The Hunchback of Notre Dame (1939)

Lon Cheney, Charles Laughton, Antony Quinn, Anthony Hopkins, Mandy Patinkin... allemaal hebben ze ooit de gevel beklommen van de Notre-Dame.

Laughton was erg goed, en had er duidelijk veel plezier in.

Cheney (1923) zou ik graag nog eens zien.

Lon Chaney

Oeps. Sorry.

Genoten van deze film

Charles Laughton zet een hele goeie rol neer en wat heeft

Maureen O'Hara toch prachtige ogen in deze film

Beste van alle Notre-Dame films met een prima Charles Laughton en muziek score van Alfred Newman.

Wacht nog steeds op de (Nederlandse) dvd uitgave.

5*

NL poster: http://www.vsabbenposterauctions.nl/images/auction24/721.jpg

Charles Laughton is zeer goed geschminkt. Hij is foeilelijk gemaakt en acteert zeer goed waardoor hij heel echt lijkt. Maureen O'Hara vind ik na Gina Lollobrigida de beste Esmeralda. En waarbij ik gewoon moet zeggen dat Victor Hugo's verhaal zeer goed is verzonnen.

Mooie verfilming van Victor Hugo's fantastische boek Notre-Dame de Paris uit 1831.

De make-up afdeling heeft echt werk gemaakt van het gezicht van Charles Laughton. Een scherper contrast met de pure schoonheid van Maureen O'Hara is niet denkbaar. Wat een prachtige vrouw is dat toch en ze kan ook nog eens uitstekend acteren.

Sinds 8 november te koop op dvd (Lime-Light Pictures)

Één van de vele verfilmingen van het beroemde boek van Victor Hugo, dat ik nooit gelezen heb. Dit is wel een erg goede versie, getrouw of niet, vooral dankzij de sfeer en het acteerwerk. De film ziet er prachtig uit en er is kennelijk kosten nog moeite bespaard om Los Angeles op vijftiende eeuws Parijs te laten lijken, waarvoor zelfs delen van de Notre Dame zijn nagebouwd. Erg sfeervol belicht en de fluisterende manier waarop de personages geregeld met elkaar spreken als ze in de kathedraal geeft het dat beetje extra.

Laughton is hier daarnaast ook erg goed, in een rol die niet typisch is voor hem. Hij speelt Quasimodo als een soort geestelijk gehandicapte, met een geloofwaardigheid die je zelden ziet bij zoiets. Cedric Hardwicke is ook fenomenaal en heeft weinig nodig om diepe haat uit de beelden. Thomas Mitchell zat in iedere film uit 1939 en dus ook in deze en hij weer erg vermakelijk, evenals een nog jonge Edmond O'Brien die ik hier eigenlijk niet herkende. Margaret O'Hara doet eveneens mee en wie houdt nou niet van haar.

Het duurde misschien even voordat het op gang kwam, mede door wat al te heilig uitgesproken dialogen over geloof, maar eenmaal op dreef is dit een meeslepend verhaal, krachtig verteld en met veel sfeer.

4*

Schitterende verfilming van het bekende verhaal. Prachtig spel van de cast met Laughton als de definitieve Quasimodo. Hij heeft de figuur in mijn ogen perfect neer gezet, hij speelde Quasimodo niet maar was het. Anthony Quinn die ik ook graag zie als acteur kon 17 jaar later aan Laughton toch lang niet tippen. De film bevat zeker voor die tijd prachtige indrukwekkende grootse scenes. Vooral als Quasimodo probeert te voorkomen als het gepeupel de Notre Dame wil binnen te dringen. Hij gooit grote opgestookte ketels met kokend water naar beneden vanaf grote hoogte. Een 5 voor deze icoon onder de klassiekers.

De beste verfilming ever! Laughton speelt zoals altijd fanatisch, dat was nou een groot acteur!

Film legt zekerlijk de nadruk op de vooroordelen, de belachelijke rechtspraak en de martelpraktijken uit die tijd, alsook op de stompheid van de massa, de inpak erop van de kerk en de onwil van machthebbers om het volk wat wijsheid bij te brengen. Ook de negatieve houding tov rondtrekkende zigeuners - nog actueel - komt aan bod. Victor Hugo stak dus ook heel wat maatschappelijke materie in zijn roman.

Quasimodo, of de mens die omwille van zijn lelijk uiterlijk geen enkel recht op waardering of respect kon hebben, wordt indrukwekkend vertolkt door Charles Laughton en werkelijk afzichtelijk voorgesteld. Afzichtelijk zijn de decors niet maar toch erg luguber wat de sombere sfeer waarin het gebeuren wordt geschetst passend onderlijnt.

