Brutti, Sporchi e Cattivi (1976)

Prachtfilm!

Nino Manfredi is een soort van kruising tussen Ischa Meijer en kapitein Haddock. Magnifiek!

Het is vooral wennen aan de karakters, aan de onsympathieke vader nog het meeste. Het plezier van zijn geld verstoppen ging mij toch steeds meer vermaken. Vond het eigenlijk nogal vreemd dat ik pas na een half uur kon lachen om allerlei dingen. De de laatste zoveel minuten met het diner en daarna zijn geweldig! 3.5 sterren

Ja, Kusturica (waarvan ik alleen Time of the Gypsies zag) zag ik ook terug. Heeft duidelijk deze film in zijn collectie. Toch is die film wat mij betreft net wat geslaagder in het in beeld brengen van een leven aan de rand van de maatschappij, was die film net wat leuker en had ie net wat meer karakter dan deze. Desalnietemin een leuke film.

3.5*

Schrijnend en grappig tegelijk. Het bevat een aantal bijzonder geslaagde momenten, zoals oma's pensioen en de climax rond het diner. Toch zal de verdrietige bende van de krottenwijk me meer bijblijven dan de lolligheden. Sommige dingen komen weliswaar absurd humoristisch over. Het lijkt me echter dat Scola met deze film ergens een kern van waarheid heeft willen tonen, namelijk de erbarmelijke omstandigheden waarmee sommige Italianen zich moesten behelpen.

Hallo, wat een film zeg!

Vuil, lelijk en gemeen: da's in geen enkel opzicht overdreven. Alles in deze film ziet er erg vies en vuil uit: de mensen, hun gedragingen, de woningen..De regisseur schetst hier absoluut geen romantisch beeld van het Bel Paese, integendeel zelfs. De film speelt zich af in Rome, of beter, aan de rand van Rome, in één of andere krottenwijk. Uit niks blijkt de grandeur van de Città Eterna.

Maar ook al ziet alles er nog zo smerig uit, het is wèl knap geschoten en gemonteerd. En vaak worden de beelden ondersteund door schitterende muziek, althans dat vond ik toch.

Het verhaal dan: erg tragikomisch en absurd. Van een disfunctionele familie gesproken. Moet niet gekker worden: drie of wat generaties die onder één (gammel) dak wonen, vader die als een tiran (over)heerst, z'n vrouw (wat een dragonder!) af en toe wat mot geeft, op z'n kinderen kruipt, vaker dronken dan nuchter is en als klap op de vuurpijl z'n minnares (wat een fort!) mee naar huis neemt en dan doodgemoedereerd vertelt dat ze blijft slapen. En dan vertel ik nog maar de helft.

De film is een aaneenschakeling van dramatische voorvallen die bij tijd en stond wel een glimlach opwekken, maar dan alleen maar omdat je zelf niet in die situatie zit. Verder is de humor die er zeker in zit vaak gitzwart.

Het wemelt van absoluut onsympathieke personages ook die zich gedurende de hele film eigenlijk niet ontwikkelen en gewoon blijven doen waar ze goed in zijn: elkaar de duvel aandoen. Enige personage waarvoor ik een beetje sympathie koesterde was het meisje dat 's morgens water ging halen en zich over de kindjes ontfermde.

Dat zij op het einde van film zwanger bleek te zijn (van haar vader, van één van haar broers, wie zal het zeggen?) vond ik ronduit tragisch en tezamen met de opkomende zon, het vergezicht over Rome en de mooie muziek kreeg ik toch echt een krop in m'n keel. Finale scène blijft maar in m'n hoofd rondspoken.

Wat een film...

Erg leuke film. Deed me denken aan (het eerdere) Dodeskaden en de (latere) films van Kusturica. Scola is geweldig. 4 sterren.

Het leven van een familie in een krottenwijk in Italië. Op zich best een leuke observatie al is het verhaal aan de magere kant. Je zou ook kunnen zeggen dat het een matig toneelstuk van een amateurgezelschap is. Maar wel in een mooi decor.

