Buried (2010)

“I'm buried in a box. I'm buried in a box!’

Spannende film. Een film die zich op één locatie afspeelt, met één acteur, kan al snel repeterend worden. Maar Buried blijft voor het grootste gedeelte een spannende en ijzingwekkend film over een man die gekidnapt is en in een doodskist onder de grond is gestopt. Een telefoon, een aansteker, wat te drinken en andere handige attributen is het enige wat hij heeft.

Het wat, waarom en hoe wordt snel duidelijk, en regisseur Cortés wil duidelijk de focus op Paul Conroy en zijn doodsangst houden. De telefoongesprekken leveren de nodige spanning op en het is duidelijk een race tegen de klok. Ryan Reynolds is ijzersterk en weet de aandacht van de kijker moeiteloos vast te houden. Geen sinecure als je de enige acteur bent, en de angst en radeloosheid spat ervan af. Het einde maakt deze film helemaal af. Geen vals sentiment of onrealistisch gedoe, maar gewoon een passend en realistisch einde van een claustrofobische film.

Alleraardigst.

Alleen duurt het allemaal veel te lang. De potentie is er wel, maar hier had toch meer ingezeten. Het heeft de locatie mee. Fijn claustrofobisch sfeertje en een Reynolds die de film prima weet te dragen. Maar een film als deze moet in een vlot tempo verlopen, en daar schort het bij Buried echt aan. Scènes worden te lang gerekt, er zijn zelfs momenten waarin er niets gebeurd. Over het algemeen bevat de film weinig plotontwikkelingen. Het drama had gestript moeten worden, en de film had echt niet langer hoeven duren dan max. 75 minuten. Wat dat betreft is een Phone Booth daar een schoolvoorbeeld van. Elke seconde gebeurt er iets, nergens kakt die film in en vult zo de film met 75 minuten spektakel. Buried blijft vooral drijven door de setting en Reynolds.

2,5*

Als je de eerste claustrofobische gevoelens te boven bent en geboeid hebt gekeken, dan na afloop stel je ook vast de vraag, waar hen ik nou naar zitten kijken 1 1/2 uur lang. Een vent in een kist. Knap geacteerd en gerigiseerd. Het zal niet de duurste film ooit zijn geweest. Geen cast en weinig improvisatie.

Heeft toch 90 min mijn aandacht kunnen vasthouden.

De film heeft hier en daar wel een foutje.

De gsm heeft op een gegeven moment maar 2 streepjes over en later in de film heeft die er plots weer 3.

Het had allemaal veel enger gekund... nu had ik het idee dat de kist eigenlijk zo krap niet was. De camera had wat dichter op de acteur gemoeten denk ik. Het is natuurrijk zo onrealistisch als wat. En nog erger, ongeloofwaardig als de pest. Ik had even het idee dat de ontknoping uitliep op een grap van een stel vrienden, en hij thuis in de huiskamer z´n kist uit kon klimmen met veel gelach en joligheid. Maar goed, het loopt niet goed af in deze film, en dat is ook wel te prijzen: geen happy end.

De eindscène van Spoorloos (1988) heeft in een paar minuten zoveel meer indruk op mij gemaakt als deze hele film. Vooral hoe iemand in korte tijd snel helemaal doordraait...

Leuk.

Een film met een nachtmerrie-setting. Dit is natuurlijk wel een situatie waarin niemand zich vrijwillig zou willen bevinden. Alleen hierom is de film eigenlijk al een kijkbeurt waard, maar de uitvoering moet ook voldoende zijn. Gelukkig doet Cortés dat ook.

Reynolds is heel degelijk in zijn rol. Het is niet de makkelijkste rol, maar hij weet genoeg paniek en charme met zijn rol mee te geven. Je zou maar als acteur in zijn doos zitten om een film te schieten. Cortés weet er dan ook genoeg mee te doen.

Wel is de speelduur erg gerekt, dit had niet perse 95 minuten hoeven duren, en de spanning blijft er niet altijd even sterk in, maar in het algemeen spat de film van de sfeer. Lekker intens in beeld gebracht met en visueel ziet het er leuk uit.

