Inception (2010)

Zag dat deze vorige maand aan het Netflix aanbod is toegevoegd, en natuurlijk ben ik hem meteen gaan kijken. Wat een diepe en geweldige film blijft dit!

Ik had al gehoord dat dit een ontzettend ingewikkelde film is, dus ik had me al schrap gezet en extra goed opgelet bij elk moment in de film. In de eerste helft van de film was het allemaal nog te volgen en het leek toch echt een interessante film te zijn. In de tweede helft van de film leek het echter alsof alles wat er gebeurde puur er was om de film nog ingewikkelder te maken. Ik begreep er helemaal niks meer van uiteindelijk.

Ik moet wel zeggen dat het camerawerk goed in elkaar was en het acteerwerk was ook goed.

4.5* voor de 1e helft

2.5* voor de 2e helft

Origineel En geweldig kan het blijven kijken

Tja. Een ingewikkelde en complexe film staat niet altijd synoniem voor een goede film. Het idee van het binnen dringen in iemands dromen vind ik erg goed. Op een bepaalde manier heeft Nolan wel over het verhaal nagedacht. Het is jammer dat met het concept dromen niet echt veel wordt gedaan. Nolan gebruikt de dromen grotendeels als excuus om actiescènes in de film te stoppen. (En het zijn niet eens hele goede of speciale actiescènes). Aan het begin van de film doet Nolan nog wel iets interessants en visueel moois met de omgekeerde stad, maar deze lijn wordt helaas nauwelijks doorgezet.

Ik denk persoonlijk dat een meer ingetogen en op een spanningsgerichte benadering voor mij beter had gewerkt. Tussen alle (onnodige) actie door propt Nolan het verhaal van de vrouw van Dom. Dit verhaal zit slim in elkaar, maar raakte mij verder voor geen meter. Vooral vanaf de sneeuwwereld wordt de film echt wel saai.

Positieve punten: De special effects zijn indrukwekkend en de muziek van Zimmer past erg goed bij de film. Het acteerwerk is sterk, vooral Leonardo DiCaprio is erg overtuigend in zijn rol.

1,5*

Een bijzondere film echt van genoten. Maar je moet maar van dat mind blowing houden.

Vandaag naar 5 jaar voor het eerst herbekeken, en de film bevalt nog beter dan toen. Ik hou echt van dit soort complexe films waar je constant moet opletten en je hersens moet gebruiken. Het verhaal is in mijn ogen briljant, en het acteerwerk is top notch.

Nolan is sowieso mijn favoriete regisseur. Ook zijn consistente samenwerking met Hans Zimmer kan me heel erg bekoren. Ik vind bijna al zijn films geweldig mede omdat hij altijd de juiste muziek in zijn films heeft. Kijk daarom ook enorm uit naar Tenet.

Inception is na The Dark Knight wellicht Nolan's beste film. Laat het maar aan hem over om een relatief ingewikkeld verhaal (valt echt nog wel mee hoor) zo meeslepend te presenteren. Het durft wel eens danig down the rabbit hole te gaan soms, maar Nolan weet het geheel altijd op de rails te houden, en dat is iets wat een van zijn meest bewonderenswaardige kwaliteiten is als regisseur. Het verhaal zit sterk in elkaar zonder ogenschijnlijke plotholes. De interne logica wordt in ieder geval nergens verbroken, wat het enige belangrijke is in dit soort films. Wat Inception vooral zo mooi maakt, is dat het menselijke nooit uit het oog verloren wordt. Je hebt hier dan wel een zeer groots verhaal over allerlei ver-van-je-bed achtige sciencefiction taferelen, maar de rode draad van de film is absoluut het samenspel van de personages en de lessen die zij uiteindelijk leren. Dat is dus nog iets waar Nolan in uitblinkt, wat ik vooral ook in Interstellar bijvoorbeeld merkte. Aan een geweldig verhaal heb je behoorlijk weinig als je geen binding hebt met de personages. Leonardo DiCaprio zet hier een fenomenale rol neer, maar ook Cillian Murphy, Tom Hardy, en ach kom, in feite de hele cast, doet het absoluut top.

De 'Time' soundtrack van Hans Zimmer is misschien ook wel een van de meest ontroerende, melancholische, droevige doch hoopvolle stukjes muziek ooit gehoord in film.

4.5*

Vanaf 1 juni te zien in VUE bioscopen overal in Nederland!

