Fucking Åmål (1998)

Die twee meiden blijven, 18 jaar na het uitkomen van de film, onweerstaanbaar goed.

Topfilm !

Prima debuut van Moodysson, die zijn carrière sowieso met opvallend sterke films begon- Na Lilya 4-ever ben ik hem wat uit het oog verloren.

Fucking Amal (ik was toen ik de film destijds voor het eerst zag licht teleurgesteld dat Amal de plaatsnaam bleek te zijn) is naturel geacteerd, heeft een eenvoudig maar doeltreffend verhaal, en een paar echt mooie momenten (de kus in de auto), het is kortom een fijn klein drama dat zonder opsmuk wordt gepresenteerd.

Goed getroffen middelbare schooltijd ook, de jongens komen er nogal bekaaid van af als dommige macho's, dan heb je nog het groepje meeloop-krengen en het slimme, onbegrepen, licht alternatieve meisje, allemaal vrij raak. Het enige personage dat ik wat minder realistisch vond was het meisje in de rolstoel- ook de scene dat Agnes naar haar uitvalt was niet zo geloofwaardig. Maar goed, het zijn details, het zorgt voor wat extra drama.

Mooie film over anders zijn, over eenzaamheid, de nare dingen die je doorgaat tijdens de middelbare school & een lesbische romance.

Deze film doet me erg denken aan Blue Is The Warmest Colour. Door het Europese sfeertje lag deze film dichter bij huis dan de meeste Amerikaanse 'high school movies' (degene met diepte dan).

Weet niet eens hoe ik op deze film kwam, maar ben blij hem gezien te hebben.

Ik had vroeger een lesbische vriendin die helemaal gek was van deze film (en van de twee hoofdrolspeelsters), dus op haar aanraden deze film toch eens bekeken en het zit inderdaad goed in elkaar! Goed geacteerd en redelijk meeslepend. En de Zweedse taal vind ik wel grappig! Ik vind het ook wel leuk dat Rebecka Liljeberg, die rol van Agnes speelt, ook nog eens uiterlijk erg lijkt op mijn toenmalige vriendin, die ook een moeilijke tijd doorspartelde met haar eigen seksuele geaardheid en met het gevoel dat leuke meisjes voor haar gewoon onbereikbaar zijn.

Ik vond er niet veel aan. De film ziet er nogal goedkoop uit en heeft op visueel vlak niet veel te bieden. Verder is de middelbare school setting wel herkenbaar, maar al te boeiend uitgewerkt is het niet. De meeste personages hangen er maar een beetje bij. De film moet het vooral hebben van de chemie tussen de twee hoofdrolspeelsters en hun ontluikende romance. Die romance komt eigenlijk pas tegen het eind van de film echt goed naar voren en grote delen van de film vond ik verder niet zo boeiend. Wel een mooie scène, die toiletscène aan het eind van de film.

Fucking Åmål

Schitterende film. Fucking Åmål doet eigenlijk niet heel veel nieuws, en vooral tegenwoordig worden we doodgegooid met films over meisjes/jongens die voor hun homoseksualiteit uit durven te komen. Maar wat Fucking Åmål onderscheidt van veel andere films zijn de uitstekend uitgewerkte personages, de ijzersterke acteerprestaties van Dahlström en Liljeberg en de regie van Moodysson, die met weinig budget heel veel weet te doen.

De film heeft iets authentieks, en de camera zit dicht op de huid van de personages. Dahlström heeft de wat moeilijkere rol als de extraverte en uitbundige Elin, die heel onsympathiek kan overkomen maar door Dahlström ook snel de harten van de kijkers weet te stelen. Liljeberg heeft de wat ingetogenere rol, maar weet met alleen een blik, een lach of een traan al heel veel te zeggen. De typische jaren 90 dingen voelen nostalgisch aan, en de eerste kus tussen Elin en Agnes is een hoogtepunt. Tijdens de film had ik mijn twijfels over de oprechtheid van de gevoelens van Elin, maar in de laatste scènes wist ze me toch te overtuigen. Hoe het verder gaat weet niemand, maar je voelt dat het wel goed gaat komen met Elin en Agnes.

