Morning Glory (2010)

Ik was zeer positief verrast door deze film, ik verwachte een simpele wegkijker, maar het is echt een hele leuke komedie. Ondanks dat het verhaal niet heel bijzonder is, maar de humor is gewoon leuk en de cast is erg sterk. Met name Harrison Ford natuurlijk vond ik een fijne norse man in deze film. En natuurlijk Diane Keaton die het heel leuk doet, net als Rachel McAdams. Zeker de moeite waard!

4*

Morning Glory. De voornaamste reden om deze film te zien was voor mij Rachel McAdams, die ik een leuke, frisse actrice vind. De trailer zag er ook wel leuk uit en stiekem was ik nieuwsgierig naar wat Ford en Keaton er van zouden bakken.

Zo gezegd, zo gedaan. Op naar de bioscoop om eerst Morning Glory te kijken en daarna nog even 'The Dilemma' er achter aan te kijken. Tijdens de aftiteling van Morning Glory zei ik ; Ik hoop dat The Dilemma iets beter en grappiger gaat worden, maar nee. Achteraf gezien is deze me beter bevallen, al was het wel veel van hetzelfde. Dat de leukste stukjes in de trailer zitten, kon je op voorhand al verwachten.

Het is een typische feelgood-movie, en niets meer of minder dan dat. Becky Fuller is een meisje dat we al heel vaak hebben gezien in films: eigenwijs, onhandig, stuntelig maar wel een echte doorzetter die gedurende de film een zichtbare groei doormaakt. Mike Pomeroy, gespeeld door Ford, kwam pas na 3/4 film echt 'binnen' bij me. Na een tijdje stoorde ik me aan zijn chagrijnige houding en zat ik te wachten op het moment dat hij eindelijk iets meegaander en 'zachter' zou worden. Dat dit zou gebeuren stond natuurlijk vanaf het begin vast, maar de vraag was wanneer.

Het verhaal sleept zich een beetje traag voort, maar de film moet het dan ook vooral hebben van de ontwikkelingen tussen de personages en de banden die ze samen opbouwen. Met de cast is dan ook niks mee, het spel is prima al komen sommige personages net niet goed genoeg uit de verf.

Rachel McAdams is de grote ster van deze film en weet dan ook moeiteloos en soepel deze film op haar schouders te dragen. Ze zal altijd het meisje uit 'The Notebook' blijven maar ze heeft veel meer in haar mars dan dit soort 'luchtige' filmpjes.

Een ding is zeker ; aan motivatie en energie is geen gebrek. Je loopt met een glimlach de zaal uit, en wanneer je geen al te hoge verwachtingen hebt zal het zeker niet tegenvallen.

Eens met Eline, weinig verheffend verhaal met een standaard verloop. Echter straalt de enthousiaste McAdams erg veel uit en houdt ze de film samen met de rest van de bekende cast makkelijk overeind.

3*

Prima feelgood movie met uitstekende acteer prestaties de film is nooit flauw en kijkt lekker weg.

Ietwat suffig filmpje. McAdams doet het wel leuk, maar de rest van de cast bestaat uit louter cliche vervelende figuren en het verhaal loopt niet bepaald over van inventiviteit.

Echt iets voor als je een paar uur volstrekt niets anders te doen hebt.

Luchtige, ietwat overdreven uitgevoerde komedie, qua script nogal oppervlakkig en weinig subtiel. De enthousiaste cast weet er gelukkig nog wel iets onderhoudends van te maken, al is hoofdrolspeelster McAdams (doorgaans toch best leuk) hier nogal irritant en opereren Ford en Keaton hoofdzakelijk op de automatische piloot. De vlotte regie van regisseur Michell doet het geheel makkelijk verteren, maar ik zal er geen blijvende herinneringen aan over houden, vrees ik. Beste rol is voor Jeff Goldblum, hilarisch als cynische studiobaas.

Lekkere komedie.