Inception heeft - net als the matrix - als onderwerp de realiteit van de wereld. Hoe kunnen we een onderscheid maken tussen aan de ene kant onze dromen en aan de andere kant de wereld als zodanig. We ervaren de wereld nooit als zodanig maar telkens ervaren we slechts onze ervaring van de wereld. Dit opent - zoals Descartes al wist - de mogelijkheid dat de wereld als zodanig niet bestaat maar dat de wereld slechts onze ervaring en niets anders dan onze ervaring is. Descartes vraagt zich af: hoe weten we eigenlijk dat we niet in de gek gehouden worden door een machtig Demon. Misschien denk ik wel dat er een tafel is, dat er een stoel is, maar misschien wordt ik bedrogen en is er helemaal geen stoel of tafel. Misschien droom ik maar.

Bijvoorbeeld Cobb en Adrianne zitten ergens koffie te drinken in een Frans cafeetje. Cobb zegt: in een droom kom je altijd uit het niets. Je wordt geplaatst in een context zonder dat het wordt uitgelegd, je neemt simpelweg aan dat het de werkelijkheid is. Vervolgens vraagt Cobb: hoe zijn we hier gekomen? . Wat blijkt Adrianne en Cobb zitten in een droom. Adrianne wist hier niets van: net als in Descartes' verhaal werd ze bedrogen met betrekking tot de werkelijkheid van haar realiteit.

Inception gaat alleen een stapje verder dan de Matrix. Ongeacht of de wereld als zodanig bestaat of niet, soms ervaren we de wereld anders dan het misschien is. We projecteren onze verlangens op de wereld, en we projecteren onze angsten en herinneringen op de wereld. Maar als we teveel projecteren dan wordt de wereld ongeloofwaardig. Hoe meer fantasie je in de wereld stopt, des te groter de kans op een crisis. Uiteindelijk zal je erachter komen dat je fantasie met wereld verward hebt: je loopt tegen de muur van de werkelijkheid aan.

Dit maakt onze dromen zulke rare plekken: in de droom wordt de grens tussen fantasie, wereld, en herinnering wazig. Dit maakt de droom een ongeloofwaardige plek. Maar dit maakt de droom (net als de film btw) een interessante plek. De wereld als zodanig is bij uitstek een saaie plek, een plek die niet luistert naar onze verlangens. Maar de droom (en de film) zijn tijdelijke excursies uit de sleur van alledag. Ze geven de mogelijkheid de wereld naar onze fantasie te vormen. In andere woorden, an de ene kant interessant, aan de andere kant ongeloofwaardig.

Maar deze tijdelijke excursies brengen een gevaar met zich mee. We kunnen zo meegaan in onze fantasie dat we de grens tussen werkelijkheid en verlangen niet alleen in onze droom maar ook in werkelijkheid niet meer kunnen - of willen - zien. De mens is een zwak dier omdat het makkelijk een verhaal aanziet voor realiteit. Cobb is hiermee in gevecht: hij verlangt zijn vrouw zo erg terug dat hij de grens tussen zijn fantasie en de werkelijkheid dreigt te verliezen.

Er is prima facie misschien een verschil tussen onze fantasie in onze dromen en de realiteit als zodanig. De realiteit wordt gekenmerkt door bepaalde elementaire natuurwetten. Een steen valt, andere mensen bestaan niet ter dienste van jou, etc. Echter, de grens tussen realiteit en droom vervaagd in inception. Cobb wordt namelijk zowel in de echte wereld als in de droomwereld aangevallen door "witte bloedlichamen", de dromen lijken levensecht, enzovoorts. Daarnaast hebben we niet meer grip over onze dromen dan onze realiteit. We hebben namelijk geen grip over ons onderbewuste, en daarom beantwoord de droom soms net zo weinig aan onze verlangens als aan de elementaire natuurwetten.

Enfin, als de grenzen tussen dromen en werkelijkheid wazig zijn soms, hoe kunnen we dan een onderscheid tussen droom en werkelijkheid maken? Waarom zouden we niet in de wereld van Descartes' Demon geloven? Ik denk dat Nolan hier een heel mooi antwoord op heeft bedacht. In de woorden van Simone Weil: Overtuigd zijn in het bestaan van de wereld en de realiteit van anderen is een act van liefde.