Maureen O'Hara is nog erg jong en legde ondermeer met deze film de basis van een mooie en lange carrière.

Nog steeds bezienbare film.

Benieuwd naar deze, ik heb hem vorig weekend opgenomen maar nog niet de tijd gehad om deze te bekijken.

Bijzondere film. Zo worden ze niet meer gemaakt.

Verrassend verhaal, dat ondanks de grote, licht voorspelbare lijnen, toch veel minder voorspelbare heeft. Zo krijgt de booswicht in deze film een verrassend menselijk gelaat, zit er nog een stuk historische 'verandering van de zeden' richting Verlichting in. Met dank aan Victor Hugo, natuurlijk.

Daarnaast is alles met zoveel verve en sfeer neergezet, met hier en daar kleine tussengeschoven tafereeltjes met 'het volk' wat alles verluchtigt, wat deze film terecht een bovengemiddeld goede klassieker maakt. En voor we het zouden vergeten: dat O'Hara zoveel hoofden op hol deed slaan, is niet te verwonderen.

Meevaller.

Na aanleiding van het overlijden van Maureen O Hara, de film vanavond herbekeken, jammer dat ik geen 10 sterren kan geven.

Kan me nog herinneren dat ik deze versie vroeger als kind zag. Wat was ik toen onder de indruk zeg van deze film. Is me altijd bij gebleven als een hele mooie film, en zeker voor die tijd.

Een film uit het topjaar 1939. Hollywood op volle toeren en nog ver weg van de oorlog die er aan zou komen. Dat levert enkele mooie klassiekers op, waaronder deze boekverfilming 'The hunchback of Notre Dame.' Met Quasimodo zou je het kunnen klasseren onder filmmonsters, maar het blijft een bekend roman van schrijver Victor Hugo en kan daardoor rekenen op enkele bekende namen. Alhoewel je dat in perspectief moet zien. Charles Laughton is geweldig, maar was eind jaren '30 nog maar pas verhuist van Engeland naar Hollywood. Hij toont als Quasimodo dat hij over talent beschikt dat ze in Engeland al jaren kennen uit topfilms.

De film is mooi in het zwart-wit, passend bij het verhaal. Met het licht op de juiste plaatsen (vooral in de Notre Dame) krijgen we enkele prachtige beelden te zien. De film bouwt mooi sfeer op en blijft dicht bij het verhaal. Niet moeilijk dat Disney deze versie vooral gebruikte voor hun eigen versie. Al hebben ze meer naar de randfiguren gekeken zoals de geit en de waterspuwers. Maar dan nog.

Soms is de film misschien wat te stijf, maar het geheel zit wel stevig in het zadel. Een mooie film die zeker in het rijtje van topfilms mag staan. En nog altijd de moeit loont om te kijken.

Vreemdelingenhaat is van alle tijden.

Mooie film over een outcast maar de nadruk van de film ligt toch meer bij Esmeralda en haar bewonderaars.

De make-up van Quasimodo vond ik erg goed gedaan voor die tijd en Quasi is zowel geloofwaardig als aimabel als mismaakt schepsel.

Judge Frollo zet een heerlijke egoistische slechterik neer maar wat Esmeralda nou ziet in die gladjakker van een Captain Phoebus is mij een raadsel. Ach, het zal dat uniform wel weer zijn. Daar vallen de vrouwtjes op.

Esmeralda daarentegen vond ik als zigeuner toch echt een miscast. Ik had liever een wat exotischer donkere Esmeralda gezien in die rol.

Charles Laughton speelt de titelrol en geeft één van de meest indrukwekkende vertolkingen uit de filmgeschiedenis, zonder enige twijfel is dit de beste Quasimodo ooit. Laughton heeft nauwelijks dialoog, maar legt met sublieme pantomime een keur aan emoties bloot. Quasimodo is speels, naïef en snakt naar erkenning en is loyaal aan een ieder die hem ook maar enig mededogen schenkt. Dit wordt duidelijk in de indrukwekkende Carnival Of Fools-scène, die ook nog eens vlijmscherp is gemonteerd. Wanneer Quasimodo de ‘kroon’ krijgt omdat hij veruit de lelijkste van alle kandidaten is, aarzelt hij even, maar wanneer hij met een ondeugende blik de kroon opzet geniet hij van de aandacht die hij krijgt. Dat zijn ‘onderdanen’ hem feitelijk voor schut zetten beseft hij niet. Wanneer Frollo [de geniaal schurkachtige Cedric Hardwicke] een einde maakt aan de festiviteiten, huppelt Quasimodo achter zijn paard aan, daarbij zwaaiend met de kroon alsof het een pop is.