'Morning Glory' is een heerlijke komedie over een enthousiaste, gedreven beginneling die dromen heeft en alles op alles zet op ze waar te maken. Waar de film een verademing in is dat de romantiek op de achtergrond blijft en de focus op het succes van het hoofdpersonage ligt.

Rachel McAdams is aanstekelijk leuk als Becky en weet zich prima staande te houden tegenover oude rotten Harrison Ford en Diane Keaton. Daarnaast zit de film vol met aardige bijrollen die de film vlot en diverse houden.

Een prima voorbeeld waarbij de voorspelbaarheid niet uitmaakt, als de weg maar leuk is.

In het begin echt wat twijfel - ga ik deze film toch maar eens niet uitzien. Maar aan het einde toch wel blij dat ik dat wel gedaan heb.

Het is niet echt een komedie - tenminste geen dijenkletser. En een drama is het ook niet. Wat wel spreekt is het enthousiasme van Rachel McAdams - dat maakt de film leuk om naar te kijken. Daar staat het geknor van Harrison Ford mooi tegenover.

Leuk bijrolletje voor Jeff Goldblum - al een tijd niet gezien, en dat was ook goed geloof ik - maar deze rol doet hij echt leuk.

Dit had best een leuke film kunnen zijn. Dat werd bewezen zo halverwege toen de film een minuut of 15-20 echt wel leuk was (toen het roer om ging). De rest van de speelduur was het het ene cliche na het andere en ook nog een vreselijk opgedrongen sentiment. Zo erg dat ik er een beetje misselijk van werd. Die Hollywood scripschrijvers, hebben volgens mij een draaiboek klaar liggen waarvan driekwart als is ingevuld. Verschrikkelijk. 2 sterren voor 20 leuke minuten.

Achterlijk slecht

Zo zie je inderdaad nog eens wat in het vliegtuig, een van de slechtste films die ik ooit heb gezien.

Wat begon als een (waarschijnlijk) vermakelijk filmpje werd per minuut minder en minder. Eerst natuurlijk de gemiddelde feel-good opening; inclusief gestresst meisje dat natuurlijk te laat is voor iets, veel val of scheurpartijen en natuurlijk de 'feestelijke' eendagshit die iedereen ooit weleens ergens gehoord heeft.

Het verhaal is niets anders dan een brok cliché á la The Devil Wears Prada. Solliciteren, veel foutjes maken, weer solliciteren, weer veel foutjes maken, en vervolgens als de moed onze lieve meid in de schoenen zakt gered worden door het lot . Daarna volgen veel slechte grappen en eigenlijk veel saaie scenes.

Het meest ergerde ik me nog wel aan het acteerwerk. McAdams was het eerste halfuurtje wel aankijkbaar, maar daarna viel ze alleen nog maar in herhaling. Vond Ford en Keaton echt walgelijk! Beide vertolken erg slecht, en de personages waren sowieso al vervelend en tegendraads. Hun maakte de film nog moeilijker voor mij. Verder waren er weinig grappen te zien en als ze er wel waren waren ze absoluut niet geslaagd.

En natuurlijk eindigdt het filmpje als een happy end, maar daar zal ik me niet aan storen. Anders had ik trouwens ook niet verwacht. Het probleem is dat het allemaal zo middelmatig is dat het slecht wordt. Dit is tig keren al gedaan en vaak zelfs beter. De regisseur had absoluut geen zin in iets origineels en ging voor het veilige pad. En daar erger ik me misschien nog wel meer aan dan het acteerwerk of het verhaal...

* 0,5

Flop 5 voor mij.

Toch redelijke film, die in het begin erg wennen was. Vooral door de ADHD-rol van McAdams was het soms moeilijk om naar te kijken. Maar als de film voortkabbelt wint ze je sympathie stapje voor stapje. Na 45-60 minuten wint de film sowieso aan vaart, mede dankzij de ommekeer bij het programma. Ford is op zich wel geinig als botte ploert, Keaton zal ik nooit fan van kunnen worden en Goldblum en Wilson zijn slechts opvulling.

