Orfeu Negro (1959)

Het blijft een meesterlijke vondst om het vaak bewerkte liefdesverhaal (een zoektocht tussen gelieven, tot in de onderwereld) te situeren op het carnaval in Rio.

De film was een hit, en een tijd heel populair. Toen ik hem niet zo lang geleden terugzag viel hij behoorlijk tegen. De herinnering was mooier.

Maar het is vast de moeite waard om 'm te proberen als je 'm niet kent.

Zeker mee eens Hugohei. Prachtige film met melancholische en mooie muziek. Veel symboliek en daarnaast een lekkere Braziliaanse sfeer. Wel oud maar toch tijdloos. Let vooral op het lied: Manha de Carnaval(prachtig)

Een jaar of 4 geleden nog gezien tijdens de lessen Latijn. We vonden het toen blijkbaar grappiger dan dramatisch

Prachtige film die na zoveel jaar weerzien nog steeds ontzettend veel heerlijk swingende levensvreugde en wat droefheid uitstraalt. Om ten volle van Orfeu Negro te kunnen genieten, zou je hem eigenlijk op een goed groot filmdoek in een bioscoop moeten bekijken met een hele beste geluidsinstallatie.

Naast een constante, lekker warmbloedige, stemming zit de film vol met allerlei audiovisuele grapjes. Vreemd dat het met regisseur Marcel Camus verder nooit niks echt geworden is.

Hij heeft een prachtige oorspronkelijke film-interpretatie gegeven aan het klassieke verhaal van Orfeus en Eurydice met een leuk soort kleine humor. Camus heeft het verhaal verplaatst van het oude Griekenland naar het ophitsend carnaval in Rio de Janeiro.

erg mooie film. Vaak verzand defilm alleen in ellenlange beelden van het carnaval die niks toevoegen aan het verhaal. Verder is de connectie met het orpheus verhaal uit de klassieke oudheid flinterdun en tipt slechts op een paar punten eraan.

Muziek en cast zijn echt een pre. Beelden zijn vaak overweldigend. De liedjes van Orpheus zijn mooi en rakend. En het einde is prachtig droevig.

4*

De film viel mij tegen wrs. omdat hij zo gedateerd is, ik vond de acteerprestaties ook niet echt super, i.d.d. veel te lange scenes van het carnaval.

Ik vond die lange scenes van het carnaval juist prachtig omdat het de sfeer in Rio tijdens het carnaval(in de vijftiger jaren) weergeeft. Daarnaast geeft het je een idee hoe de bevolking het carnaval beleeft.

weet iemand waardat deze dvd in het nederlands (ondertiteling) te koop is ?

mvg,

Iedereen met een beetje ontwikkeling weet dankzij de titel al hoe het verhaal afloopt,dus voor de spanning hoef je hier niet naar te kijken.Boendien:de uitwerking van zo'n klassiek thema kan alleen maar tegenvallen en dat gebeurt hier ook.Edoch:de film heeft genoeg compensaties dankzij het audiovisuele spektakel dat vrijwel niet ophoudt:een geniale bossa nova soundtrack van Carlos Jobim en beelden die doen denken aan een MTV blockparty avant la lettre met continu zingende,dansende,blije,swingende zwarte mensen.Het toerisme bureau van Rio hoefde over deze film niet te klagen.

Wat die mensen betreft die de carnavalsscènes te lang vonden:kijken jullie lekker op zaterdagmiddag naar de "optochten"voor de c1000 in Jubbega of de HEMA in Meppel...dat is de ideale biotoop voor houten klazen als jullie.

Oe!

Net over deze film gelezen!

Moet ik zien. Het schijnt dat OA deze film de Bossa Nova en de Samba populair heeft gemaakt in Amerika, en zodoende deze muziek wereldfaam kreeg, met name omdat Jazz grootheden deze muziekstijl omarmden en integreerden in hun eigen muziek.

Carnavalsscènes te lang?

Onmogelijk!

Waar kan ik deze krijgen?

