Histoires Extraordinaires (1968)

Het is een goede film maar een beetje bzzzzz.

Vooral de laatste novelle (van Fellini) Toby Dammit. Hij (Engels-Amerikaanse movie-star) komt de vliegveld van Rome onder invloed van de LCD of een andere drugs aan. (hij is geen alcoholist hoor, het is fout boven). En dan ziet hij allemaal rare beelden, zo raar kon alleen Fellini filmen. Na deze novelle geloof je niet meer in het echte leven.

De fragmenten van Fellini en Malle zijn erg sterk (4*) maar Vadim maakt er niet veel van.

Zit in de Brigitte Bardot collectie.

Wat opvalt is het experimentele karakter van de films.

Het eerste deel van Vadim beviel me goed. Erg goede sfeerschepping en ik was gefascineerd door Jane Fonda. Misschien zitten er iets te veel scenes in waarin ze op het paard door het landschap doolt. Had wel wat strakker gemonteerd mogen worden. Het verhaal is ook vrij basic.

Louis Malles bijdrage, de tweede film in deze omnibus, is ontegenzeggelijk het beste geregisseerd, het best geacteerd en kent de meeste diepgang. Ziet er ook erg goed uit.

Delon is meesterlijk en het samenspel met Bardot is bijzonder.

Het laatste deel stelde me het meest teleur. Het is min of meer een verkapte en ongeinspireerde remake in kleur van 8 1/2.

Ik ergerde me aan de beroerde nasynchronisatie en de nerveuze manier van filmen. Allemaal neurotische typetjes komen voorbij en visueel gaan alle registers open, soms mooi, maar ook vaak erg kitscherig.

Histoires Extraordinaires krijgen respectievelijk 3,5 sterren, 4 sterren en 2,5 sterren

3,5 sterren gemiddeld

Metzengerstein/Vadim: heel fraai om te zien en dat geldt voor zowel Fonda als het Bretonse landschap. (Juist) puike montage en mooi gebruik van muziek.

William Wilson/Malle: beetje obligaat, kon er niet echt geboeid van raken, hoewel het eerste deel met kinderen wel fraai was. En Bardot heeft een rare zwarte pruik op. Delon doet een beetje te hysterisch (hoewel de ene nog meer dan de andere).

Toby Dammit/Fellini: de muziek van Nino Rota hadden we wel nodig om te geloven dat het Fellini was (mijn eerste in zo'n 7 jaar!). De film wordt beter naarmate het verhaal vordert en alle bijfiguren uit beeld gaan. Terence Stamp blijkt heel goed een zombie na te kunnen doen en ziet eruit als een kruising van Ziggy Stardust en Malcolm McDowell in Clockwork Orange (hoewel, die beide laatste hebben zich misschien wel gemodelleerd naar Stamp, want die was er eerder).

Een beetje een rommelige omnibus film, maar toch wel bijzonder om dit ontbrekende deeltje Fellini te zien en vanwege Jane Fonda.

Ja Fonda is geweldig. Moet nodig meer films met haar zien.

Wat is bij jou de sterrenverdeling per deel? Ik zie dat je slechts op 2,5 sterren uitkomt. Dat vind ik laag.

2,5 * omdat het nogal rommelig was. Ik zou zeggen 3.5* 2.5* 2.5*. Ja Ja Vadim de hoogte! Kom ik dan gemiddeld goed uit?

Een drieluik van drie vooraanstaande regisseurs uit de jaren '60.
Meestal is het probleem met dit soort projecten dat niet alle films even sterk zijn, zo ook Spirits of the Dead!

Metzengerstein:
Van Roger Vadim heb ik enkele films gezien, die allemaal erg wisselvallig waren (Barbarella was en blijft het hoogtepunt uit zijn carrière!). Jane Fonda ziet er wel weer erg lekker uit in haar stoeipakjes en ook Peter Fonda doet het goed, maar dit deel is wel het minste uit dit drieluik. (3*)

William Wilson:
Dit deel van Louis Malle begint erg sterk en in flashback vorm wordt het verhaal verteld van Alain Delon's personage William Wilson. Bouwt lekker op en eindigt gewoon goed. (3,5*)

Toby Dammit:
Tsja, dan dit laatste deel! Prachtig, wat een visuele krachtpatserij. Fellini in de overdrive (met of zonder geestverruimende middelen). Terence Stamp is goed als acteur die schijt heeft aan alles en iedereen. Heerlijke muziek en zelfs enkele creepy figuren (het meisje met de witte bal). (4*)

Wat me opviel was dat alle figuren uit de verhalen van Poe gewoon nare personen waren. Erg onsympathiek en soms gewoon hondsgemeen!
Uiteindelijk wordt dit dan 3,5*

Deel van Fellini is verreweg het minst. Chaotische regie, zwak gespeeld en nietszeggend; nogal quasi-artistiek en -interessant. Louis Malles bijdrage daarentegen is schitterend en klopt tot in de kleinste details. Ook Vadims bijdrage is erg sterk, lekker bizar, (onderhuids) dreigend en met een werkelijk oogverblindende en uitstekende Jane Fonda. De twee laatsgenoemde bijdragen kenmerken zich ook door een duidelijke visie, die zich uit in een feilloze combinatie tussen beeld en geluid.

