Jigoku (1960)

De eerste helft van de film speelt zich af in het gewone leven en de andere helft in de hel, de hel was in ieder geval erg mooi in beeld gebracht, kwam erg dicht bij waar ik aan zal denken als ik mij de hel inbeeld, dat was zeer goed, voor de rest zat de film ook prima in elkaar.

In September op DVD bij Criterion.

Toch jammer dat het begin allemaal redelijk saai is.

De hel is boeiend, apart en vervreemdend. Visueel ook interessant, veel schaduwwerk, sterke kleuren en vreemde beelden.

Film had dus veel meer zoals het tweede deel moeten zijn, daar werd de interesse pas echt gewekt.

Echt horror is het verder ook niet, wel een mysterieus en vaag filmpje. Kan er 2.5* aan kwijt dankzij de tweede helft. Veel beter dan de naamgenoot van Teruo Ishii die in 1999 uitkwam.

Maar wat een slechte poster zeg. Vreemd dat deze goedgekeurd is.

Ik heb een iets beter plaatje geplaatst.

Gisteren gekeken. Vond het geen saaie film, en best goed geacteerd, maar nadat ze in de hel belanden is er geen touw meer aan vast te knopen wat er nou precies aan de hand is. Het ziet er wel mooi uit trouwens. Vooral de hel is een visueel genot. Omdat het toch best een boeiende film was een 3,5*

Voor 1960 kwa bloed en gore denk ik wel degelijk zijn tijd vooruit. Hoewel beide maar een minimaal deel zijn van de film. De eerste twee delen bevatten de typische avant-garde/new wave van Japanse cinema in de Jaren 60 (vergelijk Masumura Yasuzo en Suzuki Seijun). Het derde deel ziet er prachtig uit. Toch is het geheel niet meer dan interessant, met paar zeer gave sets, paar keer prachtig gebruik van kleur en camera, maar als geheel niet echt samenhangend, noch overtuigend.

Eergisteren zag ik Snake woman's curse, een film van Nobuo Nakagawa. Bij de extra's kwam de titel Jigoku langs en bedacht me
dat ik de Criterion-uitgave al jaren in de kast had staan en het de
hoogste tijd was te gaan kijken.


Nakagawa stuurde me naar de hel!

Van de kleurrijke openingscredits met de swingende jazzmuziek
gaan we naar de hoofdfiguur Shiro, een student met een enorm schuldgevoel, omdat ie betrokken was bij een aanrijding. De eigenaardige Tamura komt in beeld: Who is this guy Tamura? Shiro weet het eigenlijk niet, maar weet wel dat ie 'm niet mag. Alles gaat van kwaad tot erger en
Shiro belandt in de hel en met hem een aantal mensen om wie hij geeft. Daar wordenze veroordeeld tot een aantal verschikkelijke straffen die ze moeten ondergaan vanwege hun zonden tijdens het aardse bestaan.
Ook leert Shiro de waarheid kennen: zijn verloofde was zwanger toen ze stierf, Nu moet Shiro door de verschillende fasen van de hel om zijn verloren kind te vinden.

Vette jazmuziek, prachtige sets en veel kleur, dat is Jigoku.
Maar dat niet alleen. Een aantal figuren worden door de (voor mij
nog onbekende) cast erg mooi neergezet. Het was vooral genieten van Tamura, vertolkt door Yôichi Numata. Meesterlijk!
Hij deed me een beetje denken aan Lost Highway's mysterie man, Robert Blake.

Hoe spectaculair de hel ook is, het neemt niet weg dat ik net zoveel heb genoten van de aardse scenes.
Van de club waar Yoko in een velrood pakje danst is alleen een tafel zichtbaar waaraan Shiro zit en krijgt door de manier van filmen met zeer weinig licht een broeierig sfeertje. De scene op de brug met Yoko en haar knalrode paraplu, haar val en de plotselinge aanwezigheid van Tamura, prachtig.
De rivier tussen leven en dood, de Sanzu no Kawa,
de dromerige scenes die zich daar afspelen, weer prachtig!

De verschillende soorten kwellingen die men in Nakagawa's hel ondergaat zijn niet zachtzinnig. Liefhebbers van gore moeten niet teveel verwachten, maar de enkele scenes die het bevatten
zijn fantastisch. Persoonlijk vind ik de martelscene waarbij tientallen mensen stervend van de dorst met z'n allen moeten kruipen naar één slok water misschien nog wel de mooiste.

Het is duidelijk: Jigoku overtrof al mijn verwachtingen.
Ik ben erg voorzichtig met uitdelen van 5 sterren, maar Jigoku
wist mij intens te boeien vanaf de openingscredits tot het eind aan toe!
De hel is prachtig!!!

5 Dikke sterren!

Zoohoo, FatMike! Verbazingwekkend...

Deze zag ik inderdaad niet aankomen als een 5 sterren film voor jou. Weet zelf niet of ik dit wel zou moeten aanschaffen, en of ik het dan ook zo'n hoog cijfer zal geven. Ik betwijfel het zelfs!

Tja, Jigoku is voor mij de ideale mix van geweld, drama, surrealisme,

mysterie en horror met een vleugje gore. Een enkel moment bracht de film zelfs een glimlach op m'n gezicht.

Voorspelde voor mezelf een dikke 4 met kans op een 4,5.