Edit

Laat maar ik heb hem al via Ebay besteld; 11 Euro Inclusief verzend.

Prachtig, prachtig , prachtig!

Een orgie in beeld en geluid. De beelden lekker rouw en toch wonderschoon, en natuurlijk de Samba, zoals je ziet met een hoofdletter S.

Zoals ik hierboven al zei; door deze film is de Bossa Nova en Samba wereldwijd in onze muziek geïntegreerd en zodoende niet meer weg te denken uit onze muziek. Van Jazz tot Dance (Heb je eeeven voor mij )

Rio is een perfect decor voor het Orpheus en Eurydice verhaal. Dat, en de muziek en de carnavalskostuums maaken het geheel tot een schitterend surrealistisch spektakel.

Ik was totaal flabbergasted bij het zien van deze film, en dat is lang geleden!

Een 5

Nu nog even de soundtrack in huis halen, en dan ben ik weer een beetje een gelukkiger mensch.

Het was een erg goed idee om het verhaal van Orpheus te situeren tijdens een carnaval in Brazilië. Helaas was dat een van de weinige dingen die goed gingen. De film was een enorm succes, zowel op commercieel als kritisch gebied en de film won zelfs de Gouden Palm in Cannes plus de Oscar en Golden Globe voor beste buitenlandse film. Persoonlijk heb ik vooral het gevoel dat mensen dit waardeerde als een travelogue. Op zijn best geeft de film het gevoel dat je op vakantie bent op een tropische locatie. De omgeving is mooi, er is volop exotische muziek en er zijn genoeg lokale gebruiken om van te genieten. Dit is allemaal heel leuk een aardig, maar is Orfeu Negro ook meer dan dat? Niet wat mij betreft.

Ja, de setting levert een aantal mooie vondsten op, zoals het carnavalskostuum van de dood en een conciërge als de gids door het dodenrijk, maar dat is het ook wel. Het verhaal is karig uitgewerkt, maar bovenal slecht uitgevoerd. De amateuracteurs zijn wat al te duidelijk geen professionals en zijn stuk voor stuk irritant. Iedere zin die ze uitspreken wordt verpest en hun gezichtsuitdrukkingen wekken vooral op de lachspieren. Tevens heeft Camus weinig gevoel voor stijl. Een film die zo op muziek steunt als Orfeu Negro zou op zijn beetje een gevoel voor ritme moeten hebben, maar daarvan is niets te merken. Camus regitreerd vooral, waar hier juist een aanpak met uitbundige camerabewegingen en precieze kadrering op zijn plaats zou zijn. De film wordt daardoor nooit zo meeslepend als het had kunnen zijn. Ja, het is nogal een kleurrijk geheel, maar dat is meer omdat de omgevingen en de traditionele carnavalskostuums dat van nature al zijn. Nergens merk ik een gevoel voor stijl van Camus' kant in een film die dat gewoon keihard nodig heeft. De film had geregisseerd moeten worden door iemand die de samba en bossa nova als meer zag dan een toeristische trekpleister. Een regisseur die de muziek lijkt te voelen, liefst een Braziliaan. Maar als we toch een buitenlandse regisseur moesten hebben, leken mij Vincente Minnelli of het duo Gene Kelly en Stanley Donen mij waarschijnlijk geschikter.

Nu komt Orfeu Negro nogal gedateerd over. Veel prachtige ideeën komen niet uit de verf door belachelijk acteerwerk en een gebrek aan sterke regie. Dit had gemakkelijk een favoriete film van me kunnen worden, maar helaas mocht het niet zo zijn. Een van de weinige films waarvan ik graag een remake zou hebben.
2*

-edit- Al uit 1959...?!

Orfeu Negro: Sprankelend, bruisend, vertederend en tragisch. Van de zomerse carnavalsetting en de oprechte personages, van de uitbundige muziek en het gedans die zo goed als de hele film doorgaan tot het simpele doch effectieve liefdesverhaal, alles is er mee doordrenkt.

