Mamma Roma (1962)

De scene op die brommer voelde meer aan als een verplicht nummertje. Zo van, nu moet ik even mijn dankbaarheid tonen naar mijn moeder toe om de lieve vrede thuis maar te bewaren.



Het is natuurlijk hartstikke nobel dat een moeder het beste voor haar zoon wil, ik vond echter dat ze zich er veel teveel mee bezighield. Hierdoor ontstond een bepaalde bemoeizucht, die steeds drammeriger begon te worden, waardoor ik zelfs begon te twijfelen aan haar nobele motieven. Ze leek het vooral te doen omdat ze zich er zelf goed bij voelde.

Dat ze zich liet chanteren i.p.v. oprecht te vertellen over haar verleden als prostitue zou je op kunnen vatten als vertederend omdat ze haar kroost wilde beschermen, ik vond dit echter meer duiden op een vertrouwensbreuk tussen moeder en zoon, die elkaar klaarblijkelijk dus niet alles konden vertellen.

Dat hoertje had ze toch nota bene zelf ingeschakeld? Je bedoelt gewoon dat jonge grietje denk ik.

Grappig trouwens altijd die opmerkingen over dat okselhaar, mediaindoctrinatie is vrij goed doorgevoerd. .

Ik bedoel ook het grietje. Zij leek mij toch wel een hoer, aangezien de vrienden van Ettore er ook ( maar al te graag ) overheen gingen.

Weet iemand welk liedje Magnani in het begin van de film zingt? Dat liedje vond ik het leukst van de hele film. In de soundtrack-lijst op IMDb staat dat het liedje 'Una vez me dormí' van een zeker kindsterretje genaamd Joselito in de film voorkomt, maar het is te lang geleden om me te herinneren of er ook nog een ander liedje in voorkomt. Ik kan me niet voorstellen dat Magnani een liedje in het Spaans zong (una vez me dormí is Spaans, en het internet vermeldt ook dat Joselito heel populair was in Spanje, niet dat hij dat ook was in Italië).

Als iemand het weet, wat ze zong, zou ik heel dankbaar zijn. Ik vraag het me al heel lang af. Misschien gewoon een Italiaans volksliedje ofzoiets, ik weet het niet.

Eerste Pasolini die ik zag en die was erg aan mij besteed. Prostituée trekt met haar zoon naar Rome om ervoor te zorgen dat hij daar een fatsoenlijke carriere opbouwt. Het blijkt onmogelijk om het verleden te ontvluchten. Heeft meer-dan-raakvlakken met Italiaans neo-realisme, maar deed me eigenlijk vooral denken aan Bunuel (denk Olividados). De eerste scene is een fantastische binnenkomer. Anna Magnani die op een bruiloft van haar ex-man/pooier de draak met hem steekt ter vermaak van alle gasten. ik vond het geweldig.

En toch maar 3*?

Na het tegenvallende Evangelie volgens Mattheus vond in Mama Roma een stuk betere Pasolini. Niet het beste van het Italiaanse neo-realisme, maar toch een sterk verhaal met een hele goede Anna Magnani, die ik nog niet kende, maar van wie een retrospectief binnenkort in verschillende bioscopen komt. Toch is Mama Roma niet bijzonder genoeg om echt bij te blijven.

Even terugkomen op mijn eigen woorden, Mama Roma is wel bijzonder genoeg om bij te blijven. Vandaag het genoegen gehad de film in het filmhuis te zien en het was een stuk indrukwekkender. Schitterend, vooral het sluitstuk met de prachtige muziek van Vivaldi.

Half puntje erop naar een dikke 4*

Verhaaltechnisch maar matig en veel scenes zijn te lang gerekt maar het spel en de locatie's zijn wonderlijk. Moederliefde is in mijn ogen nog nooit zo mooi geportreteerd als door Anna Magnani in deze film.

Tot nu toe beviel Accatone van Pasolini me het beste en ook deze film bevalt me veel beter dan zijn later werk, dat ik vaak wat kitscherig vind.

Anna Magnani is nog steeds heel sensueel in deze film. Wat een actrice toch!

En inderdaad mooie lokaties! Wat zijn die ruïnes eigenlijk? Resten van een aquaduct?

