It's a Gift (1934)

een film met enkele geslaagde grappen, jammer genoeg niet voldoende om van een goede film te spreken, zeker in deze tijd is de film niets meer dan flauwe humor

De bekendste film van W.C. Fields: een komiek die eigenlijk niet zo heel goed meer herinnerd lijkt te worden. En toegegeven, als dit werkelijk Fields' meesterwerk is kan ik ook niet zeggen dat het een zware competitie is voor The Marx Brothers of dergelijke stomme komieken als Chaplin, Keaton of Lloyd. Het is echter wel een vermakelijk filmpje.

Fields zelf is eigenlijk het beste. Zijn uitgebluste, dommige karakter is geestig, vooral die kleine angstschokjes die door zijn lichaam gaan bij bepaalde opmerkingen van zijn vrouw zijn grappig, evenals veel droge opmerkingen. Een groot deel van de humor steunt echter op vernielhumor. Net zoals in veel Pink Pantherfilms moet alles schijnbaar kapot en echt mijn humor is dat niet, vooral omdat er weinig variatiemogelijkheden lijken te zijn. Doe mij maar de misverstanden, verbale grappen of lang uitgerekte sequenties zoals de toch wel geniale scène waarin onze held probeert te slapen op de veranda. Deze laatste scène trekt dit net boven het gemiddelde uit.

3,5*

Leuke oer-misogynie die, vanwege zijn wat trage tempo, helaas niet de hele film lang 'spannend' blijft. Ondanks dat bevat de film een paar erg leuke momenten, en W.C. Fields speelt ook gewoon een van zichzelf vermakelijk figuur.

Het is duidelijk dat een show als Married... With Children hier nog wel wat ideeën heeft geleend.

W.C. Fields is een komiek die toch wat minder bekend is als bijvoorbeeld zijn tijdsgenoten Charly Chaplin, Buster Keaton en Laurel & Hardy. Ik kende hem wel en heb al wat shorts gezien, waarin hij de hoofdrol speelt, maar daarin kon hij me meestal niet overtuigen.

It’s a Gift is wel het beste wat ik tot nu toe van hem zag, bezorgde mij vaak een glimlach, maar heb er nooit echt heel hard om moeten lachen. Er zitten echter wel een paar leuke losstaande scenes in, het verhaal is niet onaardig en ik moet zeggen dat ik Fields na verloop van tijd steeds sympathieker begon te vinden. De humor mist soms wat scherpte, maar is gelukkig ook niet al te flauw. De scene waarbij hij zich probeert te scheren, terwijl zijn dochter telkens in de weg gaat staan was wel erg leuk.

Ondanks dit gegeven moet ik zeggen, dat ik de humor van zijn tijdsgenoten vaak toch leuker vind. It’s a Gift is echter niet te missen vanwege de grote klassiekerstatus, die de film geniet.

3,0*

ik ben absoluut geen Fields fan na een berg shorts van hem gezien te hebben, dus ik was wat huiverig hiervoor, maar It's a Gift wist me wél te vermaken tot mijn verrassing.

Fields beste dus wat mij betreft (van de 7 die ik gezien heb dan).

Pijnlijk ongrappig.

Komedie die aanvoelt als een aaneenrijging van verschillende sketches. Sommigen scènes doen een flauwe glimlach op het gezicht verschijnen, maar de meesten laten je steenkoud. Het geheel heeft veel weg van een aflevering van Schone Schijn, met een bedeesde man die zwaar onder de sloef ligt. Zelfs de verkeerd uitgesproken familienaam (Bucket – Bouquet) komt meerdere malen aan bod. De visuele humor op zich heeft een hoog hit-or-miss gehalte. W.C. is in feite de enige die het boeltje boven water houdt. Zijn trieste gemompel en zijn algemene onverschilligheid vond ik af en toe wel geinig.

WC Fields als huisvader, gebonden aan een tang van een echtgenote en kinderen die op hun eigen manier de aandacht opeisen. En toch wil hij gaan voor zijn droom, die in feite helemaal aansluit bij The American Dream.

Wat opvalt is het erg trage tempo, het is een soort slow comedy, maar daarom niet slecht of zo. Het ligt er soms gewoon erg dik op, in die mate dat het ook weer grappig wordt. Het heeft ook te maken met de uitstraling van WC Fields vermoed ik. Zijn manier van doen en lijzige manier van praten. Ook zijn filmechtgenote Kathleen Howard houdt dezelfde praatstijl aan, it’s all in the family. Het is een korte film, maar hij voelt niet zo kort aan omdat elke scène ruimschoots tijd inneemt. Het eerste halfuur volgen we WC Fields en zijn perikelen op het thuisfront, de uiteindelijke trip naar de sinaasappelplantage neemt het tweede halfuur in beslag.

Conclusie. Voor de subtielere humor moet je hier niet zijn maar het blijft toch wel vermakelijk. Blijkbaar een film met een klassiekerstatus maar dat zou ik er zelf niet in zien.