De beroemde scène waarin hij na een lijfstraf om water smeekt en dit uiteindelijk krijgt van Esmeralda, heeft geen woorden nodig om hartverscheurend te zijn en toont Charles Laughton op zijn allerbest. Maureen O’Hara is ook perfect als het zigeunermeisje Esmeralda: charmant, gewiekst, loyaal, mooi maar vooral een sterke vrouw met een eigen wil. Harry Davenport zorgt voor een luchtige toon als de eigenwijze, maar bovenal wijze koning Lodewijk XI en Thomas Mitchell raakt precies de juiste snaar als Clopin, de leider van de vluchtelingen, de bedelaars en de zakkenrollers die zich op de scheidslijn tussen vertrouwen en wantrouwen zit.

De score van Alfred Newman is prachtig, maar schittert het meest in afwezigheid en dat is de verdienste van regisseur Willem Dieterle. Daar waar een andere regisseur de emotionele hoogtepunten zou verpesten met een strijkensemble, kiest Dieterle voor de stilte, wetend dat het publiek de adem in zou houden om vervolgens met een brok in de keel de tranen uit de ogen te vegen. Maar geniet van de score in de grootste scènes, bijvoorbeeld tijdens The Festival Of Fools in het begin en de opmaat naar de bestorming van Notre Dame.

Het is bovendien verbluffend hoe het scenario van Sonya Levin en Bruno Frank probleemloos moderne, actuele thema’s verweeft in de film. De houding van Parijs ten opzichte van zigeuners legt een niet te missen link met de Jodenvervolging, de nadruk op de angst van de autoriteiten voor en het belang van de boekdrukkunst, was destijds actueel door het gebruik van oorlogspropaganda in 1939, maar is nog steeds relevant in deze tijd van Social Media, die ons voorziet in een stortvloed van gekleurde berichtgeving die bedoeld is om onze mening te beïnvloeden. En daarmee is The Hunchback Of The Notre Dame meer dan een voortreffelijk gemaakte, perfect geacteerde film: het is ééntje die bijna 80 jaar later nog steeds staat als een huis en nog steeds inspireert. Dat maakt deze film tot één van mijn favorieten aller tijden.

Oudere, maar wellicht toch een van de betere, versies van het alombekende verhaal.

Dat deze film zo goed is, is vooral te danken aan de vertolking van Charles Laughton in de hoofdrol.

Prachtige make up ook, vooral voor die tijd.

En ook de zwart-wit beelden zijn heel mooi in deze film.

Heb er met plezier naar gekeken.

Ik ook. En ergens kwam de film me nog bekend voor ook. Wellicht gezien in mijn (vroegste) jeugd?

Dat stukje waarin Gringoire met Phoebus staat te praten, en dan van een kantelende steen in de onderwereld van Clopin valt. Dan zie je vanuit het duister zo'n zwerver naderbij kruipen. Al roepend penny, sir. Penny, Sir.

Moet dat, toen ik nog een kind was, erg eng hebben gevonden. Vandaar dat ik het me nu nog herinner als zijnde een soort van déjà vu.

En ook lollig en schrijnend tegelijkertijd. De geit was medeplichtig.

I'm about as shapeless as the man in the moon!

Er zijn zo van die films die ongewild hun plaatsje in de geschiedenis hebben veroverd. The Hunchback of Notre Dame heeft "de eer gekregen" om als enige film gescreend te worden op het allereerste festival van Cannes (de overige screenings werden geannuleerd toen Hitler Polen binnenviel en in 1946 werd de nummering terug opnieuw gestart) maar in de loop der jaren werd de film van William Dieterle ook wel vaker benoemd als de beste verfilming van het welbekende verhaal van Victor Hugo. Ik had al eerder de Disney variant gezien en ook de versie uit 1956 met Gina Lollobrigida. Benieuwd wat dit ging geven.

Sowieso wel interessant om te zien hoe deze versie zijn invloed heeft gehad op bijvoorbeeld de Disney versie. Het is alweer een aantal jaar geleden dat ik die zag, maar de Frollo van Disney lijkt me bijna een exacte kopie van de Frollo te zijn die Cedric Hardwicke er van maakt. Soit, in ieder geval een erg interessante zit met eigenlijk maar één nadeel: het duurt te lang. Ik heb het originele verhaal van Victor Hugo nooit gelezen en heb dus absoluut geen idee in hoeverre dit een waarheidsgetrouwe verfilming is, maar het had dus allemaal wat compacter gemogen. Het is echter maar een klein minpunt in een voor de rest degelijke film. Regisseur Dieterle levert hier ook het bewijs waarom ik zo'n fan ben van zwartwit films. Wat hij hier en daar laat zien met schaduw en licht.. Zo'n scène met Gringoire bij de bedelaars, het is knap gemaakt. Sowieso wel een film die qua stijl de moeite waard is. De bestorming van de Notre Dame, Quasimodo die haar met al zijn krachten verdedigt, ...

