The Future (2011)

The Future vond ik zo'n vervelende film dat ik bijna begin te twijfelen of mijn vier sterren voor Me and You and Everyone We Know wel terecht waren. Het is weer dezelfde stijl, zo'n echt hipster filmpje vol met onzinnige, maar creatieve excentriciteiten. Alleen waar het in de luchtige setting van July's vorige film prima werkte, gaat ze de mist in nu ze er een levenscrisis tegenaan gooit. De wat zwaardere elementen en de gekkigheid lijken nooit mooi samen te komen. Sterker nog, het wordt bij vlagen irritant, terwijl op andere momenten de meest maffe ideeën niet kunnen voorkomen dat het allemaal wat saai wordt.

Wat ik dan toch miste was vooral het gevoel. Er zitten wel rake observaties in over de onmacht van veel mensen om iets aan hun leven te veranderen (zoals de scène waarin July haarzelf moet dwingen iets te doen voordat ze uitgeteld is bijvoorbeeld), maar de film wekt ook de indruk dat July er zelf niet veel mee te maken heeft gehad. In essentie draait het om teleurstelling, maar dat is nou net het onderwerp dat het meest om een doorleefd gevoel en dat ontbreekt in deze gestileerde aanpak. Je kijkt toch vooral naar iemand wiens grootste interesse erin ligt om alternatief te zijn. Zo'n kat heeft hier dan ook niets te zoeken. De voice-over die dat beest krijgt, compleet met extra zielige stem van July, nog minder.

En toch zijn er momenten die wel werken en die je hoop geven in July. Heel scherp is het moment waarin die twee vrienden July opzoeken bij haar werk. Die dans met dat gele t-shirt mag er ook zijn. Maar daarover staan de minst overtuigende en vervelende affaire allertijden (dat is vast het punt, maar het is geen goed punt) en een pratende maan. Wat moeten we er mee?
2*

Zeer zeer zeer en zeer irritante film.

Daar ie ie weer: de altijd moeilijke tweede film. Regisseuse Miranda July vertilt zich hier flink, met als resultaat een arty-farty, licht surrealistisch komisch drama dat feitelijk niet veel om het lijf heeft. Toch heeft de film vreemd genoeg zo zijn momenten en wint het geheel gaandeweg aan kracht. Vooral de meer maffe momenten hebben een aangenaam, haast David Lynch-achtig sfeertje dat ik wel kon waarderen. Het is allemaal net niet genoeg om er een geslaagde film van te maken, maar al met al wel een interessante mislukking.

Twee onzekere dertigers weten niet zo goed wat ze nou eigenlijk willen. Over dertig dagen krijgen ze een kat, maar hoe vullen ze de tussentijd? In het begin dacht ik eigenlijk, dit is helemaal niets. Waar zit ik nou naar te kijken? Op een gegeven moment leek te film toch nog ergens heen te gaan. Maar uiteindelijk was het toch nog steeds niets. En dat is zowel het verhaal als de film. En toch had het ook wel wat. Mijn beschrijving is ongeveer net zo vaag als de film. Dit voor de mensen die hem nog moeten zien.

D-ark