Balada Triste de Trompeta (2010)

Geschift, maar geweldig.

De film begint nog vrij gewoontjes, of nouja, gewoontjes.. clowns die gerekruteerd worden voor het leger is natuurlijk niet echt de normaalste zaak van de wereld, maar gezien de ontwikkelingen die de film later doormaakt is het wel het meest ''normale'' gedeelte. Naarmate de film vordert wordt het echter allemaal steeds geschifter en meer over the top, en om de haverklap gaat de film een andere richting uit. Het moment suprême was wat mij betreft het gedeelte waarin Javier om totaal onbekende redenen opeens zijn eigen gezicht verminkt met wat huishoudelijk gerei en vervolgens transformeert tot een soort horrorcreatuur. Tamelijk geniaal.

Klein minpuntje is de soundtrack die in tegenstelling tot de rest van de film wat braaf en klef was. Opmerkelijk voor een film als deze, maar gelukkig kon het de pret niet echt drukken en blijft het wel genieten. Visueel was het wel helemaal in orde. Voornamelijk het einde was behoorlijk spectaculair gefilmd, en verder valt er gedurende de film ook genoeg leuke gorigheid te zien.

Top entertainment, 4,0*.

heerlijk geschifte film.

queremos más

Maf, bizar, over de top, en erg druk. Moeilijk om er een sticker op te plakken, en moeilijk om te beoordelen. Dat laatste is een probleem dat ik ook had bij zijn volgende film Las Brujas de Zugarramurdi (2013). Grappig dat hij in beide films de begintitels al meteen gebruikt, in Las Brujas vond ik dat wel leuker gedaan.

Het is niet mijn type humor, en ik heb ook weinig met clownfilms, maar deze maffe film was grotendeels wel te doen. Het is wel erg druk allemaal en op een gegeven moment wordt dat wel vermoeiend en daardoor ook saai, maar daarna gaat de film alweer richting de finale.

De (dunne) link met echte gebeurtenissen en plaatsen uit het Francotijdperk was op zich een aardige toevoeging, zo zie je beelden van o.a. de ETA-aanslag op de toenmalige premier onder het Francoregime. Ook het lied van de Spaanse en verschrikkelijk ouderwetse zanger Rafael was toepasselijk (entevens als titel voor deze film gebruikt), bovendien ook grappig vanwege het ontzettend stoffige imago van die zanger in Spanje. Er zijn nog maar weinig Spaanse films die het aandurven om zo humoristisch en respectloos om te gaan met een stukje heftige Spaanse geschiedenis, ook dat is bijzonder en gedurfd. Geldt ook voor de finale in het megalomane Dal van de Gevallenen.

Qua waardering twijfel ik ergens tussen de 2 en 3 ster, 2,5* dan maar. Een film voor liefhebbers van bizarre maffe humor.

Een grote mix van diverse genre's. Sterk geacteerd, komisch en bikkelhard. Een aparte film op zich inhoudelijk, maar heb me zonder meer prima vermaakt.

Wat een drukke, overdreven film. Ik vond er niks aan.

Tja, wat moet ik hier toch weer mee? Deze film is gelijk een kennismaking met Alex de la Iglesia, alhoewel ik nog niet helemaal erover uit ben 'wat' ik ervan moet vinden. Druk is het zeker zoals missl hier al mooi aangeeft, maar uniek ook wel. Prachtige aankleding en decors, lekker rauw kleurenpallet. Ook wel mooi hoe er gespeeld wordt met het diereninstinct, wat toch wel een belangrijke rol lijkt te spelen in deze film. Mens en dier lijkt hier samen met elkaar leven omdat ze beiden in het circus moeten entertainen. Maar de mens blijft superieur, maar maken zich tegelijkertijd ook schuldig aan de meest mensonterende daden. En ondanks deze beestige daden, leven ze ook levens. Seks, lust, liefde, verlangen.

De motivatie om een clown te worden lijkt ook wel een manier om de oorlog te ontsnappen. Om deviantie in toom te houden. Sergio zou anders een moordenaar zijn. Net zoals het fascisme een moordend regime is. Ik blijf het moeilijk vinden om te zeggen wat ik ervan vond, misschien dat het ook wat tijd nodig heeft om de film beter te waarderen, of juist niet. Kleine details zoals Javier die het rauwe vlees kust op een denigrerende manier voor zichzelf vind ik dan wel weer leuk. Bij momenten voelt het ook aan als een film die Peter Jackson in zijn beginjaren had kunnen maken in al zijn creativiteit en gekkigheid, maar het blijft allemaal wat dubbelzinnig door de politieke inhoud/ oorlogse setting.