1998, het jaar waarin raves officieel “uit” waren. Leerrijke film is dit

In datzelfde jaar verpulverde Titanic het ene box office-record na het andere. Wie echter geen drie uur lang opgescheept wilde zitten met Jack en Rose, kon altijd nog terecht bij Agnes en Elin in ‘Fucking Amal’. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, is dit een vrij charmante high school film. Maar dan wel eentje die in niets lijkt op zijn Amerikaanse genregenoten.

Om te beginnen zit je naar mensen met een ziel te kijken, en niet naar doorgedreven karikaturen. Betekent dit dan dat deze film hyper-realistisch is? Nee, gelukkig niet. Maar ieder personage heeft wel zijn/haar kleine kantjes. Zo kun je Agnes moeilijk een engeltje noemen. Het arme kind mag dan wel het slachtoffer van gaybashing zijn, het weerhoudt haar er niet van om haar enige vriendin zelf stevig te “handicap-bashen”.

Nee, een kumbaya-sfeer heerst er niet in Amal. En toch weet Moodysson er een sympathieke, respectvolle film van te maken, zónder voortdurend met het vingertje te wijzen. We zien hoe Agnes worstelt met zichzelf en met de lokale tokkies, maar je hebt nooit het gevoel dat het serieus fout zal aflopen. Dat werd trouwens mooi geÏllustreerd door de knullige, maar goedbedoelde reactie van de moeder toen ze doorhad dat Agnes lesbisch is. Moodyssons aanpak ligt m.i. veel dichter bij de realiteit dan de doemscenario’s uit veel andere films.

Op visueel vlak is Fucking Amal er eentje uit de duizend. Moodysson haalde zijn inspiratie zo te zien zowel bij MTV (losse camera, snelle cuts, veel gezoom) als in de arthouse-bioscoop (grove korrel, hoog contrast). Echt mooi is het niet altijd, maar het geeft de film wel een unieke, tijdloze look (al maken de oversized Addidas-truien snel duidelijk in welk decennium we ons bevinden).

Moodysson maakt overigens nog wel een paar interessante keuzes. Zo zul je wellicht weinig regisseurs tegenkomen die het een goed idee vinden om uitgerekend van het gehandicapte meisje een gemene roddeltante te maken. En ik vermoed dat nog minder filmmakers deze film zouden laten eindigen met een lullige dialoog over chocomelk.

Grootse cinema zou ik Fucking Amal nu ook weer niet noemen, daarvoor zijn de pubers net iets te irritant, maar het is wel een prima alternatief voor de klassieke high schoolfilms.

P.S. Zeg niet langer ‘uit de kast komen’: voortaan kom je gewoon uit het toilet. 3.5*

Zeer geslaagde film van Lukas Moodysson, maar misschien lagen de verwachtingen net te hoog. De film schetst een beeld van aantal jongeren in een onbeduidend afgelegen Zweeds dorpje. Een film die je ook vaak in de VS ziet opduiken. Moodysson daarentegen slaagt erin karakter, diepgang en kwaliteit te steken in zijn personages, dit in tegenstelling tot de grote broer uit de VS waarbij oppervlakkigheid nogal eens de kop durft op te steken in dit soort films.

Alles draait rond erkenning, liefde, vriendschappen, op zoek gaan naar zichzelf en aanvaard worden. De mening van de ander of gezien worden is erg belangrijk. Zo ook voor Agnes, een wat bedeesde tiener die heimelijk verliefd is op één van de populairste meisjes van de school. Weinig lieverdjes gezien ook. Zowel Agnes zelf, het gehandicapte meisje als Elin of Jessica zijn vaak hard voor elkaar. Het is hun manier om zich staande te houden. Hoewel de beeldkwaliteit niet top is, wel mooi in beeld gebracht met onder meer close-ups. Ook de slotscène is puur en authentiek.

