The Grey Zone (2001)

The Grey Zone is in meerdere opzichten een niet geslaagde holocaust film.

De film doet veel te Amerikaans aan, wat me behoorlijk stoorde. De joden zien er niet joods uit, een enkele uitzondering daargelaten. Iedereen spreekt vlak Amerikaans, ook de Duitsers en de dialogen komen ook nog eens zeer onnatuurlijk over.

De film zit vol met gruwelijkheden, een beetje te vol vind ik. De film leunt daar veel te zwaar op, om de leegheid van de film te verbloemen.

Tegenvallende film en de vergelijking met Schindlers List en The Pianist is dan ook niet op zijn plaats.
Zoal velen vond ik de film ook té Amerikaans. Keitel speelt een Duitser, maar praat dan met een heel fout Amerikaans-Duits accentje. Ook de mensen onder elkaar in het kamp spreken verschillende talen, maar spreken in de film gewoon Amerikaans. Dit leverde een hele rara situatie op:wanneer het groepje mensen van het kamp met Keitel en de dokter in de kleedkamer is spreekt het groepje mensen wat weg moet gewoon Amerikans net als alle anderen en dan komt Keitel: "Don't speak Hungarian" .
Wel vond ik de film na een uur iets aangrijpender worden en ik had hier ook sommige momenten dat ik wel even moest slikken.
Toch geef ik er niet meer voor dan 2*, omdat het toch niet de impact op mij maakt als Schindlers List en vooral The Pianist deed.

Na al die negatieve berichten hier en de 7,4 op IMDb was ik best wel benieuwd naar deze film. En ik moet zeggen, het viel me mee. De film is door de gruwelijkheden soms best wel aangrijpend maar er zijn ook veel dingen om je aan te storen.
Zo speelt Harvey Keitel echt een belabberde rol en dat accent van hem was echt verschrikkelijk. Sowieso is het accentidee weer belachelijk in deze film, met als hilarisch "hoogtepunt" het al eerder genoemde: don't speak Hungarian!
Het ontbreken van muziek vond ik trouwens best wel goed werken. 3*

Hé, de regisseur is die acteur uit: 'O, brother where art thou?' !

Zware kost deze enorm sobere film. De film doet totaal niet aan vals sentiment en is behoorlijk (subtiel) schokkend.

Inderdaad, die scene is wel heel afschuwelijk!

Van deze film had ik destijds best hoge verwachtingen vanwege de cast en het verhaal wat me aansprak. Helaas vond ik de uiteindelijke uitvoering wat minder en dat was vooral te danken aan David Arquette die uiteindelijke totaal miscast was voor deze film. Slecht is deze film natuurlijk niet en er zitten best redelijk wat aangrijpende momenten in. Maar het was helaas niet zo boeiend of spannend zoals ik gehoopt had.

De hierboven genoemde films als Schindler's List en The Pianist zijn inderdaad stukken beter.

Als ik het goed heb komt binnenkort ook een film (weet helaas die naam niet van de film) uit van een Duitse regisseur die de gruwelijkheden welke de Nazi's uitvoerden op de Joden laat zien.

Hele heftige film, met behoorlijk gruwelijke waarheden erin.

Dat wordt heel goed duidelijk gemaakt, en je denkt hoe konden deze mensen het toch doen zonder aarzeling moorden.

Redelijk goed geacteerd.

3,5 ster

Johnny Hoogerland in een concentratiekamp..... ik kon de gelijkenissen met één van de acteurs en Hoogerland maar niet naast mij neer leggen. Daarnaast kon het sobere en donkere sfeertje mij niet echt boeien terwijl het gezien het onderwerp van de film mij juist wel erg aan zou moeten spreken.

2,5*

Soms doet MovieMeter mij bijna huilen. Dan lees je het ene onzinnige bericht naar het andere. Filmervaringen zijn subjectief, maar soms kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat sommige kijkers wat te snel een film opgeven. Bij The Grey Zone lijkt het erop dat mensen zich er zo aan gestoord te hebben dat er Amerikaans in gesproken wordt dat ze vervolgens de complete film niet meer serieus namen. Om daarna gek genoeg Schindler's List en The Pianist aan te halen als voorbeelden van hoe het wel moet. Britse acteurs zijn makkelijker te accepteren als Duitsers, Polen of Hongaren dan Amerikanen? Maar goed, ik ben dan ook niet iemand die zich doorgaans aan deze talenkwestie stoort, die trouwens bijna alleen maar in oorlogsfilms de kop opsteekt.

