Cléo de 5 à 7 (1962)

Het is hierboven niet genoemd, maar ik had het idee dat Varda met deze film wilde tonen hoe intens je een (korte) periode in afwachting van een medische diagnose ervaart. Een interessant en herkenbaar uitgangspunt, maar helaas niet helemaal bevredigend uitgewerkt.

Los daarvan kijkt de film inderdaad ook vrij prettig weg als tijdsbeeld, met de mooie beelden van Parijs en evenzo fijne muziek. En er is ruimte voor (licht) experimentele shots, zoals die ook in haar volgende film Le Bonheur zouden gaan voorkomen.

Haha nee! Die soldaat vond ik juist sympathiek. Deed me ietwat aan Dudley Moore denken.

Ik hou wel van die Europese art cinema uit de jaren '60. Een wereld van jonge snobs die genieten van cultuur en filosofie. Niet al die films zijn even geslaagd natuurlijk, maar veel films hebben toch iets gezellig luchtig met boeiende dialogen. Cléo de 5 à 7 is mijn eerste Agnès Varda en meteen een mooie introductie.

We volgen Cléo door Parijs en ze is er van overtuigd dat ze gaat sterven. Als we haar volgen is ze op zoek naar zichzelf, naar wat belangrijk is. Een mix van bijgeloof, angst, negeren, liefde en twijfel... En ze ontmoet verschillende mensen die allemaal anders reageren op haar situatie. Tot ze uiteindelijk de uitslag krijgt en alle twijfel weg lijkt te vallen omdat ze dan beter weet waar ze staat.

De film slaagt er in om te zweven van personage naar personage, door als een getuige het hoofdpersonage Cléo te volgen. Er zit vaart in de film en toch is het nooit gehaast. Een film vol leven dat niet alleen Cléo en haar passanten lijkt te volgen, maar er in slaagt om ook verschillende thema's er in te verweven van feminisme tot de oorlog in Algerije. Elk beeld is mooi geschoten in zwart/wit. De camera volgt haar ook niet gewoon, maar weet telkens de juiste plek te vinden om de scène in beeld te brengen. Vanuit verschillende perspectieven, soms ook onrechtstreeks door ramen of via spiegels.

Varda is er in geslaagd om te experimenteren in de film, zonder dat het een geforceerde kunstgreep geworden is. Ondanks alle aandacht naar de camera, de dialogen, de verschillende figuren, ... blijft Cléo nog steeds centraal staan als een prachtige vrouw met al haar levensvragen.

Rohmer zette Parijs in hetzelfde jaar in het teken van de Leeuw, Varda deed het met de Kreeft. En dat pakt naar mijn gevoel nóg beter uit.

Aanvankelijk lijken we stevig in het spoor van de komedie te zitten, met een ietwat belachelijke Cléo, maar als eenmaal de pruik afgaat en ze er alleen op uit trekt, wordt er kwalitatief duidelijk een tandje bij gezet.

Cléo en de film keren zich iets meer naar binnen, overigens zonder dat het geheel zijn filmische souplesse en lichtvoetigheid verliest. Passanten en cafégangers kijken in de camera, of kijken ze naar Cléo?

Fraaie ritjes in een stokoude Citroën en (vooral) met de bus, en tussendoor wordt nog dat speelse tikje uitgedeeld aan 'zwartkijker' Godard.

Citeert die soldaat nu een wijsneuzigheid van Verlaine, net op het moment dat 'diens' bushaltebordje in beeld komt?

Maakt niet uit. Deze film is sowieso al hartstikke leuk, en doet zeker niet onder voor veel van Godards werk uit dezelfde tijd.

Varda is behoorlijk onontgonnen. Ik zag behoorlijk lang geleden alleen een late documentaire en een vervolg daarop. Dat vond ik toen wat al te vrijblijvend. Maar ik zou ze moeten herzien. Maar zowel Mubi als mijn eigen filmvoorraad heeft nog behoorlijk wat van haar in de aanbieding, dus kansen genoeg om meer in Varda te duiken

Dit was echt heel fraai. Iets meer kloppend hart dan veel van Godards werk uit die tijd (al moet ik Vivre Sa Vie nog zien, de beroemdste Godard die ik nog niet zag), maar met minstens zoveel speelsheid. De eerste zomerdag in Parijs, op de achtergrond speelt de Algerijnse opstand. Cleo volgen we in real-time en haar omgeving speelt een belangrijke rol. Er is bijna constant veel te beleven op de achtergrond. Soms zijn er flarden van gesprekken uit de omgeving, De film stapt af en toe heerlijk (het liedje, de stomme film) uit het zelf opgelegde kader. Er wordt heerlijk gespeeld. Soms zijn we Cleo bijna kwijt, dan kijken we door haar ogen. Soms kijken mensen naar haar. De film ruikt haast naar de beginnende zomer. Prachtig.

Mooi! Gewoon mooi!

We maken kennis met Cleo die dacht dat ze kanker had en er daarom maar het beste van probeerde te maken. Een zeer mooi taxiritje die voerde langs de zeer fraaie plekjes van Parijs terwijl je een nieuwsbericht hoorde dat ging over de oorlog in Algerije en de hond Strelka die Chroetsjov had gestuurd naar het Witte Huis. Verder zeer fraaie erotisch plaatjes van Cleo hangend aan een soort rekstok en zittend op de schommel. Ook de dame die naakt poseerde in het atelier als model voor het maken van een beeld-houwwerk mocht er zijn. En zo zijn er nog meer fraaie plaatjes. Deze film beviel mij aanzienlijk beter dan Le Bonheur die eindigde met een ongeloofwaardig laatste kwartier. Enige smet op deze film Cleo vond ik de scène met die man die kikkers levend doorslikte. Dat zou nu anno 2021 niet meer door de beugel kunnen lijkt me. Wel zeer komisch trouwens dat slapstick filmpje. Dat was best wel lachen geblazen.

4,5*

Cleo heeft op het eerste gezicht alles mee. Ze is knap, getalenteerd en succesvol. Toch is ze onzeker over vanalles en hunkert ze naar aandacht. We volgen twee uur van haar leven en die twee uur zijn schitterend vormgegeven in prachtige zwart wit fotografie. De film deed me ook sterk denken aan Uncut Gems. Iets minder heftig, maar ook hier danst de camera vrij in het rond en zit de film vol reflecties en shots door glas. Prachtig!

Mijn eerste Varda smaakt naar meer.

4*

Nu niet dat ik al zoveel zag van Varda, maar wat ik van haar al zag, waren alleen maar documentaires. Nu dus voor mij haar eerste speelfilm. Je ziet wel meteen dat Varda veel kwaliteiten met de camera heeft. Ze slaagt erin - de mooie Corinne Marchand - helpt hier wel bij, om de kijker naar zich toe te zuigen met haar prima cinematografie.

Wel een boeiend gegeven om Cléo te volgen met de boodschap van onzekerheid over haar gezondheid. De onzekerheid gaat over naar paniek, angst, fatalisme ... en de passanten die ze tegenkomt delen in haar relaas. Het levert fijne cinema op. Go with the flow, zowel Cléo als de film zelf. Naast het uitstekende camerawerk ook prima dialogen en acteerwerk. Leuk!

Op zich ben ik wel een liefhebber van films waarbij we 'een dag uit het leven van' te zien krijgen, maar het wordt hier niet helemaal goed uitgevoerd. Het eerste deel van de film wist me nog te bekoren. Er zat nog behoorlijk wat tempo in en de scène waar alle voorbijgangers naar Cléo staren, was voor mij het hoogtepunt. daarna zakt de film toch wat in elkaar.

Nipte 2.5*