El Dia De La Bestia was al een geweldige film van Iglesia en ook deze prent zorgt er voor dat ik meer films van hem wil zien. Ookal moet je wel in de mood zijn voor een dergelijke krankzinnige absurdistische achtbaanrit. Het begin is wat overbodig naar mijn mening, de film komt pas op stoom als Javier in het circus terecht komt. En wat is die Carolina Bang een fantastisch mooie vrouw...

Maffe drukke film , einde viel me iets tegen .

Een metafoor voor de Spaanse burgeroorlog, met twee psychotische clowns als de strijdende partijen en een mooie vrouw als het Spanje waar ze om vechten.

Ik had al twee films* van de la Iglesia gezien en die vond ik zeer de moeite waard, was dan ook erg benieuwd naar deze. Absurd, bizar, grappig, bloederig, tragisch, volslagen krankzinnig en dat in een film die verschillende stijlen mixt, in die zin vooral vergelijkbaar met Las Brujas de Zugarramurdi en minder met Mi Gran Noche. Geen probleem wat mij betreft want ondanks dat ik Mi Gran Noche ook erg leuk vond hou ik (nog) meer van de stijl van Las Brujas de Zugarramurdi in al zijn kleurrijkheid en krankzinnigheid.

* Drie dus, ik zie net dat Perdita Duranga ook van de la Iglésia is. Heb ik lang geleden ook gezien.

Ik zie net ook dat Carolina Bang ook echt zo heet. En dat ze getrouwd is met.... Alex de la Iglesia.

En dat vaste Iglesia acteur Enrique Villén echt zo scheel is.

Wauw, wat een film.

De ouverture is meteen al wauw! Spanje 1937. De burgeroorlog. Een peloton revolutionairen stormt een circus binnen waar twee clowns net een voorstelling geven. De pelotonscommandant lijft de circusmensen in en dwingt hun mee te vechten tegen de troepen van Franco die al voor de circuspoort staan. Dat gaat met veel gemor gepaard. Er vallen wat klappen, maar de clowns en consorten hebben geen keus. Vervolgens bevinden we ons in een oorlogszone alwaar de circusartiesten onder aanvoering van de dolgeworden clowns zij aan zij strijden met de revolutionairen. De clowns voorop in de strijd al zwaaiend en moordend met machetes. Bloed spuit en ledematen vliegen in het rond. Surrealisme en gekte ten top. De waanzin van de Spaanse burgeroorlog verbeeld door strijdende circusmensen. Hilarisch en waanzinnig. Net als die oorlog. En net als de liefde. En net als een clownsduo. En net als een circus. En net als de wereld. Net als alles eigenlijk. Klinkt warrig en onlogisch? Na het zien van de film niet meer. Of wel natuurlijk.

Veel tijd om af te koelen is er na de opening niet. De film dendert voort in surrealistische pracht. Dendert voort in waanzin. In mysterie. In fantasie. In dwaasheid. De film is onderhoudend en biedt kostelijk vermaak en is tegelijkertijd bloedserieus in z'n strijd tegen conformisme en dictatuur. Altijd scherp en zich eveneens altijd afspelend binnen een bizar en grotesk kader, zodat scherp soms ook heel mild klinkt. Het is lachen en huilen. Alles en niets. Het is heerlijke gekte.

Een mix van filmstijlen verhoogt de vreugde. Er is body horror. Er is zoete romantiek. Er is zwarte komedie. Er is historisch drama. Er is oorlogsdrama. Er is splatter. Er is van alles. Het loopt allemaal naadloos in elkaar over. Alles binnen dat immer aanwezige surrealistische en absurde kader. Hetzelfde kader dat de plotselinge stap van de ene gebeurtenis naar de andere gebeurtenis op een of andere bizarre manier steeds weer logisch maakt, zodat alles weer kloppend is of lijkt.

Waanzinnige film.

