Another Year (2010)

Ik weet niet goed wat ik van deze film moet vinden. Ik houd op zich wel van dit soort kleine sociale dramafilms.

Punt is dat het personage Mary mij enorm irriteerde; wat mij betreft volledige overacting, dat niet past bij het naturelle spel van de anderen.

Of zulk soort vrouwen zitten volledig op mijn allergie, dat zou ook kunnen. (Vera Drake en Secrets and lies vond ik namelijk om precies dezelfde reden eigenlijk niet te harden. Brrrr...)

Toch nog wel 3,0 sterren.

Het soort drama waar ik heel erg van hou. Omdat ik de intro (eerst het gesprek met de slapeloze dame, daarna de kennismaking met Tom en Gerri) vrij verwarrend vond, heb ik de film onmiddellijk twee keer bekeken.

De tweede kijkbeurt was, zoals zo vaak met dit soort thema, een stuk genietbaarder, omdat je meer oog gaat hebben voor details die je de eerste keer mist.

Helaas werd die tweede keer ook overschaduwd door wat ik zelf niet anders kan omschrijven dan een fout in het verhaal: de onzekere Mary valt al helemaal in een put wanneer Tom een partner heeft. De manier waarop Gerri, haar vriendin en beroepshalve psychologe, daar mee omgaat - onbegrip, sarcasme en gebaren achter de rug - is vanuit haar positie totaal onverantwoord, en zo onlogisch dat het (voor mij) een behoorlijke stoorzender was.

Vreemd en jammer...

Wat het acteerwerk betreft: iedereen, en vooral Lesley Manville, heel sterk.

Ook bij mij was er een tweede kijkbeurt nodig voor ik door kreeg welke boodschap de film eigenlijk had. In eerste instantie vond ik het maar een saaie bedoeling maar het gekke was dat de film maar in mijn hoofd bleef zitten. De tweede keer heb ik ontdekt dat er, althans voor mij, iets heel anders aan de hand was dan zomaar een jaar uit het leven van. Gerri is een coach en al direct de eerste scene laat zien hoe onprofessioneel ze is. mary is haar vriendin, al twintig jaar en in al die jaren heeft ze kennelijk nog nooit bedacht dat ze wellicht gebaat zou zijn met hulp. Gerri lijkt lief, begrijpend en redelijk, maar is dat in geen enkel opzicht. Ze parasiteert zwakkere en/of naiéve mensen en als er niets meer 'te halen' is, laat ze die vallen als een baksteen.

vanuit dit standpunt is another year een heel boeiende film en heb ik dan ook mijn waardering naar boven gesteld.

Erg aangenaam, zeer goed spel van het echtpaar. Mooi om te zien hoe ze communiceren.

Tsja, een quasi-intelligente film over ongelukkige mensen die op zoek zijn naar geluk. Het wordt gadegeslagen door een ouder echtpaar (Jim Broadbent en Ruth Sheen). Die twee spelen geloofwaardig en heel naturel. Echter, één van die ongelukkige personages (Lesley Manville) is een labiele zuipschuit en zij ruïneert de film met haar karikaturale gedrag. Mên, wat irriterend is het als dat zo overdreven aangezet wordt. Voor de rest vond ik de film langdradig en uiteindelijk toch erg overroepen.

En wederom een erg mooie menselijke film van Mike Leigh. Een wat ouder echtpaar heeft het goed voor elkaar en ze komen gelukkig over zo samen. Een aantal vrienden om hun heen is echter wat minder gelukkig. Aan de ene kant kabbelt de film lekker aangenaam voort, maar aan de andere kant bouwt hij ook heel mooi subtiel op.

[quote]margo1 schreef:
Gerri is een coach en al direct de eerste scene laat zien hoe onprofessioneel ze is. mary is haar vriendin, al twintig jaar en in al die jaren heeft ze kennelijk nog nooit bedacht dat ze wellicht gebaat zou zijn met hulp. Gerri lijkt lief, begrijpend en redelijk, maar is dat in geen enkel opzicht. Ze parasiteert zwakkere en/of naiéve mensen en als er niets meer 'te halen' is, laat ze die vallen als een baksteen.
/quote]

Een bijzondere interpretatie van de film. Op mij kwam het eerder over dat ze aan het eind niet zo goed raad meer wist met haar vriendin. Een vriendin die eigenlijk uit was op haar zoon en het niet kon verkroppen dat die zoon een relatie kreeg. En dat was de reden dat Gerri teleurgesteld was in haar vriendin. Van parasiteren en laten vallen als een baksteen is hier naar mijn mening absoluut geen sprake.

