La Reconquista (2016)

Ze zeggen dat je je eerste liefde, hoe graag je dat soms ook wilt, nooit zal vergeten en die altijd een blijvende indruk zal maken op de rest van je leven in met name je beleving van liefhebben/houden van, en dit is misschien wel de meest volwassen film over dat onderwerp die ik tot nu toe ben tegen gekomen.

Wat een sterk in hun schoenen staande personages vooral, die alle loskomende gevoelens van weleer de baas kunnen blijven, niet met al te veel wrok terugkijken op hun tijd samen en hier gewoon over kunnen praten met hun huidige partner zonder enige vorm van jaloezie. Je moet dan ook geen grote romantische gebaren verwachten want het zijn vooral de kleine momenten, als het liedje van die vader, de spontane dansavond en het voorlezen van de brief, die het geheel betekenis geven. Ben dan ook bijzonder blij dat ze de flashbacks van hun aandoenlijke kalverromance hadden bewaard voor de tweede helft en er niet mee waren begonnen zodat de hopeloze romantici onder ons toch nog wat konden zwelgen in melancholie, al was het in dit geval maar een droom. Want soms is en mag het ook niet meer zijn dan dat. (3,5*)

La Reconquista

Erg fijne film. Twee jeugdgeliefden spreken na jaren weer af in Madrid en er blijken nog wat onverwerkte gevoelens te zijn. Het begin is nog wat ongemakkelijk, maar naarmate de alcoholconsumptie meer wordt komen beide wat meer los. Het is allemaal erg herkenbaar en regisseur Trueba schuwt er niet voor om een traag tempo te hanteren met veel stiltes. De acteurs moeten het werk doen (en de schitterende muziek) en beide acteurs zijn fantastisch.

Ik dacht eigenlijk dat de gehele film over deze avond zou gaan, maar het is eigenlijk maar de helft. Over de andere helft zal ik niet te veel verklappen, maar ik vond het erg mooi gedaan door Trueba. Het is zeker melancholisch en je gaat vanzelf terugdenken aan je eigen eerste jeugdliefde. Gelukkig zwelgt de film niet in de melancholie en is het einde realistisch, passend en vooral levensecht. Want hoe vaak je ook nog terugdenkt aan je jeugdliefde, je leven gaat door en mensen veranderen, emigreren of vinden nieuwe liefdes.

Heerlijke film. Een paar maand geleden zag ik "Blue Jay" (2016), een mooie film over zowat hetzelfde onderwerp en wat voor die film geldt kan dat ook voor deze, maar "La Reconquista" is toch van een heel ander kaliber. Veel sensitiver nog. Kan me geen scene voorstellen die zou hebben teleurgesteld, ook al gebeurde er soms heel weinig of was het gewoon stil.

Eenvoud in beeld, schitterend in woord en zeker subliem in de poëzie die papa Manuela bracht en die door de ganse film zindert.

Alleen lof voor het expressief acteerwerk, ook van de youngsters in het tweede gedeelte.

Romantiek die film mooi maakt.

Ik vind het heel spijtig, maar ik kon er totaal niet in komen. Had totaal geen feeling met deze film, en dat lijkt me toch wel een vereiste.

soom kijktip. Volgens mij ga je deze film wel goed vinden. Mocht je Netflix hebben, anders wordt het moeilijk om deze film te zien denk ik .

Werkelijk prachtig gedaan. Niets te veel. Alles goed. Abstraheren tot de kern. Poëtisch. Wat een zelfbeheersing van de regisseur. Herkenbaar.

'Ik leg mijn hart in de toekomst. En wacht. Meer niet.' (Juan Antonio González-Iglesias)

+1. Ik verwachtte eigenlijk hier ongeveer een 4 als gemiddelde aan te treffen. Waar de positieve geluiden op gebaseerd zijn is me een raadsel, ik verveelde me kapot. Gewoon even twee of drie complete, slecht gezongen nummers in een café integraal laten zien zonder dialoog, heel interessant.

Precies. Deed me ietwat denken aan aan Before We Go. Niet zo zeer qua plot maar de poging tot rustig opbloeiende romantiek. Alleen slaagt die film (incl een komische noot) erin nog een fijn sereen sfeertje eruit te peuren. Wellicht vind je dat wel een prima film. Staat op netflix

Ingetogen film, verwacht geen groot drama maar toch weet het geheel te raken. In eerste instantie dacht ik met een vermoeiende praatfilm te maken te hebben maar dat is niet het geval.

Het is subtieler, haast gericht op het onderbewuste. Je denkt ongewild toch aan je eigen eerste schreden op het liefdespad. Wat gek is, was dat ik zo nu en dan zelfs een déjà vu gevoel had.

Toch ben ik er niet enorm ondersteboven van, hoewel de film zeer naturel overkomt. Met name Olmo wordt overtuigend neergezet. De pubers vind ik schattig.

Al met al mooi om gezien te hebben. Score wat opgekrikt vanwege het bijzondere karakter van de film.

Hele mooie film. Een nipte 4,5*, maar toch nog steeds een 4,5*. Ik ben er nooit zo'n fan van als shots lang aanhouden terwijl de personages allang uit beeld zijn, het voelt té artsy en dat gebeurde hier wel een paar keer. Ook jammer vond ik het brommerritje van Olmo die héél erg de rust verstoorde die ik daarvoor had opgebouwd.

En toch een prachtige film, echt heel erg prachtig. Die terloopse blikken bij de volwassenen, de ongemakkelijkheid bij de volwassenen, zo'n serveerster die dan toch in een gesprek aan zo'n tafeltje moet inbreken, het midden op de dansvloer staan en twee handen die zo voorzichtig per ongeluk expres elkaar aanraken - het zijn stuk voor stuk momenten waar ik ontzettend hard van in een melancholische zwijmelstemming van kan raken en waar ik me dan heerlijk in kan wentelen. Kinderen spelen ook prachtig, héél naturel. Misschien met iets te volwassen teksten voor hun leeftijd, maar hey, zo kan ik misschien zelf ook zijn geweest. Knap gedaan ook, die slaapkamer kalverromantiek. Oh ja, ik vond dit echt heel erg mooi!