Het verschil tussen droom en werkelijkheid, kan slechts door ons begrepen worden wanneer er andere mensen zijn met wie we onze wereld bevestigen en delen. Zo was het probleem tussen Mal en Cobb niet zozeer dat Cobb kennis van zaken had en Mal niet (immers in de droom waren ze samen redelijk gelukkig). Het probleem tussen Mal en Cobb was dat ze geen wereld meer deelden. Mal kon niet meer in haar kinderen geloven, ze had hen niet meer lief.

De rede zal ons nooit overtuigen dat de wereld waarin we leven werkelijk of niet werkelijk is, maar liefde kan ons dit wel overtuigen. Omdat we delen in een wereld, omdat we geven om anderen, kunnen we en moeten we geloven dat de wereld werkelijk is. Als we geen werkelijkheid zouden delen met anderen dan zijn we gevangen in ons egoïsme: dan zouden we allemaal leven in ons eigen Limbo. Maar omdat we anderen liefhebben, zijn wij niet slechts monaden maar voelen we ons thuis met de Ander. Zo kon Cobb Saito redden uit Limbo: door zich te tonen als iemand anders die werkelijk bestaat .

Maar er zijn ook een paar tegenvallers: de film legt de film veel te lang uit. De eerste helft van de film gebeurt niets behalve uitleg van de regels van het spel. Dat zou prima zijn geweest als de regels van de droomwereld niet zo oppervlakkig zouden zijn geweest. Voorbeelden: het brein werkt sneller wanneer je slaapt (waarom?), het onbewuste heeft witte bloedlichamen en staat in dienst van het bewustzijn (hoezo?), het onderbewuste bestaat uit individuele personen, personen blijven hetzelfde in hun slaap (denk ik niet).

Ik denk dat er meer in had gezeten als Nolan wat meer Freud had gelezen, en het onderbewuste niet zo gek had afgebeeld als een verdubbeling van het bewustzijn, maar als iets dat werkelijk onbewust is (i.e. verlangens die we geblokkeerd hebben, angsten die we niet durven toe te geven, etc.). Bijvoorbeeld, In Eternal Sunshine of the Spotless mind wordt de hoofdpersoon een baby wanneer hij in zijn gedachtes naar een kinderherinnering gaat. Toch een gemiste kans voor inception.

Oef. Ik had Inception altijd hoog staan, maar een herziening deed de film niet veel goeds. Was ik destijds in de bioscoop overdonderd - want dat doen Nolans films vaak in de bioscoop - op een handjevol effectief spektakel blijft er niet veel staan. Vooropgesteld zijn de personages in deze Nolan behoorlijk saai. Het personage van DiCaprio (‘Domkop’) is maar een futloos figuur en dat hele gebeuren rondom zijn vrouw Mal is niet bepaald interessant. Inception bevat een hoop Mal gedoe, if you will. Ook wordt DiCaprio neergezet als een genie en ‘het beste in zijn vak’, maar we zien eigenlijk maar weinig waarom hij nu zo goed is in wat hij doet. Ondanks dat hij duidelijk de belangrijkste persoon in het verhaal is, voor mijn gevoel liep hij de hele film maar een beetje mee. De rest van zijn team doet veelal het werk. Van dit team is Joseph Gordon Levitt aangehaald om enkel alles uit te leggen. Dit doet hij aan het personage van Ellen Page, die twee zijn nonstop aan het ouwehoeren over hoe alles in elkaar zit. Via hen lijkt Nolan koste wat kost alles te willen uitleggen over zijn gecompliceerde verhaal.

Eigenlijk is Inception een soort Mission: Impossible; een team gaat een missie uitvoeren met een hoop uitleg, waar je als kijker vrij snel klaar mee bent. Na het zoveelste ‘droom in een droom in een Limbo in een droom’ gedoe ben je wel klaar voor wat actie. Die actie komt er ook, maar ook die stelt wellicht wat teleur. Een paar scènes zijn nog steeds indrukwekkend, met name de dichtklappende stad en - vooral - het hele zweefgevecht in het hotel met Joseph Gordon Levitt. Je verwacht echter dat naar mate de film vordert de gevechten en actiescènes steeds spectaculairder worden, maar de ‘final battle’ met de sneeuwscooters is eigenlijk belachelijk underwhelming. Sowieso valt op dat Nolan maar een paar keer goed gebruik maakt van de creativiteit en speelsheid van dromen, vaak is alles eigenlijk vrij inspiratieloos. Je onderbewustzijn dat wordt bewaakt zijn gewoon simpele mannen met geweren, die je in praktisch elke actiefilm rond ziet lopen. Ook al voelt Inception aan de premisse een pak creatiever dan een gemiddelde Mission: Impossible, in praktijk valt dat eigenlijk vies tegen.

