Fear and Loathing in Las Vegas (1998)

De film: oké dan! Betreffende het motto wat was dat: wat de fuck was dat??? De betiteling bizar is wat mij betreft zacht uitgedrukt.

Vanaf het begin is het los, vreemd klinkende voice-overs, wazige blikken en nog raarder gedrag. De opening in de auto zegt eigenlijk alles over de film, kolderiek, onbegrijpelijk en bij tijd en wijlen humorvol. Kan ook niet anders zeggen dan dat de casting er wonderwel in geslaagd is de twee grootste randdebielen vast te leggen die deze rollen kunnen vertolken. Zowel BDT als JD zijn volledig los en lijken deze rollen prima te passen en nergens aan overacting te doen of te forceren. Wat ziet BDT er trouwens ongezond uit, begreep dat hij voor de rol 20 kilo aankwam.

Het vervolg: het nodige getrip met drank en vooral drugs, de nodige hallucinerende en zinsbegoochelende plekken worden bezocht zoals de circusact, het trapezegebeuren en de draaiende bar, een vage motorrace, een hotelkamer die van onder tot boven gesloopt wordt, een eenzame agent en een werkelijk waar bevreemdende scene in een volgelopen badkuip. De vraag is waar leid het allemaal naar toe? En het wordt me niet duidelijk. Is het de totale ontaarding op een plek als Las Vegas? Of is het een vage trip met twee gezichten zoals in Mulholland Drive die duidelijk wordt in het beeld dat ze zelf hebben, het eerste trippende uur al doorgesnoven in een vertekenend delirium, en het tweede deel daarna in de letterlijk uitgeleefde tweede hotelkamer waar Depp zelf als een half reptiel rondstapt en bij het afspelen van de bandrecorder erachter komt hoe het echt allemaal gegaan is? Of is de tweede gesloopt hotelkamer waar Depp in een laag water zit een symbool voor zijn kapotgesnoven en geslikte geheugen, een soort restpost voor zijn onderbewust waar wat dingen zijn achtergebleven? Want waarom ligt de gehelmde baby van de trapeze act daar?
Wie het weet mag het zeggen.

Begrijp me goed, ik hou wel van een mysterie. 12 monkeys van Gilliam vind ik geweldig. Een beetje raden na afloop vind ik ook erg leuk. Lost highway, Mulholland drive om maar eens wat te noemen. Dus het eerste gedeelte vooral door het charisma en swung die BDT en JD aan het geheel geven vind ik erg vermakelijk, maar op een bepaald moment is dat wel genoeg. De rest van de film bied net wat te weinig verhaal, spanning of houvast om heel erg boeiend te woorden. Dus dat is het dan ook wat mij betreft, vermakelijk maar redelijk onbegrijpelijke kitsch.

Tarantula??

Zeer uiteenlopende reacties op deze film, we spelen hem op 06.07 CINEMATEK - Programma - Fear and Loathing in Las Vegas

Door het eerste kwartier valt nog wel heen te komen, maar twee uur achter elkaar onsamenhangende onzin kijken valt bepaald niet mee. De film is niet grappig, totaal niet boeiend en ook op visueel gebied teleurstellend. De aanwezigheid van Tobey Maguire en Cameron Diaz trekt even de aandacht, maar hun bijrollen zijn nogal nietszeggend. Met de personages van Depp en Del Toro kan ik helemaal niks. Er valt al met al nauwelijks doorheen te komen, ik heb de film met pijn en moeite uitgezeten.

Fijn dat ik niet de enige ben. Ik sluit me volledig aan bij mijn voorganger. *1.0

Wat ik niet begrijp is dat zo'n steen goede film als deze financieel zo'n flop is geworden hoe dan?

Ik weet niet of het een flop is geworden, maar het is natuurlijk wel een heerlijk extreem werkje. Kan me goed voorstellen dat de gemiddelde bioscoopbezoeker niet weet wat m overkomt als hij deze visueel overdonderende wereld van Gilliam binnenstapt. Je moet daarnaast ook nog een verfijnd gevoel voor zijn groteske humor hebben.

Gilliam.

De meeste van zijn films vind ik echt geniaal. Heerlijke verhalen met een diepere laag, prachtige vormgeving en heel veel absurd gedoe, met heel veel detail uitgewerkte sprookjesachtige spelletjes met droom en werkelijkheid...

Dit is dan de uitzondering. Want hier werkt het gewoon echt helemaal niet voor me. Indertijd had ik me enorm verheugd op de film, en het viel echt enorm hard tegen - het was geloof ik de eerste keer dat ik in de pauze de zaal uitgelopen ben, en het duurde een tijdje voordat ik de rest zag - en dat bevestigde dat ik het inderdaad niks vond.

Nu maar weer eens geprobeerd - het blijft toch wat knarsen waarom deze dan niet werkt. Wellicht is het gewoon zo simpel dat er geen droomwereld in zit - maar dat het allemaal 'echt' is. Zoiets. Maar wat zeker ook niet helpt is dat Depp en Del Toro gewoon verschrikkelijk irritant zijn. Alleen te harden als je zelf ook knetterstoned bent. Misschien is dat het ook wel.

