Never Let Me Go (2010)

Ze weten niet beter, het is er bij ze ingestampt dat dit hun leven/doel nu eenmaal is. Daarbij is Ruth zoals gezegd nooit strijdbaar geweest, die smacht naar het einde. Kathy en Tommy denken oprecht dat de liefde hun uitweg is, wanneer dat niet door blijkt te gaan knakt Tommy (die verschrikkelijke schreeuw, kippenvel als ik eraan denk). Ik denk niet dat opstand ooit een optie voor ze is geweest, dat kennen ze niet.

Zo interpreteer ik het in ieder geval.

arno74, dank voor de zogeheten duw in de rug. Ik had ergens gezien dat dit tussen opgenomen films stond, maar het trok me niet zo. Door laatst dus Passengers te hebben beleefd, toch maar dit dan ook.

Wauw, ja ja. Van Carey tot aan Andrew. Prachtig hoe Keira er tussendoor loopt te dansen. Er is een onderhuidse spanning aanwezig, die, intens beleefd, tot uiting komt in die laatste drie momentscenes. Klasse film die overtuigt tot op mijn bot. Het is inderdaad een aanrader geweest. Waarvoor dank.

soom Deze film staat al heel lang op mijn kijklijst. Moet er toch maar eens van komen . Mooi dat jij er van hebt genoten.

Ik kwam ook via een tip van arno74 in het topic over Passengers bij deze film terecht. Van het stapeltje DVD's dat ik bij de biep leende was dit dankzij de waardeloze omschrijving bovenaan deze pagina de laatste film die ik ging kijken.

Was (gelukkig) volledig anders dan ik dacht en ik vond het een bijzondere film over een bijzonder onderwerp. Ik kon door het bizarre onderwerp er wel uithalen dat het gebaseerd is op een boek van Japanse schrijver. Ik dacht eerst dat het een romantisch verhaaltje met een SF randje was en wilde hem al bijna ongezien terugbrengen tot ik toch nog even de laatste paginas hier doorscrollde en tot de conclusie kwam dat ik deze toch maar gewoon moest gaan kijken. En terecht. Prima film.

Wat een draak van een film vreselijk. Pure propagenda voor D66. We laten ons lekker slachtofferen voor een ander. Wat we er zelf van vinden is van ongeschikt belang. Niemand komt in opstand, niemand die er tegenin gaat. Of ja ze willen wel wat langer leven dus gaan ze creatief te werk voor uitstel. Nee dit is bepaald niet mijn genre. Ze hadden er een geweldige thriller van kunnen maken. Zeker in het begin die nog alleraardigs begon. Maar het blijft vreselijk gezapig. Hoog gaapgehalte. Daarnaast is de film totaal ongeloofwaardig gemaakt. Waar ik me vooral aan stoor is het gemis van je eigen identiteit. Hoe naïef kun je zijn pfff. Nee er zijn bloedspannende films gemaakt over donor gijzeling die zelfs in Parijs echt zijn gebeurd, maar een film als deze is pure fictie en dodelijk saai.

Het is ook 'gewoon' een SF. Niks mis mee, toch?

Nop maar hierboven staat doodleuk drama/romantiek.

Neen, maar zoals Boneka ook al schrijft: bij drama/romantiek verwacht je drama en romantiek, geen SF, mystery of fantasy. Niet correct, en automatisch tegenvaller wanneer je toch al niet van zo 'n genre houdt...

SF is ook niet echt een genre, tenzij je je blindstaart op de space battle-variant. Het geeft niet meer aan dan dat er iets in plaatsvindt wat niet wetenschappelijk bewezen is.

NLMG is een SF, maar zeker geen typische. Dat je erop afknapt omdat 'het genre' je niet trekt, gaat er bij mij dan ook moeilijk in.

Ik begrijp wel wat je bedoelt; veel mensen (ikzelf eigenlijk ook ) zien sf in de eerste plaats als verhalen die zich in een ruimteschip en een ander sterrenstelsel afspelen.

Toch gaat het voor mezelf in de eerste plaats om dat woord 'fiction': wanneer wat getoond wordt in het verhaal duidelijk fictie (lees: onmogelijk) is (*), dan kan ik daar nog moeilijk van genieten, en is m'n goesting om te kijken weg. In die zin duw ik bijvoorbeeld horrorfilms ook bij sf, en is From Dusk till Dawn (1996) het voorbeeld bij uitstek van een film die ik bijna waardeloos vind: 45 minuten zorgen verhaal, acteurs en set-up voor een heerlijke zit. En dan zijn daar die vampiers en is het om zeep.