Maar de overdonderende hel deed mij genieten tot het volle aantal sterren.

Stephan73, mijn voorspelling is dat wanneer jij de film gezien hebt

'm 4 sterren zal geven, met een zeer geringe kans een op 4,5.

Het zit er waarschijnlijk niet in maar hoop dat Masters Of Cinema de

film ooit uitbrengt. Waar ik vooral op hoop is een blu-ray uitgave,

want van deze parel zou ik alleen al om de kleuren een flink verbeterde

versie willen zien.

uitgaves van Criterion zijn bijna altijd de moeite waard. Dat geldt ook voor deze film, met een prachtige cover.

Dat weet ik, zo bedoelde ik het niet. Ik heb deze zelf ook en deze uitgave bekeken. Staat me niet bij dat deze niet de volle kwaliteit zou hebben. Maar omdat FatMike het over BluRay heeft en de nadruk legt op een MoC-release. Terwijl men over Criterion toch in de regel nauwelijks te klagen valt. En FatMike heeft zover ik hem ken ook gewoon de Criterion versie gezien.

Ik heb de film op Criterion gezien.

Wat betreft een Blu-Ray uitgave: over het algemeen is Criterion al prima, maar aangezien er bijna altijd ruimte over is voor verbetering, met name kleur en (achtergrond)detail, hoop ik deze voor mij 5 sterren-film ooit een keer op Blu-Ray aan te kunnen schaffen.

Dan graag via Masters Of Cinema vanwege het nog steeds lastige

regioverhaal.

Jigoku bevat een scene waarbij zich iets afspeelt op een vliering.

Het beeld is enorm donker en het is moeilijk zichtbaar wat er gebeurt. Dit zou misschien verbeterd kunnen worden.

Een artistieke Japanse horrorfilm over leven na de dood dat, in dit geval, uit niets anders dan pijn en ellende bestaat. Qua thematiek en moraal doet Jigoku een beetje denken aan het werk van José Mojica Marins (Coffin Joe), zeker omwille van de tijdsgeest, maar Nakagawa is veruit de betere cineast. De film kan je grofweg opdelen in twee aktes. In het eerste uur volgen we Shimizu en enkele andere personages wiens daden een eeuwig verblijf in de hel rechtvaardigen. Al is dat in Shimizu's geval misschien nogal streng aangezien hij vooral het slachtoffer is van zijn eigen naïviteit. Ongeveer op het uur vindt er een heuse stijlbreuk plaats. Nakagawa zakt af naar de hel en doet dit met adembenemende beelden waarin compositie, schaduwspel en contrasterende kleurenpaletten de essentie vormen van een visuele nachtmerrie. Alleen al hierom verdient deze film zijn status, want laten we eerlijk zijn, de nogal belerende narratieve structuur in de eerste akte is slechts een opstapje naar wat je als ware kunst kan omschrijven.

Leipe shit, ouwe. Deze film stond al een tijdje op mijn watchlist, maar ik keek toch een beetje op tegen zo'n oude Japanner. De horrorchallenge is precies het excuus wat ik nodig had om het kijken van een film als dit te prioritiseren, en ik ben dik tevreden met de keuze om Jigoku dan eindelijk toch te kijken.

Jigoku is een redelijk arty film die duidelijk uiteenvalt in twee bedrijven. De eerste helft is misschien wat minder interessant - het is het verhaal van student Shiro en zijn sociale omgeving, die vaak onder invloed van zijn duivelse vriend nogal wat, ehm, ongelukkige keuzes in zijn leven maakt. Bovengenoemde sociale omgeving blijkt ook een verre van brandschoon geweten te hebben. Deze eerste helft is al best goed te bekijken, ondanks het overdreven acteerwerk (met name de onvermijdelijke sterfscenes) en niet zo subtiele verhaal. Maar ook daar al zijn er fraaie scenes en bevat de film genoeg boeiende elementen, zoals de dubbelgangster van Shiro's vriendin, en de duivelse vriend die overal opduikt.

Het eerste deel was dus wel aardig, het tweede bedrijf was geweldig. Echt een verhaal wordt er daar niet meer verteld, maar het is meer een aaneenschakeling van slechts licht gerelateerde, vervreemdende beelden van het lijden in de hel. Het deed me om vanzelfsprekende redenen denken aan Dante's inferno gedurende een bad trip. Fantastisch gefilmd ook, al zijn er af en toe wat gedateerde effecten; ik was met name onder de indruk van de rivier vlak voor de hel. Hoewel het weliswaar een horrorfilm is, en het voor een film uit 1960 wellicht behoorlijk bloederig was, zou ik deze film niet aanraden als je op zoek bent naar een goeie portie gore of rechttoe rechtaan slachtpartijen. Maar de moeite waard is Jigoku absoluut - 4.5*.

Dit op het grote doek (35mm) is werkelijk fantastisch. Het new waverige deel voor de hel is wel mijn favoriet. In de hel zitten adembenemende stukken maar niet alles weet daar evenveel te boeien. Heerlijk campy spul verder hoor en stilistisch echt buitencategorie.

Erg bijzonder met name de tweede helft. De verbeelding van de hel is erg cool. Zo lyrisch als onze Woland ben ik niet, maar dit was alsnog zeer genietbaar!

3,7*