Wat dat betreft heeft Inception best wat interessante ideeën en een paar simpelweg uitstekende visuals, maar is qua personages, setpieces en look eigenlijk opvallend grauw, saai en grijs.

3 sterren.

Gaat iemand hier deze film (opnieuw) bekijken in de bios?

Na jaren weer herzien, ditmaal in de bioscoop waar bijna alles van Nolan opnieuw draait deze periode. Het blijft nog steeds een boeiende film, goed geacteerd, mooi geschoten (met soms fijne luxueuze decors) en enkele visuele hoogtepuntjes. Dit is ook een actiefilm die net even inhoudelijk wat meer biedt. En zeker in de bioscoop komt het actiegedeelte goed naar voren, al blijft Nolan op dat vlak wel een gemiddelde regisseur. Alleen heeft hij genoeg andere kwaliteiten, vooral in het tempo waardoor die 150 minuten vrij soepel wegkijken.

De zwakste punten zitten in het laatste halfuur. De film verandert in een vrij simpele actiefilm, visueel is het wat minder boeiend allemaal (die sneeuwomgeving is zelfs saai te noemen) en de tijd klopt ook niet helemaal meer wat echt wel afbreuk doet aan de film. Ook is lang niet elke rol even sterk geschreven, sommige acteurs hangen er net te veel bij. Een film die lang heel goed is, maar aan het eind toch wat wegzakt. En eigenlijk weet dat centrale liefdesverhaal nergens te overtuigen. Dan blijft over 3,5*.

Cinema is een illusie pur sang, die wij beleven als een droom. Is die beleving sterk genoeg, dan wordt het steeds moeilijker om het geprojecteerde leven te scheiden van het leven zelf. De zaadjes die geplant worden in de beleving groeien uit tot ideeën, en die ideeën beïnvloeden op hun beurt ons bestaan. Ideeën als virussen, die niet alleen komen van het filmscherm maar ook van andere vormen van illusie; mediabeelden, advertenties, etc. In (bijna) al zijn films is Nolan eindeloos gefascineerd door het effect dat het medium film op het publiek heeft. Mede daarom gaat The Prestige direct over de goochelaar en zijn magie; op meta-niveau ziet Nolan zichzelf - dat moet haast wel - als de echte magician. Inception is in dat licht een meer subtiele spiegel van het filmische proces waarin Nolan ons beelden van de omgekeerde wereld voorhoudt - de wereld van simulaties.

Herzien in IMAX, 30-6-'20

Nogmaals bekeken een ik doe er een halve ster bij. Het zit gewoon goed in elkaar.

Na een decennium eindelijk de film eens herzien. Niet dat ik erom zat te springen, maar met Tenet (waar ik qua thematiek mezelf ook een beetje zorgen maak) op komt, leek het me verstandig om de film nog een keer te kijken. Ik zie nu mijn review staan en eigenlijk heb ik in de tien jaar tijd dat de tijd is verstreken eigenlijk nog exact dezelfde gedachten over de film.

Het hele plot vind ik gewoon totaal niet boeiend. Nolan neemt zichzelf met deze film veel te serieus. Dat stoort mij enorm bij deze film. Het uitgangspunt is interessant, maar het is vooral heel vervelend dat iedereen zichzelf ook enorm interessant lijkt te vinden. Alles wordt maar als waarheid gebracht en vanaf het begin heb je geen enkele tijd om alle onzin die op je geprojecteerd wordt ook maar enigszins te laten landen.
De ene na de andere inhoudsloze personage vliegt voorbij en eigenlijk is de hele heist (want dit is uiteindelijk niet meer dan een uit de klauwen gewassen heistfilm met wellicht wat diepzinnig bedoelde thema's van Nolan) op weinig gebaseerd en is het hele doel van het plot echt compleet oninteressant. Had er nou niet iets spannender plot met meer urgentie geschreven kunnen worden?
Waar de eerste 90 minuten voorbij denderen en ik an sich nog met alle gedachten die achter de film schuil gaan, stort het laatste uur echt volledig in. Echt gigantisch oninteressant gedoe in de limbo tussen DiCaprio en Cotillard (die echt matig acteert hier) en een niet meer dan standaard actiewerkje in het besneeuwde fort zorgen ervoor dat de film ontzettend langzaam richting de eindstreep kruipt. Het was voor mij dan ook bijzonder moeizaam om door dat laatste uur heen te komen.