2: Heel goed

1: aardig

3: minste van de drie.

Probleem met Fellini is dat je er voor in de stemming moet zijn en helaas was ik dat vanavond niet.

Ongeacht waar, wanneer en hoe blijft Malle gewoon hèt hebben.

LCD hadden ze toen nog niet

Po(e)mnibus

Ik begin wel fan te worden van de omnibusfilm. Die zijn weliswaar in de meest uiteenlopende vormen te vinden zoals één regisseur die een aantal losse verhalen verfilmt à la Black Sabbath of meerdere regisseurs die een bepaald thema aansnijden zoals Boccaccio '70. Histoires Extraordinaires is een nog andere vorm, want deze keer wordt er geconcentreerd op het werk van één schrijver, namelijk Edgar Allan Poe.

Dat is zo'n typische schrijver waar ik wel wat verhalen van kan opnoemen, maar waar het al jaren geleden is dat ik er nog eens iets van heb gelezen. De drie verhalen die hier aan te pas komen zijn me in ieder geval onbekend. Histoires Extraordinaires opent met het segment Metzengerstein van Roger Vadim. Een regisseur die barst van de goede ideeën, maar waarvan de potentie nooit echt ten volle wordt benut. Iets dat deze keer eens niet van toepassing is, want Vadim lijkt echt alles uit de kast te hebben gehaald. De aankleding is prachtig, Fonda evenzeer, en het bevat die typische Vadim stijl die ik wel kan waarderen. Het segment van Louis Malle, genaamd William Wilson, is dan weer het compleet tegenovergestelde qua stijl. Het oogt allemaal nogal sober en traag, maar Malle weet er een zekere onderhuidse spanning in te steken die blijft kriebelen. Jammer genoeg verdwijnt dat wanneer het kaartspel teneinde is en stelt de climax wat teleur. Toby Dammit van Fellini is de regisseur ten voeten uit. Lekker kleurrijk, veel overdreven personages en een schitterende soundtrack van Nino Rota.

Wel mooi om te zien dat iedere regisseur het bronmateriaal van Poe wat naar hun toe weten te trekken. Vadim laat Jane Fonda in onthullende pakjes rondrijden op een paard en Fonda bedankt de regisseur door één van haar beste rollen te spelen. Valt me sowieso wel op dat de combinatie Vadim - Fonda wel altijd goed weet te werken. Tof ook om Peter Fonda eens te zien opdraven met zijn zus. Malle kan rekenen op de altijd sterke Alain Delon en weet bovendien Brigitte Bardot zichzelf te laten overstijgen in de scène met het kaartspel. De interessantste is misschien wel Terence Stamp als Toby Dammit. Ik kon zweren dat ik hem nog niet eerder was tegen gekomen, maar blijkbaar heeft hij in zijn andere films nooit echt een indruk achter gelaten.

Oorspronkelijk ging de regie in handen zijn van Orson Welles, Luis Buñuel en Federico Fellini. Geen idee of dat dezelfde verhalen aangehouden ging worden, maar het moge duidelijk zijn dat dat ook wel eens heel interessant had kunnen zijn. Dat neemt gelukkig niet weg dat hetgeen Vadim, Malle en Fellini afleveren ook gezien mag worden. Alle drie krijgen ze ongeveer dezelfde score, dus de eindscore is navenant.

3,5*

Be silent in that solitude,

Which is not loneliness—for then

The spirits of the dead who stood

In life before thee are again

In death around thee—and their will

Shall overshadow thee: be still.”

― Edgar Allan Poe, Spirits of the Dead: Tales and Other Poems

Oorspronkelijk zou Histoires Ordinaires een omnibusfilm worden met films van Luchino Visconti, Claude Chabrol, Joseph Losey en Orson Welles, en soms wordt ook Bunuel genoemd. Maar de eerste twee namen zouden uiteindelijk veranderen in Roger Vadim en Louis Malle. Niet helemaal hetzelfde natuurlijk, maar het blijft een interessante en bonte verzameling, en zo'n anthology film met drie voor de prijs van één, is af en toe best leuk. Met acteurs als Jane en Peter Fonda, Alain Delon en Brigitte Bardot, en in het laatste segment Terence Stamp, is er niet beknibbeld op bekende gezichten.