Een erg fijne, spannende en intrigerende trip van bovenin de heuvels van Rio tot in de diepste krochten van de binnenstad... en weer terug. Slechts een enkele keer gingen me de karakters iets te veel uit de bocht (die stem van Serafina soms of die krassende oma, oei!), maar ik had het er net zo goed niet over kunnen hebben.

Een dikke negen, met dank aan een fragment lang geleden in een contest van Stephan73.

Aangezien ik al drie keer in Brazilië ben geweest, waaronder twee keer in Rio de Janeiro, heb ik een zwak voor de Braziliaanse film. Nu is het de beurt aan Orfeu Negro. Als je toekomt in Rio merk je al snel dat er een grote kloof bestaat tussen rijk en arm. Eerst rijd je voorbij de ontelbare favela's om uiteindelijk in de toeristische binnenstad te belanden. Buiten Rio is er de prachtige natuur waarbij we de Corcovado en het Jezusbeeld in de achtergrond soms zien verschijnen.

Volgens de Griekse mythologie is Orpheus de god van muziek. Als hij speelt en zingt, raakt zelfs de natuur ontroerd. Hij trouwt met de beeldschone nimf Eurydice, die kort na het huwelijk door een slang wordt gebeten en sterft. De ontroostbare Orpheus gaat naar de onderwereld om haar terug te halen. Hades is zo onder de indruk van zijn liefde dat hij Eurydice meegeeft op één voorwaarde : onderweg naar de bovenwereld mag hij niet omkijken. Orpheus kan zich niet bedwingen en zijn grote geliefde verdwijnt voorgoed.

Muziek, die ononderbroken wordt gespeeld doorheen de film, en carnaval zijn twee universele buffers voor de conflicten omtrent de sociale ongelijkheid en etnische kwesties. Zowel de rijken, de armen en de natuur leven in harmonie.

De tramconducteur Orpheus is verloofd met Mira maar wordt verliefd op een jonge, verlegen vrouw die net is aangekomen in Rio. Als snel komt de dood voorbij in de vorm van een carnavalsmasker en de mythe gaat van start. Verschillende elementen staan symbool voor de mythologische locaties en figuren. Zo is de dodenrivier een opwaaiende rivier van confetti en de veerman een nachtwaker.

3,5*

Ik sluit me volledig aan bij The One Ring: het is dat de locaties en carnavalssfeer van zichzelf al erg fijn zijn, maar filmtechnisch is deze film echt totaal niet de moeite waard. Dat deze film een oscar heeft gekregen voor beste buitenlandse film is voor mij dan ook een compleet raadsel. Het neigt naar vriendjespolitiek, positieve discriminatie en/of een compleet gebrek aan concurrentie. Matig gefilmd, slecht geacteerd, en over het plot was ik ook niet echt te spreken.

Audiovisuele grapjes van BASWAS heb ik niet kunnen ontdekken, behalve dat het grappig is dat iemand die aan een lijn moet hangen obvious gewoon in closeup staat met een draad in haar handen: strek dan op zn minst gewoon je armen. De film bevat wel meer van dat soort amateuristische kleine "foutjes".

Symbolische verwijzingen zijn mij dan ook ontgaan, tenzij ewalk met deze verwijzingen gewoon het orpheus verhaal bedoeld.

Lekker feesten kun je er zeker mee, maar ik had toch echt wel heel wat meer verwacht van deze Braziliaanse "klassieker".

Een groot deel van de film wordt gevuld met carnavalbeelden wat de film af en toe naar een documentaire doet overhellen. Toch is het de carnavalssfeer samen met het mooie liefdesverhaal die het voor zijn tijd knap verfilmd werk uitmaken.

Geen wonder dan ook dat de film destijds om zijn kwaliteiten werd gelauwerd.