Vooral in het begin wordt je als kijker gelijk in de film gegooid. De film lapt flashbacks aan zijn laars en laat de inleiding achterwege. Dit zien we maar zelden, en daarom is dit dus leuker om die reden. Dit is gewoon een thrillride van begin tot eind, zoals ik hem graag zie.

Sfeervol cameragebruik in de kist, en soms mooie beelden. Soms aardig spannend, maar nooit een nagelbijter echter. Maar gelukkig levert Cortés gewoon een stijvol filmpje af dat niet verveelt. Het is voor mij wel 1 van de betere thrillers.

Ik irriteerde me mateloos als iedereen die aan de telefoon was en de muziek. Wel blij met het einde. Reynolds is niet zo heel leuk om naar te kijken.

Blijft heerlijk claustrofobisch filmpje, met minimale benodigdheden, nl houten kist, hoopje zand, wat servival stuff en ofcourse ne top acteur. Blijft echt vette film en kan Ryan Reynolds in deze rol ten zeerste waarderen. Oké het is het en der wat onrealistisch, maar ik verveelde me geen seconde met anderhalf uur nr iemand in een kist te kijken. De veelvuldige telefoontjes hebben elk hun sterkte, leute en soms tikkeltje irritatie. De hoop langzaam verliezen en de dood in de ogen kijken, moet zeer pijnlijke beleving zijn als je het mij vraagt, de aanloop nr en het eigenlijk sterven zelf op deze wijze. En dat wordt toch sterk tot bij de kijker gebracht. Blijft gewoon sterke film vr mij.

Ooit al eens eerder gezien zo ontdekte ik, toen niet echt van onder de indruk en eigenlijk nog steeds niet.

Wat wel in positieve zin opvalt, het acteren van Reynolds die met recht goed en degelijk genoemd kan worden. De claustrofobisch angst en stress brengt hij goed over, toch zit daar ook meteen een knelpunt. Reynolds acteert wel aardig, toch is de kist niet heel klein aangezien hij zich kan draaien en veel ruimte voor manoeuvres heeft. Daarnaast verbaasd het mij hoeveel lucht hij daadwerkelijk heeft met dat constante gefik van die zippo en verschillende paniek en schreeuw aanvallen. Eerlijk gezegd is het moeilijk inschatten wat het tijdframe nu eigenlijk is dus vooruit wat dat betreft. Dan zijn er enkele momenten in onverlichte situaties dat hij kennelijk al kreunend iets aan het doen is, keren, iets pakken of nog eens tegen de buitenkant duwen, iets dat maar duurt veel tijd neemt, niet duidelijk is wat er gebeurt en weinig toevoegt. Het einde daarentegen is wel weer sterk...

Buried is een aardige film voor een keer en ik kan me voorstellen dat ik vorige keer des te teleurgesteld was omdat ik Phonebooth in die tijd geweldig vond en nog steeds vind. Voeg daar Locke aan toe die ook erg goed is en je hebt drie soortgelijke films. Toch kan Buried geen moment die kwaliteit benaderen en evenmin dermate boeien. Redelijk is het eindoordeel.

Ooit zo'n gelijkaardig stukje gezien in "The Vanishing". Ik vond het toen benauwend en tegelijk spannend. Hier kreeg ik klamme handen en werd ik vreselijk zenuwachtig. Niet goed voor m'n gezondheid.

(Gezien op 1/11/19)

Een ijzersterke thriller en een bijzondere prestatie van Ryan Reynolds als de onfortuinlijke vrachtwagenchauffeur Paul in Irak.

Je zit de hele tijd te hopen dat het goed zou mogen aflopen. Je voelt mee met de hoop, de angst, de twijfel van het hoofdpersonage.

Niet geschikt voor mensen met claustrofobie, voor alle anderen een absolute aanrader. Grote cinema!

De spanning duurt 94'.