Vadim, die praktisch van de set van Barbarella af kwam lopen, steekt Fonda wederom in weinig verhullende pakjes, terwijl ze verliefd wordt op een man gespeeld door haar eigen broer. Dat geeft het geheel een vreemd bijsmaakje natuurlijk, maar Fonda is ook hier weer buitenaards sexy. Dat het verhaal van de film even weinig om het lijf als zij, valt daardoor als je je simpele mannenziel loslaat, makkelijk te vergeven. Ook wanneer we De begeerlijke Fonda buiten beschouwing laten, is Vadims segment visueel erg mooi. Malle is echter duidelijk de betere regisseur, die Alain Delon hier een misselijke darm laat spelen van epische proporties. Het contrast tussen dat legendarisch knappe gezicht van hem en zijn immense narigheid is behoorlijk verontrustend.

Maar het zijn Fellini en Stamp die er voor mij met de eer vandoor gaan, met hun bevreemdende verhaal over een alcoholistische Britse Shakespeare-acteur wiens carrière in rap tempo op de klippen aan het lopen is. Hij neemt een klus aan in Italië vanwege de Ferrari die hij erbij krijgt, maar wordt al snel geplaagd door naargeestige visioenen. Fellini drukt visueel echt een stempel op dit laatste segment en Stamp is heel intens als de geplaagde, lijkbleke artiest. Het viel me nu pas op dat Jude Law echt wat weg kan hebben van Stamp toen hij jonger was. Een naar filmpje, in de positieve zin van het woord. En de segmenten van Vadim en Malle zijn leuke kersjes op de taart.

3,5*

Na misschien wel drie decennia weer eens herzien, met lage verwachtingen – en het eerste deel is net zo slecht als ik vreesde. Gekunsteld acteren, melige pseudo-Middeleeuwse-minstreel-muziek (fluit + klavecimbel + luit = period music), orgieën in volle kledij, een suffe voice-over (”Terror fell like a pall upon her senses!”), en (het belangrijkste van al) Jane Fonda die noch als "petty Caligula" noch als smachtende melancholica overtuigt, terwijl haar broer niet half zo enigmatisch is als hij denkt. De prachtige lokaties en idem buitenopnames kunnen niet verhullen dat dit een totaal levenloos geheel is. Horror, mysterie, fascinatie en obsessie zijn zeer, zeer ver weg, en Fonda's dood komt niet alleen voor haarzelf als een opluchting.
        William Wilson daarentegen is het sterkste deel van dit drieluik, door Louis Malle gefilmd zonder de artistiekerigheid of de knullig verbeelde decadentie van Roger Vadim, met Alain Delon die perfect op z'n plaats is als de hautaine titelfiguur, Brigitte Bardot die er met haar zwarte pruik gepast bizar uitziet, prima naturel acteerwerk (zelfs de kinderen spelen beter dan in Metzengerstein), een goede en sfeervolle geluidsband, spannend camerawerk en montage bij de kaartscène, en een redelijk bevredigende climax (die mij persoonlijk overigens meteen aan de slotsetting van Vertigo deed denken). Niet briljant, wel zeer degelijk en effectief.
        Fellini is mijn favoriet van dit trio regisseurs, dus ik zou nu graag willen zeggen dat zijn bijdrage het hoogtepunt van deze mozaïekfilm vormt, maar als ik eerlijk ben weet ik niet zo goed wat ik van Toby Dammit vind. De ene keer kan ik me helemaal overgeven aan deze psychedelische trip van vervreemding (dat oranje vliegveld van het begin!), de andere keer heb ik geen goed antwoord op het mogelijke verwijt dat dit deel zó "Felliniësque" is dat het bijna lijkt op een vingeroefening van een jong en getalenteerd regisseur die wil bewijzen dat hij zeer goed in staat is om een korte film geheel in de beste hallucinante stijl van de meester af te leveren. Of ben ik te kritisch en moet ik Toby Dammit beschouwen als een stilistische prelude op Satyricon, Casanova en La città delle donne? Aan de muziek van Nino Rota en het camerawerk van Giuseppe Rotunno ligt het in ieder geval niet, en aan Terence Stamp evenmin (hoewel je hem hier niet bepaald van underacting kunt beschuldigen).
        Zou ik rapportcijfers uitdelen, dan zou het eerste deel een 3 krijgen, het tweede een 8 en het derde een 7, hetgeen een gemiddelde van precies een zes oplevert, maar vanwege de algemene vermakelijkheid van het totaalpakket doe ik er een halve ster bij, gul als ik ben.
        Ik heb deze film overigens gezien op de Arrow Academy-Blu-ray, en de beeldkwaliteit daarvan is verbluffend, met scherpe contouren en zeer heldere en levensechte kleuren (je kunt de groene stof van de kaarttafel in Wiliam Wilson bijna vóélen), en ook het geluid is uitstekend. Wat de extra's betreft, in het doosje zit een fraai boekje met twee uitgebreide essays, één over de ontstaansgeschiedenis van de film als geheel en één over Toby Dammit in het bijzonder. De Blu-ray zelf bevat een door de Amerikaanse distributeur toegevoegd stukje voice-over van Vincent Price van nog geen minuut, de trailer voor de film, en alternatieve taalsporen voor de drie segmenten. (Helaas dus geen documentaires en geen audiocommentaar, terwijl op het moment van schrijven de belangrijkste acteurs en actrices alle vijf nog in leven en soms zelfs nog in films actief zijn – een gemiste kans.)