De film steunt dan ook vooral op Charles Laughton die de rol van de bultenaar op zich neemt. Vandaag de dag zou zoiets allemaal via computer effecten worden gedaan, maar in 1939 was het echt nog een kwestie van make-up. Voor de acteurs is het natuurlijk heel wat zwaarder dan vandaag de dag, maar het resultaat ziet er toch wat indrukwekkender uit. Dat lodderoog, die bulten en dan natuurlijk zo'n klassebak als Laughton om de rol echt tot leven te brengen. The Hunchback of Notre Dame is meteen ook het Amerikaanse debuut van Maureen O'Hara. Altijd een interessante actrice en bovendien één die van haar vroegste rollen al echt iets kon maken. Verder nog een aantal goede bijrollen van onder andere Thomas Mitchell (Clopin), Cedric Hardwicke (Frollo) en Edmond O'Brien (Gringoire) die het geheel afmaken.

Ik twijfel nog tussen een dikke 3.5* of een kleine 4* maar het zal het eerste worden. Laughton is indrukwekkend, O'Hara is betoverend, de sets zijn fenomenaal maar toch begon naar het einde toe mijn aandacht te verslappen. Misschien net iets minder maatschappijkritiek om dit wat compacter te houden en ik had geen twijfels meer gehad.

Dikke 3.5*

Tweede verfilming van het boek van Victor Hugo uit 1831 en de eerste verfilming met geluid.Nadat in de Eerste film Quasimodo werd vertolkt door Lon Chaney neemt nu Charles Laughton deze rol op zich. Laughton huurde voor het afschrikwekkend uiterlijk Perc Westmore in en vond verder inspiratie in de film van zijn illustere voorganger. Daarnaast stond Laughton er op dat Maureen O'Hara werd gecast als zijn tegenspeelster. Hij had eerder met haar gewerkt in Londen en zag in haar de ideale Esmeralda. Zij is zoals gewoonlijk betoverend dus daar kan ik hem helemaal gelijk in geven! Het verhaal is natuurlijk bekent, echter worden er links en rechts wat bekende historische namen genoemd en zijn er wat maatschappij-kritische opmerkingen. Kosten nog moeite werden gespaard en zodoende werd de set met de Parijse stad uit die tijd compleet nagebouwd, waaronder ook natuurlijk een replica van de Notre Dame. Ik heb zeker genoten van de film maar het happy ending deed wel enorm afbreuk aan de film. Iets wat ook niet gebeurde in het boek en de film uit 1923. Die film kon ik daarom dan ook meer waarderen. Gelukkig maakte de spectaculair enorme sets, prachtige zwart-wit cinematografie, gigantische menigten en actiescènes wel een hoop goed!

Ik kan me wel vinden in de recensie van joolstein al ga ik toch een stuk minder de loftrompet spelen. Laughton als Quasimodo is schitterend en zeker even goed als voorganger Chaney al heeft eerstgenoemde wel het voordeel dat het hier om een geluidsfilm gaat. Maureen O'Hara als Esmeralda is natuurlijk beeldschoon en het is begrijpelijk dat zowat alle mannelijke protagonisten op haar verliefd worden. Maar ze ziet er niet uit als een zigeunerin en zeker niet als een meisje dat tot de marginale klasse hoort. Cedric Hardwicke speelt ook goed als de getormenteerde en bijna gewetenloze Frollo. Thomas Mitchell zet ook een goede Clopin neer al krijgt hij net te weinig te doen om veel impact te maken. En nog minder impact komt er van Alan Marshal als Phoebus, maar daar kan de jongen zelf niet veel aan doen als zijn rol zo beperkt is gemaakt. De rol van Phoebus is eigenlijk grotendeels overgenomen door Gringoire gespeeld door Edmond O'Brien. Die speelt zijn rol goed, maar het probleem is dat hij niet het juiste karakter is om de grote held te zijn. HIj komt eerder over al een idealistische student die voor rechtvaardigheid wil strijden maar aan de andere kant is hij een held op sokken. Hij zorgt voor de luchtige toon bij momenten, maar daar zit ik nu niet meteen op te wachten. De finale is ook wel sterk misschien net iets beter dan de 1923 versie maar het happy end is dan weer minder. Uiteraard de Hayes Code was al even in werking...

