Days of Wine and Roses (1962)

The days of wine and roses laugh and run away like a child at play

Through a meadow land toward a closing door

A door marked "nevermore" that wasn't there before

The lonely night discloses just a passing breeze filled with memories

Of the golden smile that introduced me to

The days of wine and roses and you

(The lonely night discloses) just a passing breeze filled with memories

Of the golden smile that introduced me to

The days of wine and roses and you-oo-oo

Een mooi stel, Jack and Lee.....hun emoties komen geloofwaardig over. Maar in feite hebben ze een driehoeks-verhouding....en die éne partner gaat steeds meer hun liefdesleven overheersen. De sfeer is goed getroffen, vooral in contrast met de stugge maar degelijke plattelander die langzaam zijn dochter verloren ziet gaan.
Het is een goed gemaakte conventionele zwart/wit film,
waar Jack en Lee hun talent goed in kwijt kunnen. Gewoon een mooie film, al is het verhaal wat eh...oeps...eh...klok.... onevenwichtig! Maar Jack's humoristsche en optimistische charme maakt veel goed! 3,5*

Mooie film van Blake Edwards over alcoholverslaving. De (humoristische) Jack Lemmon is altijd een genot om te zien acteren, ook deze keer weer. En Henry Mancini won een oscar met het titelnummer The Days of Wine and Roses voor deze film. De film zelf is zeer aangrijpend en pijnlijk, vooral de scenes waarin Jack Lemmon na lange tijd toch weer naar de drank grijpt, en de scenes waarin hij ontwenningsverschijnselen heeft. Het einde vond ik redelijk abrupt, we weten niet of de hoodrolspelers van hun drankprobleem afgeraken of niet. Dat maakt de film wel dramatischer. Days of Wine and Roses is dan ook vandaag nog altijd verplicht kijkvoer in alocohol - en drugsontwenningsklinieken in de Verenigde Staten.

Schrijnend verhaal over een echtpaar dat tenonder gaat door alcohol.
Prachtige vertolking van Lemmon (soms een beetje over-acting), maar deze film verdient zeker een 4.

Prachtig zeg, ik had niet verwacht dat Blake Edwards tot zo'n mooie, serieuze, aangrijpende film in staat was. Kreeg een paar keer kippenvel, de scene in de kas is bijv. erg heftig.

Drink alcohol een paar weken, dan een paar maanden, en dan nog wat meer. Iedere dag. Dan komt Days of Wine and Roses best hard aan hoor...

Het eerste half uur is best saai en Jack Lemmon acteert veels te overdreven voor een drama. Het komt ook best ongeloofwaardig op me over dat Remick op Lemon valt.

Maar Ik blijf nog even kijken.

....

Het werd dus best goed. Er gaat ergens een knop om en het wordt een pittig alcoholisten drama. Aantal erg sterke scene waarin vooral Lee Remick een angstaanjagende rol neerzet.

Edwards is toch wel een talentvolle regisseur die helaas is afgegleden met zijn Pink Panther films.

Aangrijpend drama met hier en daar een vleugje komedie. Jack Lemmon is gewoon goed, maar ik vond zijn tegenspeelster(van wie ik nooit eerder gehoord had) niet voor hem onder doen. Zeker wanneer ze alcoholist wordt
Er zaten echt bepaalde scenes in die me echt raakten. Het einde is rauw, maar past dan ook goed in de lijn van de film.

3.5

Mooi en pakkend drama over wat overdadige alcoholconsumptie kan aanrichten in het leven van mensen. De film is erg klassiek van opzet, maar blijft gelukkig "correct" in zijn visie, m.a.w. hij is behoorlijk hard zonder (teveel) te vervallen in de Hollywoodiaanse zeemzoetigheid. Sterktepunten zijn o.m. het zwarte einde, waarbij de vrouw nog niet klaar is voor een leven zonder alcohol, en haar man en kind op zijn minst voor een tijdje terug verlaat in ruil voor donkere straten vol alcoholische "afleiding" van al wat in haar ogen lelijk is. Ook mooi is het gegeven dat in eerste instantie de man verantwoordelijk is voor de drankverslaving van de vrouw - hij bood haar haar eerste glas alcohol aan -, terwijl het uiteindelijk de vrouw is die het diepst wegzinkt in de ellende; ook al toont de film dit te weinig expliciet, zorgt dit voor een verhoogd schuld- en verantwoordelijkheidsgevoel van de man t.o.v. zijn vrouw. Tot slot spelen beide hoofdrolspelers hun rol erg overtuigend, en vooral Jack Lemmon weet indruk na te laten zonder dat hij moet hervallen in het verwachte patroon van komisch personage. Hoe meer films ik met hem zie, hoe meer fan ik van hem wordt: een schitterend acteur. Zijn scène in de bloemenserre, waarin hij in een uitzinnige alcoholische roes wanhopig op zoek gaat naar een verstopte fles drank, is bijzonder krachtig en maakt de kijker duidelijk hoe verwoestend de drank kan zijn voor gebruiker én omgeving.
Mooie film, nét geen 4*!


3,5*

Uitstekend en realistisch portret van een echtpaar met een drankprobleem. De film wordt letterlijk gedragen door twee sterke rollen van Jack Lemmon en Lee Remick. Schrijnend om te zien hoe een aantal ontnuchteringspogingen mislukken, en ze toch weer naar de fles grijpen. De gevolgen van hun probleem worden uiteindelijk steeds groter, en dit is erg goed in beeld gebracht.