Uiteindelijk een vrij standaardfilmpje.

Dat vind ik wel jammer, want de film heeft het wel in zich om meer te zijn dan dat, maar het komt er niet helemaal uit. Rachel McAdams is in ieder geval de positieve factor in deze film. Met enorm veel enthousiasme vult ze haar rol in en zet een vlot en fris personage neer. Sowieso vind ik haar altijd wel een fijne actrice om te zien.

De rest van de acteurs stellen lichtelijk teleur. Ford speelt op de automatische piloot en zet vooral ook een vervelend personage neer, waarbij de te verwachten omslag ook redelijk gemaakt en ietwat ongeloofwaardig overkomt. Keaton is redelijk, maar heeft ook te weinig schermtijd om zich echt goed te laten zien. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Jeff Goldblum.

Verder blijven de personages redelijk oppervlakkig, waardoor het drama niet altijd even goed uit de verf komt. Hetzelfde geldt voor de humor. Die is ook niet altijd even geslaagd. Het vitten van keaton en Ford op elkaar vond ik bijvoorbeeld niet echt grappig. Uitiendelijk loopt het allemaal zoals je kunt verwachten en is het echt puur en alleen aan de sterke McAdams te danken, dat deze film niet een lagere score krijgt. Zo fris als zij is, zo duf is eigenlijk de rest van de film.

Kleine 2,5*

Harrison Ford is de enige die af en toe nog iets zegt waaruit je kan afleiden dat dit een komedie is. Voor de rest valt er veel te weinig te lachen, en zorgen de truttigheid en Diane Keaton vooral voor irritatie.

Alleen Rachel McAdams is, zoals gebruikelijk, wel te genieten. Geweldig actrice.

Op zich wel een aardige komedie die neigt naar een romcom. Toch vind ik dat alles behoorlijk op de vlakte blijft waardoor ik niet lekker in het verhaal kwam. Je ziet bijvoorbeeld dat ze meer een band krijgt met het karakter van Ford maar dat word niet zo goed uitgewerkt. Ook haar relatie met haar vriend blijft erg op de vlakte. En het feit dat ze zo aan het vechten is om haar show op tv te houden maar het feit dat het haar lukt word ook niet verder uitgewerkt. Hierdoor vind ik het allemaal wat oppervlakkig blijven.

Desalniettemin is het karakter van McAdams leuk om naar te kijken. En ook Harrison Ford zet zijn karakter zeer goed neer. Het geheel kijkt wel lekker weg, dat dan weer wel.

Verrassend geslaagde film dit. Hier lees ik vooral negatieve commentaren en met een terugkerende kritiek kan ik het moeilijk oneens zijn: het verhaal is enorm cliché. Het is inderdaad een reeks plotwendingen die zo uit een scripthandboek lijken te komen en die de schrijfster alleen maar van kleur hoeft te voorzien. Gelukkig blijkt schrijfster Aline Brosh McKenna nog best goed te kunnen inkleuren. Het gebrek aan originaliteit in de vertelling wordt enigszins gecompenseerd doordat de meeste grappen gewoon goed zijn en er een aantal fijne dialogen inzitten. Niet alles pakt goed uit. Er lijkt een poging in te zitten tot satire rond dit soort televisieprogramma's (die ik overigens nooit zie, of wil zien, dus ik kan moeilijk zeggen hoe accuraat het is), maar het blijft wat mild en vaag. En dat het verhaal cliché is gaat storen als gekozen wordt voor een wel erg voor de hand liggend einde die in de plaats komt van wat een hilarische climax had moeten zijn. Jammer.