Vreselijk enge film, mijn grootste angst in beeld

Een film waarvan je hoopt dat je nooit in die situatie terecht komt. Nog een geluk voor het slachtoffer dat er nog wat licht en zelfs een gsm aanwezig was of het werd helemaal creepy. Geen Kill Bill hier waarbij je wat planken stukslaat om te ontsnappen.

Het claustrofobisch effect kwam goed tot uiting en ook de éénlocatiesetting verveelde hoegenaamd niet. De paniek en angst komen goed naar voren. Ook de spanning wordt goed vastgehouden tot het einde. Ook het einde kent een passend slot.

Niet evident trouwens om een film te dragen helemaal in je eentje. Zeker van genoten. Fijn!

Een film die de actieradius van protagonist Ryan Reynolds klein houdt. De camera bevindt zich een film lang in een doodskist samen met de protagonist. Buried concentreert zich op zijn beklemmende situatie en verhaalt van de vele emotionele stadia die hij doorloopt. In tijden waarin veel mainstream producten van Hollywoodse makelij buitensporige hoeveelheden spektakel en sensatie menen te moeten bieden, is het heerlijk om gewoon weer eens een kleinschalige film te mogen aanschouwen met een prettige authentieke uitstraling.

Regisseur Rodrigo Cortés reduceert in Buried alles tot een minimum. Hij maakt maximaal gebruik van de mogelijkheden die een beperkte ruimte en een begrensd tijdskader bieden. De film ontzegt de kijker een blik op de buitenwereld. De camera blijft consequent begraven in de doodskist en bevindt zich dicht op het enige zichtbare personage in de film. Het beklemmende isolement dringt ongenadig door. De wanhoop, de paniek en de vertwijfeling die zich van Reynolds meester maken, zijn onaangenaam voelbaar.

Bij Ryan Reynolds ervaar ik altijd wat weerstand. In deze film is die weerstand onterecht. Zijn rol vergt de weergave van zo’n beetje het hele spectrum aan voorstelbare emoties. En dat gaat goed. Er zit dus blijkbaar toch meer acteertalent in hem dan ik vermoedde. De spagaat tussen momenten van radeloosheid en momenten van hoop weet hij bijzonder goed in te vullen.

Ook wordt duidelijk dat de impact van de intonatie van de stem groot is. Omdat de mimiek van Reynolds niet steeds goed zichtbaar is in het fletse licht van een aansteker of een mobieltje, vindt de overdracht van emoties veelal via de stem plaats. De intonatie moet nauwkeurig zijn. En dat lukt Reynolds. Geen slechte acteerprestatie van een acteur wiens rollen zich doorgaans amper op het dramatische vlak bevinden. Een aangename verrassing.

De ruimtelijke beperking houdt het gevaar in dat de film gaat vervelen. Cortés voorkomt dat. De beweeglijke camera die steeds rond Reynolds cirkelt en ongewone perspectieven kiest, zorgt voor dynamiek en spanning. Daarnaast gebeurt er voldoende dat de aandacht opeist. De gesprekken met de buitenwereld die via het mobieltje lopen, maken zelfs de meest ontspannen kijker radeloos.

De finale is uiteindelijk ook nog eens razend spannend. Altijd fijn als de maker een prima thriller met een verrassend uitroepteken weet af te sluiten.

Na ongeveer een minuut duisternis zien we een close up van het gezicht van de geknevelde Paul Conroy [Ryan Reynolds], een Amerikaanse vrachtwagenchauffeur in dienst van Crestin, Roland & Thomas die ik Irak is om mee te helpen met de wederopbouw. Hij is opgesloten in een kist onder de grond en niemand reageert op zijn roep om hulp. Hoe en waarom is hij in deze situatie verzeild geraakt? En nog veel belangrijker: hoe komt hij hieruit? Reynolds bewijst een uitstekende dramatische acteur te zijn in deze spannende, uitstekende geschreven nagelbijter vol intelligente plotwendingen. Een triomf voor Reynolds, Crotes en scenarist Chris Sparling die het maximale halen uit dit basisgegeven, ook al blijkt 95 minuten net iets te lang te zijn.

“I'm so sorry, Paul.”