Ben met Robi mee eens. Als Mary voor het eerst in het stuk wordt voortgesteld, lijkt het als of het ouderechtpaar, erg kunnen genieten van Mary's jammerlijkheden en dronkenschap. Als Mary zeker genoeg drank heeft gehad wordt haar meer drank aangeboden. Hetzelfde gaat voor de dikke man met zijn drinkproblemen en zorgen. Nu wil het toch zo zeggen dat mensen zoals Gerri die zo'n soort beroep uitoefenen, toch juist zulke figuren met problemen aantrekken?
De film is aan de trage kant maar heb er wel van kunnen genieten.Ik had liever een einde met een resultaat gezien dan een open einde.. Het enige dat ik echt afschuwelijk irritant vond, was het kamermuziek die af en toe werd afgespeeld.

Fantastische acteerprestaties en meedogenloos eerlijk. Dat ziet iedereen wel, net als de goed uitgewerkte personages. Wat ik een interessantere beschouwing vind is bijvoorbeeld; hoe sympathiek zijn Gerri en Tom nu eigenlijk. Bij mij was het een aflopende lijn. Ze lijken heel hartelijk, warm, betrokken en geïnteresseerd, maar dat lijkt een beetje een wassen neus. Ze staan boven de kneusjes, omdat ze het nu eenmaal beter hebben. Er gaat een soort van 'kijk ons eens stevig in het leven staan' arrogantie van uit. Die houding vind je trouwens wel vaker terug bij mensen in het echte leven. Dat uit het leven gegrepen is natuurlijk kenmerkend voor Leigh, maar het is vooral zijn cynische blik hier op.

Echt helpen doen ze ze niet. En ze moeten ook vooral niet te lastig worden. Als het aan de oppervlakte blijft is het wel lekker om vanuit een zelfgenoegzaam eigen succes van zelfverklaard geluk, te ‘helpen’. Goed bedoelde adviezen waar je weinig aan hebt. Mary schreeuwt heel de film hard om hulp (niet letterlijk), maar krijgt het amper. Ergens is het wel voor te stellen. Kan me best voorstellen dat ze knap lastig wordt op een gegeven moment en kan me ook goed voorstellen dat je het er vrij snel mee gehad hebt. De hulp die ze krijgt zijn verplichte beleefdheden. "Ik breng je wel even naar de metro." Ze is wel welkom, maar liever niet te vaak. Als je echte vrienden bent kun je wel wat potten bij elkaar breken. Maar Mary moet op der tellen passen.

Ik zie deze film dan ook grotendeels als de wassen neus die 90% (ik zeg maar wat) van sociale interacties zijn. We willen wel onze vriendschap geven en behulpzaam zijn, maar dan graag op gezette tijden en niet ten koste van al te veel tijd en aandacht. Grappig hoe boeiend een dikke 2 uur over het gezeur van mensen waar je in het echte leven niet op zit te wachten, kunnen zijn. Net geen 4 sterren.

Prachtige film maar let op, vanwege de humor hoef je deze film niet zo zeer te zien. Het is een heerlijke film die ongezouten in het leven van de familie en aanhang zit te wroeten. Vooral die aanhang (zoon Joe en vriendin van de familie Marie) vullen een positief deel van de film, althans voor de kijkers. Marie is een fantastische vrouw die veel te eerlijk is en te veel verwacht van de anderen.

Helaas krijgt ze niet altijd van een ander wat ze verwacht te krijgen en dat lijdt dan weer tot veel en pijnlijk innerlijk verdriet bij haar wat ze dan weer achter nerveus gedrag en gelach verbergt. De film begint in de lente en eindigt in de winter.

Wederom een prachtige film van Mike Leigh, hier reeds scherp en mooi besproken door mister blonde. Ik had werkelijk te doen met de onzekere, neurotische Mary. Voortreffelijk gespeeld door Lesley Manville. Wat een schat van een vrouw!

Realistischer worden de films niet gemaakt.

Mike Leigh is een fenomenale regisseur, die typecasting in zijn genen heeft zitten

Dit is ook mijn kijk er op inderdaad. Vooral in de laatste scene aan de eettafel komt dit naar voren als ze over hun reisjes hebben en die broer en Mary er totaal niet meer aan te pas komen.

Zeer goed geacteerd. Maar toch leek het geheel me onrealistisch. Zowel het optmisme als het chaotische van de karakters. Alsof de tegenstellingen tussen ideaal en inperfecte extra waren uitvergroot. Ik wist ook niet wat ik met Tom en Gerri aanmoest, hun relatie was zo ideaal dat ik ze niet kon geloven.

Ik word langzaamaan fan van Jim Broadbent, wat een heerlijk acteur is het. En wat een fijn accent. Dit verhaal gaat over het wel en wee binnen een familie, hoe het hun zoon afgaat, hoe het wel een vriendin gaat en hoe het met de overige familie gaat. Er gebeurd eigenlijk helemaal niets, acteurs spelen wel goed, maar het verhaal is te nietszeggend, daar kan zelfs Jim Broadbent niks mee.

