een kaart of het schoolbord. Erg geestig. Het pennetje tikt kalmpjes de twaalf dierenriemtekens aan: Aries, Taurus, Gemini... Ook de planeten in ons zonnestelsel komen één voor één aan bod. Het geheel deed mij denken aan de plafondschildering in Villa Stuck, het huis van de Duitse schilder Franz von Stuck dat nu een museum is. Von Stuck beschilderde het plafond zelf: een sterrenhemel met op de voorgrond de zodiac in de vorm een wiel, daarbinnen de acht planeten cirkelend in banen rond het middelpunt, de zon. Dit alles in goud en kobaltblauw.

Häxan was voor die tijd een gewaagde film en werd goed ontvangen, maar vanwege provocatieve beelden van naakt, satanisme en horrorachtige folteringen werd die niet overal ter wereld getoond of gecensureerd. De muziek vind ik fantastisch: van betoverende speeldoosmuziek tot iets wat klinkt als uit de hel. Het fluitje op de achtergrond in de scène waarin de heksen op hun bezems over de daken scheren... héél mooi! De film is voornamelijk roodgekleurd, alsof de filmrol van tevoren nog even in een bad met bloed heeft liggen weken. Maar af en toe ook een scène in koel blauw. De rode scènes moeten de dag voorstellen, de blauwe de nacht. Het verhaal wordt verteld in zeven hoofdstukken.

In 1911 maakte F.H. Townsend (Britse cartoonist en illustrator van klassieke boeken als Jane Eyre van Charlotte Brontë en A Child's History of England van Charles Dickens) een tekening voor het satirische tijdschrift Punch, dat inmiddels ter ziele is gegaan. Het is een fraaie tot de verbeelding sprekende tekening van een heks die op een bezem door de lucht zweeft, meters onder haar is een bevallig kerkje te zien. De dame in kwestie is geheel in het zwart gekleed, draagt een punthoed op haar hoofd en is in het bezit van een gigantische neus inclusief wrat. Op de punt van haar bezemsteel zit een zwarte kat.

Het is het iconische beeld van de heks die we vooral kennen uit sprookjes en dit archetype is eenvoudig te herleiden; vrouwen die gedurende de heksenvervolgingen als heks op de brandstapel eindigden waren in de meeste gevallen stokoude, arme vrouwen. Zij leefden dikwijls aan de rand van het dorp, alleen, als weduwe, en droegen doorgaans zwarte kleding vanwege de rouw. Vaak beoefenden zij het beroep van vroedvrouw uit en wisten daarnaast nogal wat af van de medicinale werking van kruiden. Hoge babysterfte was in die tijd eerder norm dan uitzondering en de schuld werd dan ook snel gelegd bij de persoon die bij de bevallingen had geholpen. Meestal had zo'n vrouw ook wel één of meerdere katten (kattenvrouwtje zouden we tegenwoordig zeggen) en daar komt wellicht het bijgeloof vandaan dat heksen zich kunnen veranderen in een kat. Om die reden zijn ook vele honderden katten op de brandstapel geëindigd.

Daarbij wil ik wel even vermelden dat de Vlaamse Meester Pieter Bruegel met zijn heksenvoorstellingen voor een groot gedeelte heeft bijgedragen aan het archetypische beeld van de heks zoals we die vandaag de dag kennen. Vliegen op haar bezem deed de heks tot in de zestiende eeuw overigens nog niet, dat idee komt dus van Bruegel. De beroemde doeken van Goya kwamen pas veel later, eind achttiende eeuw, toen de Europese heksenvervolging eigenlijk al voorbij was. In de film komen ook nog een paar tekeningen van Goya voorbij.

De bezem was een symbool van vrouwelijke huiselijkheid, maar was tevens een fallussymbool. Rijden op een bezem werd dus een symbool van een losgeslagen vrouw. De ketel staat voor het vrouwelijk geslachtsorgaan. In sommige scènes zien we een rood duiveltje dat verwoed, bijna krankzinnig met iets van een stamper of stok in een ketel zit te stampen en lijkt het wel of hij zich aan het masturberen is.

Het verband dat wordt gelegd tussen de heksenwaanzin en hysterie vond ik eigenlijk wel origineel. Neem nou de slachtoffers in het heksenproces in Salem, die meisjes waren volgens de eind 17de eeuwse diagnose door de duivel bezeten. Maar twee eeuwen later zou het gedrag van die meisjes - hoe dramatisch en afwijkend ook - als klinische hysterie gediagnosticeerd worden. Ik heb ook een donkerbruin vermoeden dat door een totaal gebrek aan psychologisch inzicht veel geesteszieken zijn veroordeeld tot de brandstapel.

De kleptomane aan het einde die op heterdaad betrapt wordt vond ik ook wel komisch ergens, maar vooral dan door de dramatische manier van acteren. Wat zegt ze tegen de winkeleigenaar: "it is as if an unknown power compels me to commit these terrible thefts."

De winkeleigenaar laat haar overigens gewoon gaan en haalt er geen politie bij, want hij voelt een beetje medelijden voor haar (mijn man is gestorven in de oorlog).

