Withnail and I (1987)

Withnail & I is een film met een erg eigen sfeertje, dat niet iedereen zal aanspreken denk ik. Het is een wat aparte mix van Engelse humor, licht drama en de jaren zestig hippiecultuur.

Marwood en Withnail zijn beiden werkloze toneelspelers. Waar Withnail vooral een excentrieke, doemdenkerige, zelfdestructieve persoon is, probeert Marwood nog de zin van het leven in te zien en iets te maken van zijn carrière. Aan het eind heeft hij dan ook door dat hij zich los moet maken van zijn vriend om zijn ontspoorde leven weer op de rails te krijgen. Dit is enkel de rode draad door de film. Withnail & I moet het vooral hebben van de humor.

Het belangrijkste ingrediënt hierin zijn de poëtische, neerslachtige zinnen die Withnail uitkraamt. Vaak is er geen touw aan vast te knopen. Daarnaast is er nog de bezinningstocht naar het Engelse platteland, inclusief de redelijk komische homofiele oom. Het moge duidelijk zijn dat deze omgeving bij de stadse dronkaards voor de nodige frustraties zorgt.

Vond het een zeer verfrissend filmpje en misschien is hierdoor mijn beoordeling ietwat hoog uitgevallen. Vond de muziek van Hendrix, muzikaal prachtig, maar niet echt passend binnen de film. Ook is de speelduur misschien iets aan de lange kant. Toen de oom op het platteland verscheen raakte het tempo in een dipje.

Aardig. De film deed me erg denken aan een milde, uitgesponnen mix van de komedies 'Filthy, Rich & Catfap' en 'Bottom' (en de aflevering van 'Absolutely Fabulous', waarin Patsy en Eddie naar een huisje in Frankrijk gaan!).

Richard E. Grant vind ik trouwens wel opmerkelijk goed spelen in deze film.

Withnail & I is een klassieker in de Britse filmgeschiedenis en zeker een aparte kijkervaring.

In eerste instantie deed het mij ook enigszins aan Bottom denken, al vond ik dat toch wel wat leuker. Gezien de nogal maffe personages is het ook niet vreemd dat dit een cultstatus heeft verworven. Ik vond het eerste half uur wel het best. Een komisch begin, dat voortgezet wordt met leuke dialogen, waarna de boel beetje bij beetje ontspoort. En na dat ontsporen kwam ik er ook niet echt meer in. De humor was meestal niet aan mij besteed en vooral het middenstuk was bij tijd en wijle zelfs vervelend te noemen.

Hoewel er zeker niet slecht geacteerd werd, konden de personages mij ook niet heel bijzonder boeien. Oom Monty vond ik zelf een ronduit vervelend personage. Richting het einde wordt het gelukkig weer iets beter, maar goed werd het niet meer. Achteraf gezien is het gewoon een lastige film, die op de één of andere manier gewoonweg niet in mijn straatje viel. Te absurd misschien en verder gewoon ook niet leuk genoeg.

2,0*

Geslaagde film die over twee late twintigers, die als een Peppi en Kokki zich worstelen door hun lamlendige ongestructureerde leven. Ze leven in een krotterige woning midden in de stad en trekken erop uit naar een cottage op het platteland. Ze maken van alles mee, wat eigenlijk niet goed samen te vatten is, maar het levert een aantal geinige grappen op. Helaas wordt dat goede niveau niet overal volgehouden, maar vooruit. Wat de film extra vermakelijk is hoe de setting eind jaren '60 in Engeland) neergezet wordt. Die woning zag er lekker ranzig uit vol met ouwe filmposters en het platteland was gewoon typisch Brits (incl. veel plensbuien).

Fijne typisch Britse humor in comedy over 2 werkloze acteurs die een beetje van alle speed willen afkicken en besluiten in een huisje op het platteland te gaan bijkomen .... en ook dat plattelandsleven blijkt niet zo heel eenvoudig, vooral als ome Monty (type Britse hogere klasse excentrieke homoseksueel) ook besluit te komen logeren.

Eigenaardige humor beetje lijkend op "The Young Ones", maar dan veel meer ingehouden.

Fijne Britse komedie waar ik eigenlijk geen een keer hard om heb moeten lachen, maar wel dikwijls een grijns van op mijn gezicht kreeg. Richard E. Grant en Paul McGann zijn geweldig als de twee hoofdpersonages en ook Richard Griffith is erg vermakelijk als raging homosexual Uncle Monty. Het plot heeft zeer weinig om het lijf, dus de charme van de film zit hem dan ook vooral in het centrale trio. Niet alles is even amusant, vooral de scenes met die drugdealer vond ik vrij vervelend, maar over het algemeen heb ik me prima vermaakt. Mooie eindscène ook.