Net als in Bellissima weet Magnani met haar spel de belangstelling van de kijker vast te houden. Ze houdt de film levendig en heeft een paar geweldige scenes waarin ze zowel geestig als vurig overkomt. Het simpele verhaal van moederliefde dat geen grenzen kent, krijgt door haar rol dan ook een prachtige uitwerking. Vond overigens het einde met de Christus symboliek er een beetje met de haren bij getrokken. Neemt niet weg dat ik hier 4* voor geef.

Mooie film, met een geniaal eind. Mamma Roma is sterk in meerdere aspecten die allemaal net zo belangrijk zijn. De moeder-zoon relatie. Het coming of age verhaal. De zoektocht naar een beter bestaan in een van oorlog herstellend en arm land. Het stadsleven tegenover het leven op het platteland.

Veel sterke scenes. Mamma Roma die tippelent in dialoog is met verschillende mannen. De eerste ervaringen van eeen jongen met seksualiteit en de kleine steeds cimineler wordende avonturen van Ettore. De sing along op de bruiloft. Erg sterk allemaal. De zwierende camera die onze hoofdpersonages volgt alsof je erzelf bij bent, brengt het allemaal bijzonder prettig in beeld.

Het mooiste wordt bewaard voor het laatst. Het eind met de overduidelijke Christus symboliek vond ik prachtig. Zo pessimistisch eindigen films niet vaak. 4 dikke sterren. Hoe Maxcomthrilla erbij komt dat dit een film voor hem is, is mij een groot raadsel.

Prachtige film die als een soort neo-realistisch tweeluik met Pasolini's Accattone kan gezien worden. De jonge Ettore (de eigenlijke protagonist) is net als Accattone een verschoppeling en een martelaar omringd door onbehouwen figuren. Het personage Mamma Roma lijkt inderdaad op Cabiria, maar visueel is deze film heel verschillend van Fellini. Geen sprookjesachtige / poëtische beeldenpracht, maar een meer afstandelijke, minimalistische cinematografie. Kenmerkend voor Pasolini zijn de gebruikelijke 'portretshots' en de ongewone manier van vertellen / informatie prijsgeven door een sobere montage van statische shots. Het heeft inderdaad wat weg van Bresson.

Ik heb weer een nieuwe regisseur ontdekt! Accattone vond ik al zeer goed en nu na Mamma Roma gezien te hebben, heb ik enorm veel zin om het hele oeuvre van Pasolini af te gaan.

Mamma Roma is een erg sterke film die je van begin tot eind niet loslaat. De minimalistische stijl van Pasolini, die inderdaad wat weg heeft van Bresson (zoals hierboven al vermeld), werkt zeer goed en ook de muziek is bij vlagen geweldig.
Ook op de acteerprestaties valt niets aan te merken (wat soms wel het geval is bij Bresson of de oudere neo-realistische films). Anna Magnani gaat weer volledig in haar rol op en ook de acteur die de hoofdrol moest verzorgen, deed dat uitstekend. Verder nog een fijn weerzien met Franco Citti die na de hoofdrol in Accattone ook hier een kleine rol kreeg.

Heel de film voel je dat het slecht gaat aflopen met Ettore en is de vraag alleen maar hoe. En dan komt Pasolini met zo'n aangrijpend en mooi einde (de muziek is hier ook weer geweldig) waarna ik alleen maar kan denken: Wauw.

En nu meer van Pasolini zien!

Een ambitieuze, surrealistsiche, experimentele en depressieve (als je tot de lage klasse behoort blijft het leven hopeloos, wat je ook probeert) film, vol met symboliek, ideologie, neorealistische tendenzen, eigenaardigheden en homo-erotiek. En toch is deze, zeker voor begin jaren zestig, revolutionaire film in de kern sympathiek. De zwart-wit beelden zijn visueel sterk en Anna Magnani excelleert als de tragische (ex)straatprostituée.

Na genoten te hebben van Accattone viel deze Mamma Roma me toch wel lelijk tegen. Ondanks de inherente tragiek van het verhaal, raakte het eigenlijk mijn koude kleren niet. Soms was dat geloof ik te wijten aan het hypersentimentele pad waarop Pasolini zich soms begeeft in deze film (ik merk op dat ik niet consequent ben in dit soort dingen: het hypersentimentele kantje van de films van De Sica bevalt me net uitstekend). Zo vond ik het einde van de film op een manier best krachtig en één van de hoogtepunten van de film, maar tegelijkertijd kreeg ik ook de kriebels van de begeleidende muziek die de pathetiek extra in de verf zette. Ook de laatste shots zijn niet aan mij besteed: het voelt me iets te leeg aan.