Dat is allemaal nog tot daar aan toe, maar wat hier staat kan echt niet:

Dit is gewoon niet waar. Nou heb ik geen idee hoe dit gefinancierd is of welke motivatie Tim Blake Nelson zelf noemde om The Grey Zone te maken, maar vergeleken met deze film zijn Schindler's List en The Pianist simplistische blockbusters. Mijn punt hier is namelijk dat The Grey Zone vooral een dappere film is, die een blik durft te werpen op de Holocaust die ik nog niet eerder in een film tegen gekomen ben: een compleet hopeloze blik. Schindler's List, The Pianist of het wat slechtere La Vita È Bella pakken vooral verhalen met wat meer hoop om over de jodenvervolging te vertellen. Hier heb ik geen problemen mee, we hebben dat soort verhalen nodig en het is altijd goed om te zien dat menselijkheid ook tijdens de meest zwarte bladzijdes van de geschiedenis zich liet zien. Toch, de Holocaust is niet bepaald het verhaal over overlevende joden. Dat beweerd ook niemand, maar feit is dat het een verhaal is over een enorme massamoord die bijna geheel systematisch is uitgevoerd, bijna letterlijk als lopende bandwerk. En dit haalde niet alleen het slechtste in nazi's naar voren, maar in iedereen die er ook maar iets mee te maken had, inclusief de joden.

Wat ik nog nooit in een film was tegengekomen en wat je ook niet op de middelbare school bij geschiedenis leert (althans ik niet) is dat onder de joden in de kampen er ook een overlevingsstrijd ontstond. Zo konden sommigen van hen in het kamp privileges krijgen, waaronder gewoon goed eten en betere slaapplaatsen, maar vooral werden ze langer in leven gehouden. Daar stond tegenover dat ze duistere taken voor de nazi's moesten verrichten, zoals in deze film, waarin we een groep van die joden zien die de andere joden naar de gaskamers moeten leiden, terwijl ze hen gerust moeten stellen en zelfs de indruk moeten wekken dat alles goed komt. Een andere jood, een dokter op wiens memoires een groot deel van deze film gebaseerd is, werd de persoonlijke assistent van Mengele en kreeg zelfs een eigen kantoor, op voorwaarde dat hij de gestoorde Mengele hielp en de andere joden bespioneerde, mochten ze van plan zijn een opstand te starten. Het zou kunnen dat ik twee jaar geleden een stuk van de memoires van deze dokter gelezen heb, maar ik weet niet zeker. In ieder geval heb ik via de universiteit zo'n ooggetuigenverslag gelezen waarin de hiërarchie onder joden in concentratiekampen toegelicht werd en ook het hele systeem van privileges werd uitgelegd. Ik vond het bijzonder verontrustend om te lezen, eens te meer omdat het zo gemakkelijk voor te stellen is dat mensen inderdaad zulke daden verrichten voor beter eten, betere kleding en vooral een aantal weken extra leven. Extra akelig is dat het allemaal onderdeel is van één systeem. De joden die hun medeslachtoffers naar de ovens begeleiden kun je niet echt iets verwijten, omdat ze helpen iets te doen wat ook zonder hun wel gedaan zou worden. Zij houden zich vast aan wat ze hebben, wat misschien niet heldhaftig is, maar ook niet oneerlijk.