Eén van de vele films die ik eigenlijk al best lang, best graag wou zien. Tijdens het zoeken naar horrorfilms vorige maand dacht ik dat ik deze film ook kun kijken (want ik dacht dat het een horrorfilm was) maar, dat was dus niet zo. Ik heb de film daarom opgeschreven om na de horrormaand eens te kijken en dat was van de week dus aan de orde. Dat komt ook omdat ik hem eindelijk gemakkelijk via ‘HBO Max’ heb kunnen zien, dat was hiervoor nog niet mogelijk. Ik was eigenlijk best enthousiast om de film te kijken, met één van mijn favoriete acteurs in de hoofdrol leek het me echt een topper worden maar, achteraf vond ik het toch niet echt héél bijzonder, en dat was door de makkelijkste reden wat je maar kan bedenken; eentonigheid.

Toch snap ik de hoge waarderingen en zeker de lovende woorden die hier al te vinden zijn maar al te goed. Want de film is wel degelijk ijzersterk, mensen met claustrofobie zien dit natuurlijk als een ware angst en daardoor is deze film prachtig, met daarbij ook nog het psychische aspect wat we zien; prachtig. De film speelt heel mooi in op je mentale gesteldheid, je zou bijna zelf gek worden omdat je opgesloten zit in een kleine ruimte zonder dat je er zelf uit kan komen. Deze psychologische thriller film is daardoor best vermakelijk, en kijkt toch redelijk makkelijk weg. Al vond ik het na een tijdje toch wat taai, omdat (zoals ik al zei) het nog wat eentonig ging worden. Variatie is wel degelijk moeilijk te maken met dit concept, al had ik er misschien wat meer van verwacht. Misschien was het wel mooi geweest als we ook wat zagen van het konvooi wat was aangevallen in Irak, of hoe hij daar überhaupt terecht was gekomen.

“Ryan Reynolds” deed overigens een leuke taak, verdere cast hebben we namelijk niet dus hij mocht alle schijnwerpers pakken (als die er waren). Hoewel het natuurlijk niet héél veel bewegelijke scenes bevatte moet je wel de kunst hebben de nodige angsten noch spanningen over te dragen aan het publiek. Dat lukte hem aardig. Zelf zou ik bijvoorbeeld ook graag ‘Tom Hardy’ in een rol als dit willen zien, die vaak ook erg sterk kan acteren daar alleen al gezichtsuitdrukkingen. ‘Reynolds’ deed zeker eens wat anders voor hemzelf, een beste uitdaging maar hij pakte het erg leuk op én deed het ook nog eens erg leuk.

Het verhaal vond ik opzich best leuk. Waar ’Reynolds’ in een hinderlaag terecht kwam en hierdoor ontvoerd was en onder de grond is begraven. Hier vind hij een mobiele telefoon die blijkbaar zo diep onder de grond nog bereik had. Enfin, hiermee ligt hij de mensen om zich heen in maar, moet ook praten met een gijzelnemer. De tijd gaat echter dringen want zijn familie is in gevaar maar, ook hij zelf als de kist het langzamerhand begeeft en zich vult met de nodige zandlaag. Echter, wanneer er nood is komt hij er achter wie er allemaal voor hem klaar staan, en dat hulp eigenlijk maar moeizaam op gang kwam. En het eindigt ook nog eens slecht natuurlijk, waar zijn redding troepen naar de “verkeerde” persoon zijn afgegaan.

Al om al, een prima avondje om de film te zien hoor, daar niet van alleen had ik er toch wel wat meer van verwacht, persoonlijk. Als psychologische thriller werkte het wel echt maar, ik heb zelf geen claustrofobie angsten dus dat pakte me af en toe wat minder. Toch zal ik ook wel in paniek raken in deze situatie.

Zeker een goede film met goed acteerwerk. Maar op een gegeven moment ging 1 lokatie mij wat vervelen. Had liever wat beelden gezien van de mensen die hij aan de tel had. Nu kon ik mijn aandacht er niet heel goed bij houden op het eind.