Ja, Nolan is nog steeds een talentvolle regisseur. Visueel is de film nog steeds fingerlicking. Inception is inmiddels tien jaar oud en we komen nu op een punt dat films van dik 10 jaar oud de tand des tijds op visueel gebied ook kunnen doorstaan. Ook de score is goed en de actie is gewoon degelijk gefilmd.
Maar dit type film en eigenlijk de hele reden waarom het plot draait boeit mij gewoon totaal niet. Tien jaar later is dit nog steeds veruit de minste Nolan film. Ik vrees toch voor Tenet dat die thematisch uit dezelfde vaatjes gaat tappen.

Oei, ik heb Inception maar eens opnieuw bekeken (staat gelukkig op Netflix) om een beetje in de sfeer te komen voor Nolan zijn nieuwe film Tenet die ik binnenkort ga bekijken, maar waar ik destijds zeer enthousiast de bioscoop uit kwam lopen, ben ik nu echt minder onder de indruk. Deze film is gewoon gemaakt voor de bios, dat merk je. Beeld, geluid, visuele effecten; allemaal fenomenaal sterk. Van de buigende straten tot de sneeuwbasis, alles oogt haarscherp en fraai. Maar inhoudelijk verveelt Inception me nu toch wel snel. Het idee is geweldig (de South Park parodie is trouwens erg leuk), maar na een tijdje krijg je toch het gevoel dat ze er niet alles uit halen. Het wordt langdradig en ook wel typisch Nolan. Dat is vaak een compliment, maar hij slaat in veel van zijn films ook geregeld door om het zo complex mogelijk te maken. En dan is twee en half uur toch best een lange zit.

3* (was 4*)

Niet om mijn gelijk te halen, maar Nolan blijkt vaak gewoon niet zó goed als je er nog eens goed naar kijkt.

Ligt ook gewoon aan zijn materiaal. Niet zo lang geleden Dunkirk en Interstellar nog eens gezien, beiden 4*. Zijn Batman reeks is ook top, zijn oudste werk ook. Al moet ik dat oude deel nog eens opnieuw gaan kijken denk ik.

Interstellar is blockbuster op zijn best. Dunkirk viel tegen. Prestige vind ik ook zo'n geval als Inception. Memento is voor mij Nolan op zijn best. De verhaaltruc vond ik geniaal omdat je je als kijker nét zo voelt als de hoofdpersoon. Van de Batman films vond ik alleen Dark Knight écht goed.

Inception is een perfecte film: het is doelbewust non-stop spektakel op zowel fysiek, emotioneel, psychologisch en filosofisch niveau - zodat iedereen aan z'n trekken kan komen - dat tot in de details klopt en dat daarbij ook nog op actuele wijze inspeelt op het escapisme van de huidige tijd (van LSD tot games) en de film als zodanig, dat een briljante metafoor geeft voor het geheim van inspiratie (hoe je denkt dat jezelf iets hebt bedacht terwijl de muzen je het hebben gegeven) en dat een briljant ambigu einde of interpretatie heeft (wat gelooft Cobb nu uiteindelijk wat de werkelijkheid is?). Tegelijkertijd is het allemaal zo veel dat het elkaar in de weg lijkt te zitten: de actie zit het intellectuele in de weg en het intellectuele zit het emotionele in de weg, zodat de film uiteindelijk meer vermoeit dan een ‘kick’ geeft. De film lijkt even ingenieus als gekunsteld in een poging vergelijkbare films als The Matrix en Shutter Island nog te overtreffen waardoor het juist niet de originele kracht van die films heeft. Maar uiteindelijk is toch eigenlijk niets tegen de film in te brengen en is het een perfecte film.

Wat een goede film is dit zeg. Ik ben een grote fan van Christopher Nolan en ook met deze film stelde hij mij niet teleur. Vanaf het eerste moment wordt je in de film gezogen, waarna je goed je aandacht erbij moet houden om alles mee te krijgen. Want dat is wel het geval bij films van Christopher Nolan, het zijn geen films waarbij je rustig met een bak chips achterover op de bank kunt hangen.