Agnes is erg eenzaam en hunkert naar ware vriendschap, maar is zelf ook niet echt een lieverdje. Tijdens haar verjaardagsfeestje komt er dan ook bijna niemand. Moet ook triest voor haar ouders zijn om dit te zien.... Agnes is op een gegeven moment de wanhoop nabij. Ze is stiekem verliefd op Elin, maar dit blijft in beginsel onbeantwoord. In deze film lijkt het wel of alle tieners veel drugs en drank op feestjes gebruiken, gelukkig is dat in werkelijkheid niet altijd zo..... Cinematografie is voornamelijk binnenshuis en op school. Muziek is goed gekozen. De jonge acteurs spelen overtuigend. Geniale scenes in de film zijn: Agnes en Elin op de achterbank, Elin met de wc-borstel als wapen, A-deksel en K-deksel, chocolademelk aan begin en einde! Ik was het eens met Jessica: Johan was inderdaad een goede jongen, want hij was veel minder schofterig dan Markus. Wauw, wat een prachtige en moedige climax aan het einde van de film! Uiteindelijk is het toch een soort feelgoodmovie....

Het verhaal Agnes als buitenbeentje die geen vrienden heeft was redelijk geloofwaardig uitgewerkt .
Het lesbische plot begon aardig maar Elin's personage is hierin toch de zwakke schakel .
Ik doel hier vooral op de eindscene dat ze beiden uit de wc en kast komen dit is naar mijn mening totaal niet in lijn met Elin's karakter en er lijkt bewust te zijn gekozen voor de romantische oplossing
die verder niet overeen komt met de rest van de film .

Al hele lange tijd geleden dat ik de film nog gezien had. Bij de start leek het even of dit wat gedateerd was. Maar eens de film begint te lopen, wist ik weer waarom die hoge score er stond voor mij.

Het relaas van 2 tieners in een saai dorpje die niet alleen worstelen met de verveling maar ook met zichzelf. Ze hopen op meer spanning en vernieuwing, kijkend naar de grote stad. Tegelijk lijken ze ook schrik te hebben voor nieuwe dingen. Het leven is zwart/wit, maar er komt gelukkig stilaan wat kleur in. Al gaat dat met kleine stapjes vooruit.

De tieners zijn oprecht, wat sukkelend en zelf niet goed wetend wat te doen. Het blijft ook bij een ontdekkende romance en passend bij de leeftijd van de hoofdpersonages. Zeer boeiende film!

Erg fijne high school film. Normaal ben ik niet van de feel good maar deze wist me wel te raken. Kleine 4*

Fucking Åmål gaat over twee tienermeiden die in Åmål wonen, een klein slaperig stadje waar nooit iets gebeurd en ver van the places to be verwijderd is. De ene is de populaire Elin(Alexandra Dahlström) en de ander het eenzame buitenbeentje Agnes(Rebecka Liljeberg). Agnes heeft heimelijke gevoelens voor Elin maar ze denkt dat die onbereikbaar voor haar is. Op haar verjaardag staat uitgerekend Elin bij haar op de stoep. Zou het dan toch kunnen?

Fucking Åmål klinkt misschien als een titel die vroeger in het gedeelte van de videotheek lag dat afgeschermd werd door een kralengordijn. De film is echter verre van een adult film want hij toont slechts een onschuldige kalverliefde. De titel slaat op de tirade die Elin houdt over het dooie gat waarin ze wonen. De film is Moodysons debuut en tevens meest onschuldige film. Ik persoonlijk vind het ook zijn beste omdat hij hier nog subtiel dingen toonde, iets wat hij thans niet meer doet helaas. De verjaardag van Agnes is zo'n voorbeeld. Zo in en in triest dat je haast zelf aan de Prozac moet. De twee meiden zijn perfect gecast voor hun personages. Alexandra Dahlstrõm is het type meisje waarvan je in één oogopslag ziet dat ze mooi is terwijl Rebecka Liljeberg ook heel mooi is maar dat misschien pas ziet wanneer je twee keer hebt gekeken. Rebecka Liljeberg is tegenwoordig geen actrice meer maar kinderarts in Stockholm. Alexandra Dahlström acteert nog en schijnt volgens mijn vriendin in Goede Tijden, Slechte Tijden gespeeld te hebben.

