A Serious Man (2009)

Het geeft niet hoor. De Coen films vragen meestal wel een wat aparte of acquired taste.

Vintage Coen brothers: Hollywood meets Normal Life.

Alweer heerlijk hoe de heren spelen met de clichés en verwachtingen die filmconventies oproepen om daar dan alledaags gedrag in te verweven, met een bizar resultaat als gevolg. Maar uiteindelijk blijft het toch wel film. Hún film.

Altijd weer afwachten hoe dat uitpakt, meestal fantastisch, soms een beetje 'mwah', maar deze is zeker het (her)bekijken waard.

En nog bijna vergeten: prima geluid met een heel mooi leitmotiv, of hoe schrijf je dat…

En wat een geweldige trailer, zeg…

Een leuke film onder leiding van de Coen brothers.

Het idee was om alleen een film te maken over de blowende zoon Danny, en diens ontmoeting met rabbijn Marshak. Volgens de gebroeders Coen hadden ze de intro verzonnen. Dit staat dus verder los van het uiteindelijke verhaal. Ook de tornado richting het einde van de film, is gebaseerd op feitelijke gebeurtenissen die zich in 1967 in Minnesota afspeelde. De film werd binnen 44 dagen tijd opgenomen.

De cast is prima samengesteld. Marc Maron deed auditie voor de hoofdrol, en Patton Oswalt voor de rol van Arthur Gopnik. Uiteindelijk werden deze plekken ingevuld door Michael Stuhlbarg en Richard Kind. Ook de stem van Warren Keith komt weer voorbij. Eerder was zijn stem te horen in Fargo (1996).

Dit is de tweede film van de Coen brothers voor Working Title Films en Focus Features. Eerder maakten ze de film Burn after Reading (2008). De Coen brothers waren eveneens zelf verantwoordelijk voor de montage.

De film werd 2 keer genomineerd voor een Oscar, won 17 prijzen en werd nog eens 70 keer genomineerd.

3,0 *

Mooi gefilmd en geacteerd, maar het verhaal kon weinig boeien.

Na zo'n uur een enkele keer kunnen lachen.

Helaas een wat tegenvallende Coen.

Allemachtig dit was een taaie zit zeg.

Geen hoogvlieger van de gebroeders Coen, maar echt vervelen doet de film nou ook weer niet. Ik heb het gevoel dat ik met de vele verwijzingen naar de Joodse cultuur hier en daar wat grappen heb gemist. Een verhaal over een persoon in wiens leven alles tegen lijkt te zitten. Het hoofdpersonage is echter wel zo sullig dat meeleven met hem lastig wordt. Ook de overige personages weten geen sympathie op te wekken of anderszins te overtuigen, waardoor de film weinig indruk maakt.

ongetwijfeld één van de subtielste Coen-films, begrijpelijk niet voor iedereen behapbaar.

De humor van de gebroeders Coen slaat bij mij nauwelijks aan. Doorgaans weten hun films bij mij niet meer dan een flauwe glimlach te ontlokken. Zo ook deze gezapige film over een man, die enigszins verdwaasd in het leven staat op zoek naar houvast. Er zitten een aantal leuke momenten in, maar niet meer dan dat.

Het is een verwarrende en soms frustrerende film die zichzelf niet altijd goed weet uit te leggen. De personages zijn niet bijzonder sympathiek en het verhaal is traag en verwarrend. Een van de grootste problemen met de film is dat het moeilijk is om echt mee te leven met de hoofdpersoon, Larry. Hij lijkt geen sympathieke persoonlijkheid te hebben en zijn problemen lijken op een bepaalde manier door hemzelf veroorzaakt te worden. Het is moeilijk om echt betrokken te raken bij zijn verhaal. Er worden verschillende verhaallijnen geïntroduceerd die soms niet helemaal duidelijk zijn. Het einde is ook niet bevredigend en laat veel vragen achter. Als je van een langzame, verwarrende films houdt en niet erg hecht aan sympathieke personages of een bevredigend einde, dan is dit misschien een film voor jou.

De film verhaalt in wezen Job’s verhaal uit de Bijbel: het leven van de hoofdpersoon valt in duigen en hij probeert de betekenis ervan te vinden in zijn joodse geloof. De film deed me denken aan American Beauty en is net als die film zeer geestig en sterk.

Eentje waarnaar ik uitkeek, maar die me uiteindelijk toch wat tegenviel. Ik heb al betere producties gezien van de Coen´s.

Op zich wel een interessant gegeven om van een loser figuur je verhaal op te hangen. Het lijkt alsof Larry het allemaal voor elkaar heeft, maar zijn leven berust op lemen voeten: zijn huwelijk, zijn job, zijn relatie met zijn kinderen. Een typische midlifecrisis dus.

Als extraatje wat Joodse invloeden in de film waarvan ik wellicht hier en daar de nuance miste waardoor ik eigenlijk nooit echt in de film heb gezeten. Ik vond het geheel vrij zoutloos ondanks je wel ziet dat er vakmannen achter de regie stonden.

Beetje vreemde film. De toon is enorm ingetogen. Dat geeft een bepaald sfeertje mee dat enerzijds bijzonder is maar anderzijds maakt dat de film wat afstandelijk blijft en traag overkomt. Personages (en daarmee het verhaal) boeien ook niet echt. De film is ook niet grappig en eigenlijk ook niet echt leuk. Visueel wel fijn, mooie aankleding en het zachte kleurgebruik en belichting (ook al ingetogen dus) zijn erg prettig om naar te kijken. 2,5*.