Lebanon (2009)

Zeer weinig binding met de personages en niemand kan mij wijsmaken dat dat komt omdat ik me heb af laten keuren voor militaire dienst

Mooie film die redelijk ondergewaardeerd word hier.

Alles is goed. camerawerk, sfeer enz.

Het enigste grote minpunt is dat de personages niet interessant zijn uitgewerkt zodat je ook niet echt met hen kan meeleven.

Toch blijft dit een zeer goede claustrofobische anti-oorlogsfilm.

De begin en eindscène zijn magisch mooi. (zonnebloemvelden!)

Prachtig. Ik was huiverig de film aan te zetten omdat ik vreesde voor het Israelische patriottisme maar de film bleek gelukkig geen gekleurde politieke lading te bezitten. In tegendeel, de film richt zich op de beleving van mensen die in het kruitvat van de wereld op enkele vierkante meter, terugvallen op hun meest primitieve instinct: overleven. Geen nostalgie, drama, tranentrekken, diepgaande dialogen of bombastische heroïsche daden. Je wordt meegezogen in de grauwe wereld die oorlog heet. Naarmate de film vordert begin je net als de militairen te snakken naar lucht, het verlaten van de tank en het heldere zonlicht. Dichter bij de realiteit dan dit kan een film mijns inziens niet komen.

Ik wil graag nog even reageren op de veelgenoemde kritiek hier dat de film te weinig binding geeft met de personages. Ik meen dat dit juist is wat de film zo sterk maakt. In oorlog is weinig tot geen ruimte voor menselijke waarden, sympathie en betrokkenheid. Overleven, je eigen belang, dat is wat telt. Het grote minpunt aan de film vond ik dan ook dat de chauffeur door zijn vizier personen zag die hij neer moest schieten en dat hij betrokken raakte bij deze personen. Deze emotionele betrokkenheid kwam voor mij onrealistisch over. Het besef dat je mensen gedood hebt komt pas later. Op een moment zoals geschetst in de film draait het maar om één ding: er zelf levend uitkomen. Er is niets humaans aaan oorlog

Weergave van enkele soldaten in een willekeurige tank in Libanon. We begeven ons vrijwel continu op dezelfde plek en doordat het vizier fungeert als ogen van het voertuig wordt het meekijken naar buiten al meteen een stuk intenser. Het helpt dat de bijbehorende taal wordt gesproken en de figuren roetzwarte gezichten hebben. Ik had eigenlijk nog iets meer vijanden en actie willen zien; het was nu vooral veel wikken en wegen, afwachten en peinzen. Zo'n rustig scheermoment vormt dan wel direct een contrast en de acteurs zijn meedogenloos. De claustrofobische focus drukt de neus op de feiten.

Leuk is anders, dus mensen die aangenaam filmvoer verwachten: begin er niet eens aan.

Claustrofobisch vanuit een tank gefilmd verhaal over Israëlische soldaten in de eerste dagen na de inval in Libanon. Tsja Libanon, begin jaren tachtig gegarandeerd goed voor een dagelijks item in het NOS-journaal en Israël viel er binnen in 1982 en hier zien we de eerste dagen vanuit een tank die een peloton grondtroepen begeleidt en vastloopt in vijandelijk gebied.

Oorlogsfilms mijden we de laatste tijd vrij bewust, maar vanwege de bijzondere aanpak mocht deze erdoor.

Aangrijpende en staalharde film. Zeer realistisch naar de kijker gebracht. Vooral het beeld die de geschutsman ziet, het lijkt of je als kijker mee in de tank zit. Maar vooral het eerste uur zeer aangrijpend