Eigenlijk beetje ontgoocheld, had er meer van verwacht.

De drie verhalen zijn heel uiteenlopend van kwaliteit. Het eerste verhaal is mysterieus, maar de uiteindelijke clou is magertjes. Ook het slot werkt niet bevredigend. Pluspunten zijn wel de sfeer, de locatie, de kostuums en naar mijn mening een Jane Fonda die het wel aardig doet. Het tweede verhaal is het beste. Delon speelt een heerlijke rol als een sadistische officier en het verhaal is mysterieus, boeiend tot het einde. Daarbij een erg leuke rol van Bardot met zwarte pruik. En dan komt het ...wat een onzinnig en saai derde verhaal. Indien Federico Fellini zo meer van dit soort films heeft gemaakt, zal het niet verbazen dat ik weinig werk van hem tot nu toe gezien heb. Lijkt niet mijn ding te zijn. Maar ik zal hem nog wel wat kansen geven in de toekomst. Dit verhaal is gewoon slecht en totaal niet interessant om te volgen.

Conclusie : verhaal 1 ( Metzengerstein) 6/10, William Wilson 7/10 en Toby Dammit 2/10 Totaal : 15/30

Aardige drieluik met drie verschillende verhalen gemaakt door drie verschillende regisseurs en cast (met als overeenkomst dat het verhalen van Edgar Allen Poe zijn). Het eerste segment vond ik het minst. Verhaaltechnisch vond ik de middelste het beste en visueel de laatste. Aangezien de segmenten allemaal niet te lang duren, kijkt het wel gemakkelijk weg.

Ik vond de verhalen helenmaal niet uiteenlopend qua niveau maar opvallend gelijkwaardig. Naar mate van hoe ik de regisseurs aansla is het wel verrassend. Het eerste verhaal met Jane Fonda te paard is van Vadim waar ik geen hoge pet van op heb. Ik vind dit echter het sterkste dat ik van hem zag tot nu toe. Weet wonderbaarlijk genoeg de kitsch die constant op de loer ligt te ontwijken en hoewel het me niet overmatig boeide is het een stuk beter dan vooral zijn vroege werk , ook qua timing. Het verhaal van Malle zit dan weer ver onder zijn beste niveau. Wat hij echt kan zien we alleen in het begin, als de twee Wilsons nog kinderen zijn Het verhaal is wat te kort voor de opbouw die ik had gewild en de climax is een pak minder sterk. Ook Fellini haalt bepaald niet zijn beste niveau in een film die inhoudelijk lijkt op 81/2 maar trekken vertoond van een paar latere en minder goede films als Casanova en Satyricon. Uiteindelijk vind ik alle verhalen 3 sterren waard, dus de film ook.

Daarmee wel de beste film uit de Bardotbox.

Poe zal misschien wel opzienbarend zijn geweest voor literatuur liefhebbers uit zijn tijd. En de filmliefhebbers uit de jaren 60 waren misschien lovend over verfilmingen van zijn verhalen. Voor mij waren dit 3 doorsnee verhalen (het etiket horror is wel misplaatst) waarbij het suïcidale karakter van de hoofdpersonen centraal komt te staan. In "Metzengerstein" zien we Jane Fonda in een soortement doorschijnende Barbarella outfit tot vervelens toe doorheen het landschap galopperen op een statig, gespierd zwart paard. In "William Wilson" zien we een SM-minnende Alain Delon en een Brigitte Bardot (die natuurlijk in Eva-kostuum te zien is) waarbij een Delon klaarblijkelijk last heeft van hallucinaties. En in "Toby Dammit" zien we een Terence Stamp die continu last heeft van hallucinaties. De uitkomst van elke film is identiek. Om eerlijk te zijn, was dit een moeilijke zit voor mij.

2*