Mooi inkijkje in jouw ziel

deze film is echt voor mij dan letterlijk een ketamine lsd trip zoals ik het ken.. verder gewoon geniaal en goede humor

Een sequel over de periode waarin Hunter verkozen wilt worden tot burgermeester van Aspen, Colorado.

Fear and Loathing in Aspen (2021) - IMDb

Oei, een film die eigenlijk al jaren op de hoop lag en ik eindelijk kon zien. Viel die even tegen. Zo te zien ben ik ondanks het hoge gemiddelde score niet de enige hier. Ik miste eerlijk gezegd een duidelijk verhaal. De film mist een duidelijk doel. Op zich hoeft dat ook niet altijd, maar ook met de rest kon ik niet veel.

Zo vond ik ook de humor ook niet echt geweldig. Absurd om absurd te doen. Het voelde allemaal wat chaotisch en ondoordacht aan. Een potpourri van wat alles. De acteerprestaties, tja, wat valt daarover te zeggen. Alsof Depp en co letterlijk aan de drugs gezeten hebben en vervolgens wat mochten improviseren…

Het heeft me moeite gekost om dit door te komen in de hoop dat het zou beteren. Een beetje misschien met die bekende cameo’s die de revue passeerden, maar in zijn geheel toch te weinig. Jammer…

Tegenvallende Gilliam.

Het is een logische keuze voor een creatief regisseur om zijn spullen te pakken en eens iets anders op te nemen dan fantasie of surrealiteit. Niet dat deze stijlelementen van Gilliam volledig weg zijn in deze film, maar de kern is toch allemaal wat menselijker. Duidelijk niet de sterkste kant van Gilliam.

Ik schrok er eigenlijk ook een beetje van, want ik zie de geest die mij het betoverende en absorberende Brazil bracht hier niet in terug. In plaats daarvan is het een traag opbouwend verhaal over drugsgebruik dat soms uit de hand loopt. Waar je alleen hoopt dat Gilliam je je echt kan laten inzinken in die wereld, weet hij dat niet te laten gebeuren. Ik lees diverse berichten van mensen die noemen dat de film dicht tegen die wereld aanzit, maar ik zie toch liever iets knappers op het visuele vlak als ik naar Gilliam kijk.

De keuzes die hier worden gemaakt mogen dan wel logisch te noemen zijn, maar je wordt zelden echt meegetrokken. Het camerawerk evenals de effecten zijn terughoudend te noemen. Nergens raak je echt betrokken in de sfeer van de film, en een toch wat matige acteerprestatie van Depp weet daar ook weinig verandering in te brengen. De wat flauwe uitwegen qua visueel geklooi zijn ook nauwelijks noemenswaardig.

De film is wel fijn te noemen op het vlak van moraal omdat het niet opdringerig is in het overbrengen van de boodschap. In plaats daarvan is het een (te) rustig ritje die wel enkele hoogtepunten kent, maar voor het doen van Gilliam teleurstellend is. Misschien dat ik mijn verwachtingen iets te scherp heb opgezet, maar voor nu kan ik er weinig mee. Een film waarin ik simpelweg niet betrokken raak is een film die me snel verliest tijdens het proces. Cijfer is naar die beleving.

Nooit geweten dat de zinnen aan het begin van de film gebruikt waren voor 1 van mijn favoriete nummers!

Fear and Loathing in Las Vegas is een kleurrijk geheel met twee acteurs die er klaarblijkelijk veel zin in hebben. Daar is als je realistisch bent wel alles mee gezegd. Het verhaal is nietszeggend en de heren acteurs doen maar wat en binnen het verslavingsgenre veel betere rollen vertolkt zien worden. De humor ach ja het is wat je humor wilt noemen.

Komt in mei uit op 4k bij Arrow.

Ik denk dat je in de juiste stemming moet zijn. Halfweg afgehaakt door teveel hetzelfde.

De film vertelt het verhaal van de zoektocht naar the American Dream. En dat dit een illusie is. Alle gokkers zoeken een shortcut naar de droom, net als elke junkie. De race van de Mint wordt door Thompson een slijtageslag genoemd, allemaal mensen op zoek naar de hoofdprijs, terwijl iedereen in het duister tast.

Thompson en dr Gonzo zijn vooral personificaties van het nihilisme dat achterbleef na het uiteenvallen van de idealen van de jaren 60 hippie cultuur.

Wellicht dat het helpt het boek eens te lezen. Het verhaal is vrijwel identiek, maar biedt nog meer inzicht van Thompson in de ziel van het moderne Amerika.

Omdat er heel veel mensen zijn die in hun leven het boek niet gelezen hebben (wat gewoon knap verfilmd is) en/of te weinig met drugs geëxperimenteerd hebben om zich in te kunnen leven in de gebeurtenissen van deze idd steengoede film. Of op zijn minst de interesse hebben om te zien hoe je gedachten en gevoelens kunnen zijn als je zwaar onder invloed bent van de meest uiteenlopende soorten middelen.

Alleen al op deze laatste pagina hier op MM staan veel reacties van mensen die er niet klaar voor waren om deze film mee te maken.

Hij is prachtig geworden!