Identiek hetzelfde gevoel had ik bij deze NLMG. Drama is het eerste genre waar ik voor kies wanneer ik films koop. Noch de aanduiding van het genre, noch de plot deden me vermoeden dat hier sf achter school; en dat maakt de tegenvaller dan des te groter.

(*) Met 'humor' daarbij dan weer als uitzondering. Monty Python and the Holy Grail (1975) staat in m'n top 10, en wanneer Arthur de armen en benen van the Black Knight afhakt, en die wil toch verder vechten... uiteraard ook fictie, maar dan in een heel andere betekenis dan wat hier bij NLMG het geval is.

Waarom? Ik vind het vreselijk om dit soort films te zien zonder enige identiteit. Dat heeft niks te maken of ik SF leuk vind of niet. Never let me go is ook nog een zeer eenzijdig belicht. Een lange hoofdweg zonder zijwegen.

Nogal vreemde film, mensen die zomaar accepteren dat ze alleen maar leven om donor te worden. Gezien de menselijke evolutie komt dit op mij nogal bizar over. De makers zijn zeker vergeten dat er ook nog zoiets is als "overlevingsdrang" bestaat. En dat is véél sterker als de hoofdpersonen die alleen proberen te overleven middels wat kunst maken of een liefdesaffaire beginnen... érg verzonnen allemaal.....

Ik werd heen en weer geslingerd tussen Coma, voor mij de moederfilm over donoren tegen wil en dank, en Magdalena Sisters waar vrouwen tegen hun wil in werden weggestopt en gebruikt. Maar deze film is gewoon net niet indrukwekkend en realistisch genoeg om indruk te maken. Het verhaal is vrij eendimensionaal. Op zich niet verkeerd maar daardoor wordt het bij tijd en wijle een beetje voorspelbaar. Gelukkig had die Carey Mulligan wel de nodige uitstraling.

’We’re in love. It’s true love. It’s verifiable’
De Keira-herzieningen, deel 17

Er zijn van die films die je met een baksteen in de maag achterlaten nadat de eindcredits over het scherm rollen. Irréversible bijvoorbeeld. Of Children of Men. Beide verbleken echter bij Never Let Me Go, dat zelfs nadat je de clou al kent keer op keer aankomt als een mokerslag.

Alles aan de film straalt mistroostigheid uit. Je ziet mooie landschappen, maar alleen op grauwe dagen. Je ziet kinderen en volwassenen met hun mond lachen terwijl hun vermoeide ogen pijn uitstralen. Het naderende onheil hangt als een molensteen om hun nek.

Omdat de clou al zo vroeg uit de doeken wordt gedaan, is Irréversible sowieso geen verkeerde vergelijking, ook al eindigt Never Let Me Go wél in mineur. Als mens zoek je van nature altijd naar de lichtpuntjes. Zie je pijn, dan wacht je het moment af waarop de zon weer gaat schijnen. Hier weet je dat dat moment nooit gaat komen, waardoor de spaarzame vreugde bijna nog meer pijn doet dan de pijn zelf.

De verpersonificatie van dat gevoel is Tommy. Als kind was hij al een binnenvetter die niet tegen onrecht kon. Werd hij niet gekozen voor een sportwedstrijd nadat hij zijn mooiste sportkleding had aangetrokken, dan schreeuwde hij het uit van woede en machteloosheid.

Des te confronterender is de scène waarin hij 's avonds laat op een afgelegen landweggetje in het schijnsel van de koplampen van zijn vriendins auto de longen - als hij ze allebei nog heeft - uit zijn lijf krijst omdat zijn laatste strohalm in rook is opgegaan. Overleven is geen optie meer, en daar heeft hij net zo weinig zeggenschap over als het niet gekozen worden voor de wedstrijd, amper twee decennia maar bijna een heel leven geleden.

Het is deels het plot dat me zo raakt, maar met name de uitwerking ervan. Het desolate gevoel wordt opgeroepen middels een zeer sterke regie. Dat zit hem vaak in kleine dingetjes, zoals het uitzoomen van de scène waarin Tommy en Kathy het huis - onderdeel van een rij luxe herenhuizen - van Madame verlaten op weg naar hun aftandse auto. Dat maakt het gevoel van onrecht zoveel sterker dan inzoomen op hun van pijn vertrokken gezichten, zoals veel andere regisseurs zouden doen. Zo zijn er veel van dat soort voorbeelden te vinden.