Dergelijke minpunten stonden gelukkig het kijkplezier niet volledig in de weg. Het is eigenlijk een soort screwball comedy en als die maar een beetje goed uitgewerkt zijn vind ik ze al snel vermakelijk. Wat hier vooral goed werkt is de vlotte regie van Roger Michell, die een soort schwung aan de gebeurtenissen geeft die ik erg goed vond werken. Een prettig-gestoorde drukte met veel rennende mensen (vooral Rachel McAdams moet in goede conditie zijn geweest) en veel andere bewegingen. Michells regie is niet nadrukkelijk, maar dat past wel bij dit soort komedies. Verder is Rachel McAdams wel een gouden troef hier. Ze speelt hilarisch, aandoenlijk en zelfs geloofwaardig genoeg om mij nooit echt te laten merken dat ze aan het overacteren is. Ford en Keaton doen vooral waar ze goed in zijn, wat hier prima werkt.

Het is geen grootse komedie, nee. Misschien is de grootste frustratie wel dat het wel degelijk een grootse komedie in zich had. Maar voor mij had de film toch genoeg te bieden om een goed stuk vermaak te zijn.
3,5*

P.S.: Ook leuk om te weten dat Jeff Goldblum nog leeft. Ik vroeg toevallig vorige week nog af wat er in vredesnaam van hem geworden was. Ik kon geen film van hem noemen die na Jurassic Park 2 kwam.

Fijn.

Nergens bovengemiddeld maar wel leuk om een keertje te zien. McAdams is een snoepje om naar te kijken en Ford en Keaton spelen ietwat karikaturale doch aimabele personages. Valt verder weinig negatiefs noch positiefs over te vertellen.

Geen hoogvlieger maar dankzij de cast die er zichtbaar zin in had is dit toch nog best een leuke luchtige komedie geworden met een licht randje drama eromheen. Van de cast deden vooral de hoofdrolspelers Rachel McAdams (fraaie meid overigens) en de norse Harrison Ford het leuk. Het was ook leuk om Diane Keaton weer eens te zien alleen was haar rol iets te overdreven en eigenlijk ook niet echt grappig. Het verhaal stelt natuurlijk niet veel voor en is verre van origineel maar het keek zich wel lekker weg en soms viel er ook nog wat te lachen.

Overigens wel een grappige titel deze film voor mannen

Dit was nog eens een aangename verrassing. Een leuke en af en toe ook grappige film waar 'k toch een aantal keren heb moeten lachen. Drama vond 'k het nu niet meteen.

Heel wat bekend volk: Rachel McAdams, Harrison Ford, Diane Keaton, Patrick Wilson, Jeff Goldblum, ... Rachel McAdams was vooral in het begin een beetje te enthousiast naar m'n zin, al werd ze wel wat gemoedelijker naar het einde toe. Harrison Ford en Diane Keaton waren goed op dreef en waren een goed duo.

Het verhaal zelf is niet super origineel, maar het keek wel goed weg. Ook het einde was te verwachten, maar storend vond 'k het zeker niet.

'k had eigenlijk geen verwachtingen bij deze film, maar eigenlijk vond 'k het best een goeie film. 'k heb me er zeker niet mee verveeld en 'k wil hem gerust nog een keertje her bekijken. 'k vond het eigenlijk wel een aanrader.

Goeie film waarin een tv-producente wordt ontslagen en vervolgens een nieuw baantje aanneemt bij een minder succesvolle ochtendshow. Een lekkere feelgood-film met een leuk en ook redelijk boeiend kijkje achter de schermen bij een ochtendprogramma. Rachel McAdams zet haar rol lekker enthousiast neer en Harrison Ford als haar grommige tegenpool is ook genietbaar.

Vier mooie mensen doing their thing. Niks nieuws onder de zon, maar vlot en onderhoudend en met af en toe een aardige regel dialoog, zoals deze van Harrison Ford: "Half the people who watch your show have lost their remote, and the other half are waiting for their nurse to turn them over!" En het allerlaatste shot van Keaton en Ford is erg grappig. Morgen al weer vergeten, vandaag dik mee vermaakt.