Het voor mij bekende verhaal van Orpheus, wordt hier geschetst, in een wel zeer exotische omgeving. Op zich wel een leuk idee. De Braziliaanse sfeer zit er in ieder geval vanaf het begin goed in. Veel vrolijke carnavalsmuziek, met bijpassende aankleding, waardoor het qua sfeer wel redelijk goed zit. Toch werd het uiteindelijk nog best een lange zit, omdat er helaas meer min, dan pluspunten tegenover blijken te staan.

Natuurlijk is het verhaal voorspelbaar, als je er zoals ik bekend mee bent, maar dat hoeft op zich nog niet eens zo’n groot probleem te zijn. Het zijn ten eerste de acteurs die tegenvallen en er vaak maar weinig van bakken. Vooral Breno Mello, die de rol van Orpheus speelt, is op sommige momenten echt dramatisch slecht, en zeer irritant. Sowieso zit er geen enkel personage in, dat mij wist te raken of pakken. De personages zijn allemaal ook vrij karikaturaal, wat ook niet echt meehelpt.

De regie is ook niet bijzonder goed. Camus doet maar weinig met de camera en weet lang niet alles uit de mooie locatie te halen. Het enige wat er telkens weer voor zorgt, dat je toch blijft kijken, is de vrolijke sfeer en de aardige aankleding. Toch is dat veels te weinig, om in zijn geheel te overtuigen. Deze fabel blijkt al met al echter geen exotische verrassing, maar een kleine mythologische tegenvaller.

2,0*

Mooi en sfeervol. Aan dr ene kant het carnavalsgedruis en aan de andere kant de dreiging van de dood. Rio is prachtige locatie. Als kind vond ik deze eng.leek toen wel soort Halloween film.

De meeslepende Griekse tragedie (mythe) van (de zwarte) Orpheus en Euridice werd symbolisch en met passie verteld, met als achtergrond het carnaval van Rio de Janeiro. De documentairachtige en sfeervolle kunstfilm was vooral een explosie van muziek en kleuren.

Prima Braziliaans sfeertje. Setting en aankleding maken de film de moeite waard.

Het verhaaltje zelf is flinterdun en al bekend, en wist mijn aandacht niet vast te houden. Vooral de achtervolging met "de moordenaar" was zonder enige spanning, eerder lachwekkend.

Slechte reclame voor TV5. Overal, maar dan ook echt overal is er geadverteerd dat deze film ivm Cannes wordt uitgezonden met Nederlandse ondertiteling. Maar het is wederom een blijmakerij met een dode mus gebleken... sans sous-titrée... stelletje uweetwel.

Ik sluit me volledig aan bij de reacties van The One Ring, VanRippestein, Spetie en Zeriel.

Leuk uitgangspunt en een paar knappe settings, maar voor de rest ondermaats: slecht geacteerd, slechte regie, eerder lachwekkend dan boeiend, slecht uitgewerkt verhaal, vaak geforceerd en langdradig... Kortom, te amateuristisch overkomend...

British distributor Screenbound Pictures will add to their Blu-ray catalog director Marcel Camus' classic film Black Orpheus

Vooral filmhistorisch interessant voor mij, naast de aardige muziek. Voor de rest sluit ik aan bij het rijtje dat ThomasVV hierboven noemt. Hup, in de processie.

Naast de door hen genoemde bezwaren die ik deel, wil ik nog even Cocteau's Orphée (1950) noemen. Het zijn totaal andere uitwerkingen van de mythe, maar die beviel mij een stuk beter...

Een redelijke film. Het acteerwerk is niet erg goed en het verhaal kon mij niet enorm boeien, maar het was wel vermakelijk voor een keer, en de sfeer heeft wel wat. Een kleine voldoende. 3*

Bij deze film is alleen zien onvoldoende, je moet hem "ondergaan" als expressie van passie; niet de vlakke passie van de polder, maar de zwoele flamboyante passie van de favela, de plek waar kleurrijk carnaval en zwarte dood moeiteloos hand in hand gaan. Dus mijlenver van de Hollandse nuchtere analyse en de koele bovenkamertjes.