Het verhaal/script is uitstekend, met behoorlijk wat actie, spectaculaire beelden en veel diepgang. Wel zijn er weinig plotwendingen, maar dat maakt het einde meer dan goed. Als de reden van het verschijnen van de vrouw van de hoofdpersoon in zijn dromen en de reden van haar dood wordt verklaard. Dit deed mij sterk denken aan die andere topper met Leonardo di Caprio, Shutter Island. Wat een goede film was dat zeg. Maar Inception is zeker niet minder.

Nolan heeft mij nooit echt aangetrokken, en van wat ik tot nu toe zag ook nooit echt weten te overtuigen. Inception past wat dat betreft in eerdere ervaringen: het is een prettige zit in de bioscoop, en de tijd vliegt eigenlijk voorbij, maar echt beklijven doet het niet.

Inception heb ik nooit willen kijken omdat er een aura van 'complexiteit' omheen hing. Wat dat betreft een grote meevaller: doordat eigenlijk ieder aspect zeer geduldig wordt uitgelegd en visueel tot in den treuren benadrukt kun je op je gemakje de film volgen. Ik was juist bang dat je enorm gefocust moest zijn om de film 'te snappen' (wat ik volstrekt oninteressant vind voor een filmervaring), maar dat viel gelukkig reuze mee.

Qua personages en acteerwerk is het eigenlijk totaal oninteressant. De film leunt volledig op het spel met de verschillende droomlagen en de tijdsbelevingen. Eigenlijk flinterdun, maar niet onaardig uitgewerkt.

Met 232 bladzijden hier is deze film best goed bekeken. En dat terwijl ie "pas" 10 jaar oud is. Ik heb 'm ooit een keer gezien aan het begin ergens rond 2010/2011 en daarna is ie de kast in gegaan onder het motto. Veel te lastig moeilijk gemaakt. Weinig mensen die dit soort films begrijpen, behalve meneer Nolan zelf.

Echter 10 jaar ouder geworden en soms moet je films meerdere keren bekijken om hem te vatten al blijft ie voor mij nog wel lastig. Het eerste uur is nog wel te doen, maar daarna gaat ie alle kanten op. Er is ook nog zoiets als dromen fantasien ideeen, maar dat fluctueert in deze film allemaal door elkaar. Een droom is nog geen idee nietwaar? Er wordt over dromen gepraat, maar de doelstelling is om een plan in iemands hoofd te veranderen. En dat zijn geen dromen! En dat gegeven vind ik dan wel gek in deze film. Maar misschien heb ik dat ook wel niet begrepen in deze tweede kijkbeurt Wel vond ik het nu makkelijker om fictie en echt te onderscheiden en vond ik het zijplotje met zijn vrouw ook wel mooi. Verder zijn de beelden fenomenaal mooi gemaakt en is de muziek zeer passend.

Dus kort samengevat. Prima beeld op 4K prima geluid en prachtige shots. Droom en echt beter te onderscheiden, maar het uiteindelijke doel toch matig uitgewerkt. Een krappe voldoende anno 2020.

Met 232 bladzijden hier is deze film best goed bekeken. En dat terwijl ie "pas" 10 jaar oud is. Ik heb 'm ooit een keer gezien aan het begin ergens rond 2010/2011 en daarna is ie de kast in gegaan onder het motto. Veel te lastig moeilijk gemaakt. Weinig mensen die dit soort films begrijpen, behalve meneer Nolan zelf.

Echter 10 jaar ouder geworden en soms moet je films meerdere keren bekijken om hem te vatten al blijft ie voor mij nog wel lastig. Het eerste uur is nog wel te doen, maar daarna gaat ie alle kanten op. Er is ook nog zoiets als dromen fantasieën, maar dat fluctueert in deze film allemaal door elkaar. Een droom is nog geen idee nietwaar? Er wordt over dromen gepraat, maar de doelstelling is om een plan in iemands hoofd te veranderen. En dat zijn geen dromen! En dat gegeven vind ik dan wel gek in deze film. Maar misschien heb ik dat ook wel niet begrepen in deze tweede kijkbeurt Wel vond ik het nu makkelijker om fictie en echt te onderscheiden en vond ik het zijplotje met zijn vrouw ook wel mooi. Verder zijn de beelden fenomenaal mooi gemaakt en is de muziek zeer passend.