Het vereiste ook een ander soort acteerprestatie van Keira Knightley dan ze gewend is. Ditmaal geen historisch kostuumdrama waarin ze een onderdrukte vrouw moet uitbeelden of een lichtvoetige komedie, maar een loodzwaar drama waarin ze constant pijn heeft. Ze brengt het er goed van af, maar het zijn Carey Mulligan en Andrew Garfield die de show stelen. Eerstgenoemde vertelt duizenden woorden met haar ogen, terwijl Garfield een verschrikkelijke prestatie moet neerzetten met die schreeuw. De zwaarste scène die hij ooit heeft moeten spelen, zo vertelde hij later.

Het blijft dubbel: een film zo extreem goed vinden die je bijna haat omdat het je keer op keer met zo'n klotegevoel achterlaat. Gelukkig schijnt hier vandaag de zon wél.

Film is meer een samenvatting van het boek.

Maar dan toch zeker niet slecht en ook niet te zoetsappig of kwijlerig. Nee, gewoon een romantische film met een hopeloze achtergrond.

Net zoals hoe het boek het omschrijft wordt de sfeer bepaald door de gure, grijze Engelse kustlandschappen. Alles draait om een scholengemeenschap dat al getekend lijkt te zijn in de toekomst.
Ze worden op een vrij degelijke wijze onderwezen, maar een toekomst zit er helaas niet voor ze in.
Een van de kinderen zijn Ruth, Tommy en Kate. Vrijwel hetzelfde neergezet als in het boek en zeker goed geacteerd.

We volgen ze in drie tijdsbestekken: de kindertijd, pubertijd en volwassenheid. Het was wel even wennen aangezien ik het boek ook rond dezelfde tijd aan het lezen was. Waar in het boek nog wel een hele poos tussen de passages zit, springt de film van de ene passage naar de ander. Maar nogmaals... Het was allemaal toch wel behoorlijk mooi in elkaar gezet. Ondanks de deprimerende sfeer leek de film nog wel ietwat sprookjesachtig te willen zijn. Iets wat ook toepasselijk is. De drie kinderen spelen, groeien samen op, lopen elkaar in de haren als de jaloezie en liefde om de hoek komt kijken... en zien elkaar vervolgens weer terug wanneer ze volwassen zijn... en Tommy niet zo lang meer heeft.

En dat laatste weet er nog wel in te slaan. Zeker na zo'n vrij mooie coming of age opbouw.

En nee, dit keer is het geen ongeneselijke ziekte die ze in de greep houdt. Er wordt verwacht dat deze geselecteerde personen doneren gaan afstaan. Ongetwijfeld een metafoor voor iets.

Het acteerwerk en de beelden zijn allemaal erg goed nagemaakt van het boek. Dat aangespoelde schip, die wandeling door die kustplaats. Het week allemaal niet veel af. Behalve het einde dan, die in deze film toch weer net te Amerikaans is.

4,0*

Wat kleurde het (eerst) lezen van het boek mijn kijkbeurt ontzettend. De film is stilistisch vaak subtiel maar ook erg toegespitst en samenvattend, door zichzelf vroeg te definiëren en de volledige tweede helft te wijden aan wat op basis van het materiaal een relatief klein stuk verhaal is.
centrale kwestie: zijn de donaties deel van een dystopie of dienen we te omarmen/accepteren? De openingstitels en het slot impliceren hier het laatste. Onder de oppervlakte dus ook een enorm politieke film. Alhoewel de donaties expliciet worden gemaakt houdt Garland de suggestie hoog dat zijn vraagstuk alsnog ergens boven de film zweeft. Dat vond ik knap en oncomfortabel tegelijk.

Vraag me echt af waar ik in godsnaam naar heb zitten kijken.. Mooie plaatjes, mooi gefilmd, maar als verhaal erg dun. Waar komen deze kinderen vandaan, hoe komt het dat dit gewoon geaccepteerd wordt door iedereen in de samenleving, waarom werkt een arts hier aan mee, waarom gaan zelfs de donoren er in mee? Heb meer vragen dan antwoorden bij deze film. Dacht ook steeds aan het eind, nou mijn organen kregen ze niet, maakte me zelf wel van kant

Wat ben ik onder de indruk van deze film zeg. In het begin is het een beetje slome film en vraag je je af waar je naar zit te kijken. Maar goed, dat moet je dus wel blijven doen. Want langzaam maar zeker wordt je meegezogen in een bizar verhaal. Als de film is afgelopen, blijf je met een wrang/vervelend gevoel achter. Omdat datgene wat je zojuist hebt gezien zo stockerend is, dat je het maar moeilijk kunt geloven. Zonder dat je dit, toen je naar de film zat te kijken, in de gaten had. Zo betoverend is ie. In één woord fantastisch.