Een tragikomedie. Verrukkelijke klanken leiden de film in. A Whiter Shade of Pale en dan niet het uitgekauwde origineel maar de coole jazzy interpretatie van King Curtis. Wat een heerlijke opening. Het jaar is 1969 en we bevinden ons in Camden Town in Londen. In een slonzig appartement ontmoeten we Marwood (de I uit de titel) en Withnail die er samen bivakkeren. Twee acteurs zonder werk, die zichzelf zeer hoogachten en zich in zelfmedelijden wentelen omdat de buitenwereld hun superbe acteerkunsten niet waardeert. Ze gedragen zich heel pedant en filosoferen met zelfgenoegzaamheid over het leven hoewel ze hun eigen leven niet eens op orde hebben.

In Groot-Brittannië heeft de film die in de bioscopen maar bescheiden aantallen toeschouwers trok een zekere cultstatus verworven. Omdat de twee hoofdpersonages wel van een slok houden, is er zelfs een drinkspel ontworpen dat geënt is op de film. De film werd zelfs door de lezers van de eerbiedwaardige krant The Guardian in 2009 als tweede beste film ooit verkozen. De nummer één? Oh, dat was Trainspotting.

De dialogen en woordgrappen zijn geestig. Zo leerde ik de betekenis van het woord Toilet Trader. Een leuke anekdote met betrekking tot de taalkundige humor is er ook. Zo was regisseur Bruce Robinson nogal verbaasd toen bij een proefvoorstelling het publiek doodstil toekeek en bij geen enkele woordgrap in lachen uitbarstte. Robinson kwam er al snel achter dat het publiek bestond uit Duitse toeristen die in een naastgelegen hotel overnachtten en bij toeval bij de voorstelling terecht waren gekomen. Die begrepen dus niets van de Engelse woordgrappen.

Withnail and I zijn bijzondere figuren. Ze deden me denken aan de figuren uit de comedyserie Bottom, maar dan intellectueler en minder explosief. Ze gedragen zich uit de hoogte en zijn lichtelijk irritant maar wekken tegelijkertijd medelijden op omdat hun bestaan wordt beheerst door angsten en neurosen. Richard E. Grant en Paul McGann geven uitstekend gestalte aan deze meelijwekkende karakters. In een bijrol speelt Richard Griffiths de homoseksuele oom van Withnail, die met zijn overtrokken en hilarische act de angsten en neurosen van Withnail & I bepaald niet afvlakt. Leuke rol.

Ondanks de constante nevel van alcohol en drugs die met name Withnail steeds omkleedt is de film scherp in zijn dialogen, taalnuances en bizarre wendingen. Je moet er van houden, want als je dat niet doet dan is het kijken naar twee sneue figuren die eigenlijk niet veel meer doen dan klagen en vegeteren, een vermoeiende en tijd verspillende bezigheid.

Dit soort droge humor is mijn ding niet. Twee vrienden (zeg ook maar loosers, of neuroten of ...) op het eind van de jaren '60 trekken samen naar een cottage die toebehoort aan Withnails oom Monty, een agressieve homo die dan nog 's ter plaatse komt opduiken ook. Na afloop vroeg ik me af waar deze film over ging want echt een rode draad kon ik niet bespeuren tussen het gezever van die twee gasten. Gaat nergens over dus. Grappig vond ik het niet echt en met wat doorspoelen heb ik de pijn wat ingekort, want dit is een ellendig oninteressante film met weinig beklijvende personages.

En zeggen dat die gasten geen werk vinden terwijl ze hier de pannen van het dak spelen en er zijn toch gekke films genoeg.

In ieder geval zijn de acteerprestaties veruit het enige dat ik zal onthouden van deze film.

Mogelijks wordt er ook wel af en toe iets zinnigs gezegd, maar dan is dat helaas aan mij voorbij gegaan.

Hou van een andere soort humor.

Goeie film over twee werkloze acteurs die het zat zijn en voor korte tijd naar het platteland verkassen. Het duurt even voordat de film goed op gang is, maar het wordt langzaam steeds vermakelijker. Een aantal prima dialogen en hier en daar wel grappig. Rauw in beeld gebracht en de debuutfilm van Richard E. Grant. Een nipte 3.5 sterren.