Wat dat laaste betreft ben je 'spot on' en dat is volgens mij waar de film om draait. Het gezin, als sociale organisatievorm, schept een verbond tussen degenen die erbinnen vallen, maar sluit de ander ook buiten. Zeker wanneer die ander zich niet gedraagt naar de codes en conventies die binnen het gezin gelden.

Tom en Gerry's relatie is, zoals hun namen al doen vermoeden, een karikaturale uitbeelding van de nagenoeg volmaakte huiselijkheid. Volmaakt en volslagen vlak, een soort prozac-versie van wat leven eigenlijk is, zonder romantische pieken of dalen - vandaar ook de titel: 'Another Year' uit hun voortkabbelende bestaan.

De eenlingen die zij tot op zekere hoogte aan de periferie van hun gezin toelaten, ervaren die grillen van het leven wel, hoewel zij met name, of eigenlijk uitsluitend, in de dalen vertoeven. Op het moment dat zij het gezin bedreigen, met bijvoorbeeld hun amoureuze verslingeringen, die een verstoring van de bestaande gezinsorde zouden kunnen betekenen, als Mary's affectie voor Joe, komt de hatelijke exclusiviteit aan de oppervlakte en blijkt het gezin een bastion van afkeuring en uitsluiting.

Zelfs Joe, als zoon, telt pas echt mee op het moment dat hij zelf een verbond heeft gesloten dat op de leest van zijn ouders geschoeid is.

Ik kon deze film niet uitstaan tot ik mij realiseerde dat Leigh geen utopisch ideaalbeeld schetst van een harmonieus liefdevol gezin, maar juist een scherpe sociale kritiek verbeeldt van dit zogenaamde ideaal, de onverbiddelijke en harteloze keerzijde van de medaille voor wie buiten de grenzen van het warme nest valt.

Ik worstelde met hetzelfde, maar hierboven heb ik geprobeerd duidelijk te maken hoe ik er nu tegenaan kijk. Makes sense?

Mooie en treffende recensie!

Makes sense, ja zeker. Meer dan waarschijnlijk heb je een punt, en is dat de boodschap die Leigh wil weergeven.

Dat neemt niet weg dat ik hoe dan ook met een ontevreden gevoel blijf zitten. Zonder in detail te gaan: zelf krijg ik op het bedrijf waar ik werk af en toe cursussen met als doel de omgang met collega's te verbeteren, hoe te praten/gedragen in een probleemsituatie, assertiviteit,...

Uiteraard doet het bedrijf dat in de eerste plaats ten bate van zichzelf; maar elke leraar verruimt wat hij/zij ons vertelt naar het leven buiten het werk. En ik ondervind daar zelf vaak het nut en de voordelen van.

Van een 'psychologisch hulpverlener' lijkt me dat dan de logica zelf...

Al meer dan 40 jaar maakt Mike Leigh films van hoog niveau. Vaak werkend met toneelspelers, die vooraf de scene's al repeteren maakt hij sociale drama's die vaak aan de onderkant van de samenleving spelen. Je moet ervan houden. Hij trekt de kijker langzaam de wereld van de hoofdrolspelers in, op het subtiele af. Zo heeft hij een stevig oeuvre opgebouwd met Naked en Secret and Lies als hoogtepunten.

In Another Year pakt Leigh wat 'modieuze' thema's aan over duurzaamheid, maar uiteindelijk draait het weer om de uitzichtloosheid van het menselijk bestaan. Met vaste acteurs Ruth Sheen (Maureen in All or Nothing) en Bill Broadbent (eerder in Topsy-Turvyen en als Andy in Life is Sweet) als middelpunt of 'spiegel' naar de minder fortuinlijke medemens. Een boeiend drama.

Zoals met meer films van Mike Leigh valt bij herziening de gelaagdheid of de finesse en details op. 4* vooralsnog.

"lovely" om in termen van de film te blijven......

Na happy go lucky, een irritante film, wederom een vervelende schets van een een stel inwoners van londen: een welgesteld moreel superieur, hoog opgeleid stel strijkt zo nu en dan de hand over het hart en nodigen vervolgens rare onaangepaste laagopgeleiden uit in hun huis. Ik denk dat deze film (gezien de cliches) bedoeld is als slechte grap.

Zeer irritant weer.

Dit is zo goed..

Mike Leigh is en blijft meester van de tragikomiek.

Zet gewoon een stel mensen in een ruimte en Leigh weet er wel raad mee, zo bewijst Another Year ook maar weer. Een bekroning op zijn eerder werk. Nog genuanceerder, nog scherper, nog genanter! En wat een sublieme en dappere rol van Lesley Manville.