Focus: Heksen in strijd met het patriarchaat - Filmkrant

Häxan met live score van Wanderwelle | 18 juni | Paradiso, Amsterdam

Mijn zoon maakte twee jaar terug nog een spreekopdracht over heksen op school. Een aantal van de zwartwit plaatjes hier passeerden toen ook de revue. Wat een interessante documentaire was dit! Vrij educatief en boordevol informatie. Het leek eerst wel een powerpointverhandeling met de cursor. En later werden de theorie omgezet in de praktijk met enkele levensechte Middeleeuwse scènes.

De scènes zagen er bovendien ook piekfijn uit, zeker voor een film uit de jaren 20 van de vorige eeuw. Verschillende onderwerpen kwamen aan bod, zoals de verleiding van de heksen (en hun brouwseltjes), maar ook hun relatie met de duivel of hoe ze bestreden moesten worden.

Ook de soundtrack was best fijn. Niet vervelend, maar mooi passend in het kader. Betoverend bij momenten, als een panfluit recht uit de hel. Fijn!

Enorm knap gemaakte film. Häxen is de oudste film die ik tot nu toe zag, geloof ik, maar wat zien de meeste scènes er haarscherp uit; de sets zijn enorm sfeervol en prachtig in beeld gebracht gewoonweg. Sommige shots sloegen me met verbazing. De duivelverering is een mooie scène, maar ook die andere scènes met allerlei duivelse creaturen vond ik gewoon heel mooi geënsceneerd. Het gele kleurgebruik geeft ook een hele unieke sfeer. Die scènes met de paters hadden hier en daar wat ingekort kunnen worden misschien, en zeker het laatste segment, in de destijds moderne tijd, sleept een beetje. Maar de pacing-'problemen' daargelaten, was dit een fijne zit en ervaring, zeker op het grote scherm in de bioscoop, waar ie in een filmklassieker-programma draaide.

De gehele speelduur boeiend dus, en zeker visueel heel indrukwekkend. Geen 'enge' film, maar wel fijn om gezien te hebben in de griezelmaand van het jaar. 3.5*.

Creatieve horrorklassieker met een aantal naargeestige beelden. Zeker voor die tijd pakt regisseur Benjamin Christensen uit met sequenties die best effectief voor de dag komen qua griezelen, ook al is het vaak de achterliggende suggestie. Häxan heeft bovendien last van een cast die niet bepaald sterk acteert, waardoor de relatief vluchtige afwisseling tussen hoofdpersonages vermoeiender uitpakt dan nodig is. Zodra Christensen puur de focus legt op het verhaal verzandt de film in een ietwat oninteressant geheel, maar gelukkig is het merendeel juist uiterst interessant. Leuke geschiedenis afgewisseld met een hoop bijzondere en absurde situaties, ik kon het in ieder geval gemakkelijk uitzitten. De make-up verdient het overigens absoluut om op z'n minst benoemd te worden.

"The "painful interrogation" preferably began with a "lighter" torture: the Thumb-screw, for example. One of my actresses insisted on trying the Thumb-screw when we shot these pictures. I will not reveal the terrible confessions I forced from the young lady in less than a minute.”

De mensen die mij een beetje volgen weten dat ik héél veel moeite heb met dit soort oude films. Eigenlijk alles van voor de jaren 50 kijk ik toch niet zo snel, en het is eigenlijk ook dat het “moet” van de Horrorfilm Challenge (of misschien beter gezegd: het moet van John Milton), ik vind het alsnog niet echt héél leuk om te doen. Misschien is het een leeftijd dingetje? Of ben ik gewoon te verwend, ik heb vroeger namelijk ook nooit iets in het zwart/wit gezien, ik ben gewoon opgegroeid met TV zoals we die nu kennen. Dit soort silent films zijn al helemaal nieuw voor mij, en ik moet hier toch wel nog meer aan wennen.

Het is toch bijzonder om te blijven na denken dat deze film al gewoon 102 jaar oud is, misschien moet ik vaker stil staan bij dit soort dingen? Het is wel bijzonder dat ik dit nog gewoon vandaag de dag kan zien, en ook om te weten dat die heks in deze film (bij de ketel) ook al gewoon honderd jaar lang dood is, het zijn die dingen om te denken dat er in de tussentijd ook een heel levenscyclus is geweest, gewoon bijzonder om bij stil te staan.

Enfin, daar gaat deze film dan wel niet over. Het gaat hier voornamelijk over het occulte, de heksen en de duivel. En ik vind dat Benjamin Christensen het hier prachtig op beeld heeft staan. Het is echt een staaltje manschap wat hier werd uitgevoerd. Prachtig decor ook, het geeft gewoon de kriebels als je het ziet. Daarnaast ook de manier van filmen is echt prachtig, heel mooi gedaan. Wel ben ik van mening en heb ik hetzelfde gehad als velen, dat ik bijna de film had afgezet bij Part 1, ik was namelijk niet van plan om bijna twee uur naar iemand te kijken die met een stok alles aanwees wat er gebeurde. Gelukkig herpakte de film zich snel weer, en vond ik het over het algemeen gewoon best leuk om te zien, ondanks datgene wat ik op het begin zei!

Kijk dat doet John Milton deugd!

Begin is inderdaad even doorworstelen, daar loop ik zelf ook niet heel warm voor, maar de film maakt het daarna goed!

Ach eentje per jaar Kondoro, dat moet kunnen. Zoeken we volgend jaar weer een geschikte uit

Eeentje JM?? Volgens mij is er ook nog een thema genaamd "silent movie", hahaha. Twee per jaar is wel de max!

Fair enough JM.