Prachtige film die van de drie belangrijkste acteurs vereist dat hun personages rustig blijven terwijl langzaam maar zeker de organen uit hun lichamen worden gestolen – of kun je niet spreken van stélen wanneer het gaat om een maatschappelijk geaccepteerd en zelfs geëntameerd fenomeen? Hoe dan ook, los van waar dat verschijnsel voor staat of wat het impliceert of symboliseert, zien we hier drie fantastische vertolkingen die me elke keer weer ontroeren. Ook drie geweldige rollen voor castleden die voor mij pas later bekende gezichten zijn geworden (Sally Hawkins als juffrouw Lucy, en Domhnall Gleeson en Andrea Riseborough als het jonge stel uit The Cottage dat hoop koestert). Een film die hard aankomt.

Ik was echt onder de indruk van deze film. Als in het begin de jonge jaren van de hoofdrolspelers voorbij komen , lijkt het allemaal nog vrij gewoon. Maar de wereld is voor hen niet zoals die voor de gewone mens en met dat gegeven krijgt Never Let Me Go een flinke twist. Ik verbaas er zelfs over dat hier niet Mystery of zelfs SF bij het genre staat, want de genoemde duistere kanten van de school werpen hun schaduw ver vooruit in het leven van deze kinderen. Het romantische deel van de film is geloofwaardig en voegt precies dat toe wat de film nodig heeft om je te raken. Dit was weer zo een film die je dan onverwacht beet grijpt en niet meer los laat.

Een film over drie kinderen die op een kostschool zitten. Ik ben het even kwijt is wel tijdsperiode we zaten, maar het moet ergens in de jaren 60 zijn. Films die daarover gaan voorspellen vaak weinig goeds waarbij misbruik en mishandeling nooit ver weg zijn. Daarover gaat deze film echter niet. Al bij al is het leven op Hailsham niet slecht. Kan ook moeilijk anders als je weet welke taak hen is voorbestemd, maar daarom niet minder verwerpelijk.

Een vreemd uitgangspunt eigenlijk - dat klaarstomen voor het donorschap totdat het lichaam het uiteindelijk begeeft - en sowieso moeilijk te vatten. Uiteraard op moreel ethisch vlak, maar het is eveneens bizar alsof het in de film lijkt dat dit haast maatschappelijk aanvaard wordt, dat het de normaalste zaak van de wereld betrof. Erger nog, dat het haast een privilege was. Ook de kinderen zelf berusten al bij al erg gedwee in hun lot.

Het maakt de film misschien niet geheel realistisch en wat strijd en thrillergehalte zou de film naar een ander genre duwen. Hier blijft de film sereen en ingetogen en komt de coming to age van vooral Kathy (Carey Mulligan) goed uit de verf. De insteek en aanpak van de film zorgt er ook voor dat de zware scène op het einde extra impact krijgt.

Het verhaal begint in de jaren 70 en beschrijft een alternatieve versie van dat verleden. De technische vooruitgang is enorm en de levensverwachting van de mens ligt boven de 100 jaar. Een uitleg waarom de mens in staat is om zo oud te worden, wordt in de teksten die bij aanvang van de film over het scherm rollen niet gegeven. De kijker hoeft overigens niet lang op het antwoord te wachten. Al vrij vroeg verraadt de film hoe de vork in de steel zit.

Opmerkelijk is dat deze spectaculaire openbaring in het verhaal als zodanig niet heel erg wordt uitgespeeld. Je zou verwachten dat de film voornamelijk over deze openbaring zou handelen, maar dat is niet het geval. Never Let Me Go is dan ook geen horror- of science fiction film. Je kunt de film beter als een dystopisch drama betitelen.

Hoewel de openbaring zich dus niet tot het belangrijkste thema ontwikkelt, speelt hij op de achtergrond een belangrijke rol. Het verklaart de keuzes en de levenshouding van de personages die in deze film tijdens diverse stadia van hun leven worden gevolgd. Geen horrorfilm dus, maar wel een film die een gruwelijk portret schetst van jonge mensen die worden opgevoed tot wezens die meer als items dan als individuen worden gezien. Door de maatschappij en door henzelf.

Er ligt een cynische logica aan ten grondslag die gemeengoed is in deze gefictionaliseerde versie van de samenleving. Dat cynisme is overigens alleen zichtbaar voor de kijker. De samenleving vindt het normaal. De personages om wie het gaat zijn zelfs trots op hun slachtofferschap. Regisseur Mark Romanek vertelt het allemaal rustig en breedvoerig. Hij vermijdt grote dramatische momenten en probeert niet om de kijker met scherpe situatieschetsen te manipuleren. De vraag of alles wel juist is, wordt niet eens gesteld.