Niet echt aan mij besteed deze Spaanse horror comedy over twee circusclowns die een oogje hebben op dezelfde vrouw. Het was sowieso niet mijn soort humor en op visueel gebied vond ik het vrij goedkoop ogen op een aantal mooie scènes na. Misschien iets te grote ambities voor het beschikbare budget. Het was wel aardig om te zien hoe de hoofdpersoon van de ene bizarre situatie in de andere terecht kwam, maar de climax vond ik te lang uitgesponnen. Het einde was erg bombastisch waar ik an sich geen probleem mee heb, maar het viel wat mij betreft in het water aangezien ik totaal geen binding met de personages had en het me geen moer kon schelen wat er met ze zou gebeuren. Ondanks dat is het wel een eigenzinnig filmpje die de Spaanse geschiedenis op de hak neemt en daar scoort het toch wat punten mee.

Briljante sirrealistische vertelling die als gek begint, maar steeds gestoorder wordt. Alsof Lars von Trier en Tim Burton samen moesten werken. Elk kwartier neemt de film weer een bijzondere en onverwachte wending. Voor de een zal het allemaal veel te druk zijn, maar ik ben dol op dit soort energieke exentrieke cinema.

Voor mij de beste film van 2010!

Chaotische maar behoorlijk vermakelijke film van de hand van Alex de la Iglesia, met een bizar plot. Met onder andere de Spaanse Burgeroorlog, een snoeihard escalerende liefdesdriehoek waarin twee clowns strijden om de liefde van een trapeze-artieste, diezelfde geflipte clowns op oorlogspad tegen de wereld, een verzameling circusartiesten die geregeld terugkomen, politieke strijd tegen het fascistische regime, en een hele uitgebreide dosis geslaagde zwarte humor. Nee, dat klinkt niet echt heel samenhangend, maar het is wel een behoorlijk fijne over-the-top film over een gestoorde clown-terrorist waar Joker nog een puntje aan kan zuigen. Over het algemeen is het ook behoorlijk goed gefilmd (de beginscene in de Spaanse Burgeroorlog is fantastisch), met ook best wel wat expliciet geweld, helaas komt tegen het einde ook wat minder geslaagde CGI. Op sommige momenten, en zeker zo halverwege, was ik af en toe een beetje murw gebeukt, maar alsnog kon ik deze soort groteske gestoordheid over het algemeen wel waarderen.

Maf filmpje dat ergens tussen vermoeiende onzin en briljante gekte inzit, en daardoor (enigszins onterecht) op een gemiddelde score blijft hangen. Het tempo is moordend, het verhaal origineel en visueel pakt de la Iglesia het ook aardig op. De karakters zijn echter dermate idioot dat het me uiteindelijk erg weinig kon schelen hoe het met ze zou aflopen, en daar schiet de film toch wel flink tekort. De karakterontwikkeling verloopt chaotisch en onvoorspelbaar, maar was daardoor ook te ongeloofwaardig: dat Javier van een bedeesde goedzak na een pak slaag transformeert in een terror-clown doet de film geen goed. De killer-clown met de machete in het begin vond ik dan veel beter in de film geschreven.

Tegen het eind vliegt het allemaal te ver uit de bocht, het moet allemaal grootser en idioter, toen ging ook de verveling toeslaan. Na El Bar pas de tweede van deze filmmaker die ik zag, en ondanks de lichte teleurstelling na deze prent is het wel een regisseur om te blijven volgen.

Matige film waarop ik maar geen vat kreeg en maar niet “in” de film raakte. Waarschijnlijk omdat ik amper voeling creëerde met de personages die me stuk voor stuk gestolen konden worden. Absurd bij momenten en een strak tempo. Ik raakte wellicht overprikkeld ...

Daarnaast wel een aantal mooie beelden en shots. Montage en cinematografie op zich ook wel in orde. De humor kon ik echter niet steeds smaken. Te druk en surreëel bij momenten, weinig rustmomenten. Soms kan ik dit wel hebben, maar meestal niet. Van absurd naar gestoord...

Matige film over twee clowns (een grappige en een trieste) die voor dezelfde vrouw vallen. Een flinke mix van genres maakt dit nogal een bonte bedoeling. Visueel wordt dit nog eens onderstreept vanwege de hele aankleding (die er overigens wel prima uit ziet). Helaas werkt dit niet even goed en is het geheel nogal onevenwichtig waardoor ik niet echt in het verhaal kwam.

Eigenaardig.