Nadat ik hierover gelezen had vroeg ik me af waarom ik dit nooit in een film had gezien, maar het antwoord daarop werd me al snel duidelijk: wie wil er een film kijken waarin mensen alleen slecht kunnen handelen en die ook nog waar gebeurt is voor miljoenen mensen? The Pianist en Schinlder's List hebben succes omdat ze de wrede Holocaust kunnen brengen, zonder dat we compleet gedeprimeerd de bioscoop uitkomen. Maar Stanley Kubrick had ergens gelijk toen hij stelde dat een film die werkelijk over de Holocaust zou gaan onkijkbaar zou zijn. Onkijkbaar is The Grey Zone nog net niet, maar het sterke is dat hij de hierboven genoemde dilemma's in gaat. Deze film oppervlakkig noemen is gewoon je reinste onzin. De personages stellen zich constant de vaag of wat ze doen goed is, terwijl ze constant beslissingen moeten nemen waarbij keuze 1 kwaadaardig is en keuze 2 ook kwaadaardig is. En beide keuzes leiden naar de dood, met hoogstens een maandje uitstel. Zelfs de heldendaden die de joden hier proberen te verrichten - de redding van het meisje en het opblazen van een crematorium (beide waargebeurd!) - zijn acties van pure wanhoop en radeloosheid. Ze weten dat ze weinig uithalen, maar ze moeten iets proberen. Het meisje is een extra interessant element. De werking van de concentratiekampen was zo effectief omdat het een geoliede machine was, waarin ieder zich als een schroefje kon zien dat gewoon automatisch aan het draaien blijft. Met zo'n visie hoef je jezelf geen morele vragen te stellen. Het meisje wordt een schroef die uit plaats is. Haar doden zou buiten het systeem om moeten gebeuren, vandaar dat ook de nazi's er moeite mee lijken te hebben om haar om te brengen: het lijkt, hoe ironisch, wel moord.

The Grey Zone is een van de sterkste, misschien wel dé sterkste Holocaustfilm die ik tot nu toe zag (ik moet Schindler's List eens herzien). Hij is compromisloos en biedt geen enkele hoop waaraan de kijker zich kan vastklampen. De beelden zijn grauw, de personages hebben dubbelzinnige persoonlijkheden en zijn zich daar van bewust. Dat het allemaal wat afstandelijk gebracht wordt is bijna een redding: daardoor wordt het hier juist niet onkijkbaar. Bovenal is het wellicht de meest realistische film over dit onderwerp, in ieder geval inhoudelijk. Dan val ik niet over minuscule dingetjes als Amerikaanse accenten of gras dat buiten de kampen groeide. Zelfs het feit dat de acteurs er niet ondervoed uitzagen is niet onrealistisch, aangezien we hier joden volgen met privileges en die kregen gewoon goed te eten.

Oké, de film is niet perfect. Soms voelde het me iets teveel aan als een uiteenzetting. De dialogen bestaan vooral uit morele discussies tussen personages dan uit realistische gesprekken, al komen de dialogen wel echt voort uit de personages. Een iets beschouwendere aanpak had misschien mijn voorkeur, maar dan was het wellicht nog lastiger te bekijken geweest (in de VS heeft deze film opvallend vaak de absurde kritiek gekregen inhoudelijk te duister te zijn). Misschien had een wat meer bezeten regisseur (Polanski?) er dan ook meer uit kunnen halen. Wellicht omdat Tim Blake Nelson hier een eigen theaterstuk bewerkte dat hij vooral geïnteresseerd was in dialogen en iets minder op een filmische vertelling.

Niettemin is dit een vergeten film die meer aandacht verdient. Veel beter dan de meeste films over dit onderwerp.
4*

P.S.: Ik bedenk me nu dat ik praktisch geen Europese films ken die zich in concentratiekampen afspelen. Je zou zeggen dat de realistische aanpak van deze film meer iets zou zijn voor Europa, maar kennelijk niet. Of weet ik er gewoon niet van af? Ik weet dat er een aantal bekende documentaires zijn (Night and Fog, Shoah), maar speelfilms? Ik kom niet verder dan La Vita È Bella, wat eigenlijk gewoon een sprookje is, en The Boy In the Striped Pyjama's, wellicht de slechtste film over de Holocaust. Helaas lijkt het erop dat dat nu de twee films zijn die op middelbare scholen vaak vertoond worden om de jodenvervolging bij te brengen. The Grey Zone is wellicht een stap te pessimistisch, maar pak dan gewoon Schindler's List of The Pianist zou ik zeggen.

P.P.S.: Dit is wellicht de meest neerslachtige recensie die ik tot nu toe geschreven heb. Ik kwam er niet omheen.

Heel mooi en treffend verwoord.

Een grauwe en rauwe film over een aspect van de vernietigingskampen, dat ik –voor zover ik mij kan herinneren– nog niet eerder ben tegengekomen. Gebaseerd op het boek van ooggetuige dr. Nyiszli, de joodse rechterhand van Josef Mengele. Gruwelijk als alle andere films over de concentratiekampen, maar iets te veel een docudrama en daardoor naar mijn gevoel minder aangrijpend dan soortgelijke films. Niettemin huiveringwekkend, zoals af te lezen valt op het gezicht van dat jonge meisje.