Fucking Åmål is gewoon een schitterende film over twee jonge meiden uit een klein stadje op zoek naar liefde maar bovenal hun eigen identiteit zoals iedere tiener.

Toen ik de film ooit voor het eerst zag heb ik hem niet uitgekeken. Een tijd terug toch maar eens opgezet en viel die mij niet tegen. Gisteren weer gezien en ik begin hem goed te vinden. Het verhaal is best eenvoudig en voorspelbaar, acteerwerk super en leuk om eens terug te zien hoe de kleding toen was en een computerscherm er toen ook al weer uit zag .

heel erg grappig en heel erg om gelachen

Fucking Åmål is vlotte film met veel opgroeiende jongeren in beeld. Leuk ook om die herkenbare situaties zo terug te zien. Het gedrag van Elin vind ik echter niet geloofwaardig genoeg. Agnes was voor mij het speerpunt van de film. Hoe zij worstelt met haar identiteit overtuigde me beter dan dat van Elin, al wordt dat soms ook te dik aangezet. Leuke film om een keer te zien, maar niet meer dan dat.

Het kleine plaatsje Amal is geen fijne plaats om te wonen. Dat vindt althans het tienermeisje Elin die daar in een van haar emotionele oprispingen blijk van geeft. Saai, niets te doen, achtergebleven. De film volgt Elin en de lesbische Agnes die in het plaatsje wonen en er naar school gaan. Elin is aantrekkelijk, populair, opstandig en verveelt zich. Agnes is een bedaard iemand, een buitenbeentje dat er maar niet in slaagt om aansluiting te vinden. Bovendien is ze heimelijk verliefd op Elin

Fucking Amal is een kleine film die het leven en het lijden van de twee tienermeisjes weergeeft. De film gebruikt die twee perspectieven om een verhaal te vertellen. Het verhaal is simpel en verhoudt zich in die zin prima tot de probleempjes van de tienermeisjes. Regisseur en schrijver Lukas Moodysson maakt er niet meer van dan het is. Daardoor creëert hij een realistische touch. En dat is goed voor de inleving, die soms een beetje onder druk staat vanwege de nietigheid van de probleempjes en de afstandelijkheid die Moodysson tegenover zijn personages betracht. Het is wat dubbel.

Een sobere inhoud. Een sobere cinematografie. Emotionele hoogtepunten heeft de film niet. Beter gezegd: emotionele uitbarstingen komen niet binnen. De afstandelijkheid en nietigheid werden in dat opzicht al genoemd. Misschien is daarnaast het acteerwerk simpelweg niet goed genoeg. De film kijkt overigens lekker weg. Cliché en kitsch worden grotendeels vermeden. En dat is altijd goed.

Het verhaal stelt wenig voor en is afgezien van de homoseksualiteit een cliché: een onpopulair meisje is verliefd op het populaire meisje hetgeen het populaire meisje echter niet onberoerd laat – het wekt een latent lesbische geaardheid bij haar – waarna zij uiteindelijk toegeeft aan haar gevoelens. De kracht van de film is dat iedereen z’n eigen pubertijd kan herkennen in de moeilijkheden van die tijd en zo’n eerste verliefdheid: de heilige drang om los te breken en kicks te vinden (zeker in een klein dorp waar weinig te beleven valt), de onzekerheden, de angst voor schut te staan, de angst eeuwig alleen te blijven (of juist een reputatie als slet te krijgen), de pijn bij afwijzing, de opwinding, het pure geluk bij succes, de groepsdruk, de ouders die willen helpen maar machteloos staan en alleen maar in de weg staan, etc. Doordat je je makkelijk inleeft in de hoofdpersonen omdat het je terugvoert naar je eigen ongemakkelijke ervaringen als puber is het een fijne ongemakkelijke film.