Maar wat de film voor mij beduidend minder maakt dan de silent voorganger is eigenlijk zoals ik wel vaker merk met stomme versus geluidsfilm. Er wordt veel meer gesteund op dialoog en minder op expressie en dat gaat ook ten koste van de actie en tempo. Een goede film heeft die vele dialogen niet nodig om haar boodschap over te brengen. Het verhaal is al complex genoeg en verliest zich door het vele gepraat vaak in moraaltjes en maatschappijkritiek. Scènes waarbij de pers wordt geboycot en dan die bizarre scène in de rechtbank waarbij de koning zich zelfs komt moeien vertragen het geheel ook alleen maar. Verder mis ik tegenover de silent de Quasimodo die behendig als een aap over de Notre Dame heerst en vooral de Esmeralda en Phobus relatie die eigenlijk het hart vormde van de film. Dat zijn natuurlijk persoonlijke dingen. Had ik deze film misschien eerst gezien en daarna pas de silent was ik wellicht minder kritisch geweest.

Maar uiteindelijk blijf ik wel bij mijn mening dat er teveel wordt gepraat, het qua verhaal eenvoudiger en minder omslachtig had gemogen en ik geen boodschap heb aan al die randgebeurtenissen.

Ik weet niet hoe vaak ik deze film gezien heb, maar wat ik wel nog weet is dat dit mijn eerste film was die ik op jonge leeftijd in de bioscoop heb gezien en altijd is blijven hangen vanwege de diepe indruk die hij toen heeft gemaakt. Dat draagt zeker bij aan mijn hoge beoordeling. Als ik die film nu kijk en ik ga op de decors etc. letten, dan valt het grote verschil op met de huidige films. Ondanks dat blijft het voor mij een topper.

Het boek heb ik nooit gelezen maar Victor Hugo is natuurlijk nogal een referentie. In deze verfilming is het verhaal blijkbaar aangepast om tegemoet te komen aan de eisen van Hays code.

Het moet daarbij ongeveer voor het eerst zijn dat ik een vierhoeksrelatie zie ontplooien op het scherm (en dat kan al eens vierkant draaien). Voor mij was het een verrassing om hier Charles Laughton aan het werk te zien als de bultenaar Quasimodo en hij zet hem op geloofwaardige wijze neer. Ook een straf Amerikaans filmdebuut van Maureen O’Hara als Esmeralda. Op zo’n jonge leeftijd al zulke rollen neerzetten …

Het is zeker en vast een epische film met massascenes en zelfs voor die tijd zeer extravagante sets. De Franse binnenstad en de kartonnen versie van Notre Dame zijn toch wel echte parels. Ondanks de grootschaligheid blijven de personages en het verhaal zeer goed overeind. Zoals in de beste klassiekers gaat het hier om een mix van drama, avontuur, romantiek en ten gepaste tijde een vleugje humor. Waardoor de kijktijd zo voorbij vliegt.

Prachtige score van Alfred Newman, al is het beste moment misschien wel de dodelijke stilte die de strijd tussen Laughton en Cedric Hardwicke omringt.

De regie prima in handen bij William Dieterle. Zijn Duitse roots kan hij niet verloochenen bij de nachtscenes. Daar zitten enkele expressionistische pareltjes bij. Onder meer wanneer de bedelaars uit allerlei duistere hoeken tevoorschijn komen (dit roept ook herinneringen op aan Freaks trouwens). William Dieterle zat in de jaren ‘20 als regisseur en acteur (o.m. in een productie van Murnau) dan ook bij de bron van de Duitse filmkunst, vooraleer hij naar Hollywood emigreerde.

Eigenlijk kan ik alleen maar in positieve bewoordingen spreken over deze film. Hij wist me ook te raken bij verschillende scenes. Klassiekeralert.

Als 14 jarige in de bios mogen kijken.

Wat een indruk maakte deze film toen op mij, gisteren voor het eerst weer teruggekeken na al die jaren, ik dacht, ik geef het een kans zo een ouwe k. film dacht ik.

Maar wat een film voor die tijd, natuurlijk gedateerd, dat kon eigenlijk ook niet anders.

Charles Laughton was een topacteur, hij was gewoon de creatie die hij speelde.

Een tijd van vooruitgang die drukpers. En nu zijn we toe aan AI. Toch wel krachtig die media, toen al ......

****

**** + een halfje.