Erg vreemd dat er toch wel verschil zat tussen de kijkervaring van Accattone en die van Mamma Roma; de films gelden binnen Pasolini's oeuvre als een soort tweeluik, meen ik begrepen te hebben. Een makke 2,5* is het eindoordeel, en daarmee vreemd genoeg een van de minste Pasolini's die ik al gezien heb.

2,5*

P.S.: De lange tracking shots van Mamma Roma die over de nachtelijke Romeinse straten flaneert waren wél zeer overtuigend.

Prachtige film, met een onvergetelijke Magnani, erg overtuigende Ettore, vele schitterende beelden, mooie symboliek en sublieme muziekkeuze... Alleen het einde was - voor moderne ogen - misschien een beetje over de top...

Ik zou me volledig aansluiten bij deze post, ware het niet dat ik biet goed begrijp wat je bedoelt met de termen "surrealistisch" en "homo-erotiek", gauke. Kan je dat wat nader uitleggen?

Ik had bij Accatone destijds al de positieve geluiden over Mamma Roma gelezen, maar het heeft toch nog wel enige tijd geduurd, voordat ik ook deze Pasolini zag. Gisteravond was het zover en gelukkig werd aan de verwachtingen voldaan, want Mamma Roma is heel goed.

In het begin dacht ik nog even, dat dit ook enigszins een komedie zou zijn, maar dat gevoel verdween al snel en naarmate het verhaal vordert wordt de toon steeds treurig, ook omdat je weet dat het onvermijdelijke slechte einde nadert. Het acteerwerk van Anna Magnani is van grote klasse. Ik vond hier ook wel wat weg hebben van Monica Vitti, ook al zo fijne Italiaanse actrice met een klasse uitstraling. De minimalistische zwart-wit cinematografie is mooi en past prima bij de sfeer.

Ik merk dat ik Pasolini steeds meer ga waarderen. De films uit het begin van zijn carrière bevallen me overigens wel het best, maar het is een fijne regisseur, die een aantal bijzondere films heeft gemaakt, waartoe Mamma Roma zich ook mag rekenen.

4,0*

Pasolini en de prostituee

Pier Paolo Pasolini, het was toch een figuur eigenlijk. Voordat ik aan deze Mamma Roma begon had ik de documentaire van Abel Ferrara gezien en wat ik daar zag was een regisseur die ik toch moeilijk kon rijmen met Accattone, zijn speelfilmdebuut over de levensloop van een pooier. Mamma Roma wordt vaak in één adem genoemd met Accattone, al wordt de laatste vaak als de mindere van de twee gezien, en ik was wel benieuwd wat dit ging geven.

En Mamma Roma is inderdaad de betere van de twee, overduidelijk zelfs. Tijdens de première in de Quattro Fontane Cinema op 22 september 1962 werd de regisseur aangevallen door fascisten (dat klopt al wat meer met het beeld dat ik heb gekregen door Ferrara) als protest tegen de film. Ik vraag me af waarom, want Mamma Roma is gewoon een knappe film over een moeder die alles voor haar zoon overheeft. Officieus vormt dit een tweeluik met Accattone met als grote verschil dat Mamma Roma een interessantere verhaallijn heeft. Deed me zelfs wat denken aan Visconti's Bellissima, al zal de aanwezigheid van Anna Magnani hier ook wel de nodige invloed op hebben gehad. Soit, in de eerste plaats is Mamma Roma een film over moederliefde en waar je al snel de sentimentele toer zou kunnen opgaan doet Pasolini dat gelukkig niet. Het gaat van kwaad naar erger met Ettore en het resulteert in één van de mooiste eindes die ik tot nu toe heb gezien. Ettore die als Christus wordt vastgebonden en dan al lijdend onder een hoge koorts ten onder gaat.. Erg sterk.