Het heeft ook wel wat weg van Jacques Tati, maar die zie ik toch een heel stuk liever. En daar valt ook nog eens een hoop in te lachen.

Komisch en toch ook tragisch.....het leven van alledag in een sloppenwijk van een grote stad in het Italië van de jaren zestig, zeventig.

Een schokkend beeld van verloedering en demoralisering. De boodschap van de film is net zo hard als het leven van de personages..........

Zeker de moeite van het bekijken waard en juist voor hen die Italië kennen een aanrader.

Ik lees hier al een paar keer de naam Kusturica en dat is ook de eerste naam, die in mij opkwam na het zien van deze film. Het is druk, het is soms chaotisch en er wordt een grote familie uit de lagere klasse neergezet, met diverse, vreemde en zeer uitlopende personages. Alleen zijn de films van Kusturica vaak nog net iets leuker.

Dat neemt echter niet weg, dat ik hier bij vlagen best met plezier naar heb zitten kijken. Het bonte gezelschap, dat de familie voorstelt, is al een belevenis op zich. De manier waarop de hele familie zich tegen het gezinshoofd keert, is leuk uitgewerkt. Maar het is niet alleen maar lachen geblazen. Tussendoor komt er ook best wat drama voorbij en manier waarop de hele familie met elkaar leeft, heeft zo op het oog ook best iets tragisch en meelijwekkend. De regie is fijn en Scola brengt het allemaal fijn in beeld, ook al zijn de beelden soms dan juist wat weerzinwekkend, vanwege hetgeen op dat moment in beeld is.

Best geinig dit dus. De belevenissen van een zieke familie, zoals je er niet snel eentje zult tegenkomen. Bij vlagen erg leuk, bij vlagen serieus en best een aanrader als je van de chaotische taferelen en niet alledaagse personages houdt.

3,5*

Deze film was me aangeraden als een echte topper, maar eerlijk gezegd vond ik het toch niet helemaal meevallen. Nou is het al een oude film, maar ook voor 1976 vond ik de beeldkwaliteit niet echt overdonderend. Kennelijk wat beperkte middelen gehad tijdens de opname? Of misschien had ik een slechte kopie te pakken... het beeld was nogal overtuigend grauw, en dan niet op een manier die bedoeld en bestudeerd overkomt. En erg genoeg om van de inhoud af te leiden.

Hoe dan ook, het absurde gebeuren met de familie en omgeving was hier en daar wel komisch, maar dat ik er nou echt om lachen moest nauwelijks. Het had van mij wel wat meer over the top gemogen eigenlijk. Misschien ook wel het soort verhaal dat niet echt mijn ding is, dat speelt ook wel mee.

De soundtrack was dan wel weer erg fijn, en mooi ondersteunend aan het beeld.

Heerlijk groteske kroniek die afrekent met het postkaart beeld van Rome en met het romantische waanidee van 'die temperamentvolle Italianen' tout court. Zag de naam Fellini wel eens opduiken als vergelijking, vind ik onterecht. Hoewel het groteske Fellini ook niet vreemd is, heeft het pauperbestaan toch nog iets magisch in zijn films. Dat is hier dus niet aan de orde en Manfredi is (gelukkig) geen guitige anti-held met een hart op de juiste plaats, maar gewoon een ordinaire schoft. Film begint compleet absurdistisch met veel 'blink and you miss it' momentjes (zoals het kind dat meegetrokken wordt door een geitje), maar wordt naar het einde toe wrang en pijnlijk, met als hoogtepunt natuurlijk dat onwezenlijk tragische laatste shot.

Weet niet hoe het werkt maar heb hem nog eens gezien en wil 5 sterren voor deze zwarte komedie geven. Magnifique en zo waar(heidsgetrouw) het leven van de squatter area bewoners in beeld.