Deze productie is meer een documentaire dan een speelfilm. Okee, ...de film grijpt je naar de keel en boeit van de eerste tot de laatste minuut, terwijl er vrijwel niets te zien is. Dat vind ik een bezwaar van dit soort cinematografisch gebeuren. Er zijn nogal wat films op deze manier gemaakt, met handcameraatjes etc. ( was Blair Witch niet de eerste?) Resultaat is vaak een vermoeiend volgen van de beelden, raden wat je denkt te zien. Ach het is niet zo belangrijk, als kijker zit je ook in die rottank , kijkt door zo'n onding naar buiten, net als de militairen. Je voelt hun claustrofobische afhankelijkheid van alles wat daar buiten gebeurt, erger nog, wat buiten gebeurt kan hun dood worden, in een kapotte tank. Tijdens de film vroeg ik mij af,waarom ze de tank niet verlieten en zich aansloten bij de andere militairen. Dat zal vast tegen de regels zijn,maar in een oorlog zijn er geen regels... alleen maar 1 regel: overleven en winnen. De film is een micro-opname van een micro-gebeuren en toont in micro dat er in een oorlog geen winnaars zijn. Israel is een politieke, geografische vergissing van na de Tweede Wereldoorlog , waarin beide partijen in zekere zin gelijk hebben. En hoe harder wie ook voor wie kiest hoe harder de beide partijen tegenover elkaar blijven staan.... nog duizend jaar..... Indrukwekkende film, die niet geschikt is voor een avondje 'gezellie filmpje kijken met je meissie, want de film zou zo door een echte militair gemaakt kunnen zijn en op YT zijn gezet. Vandaag nog. O....hulde aan de makers dat er geen Israelitisch pamflet van is gemaakt.

Erg low budget met zwak acteerwerk. De film kon me totaal niet pakken.

Gebuisd.

Want zwak acteren, slordig camerawerk en nerveuze situaties zorgen niet voor een aangename filmervaring. Er is tevens te weinig context en informatie over de personages om het geheel geloofwaardig te presenteren. Wat overblijft, is tenminste een poging tot de realistische en claustrofobische weergave van de binnenkant van een tank en de keuzes waarmee tankcommandanten te maken krijgen.

Een paar scenes pakken goed uit, maar eigenlijk komt Lebanon nooit echt van de grond. De film blijft hangen in een lange benauwde toestand in een smerige tank met teveel mensen die geen kant op kunnen. De hele toedracht en de personages maken nauwelijks ontwikkeling door. De oorlog als schrikwekkende achtergrond wordt dan vervolgens het enige wat echt blijft hangen.

Zoals eerder vermeld is dit een film met een documentair tintje eraan.

Of dit een werkelijke weergave is kan ik niet zeggen, wel na het bekijken van deze film dat het goed te realiseren valt dat het best benauwend kan zijn mocht je hierin verkeren in zulke omstandigheden.

Zelf zou ik deze film niet meer kijken, maar voor een keer was het enigszins interessant. Anders zou ik zeggen zoek naar een andere film mocht je niets hebben met documentaire films, oorlog (IDF), Israël ect.

Goeie film over een tankmissie In Libanon in 1982. De film speelt zich in zijn geheel af in de tank zelf en is in dat opzicht origineel te noemen en visueel ook goed uitgewerkt. Een aantal ingrijpende momenten die zich buiten de tank afspelen. Binnen in de tank is er ook genoeg spanning tussen de bemanningsleden, echter komt deze wat minder goed over aangezien de personages te inwisselbaar zijn.

Heel wat jaartjes terug eens op de gok aangeschaft na een goed verhaal bij de wereld draait door over de film en de geschiedenis van de regisseur die zelf tankschutter was in de strijd tegen Libanon. En dat is goed te merken aan de manier van cameravoering en de gebrachte contradictie van het geweten in de schuttersstoel.

De film kent weinig plichtplegingen nog introductie en meteen zitten we in de bedompte en claustrofobische sfeer van de krappe tank. Zoals gezegd wordt meteen de eerste troef uitgespeeld met de twijfelaar en man met geweten Shmuel op de schuttersstoel. Een eerste aarzeling laat meteen al geen ruimte meer voor fouten waarna fout na fout zich opstapelt en daarmee ook gruwelijkheid na gruwelijkheid met als eerste hoogtepunt de kippenboer. Alsof men door een vergrootglas kijkt wordt alles uitvergroot door het vizier bekeken, een weerzin die zich steeds samen met de kijker mee op bouwt samen met de spanning in de tank.