Waar ik Pasolini met Accattone wat afkraakte dat je wel zag dat het een debuut was, is daar een jaar later erg weinig meer van te merken. Er zijn verscheidene scènes die er met kop en schouder bovenuit steken, maar de twee scènes waarin er gefilmd wordt met een achteruit rijdende dolly dat wordt gevolgd door Mamma Roma die een babbeltje slaat met een aantal vrienden uit het nachleven zijn erg mooi. Magnani op dreef, zoveel is duidelijk. Net zoals in Accatone is de filmtitel de naam van het hoofdpersonage en Magnani kan dat met gemak dragen. Aangenaam verrast ook door Ettore Garofolo die haar zoon speelt. De moeder-zoon relatie spat van het scherm, maar Garafolo weet ook op zichzelf overeind te blijven. Er is ook nog een kleine bijrol weggelegd voor Franco Citti die zijn kunstje van het jaar ervoor nog eens eventjes mag overdoen.

Weinig op aan te merken eigenlijk. Jammer genoeg wederom niet zo'n goede transfer, maar wel in betere staat dan Accattone. Mamma Roma is zo'n film die blijft boeien en die ongetwijfeld een indruk zal achterlaten. Sowieso één van mijn favoriete rollen van Magnani en ik denk dat dit wel eens één van de hoogst genoteerde Pasolini films kan worden. Ben benieuwd of hij me nog meer gaat kunnen verrassen.

4*

De films van Pasolini, althans degenen die ik tot nu toe heb gezien, zijn vervuld van symboliek- iets wat in Mamma Roma ook wel zit maar toch een pak minder dan in zijn latere werk. Dat bevalt wel, die meer down-to-earth stijl, en levert een mooie geschoten film op over een prostituée op leeftijd die haar zoon een betere toekomst wil geven. Magnini is erg aanwezig met haar aanstekelijke bulderende lach, maar wel erg goed. De scenes dat ze tippelt zijn met name bijzonder, haar verhaal doend tegen willekeurige bekenden die een eindje met haar meelopen en geamuseerd luisteren. Haar recalcitrante zoon wordt ook goed gespeeld door Garofolo (die wel wat heeft van Pasolini zelf, in ieder geval ook een aparte kop). De setting van Rome speelt ook een grote rol, maar Rome wordt in deze film niet getoond als de prachtige stad met haar talloze monumenten, je ziet vooral de monotone buitenwijken, waar hijskranen bouwen aan eenvormige flats.

Uiteindelijk loopt het -uiteraard- tragisch af, als hij voor een relatief klein vergrijp wordt opgepakt en vastgebonden aan een bed komt te overlijden. Zjn moeder had hem nota bene naar de betere buurt gehaald omdat daar respectabele mensen zouden wonen, maar het waren juist zijn "nette vrienden" die hem op het verkeerde pad deden doen belanden.

In de spetterende openingsscene, steekt Mamma Roma - vertolkt door een onnavolgbare Anna Magnani - niet alleen de draak met haar vroeger werkmilieu, maar neemt er ook, met de beste voornemens, afscheid van.

Helaas, zal haar afkomst en verleden, voor haar en haar zoon een belemmering blijven en zal het besef dat haar zoon al die jaren opgroeide, maar geen opvoeding kreeg de pijn nog verhogen.

Typisch sociaal, neo-realistische cinema uit die tijd.

Witzwarte beelden, droefgeestige klassieke muziek die het drama van het kansarm zijn perfect onderlijnen.

Weinig ervaring met Pasolini en alhoewel ik dit nu bepaald geen meesterwerk vind, is het een klasrijke film die een eeuwig probleem aansnijdt, het op een intelligente manier aan de man brengt, o.m. aan de hand van fluks camerawerk, mooie beeldcomposities en vaak scherpe dialogen.

Het mag echter niet ontkend dat het acteren van Anna Magnani toch een behoorlijk aandeel heeft in de beoordeling van deze film.

Mooie klassieke Italiaanse film over een prostitué die uit het dal van de armoede wil kruipen en het beste wil voor haar zoon. Om dat te bereiken wil ze verhuizen en heeft ze een andere baan. Haar liefde en bezorgdheid voor de toekomst van haar zoon Ettore is groot. Maar als zo vaak kan je je verleden niet zomaar uitwissen en is het moeilijk je kansarme milieu te ontvluchten.

Fijne intrigerende aanpak van het personage van Magnini. De vaak guitige en goedlachse Mamma Roma is een opmerkelijke persoonlijkheid. Aparte maar ook geslaagde aanpak hoe ze al wandelend geportretteerd wordt met haar klanten.