Dus kort samengevat. Prima beeld op 4K prima geluid en prachtige shots. Droom en echt beter te onderscheiden, maar het uiteindelijke doel toch matig uitgewerkt. Een krappe voldoende anno 2020.

Met 232 bladzijden hier is deze film best goed bekeken. En dat terwijl ie "pas" 10 jaar oud is. Ik heb 'm ooit een keer gezien aan het begin ergens rond 2010/2011 en daarna is ie de kast in gegaan onder het motto. Veel te lastig moeilijk gemaakt. Weinig mensen die dit soort films begrijpen, behalve meneer Nolan zelf.

Echter 10 jaar ouder geworden en soms moet je films meerdere keren bekijken om hem te vatten al blijft ie voor mij nog wel lastig. Het eerste uur is nog wel te doen, maar daarna gaat ie alle kanten op. Er is ook nog zoiets als dromen fantasieën en ideeën, maar dat fluctueert in deze film allemaal door elkaar. Een droom is nog geen idee nietwaar? Er wordt over dromen gepraat, maar de doelstelling is om een plan in iemands hoofd te veranderen. En dat zijn geen dromen! En dat gegeven vind ik dan wel gek in deze film. Maar misschien heb ik dat ook wel niet begrepen in deze tweede kijkbeurt Wel vond ik het nu makkelijker om fictie en echt te onderscheiden en vond ik het zijplotje met zijn vrouw ook wel mooi. Verder zijn de beelden fenomenaal mooi gemaakt en is de muziek zeer passend.

Dus kort samengevat. Prima beeld op 4K prima geluid en prachtige shots. Droom en realiteit beter te onderscheiden, maar het uiteindelijke doel toch matig uitgewerkt. Een krappe voldoende anno 2020.

You Create the World of the Dream

Christopher Nolan levert toch vaak subliem werk af, altijd richting de perfectie. Ook bij deze Inception is het niet anders, wat een zalige sciencefiction-thriller, met een top-cast, die je werkelijk omverblaast. De dikke volle punten!

Ik heb dan eindelijk, ja nu pas, Inception gekeken, omdat iedereen zei dat het misschien wel de beste film was die ze gezien hadden. Wat ik dan weer niet begrijp dat Nolan's nieuwe film, Tenet, behoorlijk afgekraakt word door sommige. Persoonlijk vind ik Inception een stuk minder dan Tenet. Het zijn beide films waar je wel goed bij moet blijven. Dus niet af en toe wat drinken gaan pakken of naar de wc, want dan ben je meteen het verhaal kwijt. Maar eerlijk gezegd begrijp ik die ophef over Inception niet zo goed, want ik vind het nou niet bepaald een topper. Ik wil ook niet beweren dat het een slechte film is, want die heeft Nolan geen gemaakt vind ik. Het zal ongetwijfeld wel weer met smaak te maken hebben en dat het verhaal me niet zo aanspreekt. Maar ik vond Tenet toch beter, of misschien moet ik zeggen, ik vond hem prettiger om te kijken en sprak me meer aan.