Dit was geen pretje om naar te kijken, afschuwelijk, een soort nachtmerrie met je ogen open. Een levensechte pikzwarte film waarvan je niet wil dat het echt is. Voeg de categorie "horror" maar toe als genre.

De tekst alleen al aan het begin van de film, die uitlegt wat een 'Sonderkommando' is, doet al gruwelen. Vanaf de eerste seconde word je de film in getrokken, het weet het barbaarse treffend over te brengen. Het camerawerk doet daarin mee, omdat de cameraman meer dan eens deel lijkt uit te maken van de groep en door de andere spelers gewoon aangekeken wordt. Dat geeft nog meer de indruk dat je er deel van uit maakt en dat je ergens bent belandt waar je helemáál niet wil zijn.

En vroeg of laat komt het antwoord in je op, op een vraag die niet gesteld wordt: wat zou jij doen in zo'n situatie? IJzersterke film die diep graaft, tot in de ingewanden van Auschwitz, en van de menselijke geest.

Te naar om aan te raden, en te goed om aan voorbij te gaan.

Dikke 4*

Aangrijpende film over de onmenselijke gebeurtenissen in Auschwitz, met deze keer het accent op de gevangenen die verplichtend werden ingeschakeld in het moordproces.

Het Sonderkommando werden ze genoemd en de film brengt hun twijfels, hun schroom en hun angsten en ook conflicten over hun rol in dit afgrijselijk drama.

Keihard en indrukmakend, zoals de meeste films die dit thema behandelen.

Afgrijselijk wat zich hier allemaal afspeelt. Dat maakt het echter nog geen indrukwekkende film. Er valt heel wat te zeggen over wat deze mensen gedaan hebben, het waarom daarvan en al wat dies meer zij, maar veel wordt niet aan die verbeelding over gelaten. Met enige regelmaat laat Nelson zijn cast maar gewoon vertellen hoe ze er zoal in staan. En net dat kunnen ze niet erg goed.

Ik stoor me over het algemeen niet aan het verengelsen van dit soort films. Liever niet, maar mits goed gedaan geen probleem. Hier is het af en toe een bende, zeker als er eentje roept dat er geen Hongaars mag worden gesproken. Keitel staat zelfs voor lul met z'n accent en z'n o zo norse kop. Komt nog eens bij dat de dialogen verre van soepel zijn, het komt veel te geschreven over.

Je kan Nelson niet verwijten dat hij met grote muziek en gebaren op zoek gaat naar de emotie, wat dat aangaat is het een vrij droge film, maar ik kon me ook niet aan de indruk onttrekken dat hij in bepaalde scènes wel erg veel uit de kast haalt om een schok uit te delen. Zal er wel mee te maken hebben dat de film niet lekker loopt, maar toch. Afschuwelijk dus, maar als film gemankeerd.

Ik neem me altijd voor om op 4 of 5 mei een oorlogsfilm te bekijken, wat ik wel gepast vind bij zulke dagen. Dit keer The Grey Zone, een film die laat zien wat Saul Fia (2015) had moeten laten zien, maar dat teleurstellend genoeg niet deed. Gelukkig zien we hier wel een stuk indrukwekkender wat de Sonderkommando's in Auschwitz moesten ondergaan. De film schuwt de enorme wreedheden niet en je krijgt zoals vaak in Holocaust films een enorme afkeer tegen de Duitsers. Wat dat betreft was het wel een beetje genoegdoening dat ze op het einde nog flink tegen hen hebben gestreden (en die ene Duitser levend in de oven smeten hehe), ondanks dat ze wisten dat het niet zou helpen en dat ze toch gingen sterven. Op dat vlak scoort deze film wel erg goed bij me: de uitzichtloosheid van de gevangenen, die weten dat ze hun leven hoogstens een paar weken of maanden kunnen rekken. En is het die paar weken extra waard als je zulke onmenselijke dingen richting je eigen mensen uit moet voeren? De sfeer van de film is ook enorm depressief, zonder een sprankje hoop. Dat zie je niet zo heel vaak in dit soort films, want de meeste films over dit thema gaan over dat minimale kansje op overleven.