Ettore speelt ook een knappe rol. Deed het prima als ietwat impulsieve beïnvloedbare zoon. Tragisch einde ook van de film en ironisch gezien een uitkomst die zijn moeder trachtte te vermijden door een kansarme buurt om te ruilen voor een kansrijke wijk. Niets was echter minder waar ... Ook de zwart-wit beelden vond ik geslaagd, maar vind dat meestal wel zo.

Uit het leven gegrepen lijkt me een goede kwalificatie voor deze film: de film heeft een neorealistische stijl en inhoud – de meeste personages zijn niet eens professionele acteurs – en gaat over een tippelaarster die probeert uit de prostitutie te stappen en een respectabel leven voor haarzelf en haar puberzoon te realiseren. Dat lukt echter niet: haar pooier komt haar achterna en haar zoon, die is opgegroeid zonder ouders en geen scholing heeft gehad, wordt een dief en wordt verliefd op de slet van de buurt zodat ook hij niet uit het leven aan de onderkant van de samenleving kan ontsnappen. De film toont zo de vicieuze cirkel van de criminaliteit c.q. van de erfelijkheid van ellende want de moeder kan haar zoon niet redden, hoe hard ze het ook probeert. Beiden vervallen tot de hel c.q. de waanzin. Tegelijk legt de film ook wel enige verantwoordelijkheid bij moeder en zoon: ze maken beiden de fout niet onderaan te willen beginnen maar meteen geld te willen verdienen hetgeen de film als christelijke moraal uitspreekt. Al met al doet de film weinig fout en is er genoeg dramatische inhoud maar evengoed pakte het me niet echt.

Brrr, wat een vervelend luidruchtige brulboei, die Magnani, als zij zo nep lachte moest ik huilen. En aldoor de schijnwerper opzichtig enkel op haar. Magoe, als klassiek verhaal wel nipt voldoende.

En op klassiekerzondag verder met mijn Italiaanse stapel waar gelukkig het einde van in zicht komt want de Italiaanse cinema is toch niet helemaal mijn ding, en dat bevestigde deze Mamma Roma maar weer.

Interessant zoals altijd het tijdsbeeld van kansen en armoede, fraai zoals altijd de mooie maar oh zo sombere zwart wit stijl, Magnani is net als in Nella città l'inferno van de partij en sowieso mag de soundtrack er zijn. Het verhaal is zo simpel als het maar kan, een dame van de straat die het roer omgooit omwille van haar jongen en zijn kansen. Simpel maar interessant rond moeke die natuurlijk 'streetwise' is, haar portie ellende en slechte keuzes al heeft meegemaakt en zoals het de gemiddelde ouder betaamt het kind daar voor wil behoeden in de vorm van foute vriendjes en verkeerde relaties. Daarnaast valt de spreekwoordelijke vlucht voor het oudste beroep ter wereld nog niet mee en draagt de naam van een reputatie kennelijk snel.

Maar in het geval van deze film, die nog niet eens zo lang duurt, heb ik in de openingsfase al bijna buikpijn waar men vrij lang bij een trouwerij vertoeft en Mamma Roma haar aanwezigheid en geschreeuw een behoorlijke irritatie is. Tja, dat zal bij het karakter horen, een dame met een scherpe tong en voor de duivel niet bang en qua manieren aan de platte kant. Goed geacteerd? Vast, een irritatie? Zeker! En dat is iets dat mij de hele film parten blijft spelen, een bepaalde mate van volume, aanwezigheid en Italiaanse hysterie. Mag ik dat laatste zeggen? Vast niet, maar ik doe het wel, en daarom ligt de Italiaanse cinema mij waarschijnlijk niet waar ik in het verleden ook heel erg veel moeite had met die woordenstroom van Benigni in La Vita e Bella.

Het idee verder gaat ongetwijfeld om de weinige kansen die een mens krijgt in die tijd, dat een reputatie je altijd achtervolgt, dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan en je niet een ander zijn leven kunt invullen en beslissen met jouw ervaring. Een mens, zoonlief, moet zelf meemaken, referentiekaders opbouwen en wellicht de verkeerde keuzes maken. Het is de pech van het leven die sommigen treffen om het zomaar te zeggen. Maar zoals reeds gezegd, ik kan er in dit geval weinig mee, vond de film langdradig en vervelend, zelf ondanks de maar anderhalf uur om nog maar te zwijgen van verschillende scenes die erg lang duurden en voor mijn gevoel weinig toevoegden. Afijn, snel op naar de volgende film.