Lamerica (1994)

Erg indrukwekkende, intense en emotionele film over Italianen die willen profiteren van de armoede en chaos in Albanië, in semi-documentairestijl geschoten (docu-beelden verweven met fictie).

Net als Il Ladro di Bambini, die ik nog moet zien, is ook dit een film gemaakt volgens de principes van het neorealisme: zonder opsmuk vertelde verhalen over echte mensen en hun echte problemen, grotendeels opgenomen met amateuracteurs.

Deze film laat niet snel onberoerd: de realistische beelden van Albanië, het armste land van Europa, de erg mooie (klassieke) muziek, intens acteerspel en vaak mooie beelden...

Mooie, indrukwekkende, schrijnende, maar ook warme en poëtische film!

ik ben maar midden de film beginnen te kijken en werd direct aangegrepen door de armoede in het arme land.Vooral de eindscene op de boot vond ik emotioneel.Het schijnt wel dat de toestand nu wat meer draaglijker geworden is in in albanie.

Inderdaad wat hak op de takkerig, maar desondanks een zeer interessante en (voor mij) leerzame film over Albanie.

Het scenario van 'Wag the Dog' komt na het kijken van deze film in elk geval op losse schroeven.

Er zijn weinig Europese landen waar ik zo weinig van weet als Albanië. Voorheen communistisch, geleid door dictators met namen die niet zouden misstaan in oude SF-films als Hoxha en Zog, een van de weinige Europese landen waar bewoners grotendeels moslim zijn, dan heb je het wel gehad. In Lamerica lijkt het wel alsof je de Derde Wereld bent binnengestapt, met schrijnende armoede, vervallen steden en een enorme migratiestroom, richting Italië vooral.

Vond het een interessant verhaal, waarbij twee louche Italianen proberen een slaatje te slaan door in de chaos van post-communistisch Albanië een spookbedrijf op te zetten waar ze een flinke investering van de Italiaanse overheid voor verwachten te krijgen. Aan het hoofd van het bedrijf zetten ze als pion een oude verwarde man die zowat zijn hele leven in de gevangenis doorbracht, een knappe rol van de debutant di Mazzarelli.

Nadat de oude man ontsnapt uit het kinderweeshuis volgt een sterke, frustrerende en soms helse roadmovie door een totaal verpauperd land. Vaste Amelio-acteur lo Verso is prima als onsympathieke oplichter die hoe verder de reis vordert steeds meer gaat lijken op de Albanezen die hij minacht. Zijn superieure houding wordt gaandeweg eentje van lichte wanhoop, die overigens volstrekt voorstelbaar is. De film zit vol rake scenes (het gesprek met de dokter, de bandendiefstal, het dansende meisje) en realistische dialogen met jonge Albanezen die dromen van voetbal en Italiaanse vrouwen, en de reis zelf is zonder meer interessant. Ik ben dan ook best verbaasd dat deze film zo zuinig scoort hier op MM. Vond de film niet onduidelijk of incoherent, in tegenstelling tot het erg matige Cosi Ridevano, Amelio's volgende film.

Wat mij betreft Amelio's beste. Het Ministerie van Toerisme van Albanië zal deze film trouwens niet hebben gesponsord.