In plaats daarvan begeleidt de film drie jonge mensen die zich zo goed mogelijk proberen te manifesteren in een wereld die hen niet eens bewust waarneemt. De drie gaan hun leven in met een mengeling van melancholie en fatalisme. Ze zijn soms net schapen die weemoedig zuchtend voor de deur van de slachter staan te wachten tot ze aan de beurt zijn. De tijd tot dat moment verpozend met dromerijen die zijn ingegeven door vage verhalen die de ronde doen. Hoopvolle verhalen die spreken van een mogelijke andere toekomst.

Ernstig emotioneel wordt de film nooit. Daarvoor behandelt de film zijn personages te afstandelijk en geeft te weinig inkijkjes in hun zielenleven. Toch ontstaat er wel iets als een weemoedige en sombere sfeer ingegeven door mooie beelden en het ingetogen acteerwerk van Carey Mulligan, die wat mij betreft Keira Knightley en Andrew Garfield met haar optreden overklast.

En zo is Never Let Me Go toch wel een indrukwekkende film. Een bijna fluisterend verteld drama met wat voorzichtige horror- en science fiction elementen over drie personen die binnen het raamwerk van hun noodlot heel sereen, heel berustend en soms een beetje wanhopig op zoek zijn naar antwoorden. Op zoek zijn naar zingeving.

Schitterend. Als inleiding horen we de voice over van het personage van Carey Mulligan die zichzelf introduceert als Kathy H. Vreemd, alsof we in een boek van Kafka zitten. Al het tweede signaal dat iets niet klopt. Het eerste was die pancarte in de allereerste minuut (in 1967 wordt de mens gemiddeld meer dan 100 jaar). Voor de rest is er niks veranderd. Een traditioneel Engelse kostschool zoals we die kennen, een koor met hemelse muziek om de dag te starten en jongens en meisjes worden verliefd. Op het eerste zicht een standaard tragisch romantisch love story ware het niet voor die pancarte. Zo bloeit de film zich langzaam en gestaag open naar een bespiegeling over hoe we onze tijd op aarde spenderen. Is de medische wetenschap bekommert om de gevoelens van mensen ? Cineast Romanek creëert in een magnifieke cinematografie (kleuren palet bruin en grijs, melancholische score, trage glijdende camera) het universum van onze 3 protagonisten die in feite geïsoleerd zijn van de samenleving. Die samenleving (die dus profiteert van hun giften) zien we niet maar we voelen die ongeïnteresseerde, kille en routineuze maatschappij die net buiten het scherm piept. Er is bv die scene waarin Mulligan samen verzwakte Knightley door de gangen van een hospitaal loopt waarin op het einde een verblindend licht schijnt in een verdere duistere gang. Het hiernamaals lonkt voor Knightley en een echte dreiging is het niet. Eerder een vaststaand, onafwendbaar feit en een aanvaarding. Het vat mooi de personages en de film samen. Misschien moet je voor Niver let me go iets te veel tussen de regels lezen om de ontroering en emotie volledig te kunnen omarmen want veel plot is er niet maar voor mij een uiterst geraffineerde visuele en inhoudelijke reflectie over de vanzelfsprekendheid van het leven en het gevoel dat we nooit genoeg tijd hebben. Want of we nu kort of lang leven, met zicht op de onafwendbaarheid van de dood is er altijd een gevoel van spijt en berouw.

Zakdoekendrama naar de gelijknamige man van Kazuo Ishiguro (‘The Remains Of The Day’) speelt zich af in een dystopische versie van Engeland in 1994. Dankzij een doorbraak in de medische wetenschap in 1952 is de levensverwachting gestegen naar meer dan 100 jaar. Kathy is een 28-jarige thuisverzorger die met weemoed terugblikt op haar jeugd op Hailsham, een kostschool dat onder leiding staat van Miss Emily [Charlotte Rampling] met een geheim doel dat door een nieuwe docent [Sally Hawkins] zonder toestemming met de leerlingen wordt gedeeld. Kathy piekert haar hele leven lang over haar grote liefde Tommy [Andrew Garfield] die als tiener een relatie heeft met Ruth [Keira Knightley] en dus onbereikbaar is voor Kathy. Maar de onderlinge verhoudingen in deze liefdesdriehoek veranderen door de jaren heen met een onvermijdelijke, melodramatische ontknoping. Izzy Meikle-Small en Charlie Rowe zijn erg goed als de jonge Kathy en Tommy. Zodra de volwassen acteurs het overnemen wordt het behoorlijk stroperig en zwaar op de hand. Liefhebbers van opgeklopte romantiek komen hier flink aan hun trekken. Fraaie score van Rachel Portman.