Heb hier eigenlijk maar weinig woorden voor.

Lang niet zo goed als Naked, maar dat zou wellicht ook wat teveel gevraagd zijn.

Vooral opvallend (pas m'n tweede Leigh) hoe dit kuise, gezapige drama totaal haaks staat op het troosteloze sfeertje in Naked. Guitige onderonsjes en pietluttige conversaties wisselen elkaar af, dat werk. Tussen de kneuterigheid door sijpelt er gaandeweg ook nog wat awkwardness de film binnen. De manier waarop het gezinnetje de gênante situaties met een phony glimlach tracht te verbloemen zorgt louter voor meer plaatsvervangende schaamte.

Maar het boeide meestal wel enigszins, op de één of andere manier. Ik denk voornamelijk doordat - ofschoon de meeste, burgertruttige personages me niet heel erg aanspraken - het acteerwerk gewoon erg solide is. Vooral de neurotische Mary acteert toch echt wel sterk; bij vlagen irritant, maar tegelijkertijd toch ook tragisch. De rest deed het ook naar behoren, maar daar blijft het dan ook bij. Écht veel compassie kon ik helaas niet opbrengen voor het clubje.

Dan ook weer jammer: het hele oeverloze geneuzel bij de begrafenis. Voegde eigenlijk bitter weinig toe, sleepte ook nogal lang aan, waardoor mijn interesse geleidelijk aan weg ebde. Met de ietwat abrupte slotscène komt de film voorts toch nog aardig tot zijn einde, gelukkig.

Slecht zal ik deze prent niet noemen, maar op emotioneel vlak raakte het me eenvoudigweg geenszins. Heb dan toch veel meer met het bitse, cynische uit een Naked dan met zo'n brave aanpak als hier. Enfin, wel nog een krappe 2,5*; op zich geen kromme tenen werk.

De vier seizoenen volgens Mike Leigh: herfst, winter, putje winter, Siberische winter. Het is allemaal heel donker en pessimistisch. Waarom spreken een ingenieur en een psychotherapeut met zo'n plat accent? In tegenstelling tot sommige andere films van Mike Leigh heeft deze niet echt een interessant thema.

Een staaltje onbedoelde humor in de Nederlandse ondertiteling:

Gerri: Ik heb je tandenborstel gevonden.

Mary: Soms vraag ik me af waar hij is, of hij nog aan me denkt.

De mondhygiëne van Mary laat blijkbaar te wensen over.

- totaal onartistiek gefilmd

- véél te lang , te veel overbodige "vul-scenes" en loze personages.

Wat een prachtige film en wat een geweldige acteurs.

Ik denk dat je wellicht wat ouder moet zijn om de film helemaal te "doorvoelen" maar misschien doe ik de jongeren daar mee te kort. Een film heeft me in tijden niet meer zo gepakt als "Another Year".

Een mooie film over tegenstellingen: Geluk en eenzaamheid.Geslaagd en/of mislukt., sociale klassen. Eenzamen worden gezogen maar het succesvolle en gelukkige stel Tom en Gerri, in de hoop maar een stukje van dat geluk te mogen delen Maar zonder het te weten en beseffen, voelen ze zich daar nog eenzamer.. En voor diegene die tweeen uitdelen of minder, die hebben niets van de film begrepen en is de slotscene , wat de kern van de film is, volledig aan hen voorbij gegaan: aan tafel praten Tom en Gerri met passie over hun reizen en leven en de neurotische Mary en de weduwnaar zitten er voor joker bij. Het gaat volledig langs hen heen, een leven waar ze nooit deel van uit zullen maken,of zullen hebben, hoe vaak ze ook langs komen.......of zich zoals Mary opdringen. Een film voor allemaal ,maar niet voor iedereen............Vandaar de vieren en de enen. Wil deze film bij je overkomen dan heb je wat geestelijke en intellectuele bagage nodig.....op zijn minst diepgang.Voor velen is dat teveel gevraagd. En inderdaad , zoals iemand schreef hierboven,"je moet wat Ouder zijn om de film te doorvoelen...." Dus als je als twintiger ,met drie blikjes Red Bull, de film te lijf gaat , dan ga je hopeloos de mist in......

Goede film, al had 'ie van mij wel wat korter mogen duren. Op een gegeven moment ken je de stroeve dialogen wel. In het begin zijn ze nog erg humoristisch, maar tegen het einde worden ze irritant.

Ik weet niet goed hoeveel sterren ik deze film moet geven. Aan de ene kant vond ik het allemaal erg goed in beeld gebracht, erg realistisch en bij vlagen ook humoristisch. Maar aan de andere kant waren er ook dingen die ik niet helemaal logisch vond.

Ik ga voorlopig maar voor drie sterren.