Vond wel dat e allemaal lekker veel ruimte buiten hadden want normaal gesproken komt er echt geem auto door. Daarom branden die squatter area´s ook zo goed, veel hout en paden ipv wegen waar de brandweer dus nooit doorkomt met hun wagens.

Oftewel, de familie Flodder In Rome. Al is dit familiegebeuren wel wat grimmiger en vooral ranziger. Deze zwarte komedie heeft zo zijn momenten en weet vooral qua sfeertekening te overtuigen, maar inhoudelijk is het allemaal erg dun. Het blijft ook behelpen met de synchronisatie; dat lijken de Italianen toch zelden goed te kunnen krijgen. Mooie plaatjes, dat wel. De krottenwijken en smerige toestanden worden fraai in beeld gebracht, met de betere buurten van Rome op de achtergrond.

Komisch en dramatisch, een sterke cast en een boeiend, vermakelijk verhaal. Het ouderwetse past goed bij deze film en de sfeer. Ondanks de kommer en kwel, vind ik het best een gezellige boel. Een favoriet! 4,5*

Flodder in Rome vang ik af en toe in de berichten op. Dat lijkt me heel goed uitgedrukt. Helaas zijn dit soort films niet mijn ding. Te veel onsmakelijke beelden, vooral als die familie aan het eten was. Verder ontzettend lelijke vrouwen. De mooiste scènes waren voor mij van die familie op het bagagerek van het busje op weg naar de eetbestemming ergens aan het strand en die familie met allerlei huisraad de heuvel opklauterend op weg naar een nieuwe bestemming en het slot was natuurlijk ook heel veelzeggend. Voor de rest: tja je moet er van houden van dit soort films die gaan over de onderkant van de samenleving. Ik behoor dus duidelijk niet tot de liefhebbers en als we het toch over de films van Ettore Scola hebben, geef mij dan maar een film als Una Giornata Particolare, Voor mij heel wat beter te pruimen.

3,0*

Dit is zo een film die me altijd zal bijblijven omwille van zijn onvoorstelbare, schokkende brutaliteit en als het niet brutaal is dan is het even onthutsend, zoals de dagelijkse scène waarbij een tienermeisje zorgt voor haar educatieve taak namelijk de schoolkinderen verzamelen en voor de rest van de dag in een afgesloten "speel"ruimte afzonderen.

Eerder ongeneerd dan grappig en, al is het voorbeeld van deze familie erg extreem, de beelden van de krottenwijk en de gedragingen van hun bewoners zijn zo verontrustend dat de film toch eigenlijk ook de vinger legt op een wonde: een sociaal, maatschappelijk ontoereikend beleid. Wordt de politiedienst die het dossier van de familie bijhoudt, toch niet aardig in het belachelijke gesteld ?

De slotscène bevestigt het intrieste van het leven op deze heuvel, in het zicht van de grootstad.

Op één uitzondering na, de mooie buurvrouw Tomassina, ademt de hele film lelijkheid uit. De verkrotte buurt die meer op een stortplaats lijkt, de lelijke mensen die de revue passeren, de één al vreemder dan de andere, ... het maakt van de film een waar spektakel. En dat is het ook! Je komt soms ogen tekort om al die rariteiten te observeren of om de gebeurtenissen te kaderen. Mooi in beeld gebracht, dat zeker!

Het bonte allegaartje van de familie Mazzatella woont met 15 samen in een donker klein huisje dat is ingedeeld in slaapbarakken. Er is duidelijk een hoek af bij de familie, niet in het minst bij de pater familias. Geweldig hoe hij tekeer kan gaan en zijn familie (met één oog) in de gaten houdt. Hij vertrouwt ze voor geen haar. Super hoe hij opeens een lelijke scharrel in huis haalt en die gewoon mee in het bed legt waar zijn vrouw bij is...

Naast het komische luik kan je er ook niet om heen dat deze schrijnende toestanden een soort maatschappijkritiek uitdragen van hoe het beleid soms grandioos faalt om zorg te dragen voor al zijn bewoners, specifiek de minderbedeelden.