Op interessante wijze wordt er gespeeld met het isolement die men in een tank treft, je bent op elkaar aangewezen en behalve door je kijkgat heb je geen idee wat er buiten gebeurt. Daarnaast is de tank naast gepantserd een groot en niet te missen doelwit. Je bent op het slagveld, maar eigenlijk zou je optische en qua betrokkenheid naar een scherm van een drone kunnen kijken op 2000 km afstand, helaas voor de heren zitten ze er midden in met de RPG treffer, gevangenname en walgelijke bedreigingen van de Falangist als hoogtepunt op dat vlak. De haat en terreur treft allen, de gevangene flipt dan ook begrijpelijk en overtuigend.

Lebanon treft vooral de roos betreffende zijn mooie en bescheiden speelduur, vaak erg mooie cinematografie, de shots rond de RPG zijn fantastisch, en de film laat meer dan prima de claustrofobie van een dergelijke object voelen maar ook de spanning en verantwoordelijkheden van de vier jonge bemanningsleden. Lebanon is dan ook een prima film wat mij betreft.

Oorlog? Een handvol jonge jongens in een tinnen blik – tank genaamd. Niet meer, niet minder.

Waarom oorlog? Ze weten het zelf nauwelijks – tegen wie waren ze ook alweer aan het vechten? Syriërs, christenen, moslims…zeg, waren we niet Libanon binnen gevallen?

Juist, de toeschouwer krijgt even weinig introductie als de personages. Een oorlog, een tank, een missie – ontdaan van elk nut, elke zin, elke morele staving. Gewoon doen, jongens!

Nou...

Het levert claustrofobische cinema op, door regisseur Samuel Maoz overigens met oog voor esthetiek in beeld gebracht. De metafoor van een tank middenin een veld vol zonnebloemen - contradicties zijn zelden tegelijk zó mooi en zó pijnlijk. Alleen jammer dat hij zijn cinematografische trucjes oeverloos herhaalt: portretten in close-up, de onoverzichtelijkheid van de handeling accentueren, het druipende sopje langs de wanden van de tank, … Ook plotmatig herhaalt hij zichzelf: een zoveelste schietpartij, de onvolwassenheid van de personages aan de hand van hun verhalen, hun vragen, hun gekibbel…je hebt het na een uurtje wel gezien.

Al bij al verdienstelijk, maar te lang, te eenzijdig, en misschien ook te conceptueel. Doe mij maar cinema die de wortels en het verloop van de Israëlisch-Libanese Oorlog uitvoerig documenteert – genre (om even elders in het Midden-Oosten onder te duiken) ‘Syriana’. Kortom liever de macroscopische blik aangereikt met wat individuele psychologie, dan de claustrofobische microscoop van een tinnen blik. De gustibus et coloribus, zeker?

2,75*

Alles zowat gefilmd uit een tank, wel heel erg eentonig en vervelend, nee, dit is mijn ding niet.

Op zich wel een prima film waarbij het oorlogsgebeuren volledig vanuit het perspectief van de tankbemanning genomen werd. Al werd ik niet helemaal overtuigd van de film. Hoewel men het claustrofobisch effect wou bekomen, had ik zelden het gevoel naar een beklemmende sfeer te kijken. Ook het hoe en waarom of het doel van de oorlog/operatie was me niet geheel duidelijk of was veel te vaag uitgelegd. Het plot is onbestaande en dat komt de betrokkenheid niet ten goede.

Toch is het camerawerk behoorlijk en valt er visueel wel iets te beleven. Dat de periscoop geregeld op zoek ging naar gevaar of zelfs zich waagde aan voyeurisme werkte wel. Maar echt boeiend werd het nimmer. Enkel losse flarden zonder samenhang.

Nu, het feit dat ook de bemanningsleden weinig informatie hadden, is niet altijd vreemd in een oorlogsmissie, zeker niet wanneer je ergens gepatrouilleerd staat en niet weet waaraan of waaraf bij ene schermutseling. Desalniettemin pakte het te weinig om écht indruk te maken.