Indrukwekkende film wat ook grotendeels te danken is aan het hechte spel tussen Lemmon en Remick.
Het begin van de film ging een beetje van de hak op de tak en dat voelde soms een beetje rommelig aan, binnen een paar minuten zag je als kijker al jaren voor bij gaan.

Gelukkig maakt Days of Wine and Roses daarna een hoop goed, had Jack Lermmon nog niet eerder een alcoholist zien neerzetten maar hij kwam erg overtuigend over.
De scene dat hij dronken thuis komt, bloemen gaat plukken en daarna keihard tegen de deur loopt moest ik toch wel erg om lachen, een typische dronken actie.

Soms doet Days of Wine and Roses misschien een schepje er boven op, maar hier heb ik me door het sterke acteer spel totaal niet aan geërgerd.


Jack Lemmon begin ik steeds meer te waarderen, en deze film versterkt dat gevoel alleen maar

4*

De film heeft bij aanvang een vrij luchtige toon, maar die verdwijnt zodra Lemmon en Remick een gezinnetje hebben gesticht en blijkt dat zij inmiddels ook wel wat meer drinkt dan alleen een afzakkertje voor het slapen gaan.

Ik had er in eerste instantie wat moeite mee om aan te nemen dat de vrouw van een niet-drinker veranderd was in een verslaafde, maar dat komt ook doordat de film, zeker in het begin, vrij grote sprongen in de tijd maakt, dus onmogelijk is het natuurlijk niet.

Er komen een aantal aangrijpende scènes voorbij, de doorgaans zo komische Lemmon maakt hier indruk op de momenten dat hij volledig doordraait. De ellende wordt fraai in beeld gebracht, met name de scènes waarin Lemmon met drank wordt overgoten of wanneer de vrouw door haar vader stomdronken onder een koude douche wordt gezet. Ook de allerlaatste scène mag er zijn, uiterst sfeervol en roept meerdere emoties op. Er gaat zowel iets treurigs als iets hoopvols van uit. Erg wrang om te moeten constateren dat bij de vrouw de liefde voor haar kind niet opweegt tegen het verlangen naar de drank. Ik vond het ook ontroerend en hoopgevend om te zien hoe Lemmon van haar bleef houden, maar op dat moment toch voor zijn eigen welzijn en dat van hun kind durfde te kiezen.

Zanger Bil Withers schreef het nummer " Ain't No Sunshine " nadat hij deze film zag.

Veruit de beste film van Blake Edwards over een onderwerp, waarop mensen te vaak schouderophalend reageren. Deze aangrijpende film laat zien dat dat niet terecht is. Net als andere verslavingen is alcoholverslaving een niet te onderschatten probleem. Door de film een abrupt, maar open einde te geven onderstreept Edwards nog eens dat een oplossing voor dat probleem niet zo maar voor het grijpen ligt.

De film komt hier en daar hard aan, mede door de voortreffelijke, geloofwaardige wijze waarop Jack Lemmon en Lee Remick de ontreddering overbrengen. Naar mijn mening spelen beiden hun beste vertolkingen ooit.

Mooi drama over de gevolgen van drankmisbruik. Sterk geacteerd en meeslepend. De film is wel wat ondergewaardeerd.

Wist eigenlijk niet wat ik moest verwachten bij deze film (plot niet gelezen) en was aanvankelijk op een veilige manier tevreden met de muziek van Mancini en de typerende rol van Lemmon.

De twist zag ik dus niet aankomen. Het onderwerp wordt gelukkig niet luchtig behandeld, maar dit levert een film op die bij vlagen grimmig van toon is, zeker voor die tijd.

Een van de beste films van Jack Lemmon.

Heb 'm afgezet na de match cut tussen een sinistere douchekop (waar is Norman Bates wanneer je hem nodig hebt?) en een hysterische Lemmon in een dwangbuis. Neem nog een Martini and stick to comedies, Blake.

Komt langzaam op gang maar uiteindelijk goede film over 't thema alcoholisme. Fraai eindshot ook!

Blijft ook bij een herziening de moeite waard, zoals ik in een eerdere review al aangaf is het begin een beetje stroef maar heeft de film toch door o.a. de zeer sterke Lemmon en een leuke bijrol van Klugman genoeg overtuigingskracht.

4 blijft 4.

Een verrassende film met een onderwerp dat zeker voor die tijd nog onbespreekbaar was. Niet dat alcoholisme weg is, maar er wordt al gesproken over overdadig drankgebruik, over AA, over afkicken en verslaving, ... Ik wil het niet zover drijven qua vergelijking, maar het doet wat denken aan Requiem for a Dream. In zeker mate...

De acteerstijl zweeft tussen het oude Hollywood en de eerder realistische stijl uit die tijd. Ik ken Jack Lemmon bovendien eerder van zijn komische rollen. Maar het gaat hem goed af. Inspiratie voor die andere Jack misschien? Nicholson? Het verhaal is vooral boeiend en de manier waarop de hoofdpersonage wegkwijnen in hun verslaving en er mee worstelen om er door te geraken. Vooral individueel, maar telkens toch in een gevecht met hun omgeving. Zeker nadat de pleziertjes weg ebben en het drama de overhand neemt, wordt het echt de moeite.

Ik dacht vooraf dat dit een komedie was, niet zo gek als je weet dat dit een film van Edwards is, notabene met Lemmon. En hoewel de film bij vlagen best geestig is, is dit toch écht een drama pur sang. Goed onderwerp (hoewel het soms wat uit de bocht vliegt), briljante hoofdrolspelers en stemmig in beeld gebracht. 4 sterren , blijkbaar kon Edwards ook drama moeiteloos aan.