Fijn, na 18 jaar weer eens gezien. Sommige dingen wist ik nog precies (er is best veel blijven hangen), sommige dingen niet meer helemaal maar wel met een 'o ja'-gevoel. En nu gezien in de bios al is dit prima een film om thuis te kijken. In een fijne 90s vibe met een grove korrel en veel lekkere muziek met een woedende vibe (en daarnaast natuurlijk Foreigner, zijn er veel betere scènes te vinden waarin de muziek zo goed past en zo goed ondersteunt?). Er wordt ook een bepaald sfeertje gecreëerd dat veel echter is dan in veel Amerikaanse high school films die weliswaar hun charme hebben maar de impact missen van deze Zweedse film.

Goed gespeeld, mooie momenten (vooral tussen vader en dochter) en ook de toenadering tussen de twee meisjes voelt vrij realistisch aan wat prettig is. Ook leuke kleine momenten als een zak chips leeg eten om moeders te laten denken dat je thuis was de hele avond. En de sfeer is continu goed getroffen en de film blijft licht op zware momenten zonder te grijpen naar makkelijke humor. Dit is gewoon een hele fijne film om te zien.

Ik heb eigenlijk niets op de film aan te merken behalve dat het allemaal wat licht aanvoelt. De film duurt nog geen 90 minuten en hoewel de film inhoudelijk compleet is met veel mooie moment lijkt het allemaal voor mijn gevoel net te vluchtig om echte indruk achter te laten. Een topscore voelt te hoog.

Geinig detail nog tot slot, het gaat hier in de film nog over de zangeres Robyn. Toen nog een vrij nieuwe Zweedse artiest. Ergens in deze eeuw komt zij met Dancing in my Own dat door velen (vooral Amerikaanse weblogs) als een van de betere songs van deze eeuw wordt gezien. 4,0* blijven staan.

Welke sukkel gaat naar een film in de bioscoop die hij 7 keer gezien heeft? Antwoord: Gish

Goede sukkel. Ik had hem niet zeven keer gezien, maar wel drie of vier keer.

Goede films blijven goede films. Juist doordat je ze steeds weer kunt zien.

PRACHTIGE film. Ik verschoot even als ik zag dat Agnes bloedde aan haar pols en hoe ze het gedaan heeft, maar toen Agnes en Elin even samen kusten als ze dat allebei wilden werd ik er even ontroerd van.

Vijfentwintig jaar na de rest van de wereld heeft ook deze spuit elf dan eindelijk Fucking Amal gezien. Er is wel een beetje een reden voor, want een verhaal over tienermeisjes, hun relaties en opgroeiproblemen op het Zweedse platteland - dat klonk me niet heel erg intrigerend in de oren. Maar om eerlijk te zijn, het keek soepel weg. Het is een simpel verhaaltje over opgroeien, verliefd worden op iemand die out of your league lijkt maar stiekem ook jou wel cool vindt, met als twistje natuurlijk dat het een lesbische relatie betreft. Het is verder aardig geacteerd, vooral Elin overtuigt wel als meisje dat laveert tussen stoerdoenerij en haar echte gevoelens tonen. En een naturelle sfeer die best aanvoelt alsof we echt naar een daadwerkelijke middelbare school aan het kijken zijn, met echt aanvoelend karakters en ook een jaren '90 sfeertje met gitaarmuziek.

Maar om nou te zeggen dat ik echt van m'n stoel viel, dat ook niet bepaald. De film is met opzet klein, met alledaagse beslommeringen en normale tieners, zeker voor iemand die zelf ook in de jaren '90 opgroeide (en ook op het platteland). Maar zo interessant zijn die tieners dan ook weer niet, en de feestjes, de dagen op school, de al-dan-niet-relaties, de toekomstplannen, het kon me uiteindelijk niet zo heel veel schelen. Agnes en Elin dan wel ietsje meer. Wel kudos voor het maken van een film die qua karakters en setting wél aardig aansluit op je eigen tijd als puber, in tegenstelling tot de meeste Amerikaanse high school films. Ik snap de waarderingen, voor mij blijft het wel wat gematigder positief.