“I will have you know that this show is very important to a lot of people, including, but not limited, to me! My ass on the line here.”

Een heerlijk luchtige komedie die een donkere winteravond vanzelf wat meer kleur en vrolijkheid geeft. Dat komt ook door het acteerwerk van Rachel McAdams want je zit met een glimlach op je gezicht de gehele film naar haar avonturen als televisie producer te kijken. Wat een frisse verschijning. McAdams speelt Becky, die een in het slop geraakte ochtendshow weer nieuw leven moet inblazen.

Met de serieuze brompot Mike Pomeroy (een heerlijk schmierende Harrison Ford) en de ervaren en voor alles in zijnde Colleen Peck (de zichtbaar lol belevende Diane Keaton) als talkshowhosten gaat ze aan de slag om de kijkcijfers op te krikken. Uiteraard gaat dat in eerste instantie rampzalig en wordt de show bijna gecancelt maar door haar onbegrensde energie en positiviteit weet Becky haar team, Pomeroy en Peck steeds meer op te zwepen en gaan haar ideeën steeds meer zijn vruchten afwerpen. Ford en Keaton zijn geweldig samen en de diepgewortelde afkeer die hun personages voor elkaar voelen wordt op een prachtige manier gespeeld door deze twee acteergrootheden. Er is ook nog een subplotje rond de opbloeiende liefde van Becky en Adam Bennett (Patrick Wilson) en gelukkig wordt dit gedeelte nergens te klef of dramatisch. Morning Glory is een vermakelijke komedie waarbij de glimlach waarschijnlijk niet snel van je gezicht zal verdwijnen.

Vluchtig.

Dit soort films kunnen met gemak werken, zeker als je een goed spelende cast bij elkaar weet te schrapen. Ik denk ook niet snel dat er een betere keuze voor de lead had kunnen zijn dan McAdams in dit geval. Als ik dit zo zie is McAdams in ieder geval niet snel weg te denken.

Jammer alleen dat de regie gewoon niet opleeft met de film zelf. Michell regisseert namelijk nogal tam en weet de stress die de film je hoort te bezorgen niet over te brengen. Opmerkelijk, want McAdams speelt ideaal een type waarbij de stress van haar voorhoofd druipt.

Omdat er eigenlijk geen gevoel van stress heerst zit de vaart er vaak niet lekker in. En uiteindelijk krijg je als kijker snel door dat het verhaal niet veel meer om het lijf heeft dan een youngster vs the world verhaal. Natuurlijk zit er meer in, maar die stukjes worden een beetje verwaarloosd.

De romantiek is bijvoorbeeld 1 van die verwaarloosde elementen. Simpel en haastig uitgewerkt. De chemie tussen Wilson en McAdams is onvoldoende, vooral omdat hun relatie erg snel gaat en weinig opbouw kent. De focus ligt meer op McAdams en Ford, maar ook die relatie wordt nooit optimaal opgebouwd waardoor er niet echt een chemie heerst.

Karakteropbouw is dan ook de falende schakel waardoor de film regelmatig als een kaartenhuis in elkaar stort. Beter schrijfwerk en betere regie waren hard nodig. Wellicht had er gewoon een frissere regisseur moeten staan, want Michell regisseert met te weinig pit en te vluchtig.

Maar het is wel vermakelijk en het acteerwerk is opvallend solide. McAdams doet het erg goed, en Ford / Keaton mogen ook zeker genoemd worden. Bijrollen zijn eigenlijk vaak ook nog wel geslaagd, zoals die van Malloy, die een karakter speelt waarvan de wat flauwe humor eindelijk wel werkt. Wilson en Goldblum doen het ook niet verkeerd, maar hebben eigenlijk te beperkte rollen.