Behoort Nolan tot de beste filmmakers van zijn generatie ? Het antwoord leest U in de laatste zin maar voor diegenen die geduld tot een deugd beschouwen hierbij de weg er naar toe. De ambitie van Nolan is duidelijk. Een mainstreampubliek lokken naar een film met een complexe vertelstructuur die meer te bieden heeft dan een gewone actiefilm. Hoe doet hij dat ? Door de verpakking als een blockbuster te versieren en inhoudelijk een filosofie/existentieel vraagstuk te brengen met een complexe narratieve structuur. Het personage Cobb kan dus gezien worden als het alter ego van Nolan die de (mainstream)kijkers een idee wil inplanten dat inhoudelijke moeilijke films best te genieten zijn. Het shot van de afgebroken trap (dat tweemaal voorkomt nl 1x als inleiding/theorie en 1x als plot) is significant. Geïnspireerd op de bewustzijnstheorie van de wiskundige hoogleraar Roger Penrose in combinatie met de afbeelding van kunstschilder Maurits Cornelis Escher nl de relativiteit. Daarin wordt de afgebroken trap afgebeeld als een doolhof. Je kan dus de trap ook zien als ononderbroken, als een lus dat uiteindelijk wel doodlopend eindigt. Inderdaad, net als het Inception verhaal. Nolan presenteert de film als een dozenstructuur. Elke scene opent een nieuwe inhoud dat uiteindelijk doodlopend eindigt (die rondtollende tol – misschien wel het meest frustrerend eindshot van het decennium). Daardoor creëert hij een paradox : het publiek 'out of the box' leren denken terwijl de kogels hen om de oren vliegen. Daardoor is ook de score van Zimmer belangrijk. Het is een variatie op de beginnoten van 'je ne regrete rien' van Piaff. Daardoor ben je ook niet zeker of je in een droom zit of niet. Of in welk level je zit. Als je het hoort, wordt je immers wakker (net als de personages) in een ander level maar als je het niet hoort blijf je dus in de droom (net als de personages). Dat filmmakers hun ideeën via beelden en verhaal willen vertellen in een vernieuwende cinematografische aanpak is niet nieuw. Volgens het boek ' de geheimen van de cinema' van Chris Craps (die dit idee in mijn hoofd plantte) zijn er 2 film die de ambitie al eerder succesvol in een film hebben gegoten. Citizen Kane (die dus de complexe flashback structuur samen met de innovatieve filmtechnieken als een bom dropte op een argeloos publiek) en 2001 : a space odessey. Naar die laatste film verwijst Nolan zelfs direct. De scene waar Joseph Gordon-Levitt op en neer loopt in de rondtollende kamer lijkt verdacht veel op het shot van Keir Dullea die in een ronddraaiend rad aan het joggen is. Nolan wil met Inception dus een nieuwe filmische ervaring bieden dat een impact heeft op de (nietsvermoedende) kijker. Te oordelen naar het aantal stemmen en naar het aantal commentaren op MM is zijn missie meer dan geslaagd

Aardig idee, maar onnodig ingewikkeld uitgevoerd. De opbouw van de film is vrij zwak, het eerste uur geen enkel gevoel bij hoofdpersoon of andere personages. Later wordt dat wat beter, maar het wordt eigenlijk nooit goed. Einde is dan weer wel aardig. Zeker geen topper. 2,5 sterren, net een voldoende.

Viel me toch flink tegen. Ik herinner me van het bioscoopbezoek dat ik onder de indruk was en alleen wat afknapte op de onnodige actie die erin gestopt was (had mijns inziens weinig met de verder interessante thematiek te maken). Tegenwoordig ben ik wat milder ten aanzien van zinloze actie; een actiescène hier en daar is af en toe gewoon lekker. Daarom begon ik een decennium later vol vertrouwen aan de herziening; ik had best zin in wat actie. Maar ik werd teleurgesteld.
Om te beginnen is de actie flets, saai. Als voorbeeld de achtervolging met het busje; doordat dit gefragmenteerd aangeboden wordt en doordat de aandacht eigenlijk allang verschoven is naar de diepere dromen voel je hier totaal geen spanning bij. En de beelden zijn ook niet spectaculair genoeg om de aandacht vast te houden. Het voegt gewoon niks toe.
Verder ben ik misschien minder kritisch naar elementen die er puur voor kijkplezier in worden gestopt, maar ik ben kennelijk wel kritischer dan de geloofwaardigheid van het concept waar de film om draait. Het gaat te snel om geloofwaardig over te komen. Zeker de nieuwe architect die zonder enige moeite meedraait; daar kan ik niet in meekomen. Ook het hele 'in limbo'-gevaar voelt zeer geforceerd aan.
Meest kwalijke is echter de ongeloofwaardigheid van Dom. Die zou dé expert zijn maar het is volstrekt onduidelijk wat hij toevoegt en al te duidelijk waar hij juist de hele onderneming in gevaar brengt; de voorspelbaarheid waarmee hij niet op Mal kan schieten op moment suprême, is kinderlijk.
Ook kwalijk is dat je nauwelijks de personages echt leert kennen en weinig meevoelt. De geschiedenis tussen Dom en Mal is super tragisch, maar roept toch weinig emotie op. Niet in de laatste plaats omdat Mal alleen maar onsympathiek en hysterisch over komt. Tot slot kan ook de andere lijn, namelijk de onderneming van Fisscher me weinig interesseren dus ook dat voel je niet mee.
Wat overblijft zijn mooie beelden en een interessant concept. Meer niet. En dat is matig. Zeker voor DiCaprio-begrippen.