Jammer dat de film op een aantal vlakken de plank wel mis heeft geslagen waardoor dit geen topper is. Ik vind het altijd storend als men in dit soort films allemaal Engels praten. Spijtig dat ze niet gewoon Duitsers en Hongaren hebben gecast. Het had het allemaal wat realistischer laten overkomen. En ik vond Auschwitz in de film relatief gezien ''prettig'' overkomen met mooi groen gras, leunstoelen om in te zitten en bewakers waar praatjes mee worden gemaakt. Allemaal vrij onrealistisch en te soft weergegeven. Op dat gebied scoort Son of Saul weer beter. The Grey Zone is ieder geval vrij goed geworden en biedt ons een kijkje in het beruchte kamp zoals we deze niet vaak hebben gezien.

3,5*

Tim Blake Nelson product die vooral als grootste vijand nieuwere, recentere en realistischere films als Son of Saul heeft en de wetenschap van de echte beelden. Het maakt The Grey Zone tot een redelijk film die toch vooral aardige tot goede momenten met slechte details aflevert. Een beetje 'hit or miss' wat dat betreft.

De film is een westerse productie, uiteraard wordt er daarom Engels gesproken. Iets waar ik normaliter niet zo zwaar aan til, maar met een film als Son of Saul in gedachte die praktisch de zelfde Hongaarse doelgroep onder de loep neemt, in de zelfde periode, het zelfde kamp en rond dezelfde opstand, staat The Grey Zone toch meteen wel op een grote achterstand. Toch weet de film met erg aardige momenten, goed acteren en interessante gebeurtenissen de achterstand redelijk weg te poetsen en te boeien. Interessant zijn tevens de beelden van de te werkstelling in de munitie fabriek.

Het zijn vervolgens de details die weer aan de kwaliteit van het geheel knagen. Persoonlijk vind ik de mannen van het Sonderkommando er wel erg goed gevoed en gekleed uitzien, sommigen zelfs dik wat dat betreft. Dan lijken de dames in de munitie er beter op, maar dat roept ook weer vragen op aangezien te werkgestelden in de oorlogsindustrie ook een voorkeursbehandeling kregen, in ieder geval beter dan de kampen want anders lijd de productie er onder. Maar waarom zien zij er weer minder en viezer dan de mannen van het Sonderkommando? Dan zijn er nog een aantal details als het vele gras op het kampterrein. Wie onderhoud dat? Bekend is dat men op hoge uitzondering een moestuin mocht hebben, iets dat functioneel is. Dan die sprinkler, beetje te modern. Beetje niet op zijn plaats. Dan is er het feit dat men spreekt over problemen bij crematorium 3 terwijl de werkelijke opstand rond 4 speelde. En nogmaals, men ziet er erg doorvoed, goed gekleed in en schoon uit.

Het maakt The Grey Zone niet perse een slechte film, maar wel één die niet kan wedijveren met de groten van het holocaust genre. Aardig dan nog wel weer de afloop wat alle betrokkenen betreft.

@ Loveleyboy Het Sonderncommando werd ook goed gevoed, de arbeiders in Birkenau (waar het Sondercommando geen contact mee had) niet zozeer, hoewel er natuurlijk uitzonderingen waren als je een goed baantje kon krijgen in 'Canada' bv.

Ik heb het boek gelezen en de dokter in kwestie kwam niet veel in contact met de hoofdmoot van de bewoners van Birkenau die er inderdaad vreselijk uitzagen. Dat is altijd een beetje moeilijk uit te beelden in films natuurlijk, maar hier redelijk geslaagd. De mensen die hier in beeld komen zijn niet de gevangen, het merendeel, die zichzelf dood moesten werken.

Veel details die hier in de recensies nogal makkelijk als onjuist aan de kant worden geschoven komen rechtstreeks uit het boek: de vlammen uit de schoorstenen bijvoorbeeld noemt hij herhaaldelijk. Die dames waar jij het over hebt beschrijft hij ook in zijn boek: ze zagen er allemaal slecht uit en geen enkele van hen had iets aantrekkelijks. Een best opvallende observatie die ik me dan ook nog kan herinneren en die klopt wel met goed de vrouwen in beeld gebracht werden in de film.

Het is ook het verhaal van een Hongaarse arts die een relatief geprivilegieerde positie had in het kamp en niet, zoals in Saul Fia gaskamers moest kuisen of as in de rivier moest scheppen. Sommige dingen zijn overduidelijk onjuist, zoals het orkest dat speelde, aan andere dingen twijfel ik nu een beetje. Dat gras zou best eens kunnen kloppen: andere kampen hadden ook delen die zeer vriendelijk voor het oog waren, puur ter geruststelling van de toekomstige slachtoffers. Over de sprinklers durf ik geen uitspraak te doen, want dat kan ik me niet herinneren. (Ik zou het wel vreemd vinden als zo'n niet kloppend detail in de film hadden opgenomen eigenlijk.) Samen met Saul Fia is eigenlijk de meest realistische film over Auschwitz en de holocaust.