Misschien toch maar even in de gaten houden, die De la Iglesia. The Last Circus is mijn eerste film van hem en het maakt al direct een indruk. Ik had nog nooit van deze regisseur gehoord. De film zelf wel, maar hij kwam vooral gewoon voor me te liggen. Uiteindelijk bleek het een uitermate vermakelijke, maar ook vooral maffe film te zijn.

Het is moeilijk om een echt genre toe te kennen aan deze film, want ze komen zowat allemaal voorbij. De film raast in hoog tempo door allerlei toonzettingen heen en daarbij komt vaak steeds een ander genre kijken. Ik krijg dan ook vooral het idee dat De la Iglesia gewoon zoveel mogelijk wilde behandelen. Waar dit normaal chaotisch zou moeten overkomen, weet deze film het juist voordelig te gebruiken.

Het is een maf gebeuren, opvallend gewelddadig ook. Wat de film wel constant gemeen heeft, is dat het altijd een luchtige toon combineert met een erg grijze en duistere sfeerzetting. De film voelt constant donker aan, maar de daadwerkelijke inhoud is eigenlijk te maf om dat ook binnen te laten komen. Daarin lopen heel veel personages rond waarvan sommige gek zijn, en sommige juist niet.

Het jammere van de film is dat het in het middenstuk wat kracht verliest na een erg sterk begin. Voordat de leuke finale begint, kon het me eigenlijk niet bommen welke clown nou de betere was. Al dat liefdesgedoe interesseerde me totaal niet, ik kwam vooral voor het compleet ridicule gebeuren en de geschifte inhoud. Want eerlijk is eerlijk, deze films worden vrijwel nooit gemaakt.

Omdat het een inhoud kent die je waarschijnlijk nooit echt in andere films zou aantreffen raad ik de film van harte aan. Soms mag het duidelijk zijn dat de film iets te enthousiast is en te ver buiten het budget treedt, maar verder een lekker aparte en bijzondere film die van begin naar eind de deuren plattrapt en volop voor het vermaak gaat met een dieper randje.

Jezus christus,

Hoe een soundtrack een complete film kan verkrachten. Mijn hemel. En ook niet even he, het gaat maar door en door en door en door en door en door en door en door met die ongelofelijke pokke herrie. Totaal onnodig. Haalde me volledig uit de film en was er zodoende ook echt direct helemaal klaar mee. Gelukkig werd het "pas" 20 minuten voor het einde écht irritant, en kon ik in ieder geval zo'n 80 minuten van de film genieten.

en oh boy, het was genieten. Ja het is doodzonde dat ik hier nu met een 3* gevoel zit terwijl de rest van de film (ook de laatste 20 minuten is overigens los van de soundtrack niks mis mee) echt 5* aantikt. Ja, zo goed was het. Het is een heerlijke combinatie van komedie/thriller met von Trieriaanse trekjes, helemaal mijn ding. De boel dendert echt als een achtbaan over het scherm, soms is het komisch, soms is keihard, en soms zelfs even romantisch. Echt krankzinnig, maar het werkt wel.

Nog nooit zo'n dubbel gevoel aan een film overgehouden. Ik geef het wel 4 sterren ofzo..

4*

“a clown with a machete—you’ll scare the s**t out of them”!

Ballade van de Trieste Trompet is een heerlijke eigenzinnige film met een niet eens heel moeilijk plot een 'Trieste Clown' vecht met een ‘Happy Clown’ om de liefde van de trapezedanseres Natalia. Met op de achtergrond de Spaanse geschiedenis vanaf de burgeroorlog (1936), waarin generalísimo Franco de macht greep tot aan de succesvolle ETA -bomaanslag op eerste minister Luis Carrero Blanco (1973) Niet dat die geschiedenis er veel toe doet want de film spits zich op zinderend zinloos grof geweld, naargeestige tragedie in een komisch jasje. Oftewel een uit de hand gelopen liefdesverhaal. De hele film zag er schitterend uit. Van de dodenmars in de regen (die mij wat deed denken aan Freaks (1932) tot de spectaculaire finale (King Kong-stijl) bovenop het monument "Valle de los Caídos" (Vallei der Gevallenen, in 2022 omgedoopt tot "Valle de Cuelgamuros") Ja regisseur Álex de la Iglesia lig mij wel met deze excentrieke stijl !