Dat de humor vaak wel opvallend goed getimed is en het acteerwerk solide is, kan ik de film geen al te laag cijfer toekennen. Je komt er wel snel doorheen namelijk, maar had wel een frisse wind nodig.

Geforceerde en snel verouderde komedie die erg kleurloos overkomt. Rachel McAdams doet net als haar personage ontzettend haar best en slaagt erin om de film te dragen maar desondanks is het lastig om de aandacht erbij te houden.

Voornaamste probleem is dat veteranen Harrison Ford en Diane Keaton weinig komisch talent hebben en niet veel meer zijn dan karikaturen van de acteurs die ze ooit waren. Verder is Patrick Wilson een ontzettende zoutzak en zijn de verwikkelingen zo voorspelbaar dat de verveling snel toeslaat.

De uitzondering op de regel was Jeff Goldblum in een lekker cynische bijrol. In de momenten dat hij voorbij kwam veerde ik even op om daarna weer rustig onderuit te zakken en de lange rit van middelmatigheid te ondergaan.

Omdat Goldblum en McAdams genietbaar waren valt het punt niet lager uit.

Matig.

Morning Glory is niet alleen een film die het heeft over de moeizame verhouding tussen privéleven en werk. De komedie geeft ook commentaar op het nieuwswezen zoals dat er in het Amerikaanse televisielandschap uitziet. Je zou in de film mild commentaar kunnen herkennen over de neiging om aan entertainment nieuws meer gewicht toe te kennen dan aan het saaie harde nieuws. Liever recepten, endoscopieën en een gezongen weerbericht dan een hongersnood, een natuurramp en de uitbraak van een oorlog.
Succesvol zijn. Dat predikt men in Amerika. Het is een religie die in veel Amerikaanse feelgood-komedies wordt beleden. Het zijn films die de boodschap verkondigen dat men succes kan hebben zonder daarbij zaken als privéleven, psychologische ontwikkeling en de arbeidsethos te verwaarlozen. Films met een happy end zogezegd. Morning Glory is een film die op licht satirische wijze en absoluut niet diepgaand met al deze elementen speelt. Morning Glory is trouwens ook een film met een happy end.
De film is overigens vooral een film over het maken van een nieuwsprogramma. Over de werkdruk en de moeite die het kost om het publiek te bedienen en kijkcijfers te scoren. De film is een leuk satirisch niemendalletje. Een feelgood film met een humoristische inslag. Een film waarin Rachel McAdams met frisse ideeën een ingezakte ochtendshow weer tot leven probeert te wekken.
Leuke rol van McAdams die als uitvoerend producent van de show onder voortdurende druk staat, met grote bambi ogen tussen de twee nieuwslezers intermedieert en verder leuk springerig in de weer is. McAdams is het hart van de film en doet een overtuigende one-woman show. In haar kielzog spelen Harrison Ford en Diane Keton aangename maar stereotiepe bijrollen.
Morning Glory is licht satirische feelgood waar je verder geen diepzinnige predikaten op moet plakken, behalve dan dat de film aangenaam amusement is.

Workaholic Becky [Rachel McAdams] accepteert de functie van uitvoerend producent van ‘Daybreak’, de ochtendshow van de noodlijdende televisiezender IBS New York dat kampt met slechte kijkcijfers. Ze ontslaat anchor Paul McVee [Ty Burrell] op staande voet en weet op sluwe wijze de beroemde verslaggever Mike Pomeroy [Harrison Ford] over om McVee te vervangen. Maar Mike heeft contractueel recht om elk verhaal te weigeren en door zijn gebrek aan motivatie is hij een doorn in het oog. Bovendien ontstaat er een prestigestrijd tussen hem en zijn co-anchor Colleen Peck [Diane Keaton], eveneens een veteraan uit de nieuwswereld. De vonken spatten af van de scènes met de kibbelende McAdams en Ford en Keaton houdt haar neurotische trekjes voorbeeldig in bedwang in deze goed geschreven, vlotte en vermakelijke komedie.