En de formulering 'de groten van het holocaust-genre' is, wees eerlijk, vrij bizar.

Half.

Tim Blake Nelson blijft een wat apart figuurtje als het aankomt op de filmwereld. Je kan de gedachtegang van die man gewoon niet plaatsen. Soms zie je hem in uitermate vrolijke producties als het blije vogeltje, maar dan vindt je hem vervolgens ook in hele duistere films. Dit keer alleen achter het roer zelf van dat tweede.

The Grey Zone is vooral een oorlogsfilm die zo graag mogelijk depressief wil zijn. Er zit een zwaar onderwerp tussen, waarin een groep mannen verantwoordelijk is voor de opruiming van een gaskamer. Dit lugubere concept wordt ook uitgewerkt zoals je kan verwachten. Donker, rauw en grimmig. Qua cinematografie heeft de film dan ook wel wat te vertellen.

Er heerst echter wel een gebrek aan voortgang evenals een aantal echt interessante personages. Iedereen zit in een verdrietige omgeving, maar die omgeving slokt zowat alle ruimte op waardoor elke conversatie evenals gebeurtenis totaal niet aanslaan. Ook het feit dat Nelson vooral presenteert en weinig dirigeert slaat niet erg aan, waardoor de film al snel een wat slepende indruk maakt.

De wat schokkendere stukken maken redelijk indruk, maar het mag duidelijk zijn dat de film beslist niet met complimenten terugkijkt naar deze tijd. Het complete gebrek aan sympathie voor de personages, terwijl de focus er wel enorm opligt, zorgt er echter voor dat het ook een erg taaie film blijft. Het wil allemaal graag schokkend zijn, maar inhoudelijk is er nog veel werk te doen. Gedurfd maar half geslaagd. Extra punten voor de explosieve derde akte.

"Why kill us now? We're the best kommando you've had.”
“Did I say kill?”
"We both know what we're saying.”
“So I'm a liar.”
"You're what you are.”

Toen er gisteren een mini-discussie ontstaat (die overigens al onschadelijk is gemaakt) werd ik eigenlijk direct nieuwsgierig naar deze film, dat komt ook mede doordat ik eerder dit weekend de film “The Zone of Interest” heb gezien. Toch ben ik wel eens met de woorden die hier al staan, heftige beelden maken nog geen heftige film want dat is misschien echt een gevoel wat ik mis in deze film.

Over het algemeen wel een prima filmpje, we volgen een joodse man in kamp Auschwitz waar ook zo'n beetje alle nare gebeurtenissen je om de oren vliegen. En hoewel hij de Duitsers helpt met werkzaamheden in het kamp moet hij ook een meisje zien te redden en meedoen met een opstand om wellicht zo vrij te komen, waar volgens mij hun commando in een oven wordt gedrukt, dat vond ik echt een mooie scène.

De Sonderkommando was natuurlijk geen prettige titel, al dachten sommige mensen hiermee wel dat ze gered waren van de eventuele dood (wat ook niet altijd gegarandeerd was zo laat de geschiedenis zien). Een naar werkje met echt wel heftige scenes hoor, al vond ik het verhaal niet altijd even boeiend en was het me ook vaak best vaag, neem bijvoorbeeld dat gedoe over dat kruidt, dat heb ik dus totaal niet gesnapt en ook niet wat ze er precies mee wouden. Een beetje een nietszeggend stukje in de film voor mij, of ik moet wat gemist hebben.

Dus nee, helaas niet zo goed als ik had gehoopt al blijft het wel een sterke film door de vele scenes wat zich in Auschwitz afgespeeld moest hebben.

Ik kon mijn vinger er niet op leggen, maar dit beschrijft wel zo'n beetje mijn (min)punten voor deze film. Ondanks de gruwelijke beelden ben ik bang dat deze snel in vergetelheid raakt, omdat het gewoonweg niet raakt, niet binnenkomt. Het mist de verdieping die ik in een Schindler's List of een The Boy in the Striped Pyjamas wél vond. Gemiste kans.