M.a.w. als je niet direct de samba – de dans van het leven - door heupen en billen voelt stromen, zal je deze meeslepende film moeilijk op zijn werkelijke waarde kunnen beoordelen, vrees ik. En verzand je in termen als *gedateerdheid, en *flinterdun verhaal of in *matige acteerprestatie. Al deze aspecten maakte de regisseur - bewust/onbewust- ondergeschikt aan het enige hoofdthema: passie, gepresenteerd in een kolkend bad van overweldigende klanken en spetterende kleuren. Waarin de ene grote passie -liefde- de andere passie - jaloezie - opwekt, uitmondend in de onverbiddelijke dood. Maar de samba leeft voort, soepel vanuit de heupen, zelfs in de kelders van het leven.

Qua thema wijkt de film overigens behoorlijk af van de klassieke Orpheus en Eurydice mythe, daarin staat de liefde centraal. Hier legt de regisseur veel meer nadruk op de "onvermijdelijkheid" van het lot, zoals bijv. in "de Dood in Isfahan": hoe ver Eurydice ook reist - helemaal naar Rio, naar Babilonia (!) -, aan de dood valt niet te ontsnappen! En tot dat moment: dans, dans, dans. Niet vanuit je hoofd, maar vanuit de heupen, tot je erbij neervalt. Dat vertelt deze film, al 60 jaar lang. Terecht.

Ik hou wel van muziekfilms. Best logisch want ik hou zowel van film ams van muziek.

Nu ken ik het verhaal van Orpheus niet echt, maar de transportatie naar het carnaval van Rio is sowieso een originele. De film begint dan ook met veel muziek en dans en we zien hoe Eurydice in de grote stad arriveert. In het begin zit het tempo er nog lekker in, maar daarna verdwijnt de zang en dans naar de achtergrond en neemt het drama wat toe.

Uiteindelijk vond ik het toch wat teleurstellend. De cameravoering en de energie zijn nergens echt van grote hoogte. Het is charmant, maar nergens virtuoos. En dat is wat het idee wel verdiend. Wat dat betreft leent deze zich meer dan West Side Story (vond ik niet veel) voor een moderne remake.

Hele krappe 3,5

Een wel erg losse bewerking van Orpheus, maar zeker een originele en bijzondere film. Met name natuurlijk voor die tijd.

Niet voor niets dat via de muziek en dans Brazilie en de samba en carnaval meteen ongelooflijk populair werd in Europa en de VS.

Om nou te zeggen dat het verder allemaal enorm boeit. Mwaaa.

Moest me wel telkens bedenken dat het enorm ruk moet zijn als je in zo´n favela moet wonen en hoogtevrees hebt..

Het gehele plaatje doet wat vreemd aan: een Franse regisseur die een exotische reisadvertentie maakt voor het Braziliaanse favela-carnaval met een verhaal over Orpheus wat ik er eigenlijk maar deels in kon herkennen. Ik had voortdurend een Saludos Amigos-vibe.

Het is wel een mooi portret geworden met veel joie de vivre, energieke dans en het ritmisch getrommel is alom aanwezig. Er zitten zeker wat onvolkomenheden in (de ‘dood’ in dat gekke spinnenpak en waarom verlooft Orpheus zich überhaupt met Mira?) en de ‘lokale’ symboliek is niet van de lucht, maar uiteindelijk viel er genoeg te genieten, ook voor stijve harken.

De film won en de hoofdprijs in Cannes (die nog geen gouden palm heette en een oscar voor beste niet engelstalige film. Wel wat veel eer. De kracht van deze film zit 'm in het energieke decor van het carnaval. Maar toch was ik niet helemaal overtuigd. Zeker uit het einde had meer gehaald kunnen worden, Meer mysterie vooral. Ik denk dat deze film vooral ook indruk maakte in 1959 omdat het vele mensen een introductie gaf tot een land, een muziek en een cultuur die nog volstrekt onbekend was. Die onbekendheid is er nu minder. Het zou de veruit beroemdste film worden van Marcel Camus en juist de regie vond ik niet altijd even overtuigend.